Се каам: 1.што премногу им верував на другите. 2.што пропуштив одлична шанса за која долго време сонував, а кога ми се даде, ја одбив.
Што пропуштив? Средното го пропуштив. Заради него. Цело средно...Ох Боже.. Не се каам,но сепак.... Пропуштам секојдневно да им врзам шлаканица на сите тие идиотки кои ме опкружуваат! Гонете се сите... Друго,нема! Ова е сосем доволно за да се почувствувам бедно...
Една шанса, што ако ја искористев денес може ќе и бев кореограф на Beyonce.. Ништо претерано битно, само што нон-стоп ме копка
Да бидам со него, кој ме сакаше премногу.... Наместо тоа јас трчав по некој кој не заслужуваше. И сега тој е толку далеку и толку време помина, а јас секој ден мислам на него и жалам што пропуштив да му кажам: те сакам.
Можеби пропуштив многу работи, намерно или ненамерно, ама ако не ги пропуштев, немаше да бидам ова што сум денеска... Се што се случува, верувам дека се случува со причина, така да не жалам за ништо што сум пропуштила...
Пропуштив неколку шанси кои ќе ми овозможеа полесно да се снајдам во животниот лавиринт, личности кои можеа да ме направат среќна..Но сепак не сакам да мислам на она што сум можела да го имам во минатото. Подобро да се фокусирам на тоа што моментално е околу мене , за во иднина да не велам требаше да ја искористам шансата што ми беше пружена
Дали шансите кои сме ги попуштиле , би ни го смениле животот ако изреагиравме поинаку? Можеби ке бевме на друго место со други луѓе, можеби ќе беше поубаво а можеби и не. Но сега нема никогаш веке да дознаеме нели? Јас многу се каам за некои работи за кои мислам дека требаше поинаку да изреагирам и да постапам.
Сите сме свесни откако ќе помине возот и ќе имаме добар увид на целата ситуација, како всушност сме требале да изгреагираме. Но, многу е важно да знаеме во моментот, да носиме брзи и правилни одлуки. Сето тоа си го носи искуството. На пропушттените шанси заради лошите одлуки се учиме, за во иднина да не ги повторуваме. Порано правев многу такви грешки, испуштав секакви прилики заради несоодветна проценка, немање сила, воља или од страв, но сега скоро сите прилики ги сфаќам како предизвик и гледам да не пропуштам многу шанси. Некогаш и нешто што на прв поглед не ти е привлечно, можеби на втор и трет, отккао ќе размислиш ќе те привлече. Затоа викам, поубаво да прифатам шанса, па дури и да згрешам, отколку цел живот да се каам за пропуштената можност, кога јас не сум изреагирала или сум одбила. Не ни се отвараат многу врати во животот, затоа, гледајте кога некоја ќе се подотвори, брзо прифаќајте го предизвикот!
пропуштив да се искапам сега сум премногу изморена за да влезам в туш и секогаш пропуштам да им се јавам на драги личности кога имам слободно време за да ги видам
Нина многу убаво мислење. Целосно се согласувам, но многу е тешко кога ке се најдеш во таква ситуација. Некогаш срамот и стравот си го прават своето или пак можеби и не било пишано. Сепак мислам дека треба да имаме повеќе храброст , па и понекогаш и да преземе и нешто од наша страна за да се оствари шансата. Оваа шанса ја пропуштив којзнае дали ке има следна, но сепак ќе знам за понатака.
најлошо е што пропуштените шанси од кои извлекуваме поука најчесто не се повторуваат, едноставно се случуваат еднаш во животот и после останува само да се присеќаваме јас ја пропуштив мојата шанса, а тоа беше единствената љубов во мојот живот, му раскинав на дечко со кој премногу се сакавме 4 и пол години, заради мојата недозреаност, љубопитност, оваа врска ја расипав, мислејќи дека следи нешто поубаво, поинтересно..... нажалост се излажав, сега останува само да се навраќам на убавите спомени и да знам дека страсната прва љубов се случува еднаш во животот, се останато понатаму за жал е пресметка...... изгубив надеж дека пак ќе ми се случи нешто убаво (немора во интензитет на првата љубов, но барем нешто убаво), луѓето со тек на годините стануваат премногу сурови
Кога една можност се затвора, друга се отвора. Сепак, ние се каеме за пропуштената шанса, па не гледаме каква нова можност стои пред нас. Не дека не сум пропуштила одлични шанси, но се се случува со причина. Таквите нешта ни го градат карактерот, не прават посилни луѓе. Порадо би се каела за нештата што сум ги направила, отколку за оние што воопшто не сум ги направила. "Што ако..." - најтешките зборови, дефинитивно.
