Јас немав време да кажам било што, се беше хитно и тензично и напнато. Само помислив дека оваа работа никогаш повторно нема да ја правам .
Јас на мм му реков дека он е таму да седи и да ќути, дека немам вишок енергија со него да дискутирам. (Мислам дека сакаше да ме слика, за успомен де, додека имав јаки контракции). Првиот пат му реков што ми требаше бременост. Вториот му реков малку ми беше еднаш, не ми дојде паметот, што ми требало пак. На медицинскиот персонал првиот пат, додека бев целосно при свест, им викав да го вадат детето. Вториот пат препрашував дали се сигурни дека сум целосно отворена, дека многу бргу е.
Јас имав болки 35 саати и завршив на итен царски. Ништо не кажав. Само во себе го замолив Господ да не полудам дека болката веќе во мозок ми удираше. И посакав да е мм до мене или телефонот да му се јавам да ме однесе во приватна болница на царски. И јас велам никогаш повторно па здравје ќе видиме не се знае што носи животот. Уствари сегс ми текна викав дека не можам повеќе а тие ми викаа да не се дерам ЦТГ не покажувало болка. На крај сите се стрчаа завршив на царски.
На пораѓај отидов со 120 и кусур кила. Прво, не можеа доволно голема спавача да ми најдат... второ, не можеше сестрата да го рашири доволно тој 'шестарот', за да ми ги измери колковите Со провокации се породив, без спинална, без лекови за болки.. 'големото' траеше ... 2-3 саати. А цела 'процедура' скоро 12 саати.. Побрзо ќе завршеше, да не ми ја промашеја дозата на провокацијата првиот пат.. По тежина оди и тоа изгледа.. А втората ми 'заврши' в рака.. Толку ме стегал ракавот, што циркулација сум немала во раката, па пола шише ми истече во раката на едно место, и се поду ко бамбарка... Свеста му се зеде на докторот ко виде Врескаше: 'Брзо!! Скини ја спавачата!! Скини ја!!' - на сестрата. Пред мене се породија две.. Едната поќе се придерваше, и памтам дека и' реков еднаш на бабицата: 'Речи и' да се затни, оти ќе станам, и ќе и' шлакнам една!' Не викав до самиот крај.. Знаев дека не треба да трошиш енергија на дерење (така имав прочитано), туку треба да ја пренасочиш на напинање.. И праев така, дури не ми се сврти, па кислород изгубив, па трчаа кислород да ми даат. Иначе, и кога одам по голема нужда подвикнувам, и испадна, дека не знам да напнам ако не се дерам. Еден напон, ми се испушти да се одерам, и изгледа, тогаш свати докторот дека со дерење, полесно се напнувам.. и на наредниот ми рече само: 'Викај сега!' Се одрав, и ја трцнав.. Знам дека еднаш реков: 'Не можам, ќе умрам'... бабицата ме 'искара', демек, арна сум била до тогаш, шо туку сум трескала зелени сега... Ама некако мајчински ми го кажа тоа Откако се' заврши, им реков: 'Е сега можи сите да одите у пичку матер..' А да Бабицата еднаш му рече на докторот дека мисли оти е поарно царски, тогаш се 'степав' и викнав дека не сакам царски! - Среќа немаше потреба. А и кога беше последниот напон, докторот ми рече дека, ако треба, тогаш ќе прави епизиотомија. И тогаш се одрав: 'Не сакам епизиотомија!' - среќа и тоа не требаше И да.. ко на сите, сега ми е смешно.. а тогаш ми беше мачно... Во еден момент, толку ми беше голема болката што имав чувство, како мозкот да ми се 'исклучи' од телото... како 'да не си бев во телото'... Има некоја друга такво искуство?
првите два напона без гласно ги дадов а на треиот само реков уште не излегва ова чудово ? и таман си излезе дрррррц кога ми го ставија на стомак велам леле избришете ја прво после дај те ми ја цела крв е е тогаш сестрите рекоја леле ваква мајка немавме видено
педантна бе! Прво шо реков ко ми ја дадоа беше: Леле коцкавоо еее Не знам шо очекував: Пораснато да родам
И јас @minne992 како тебе гадлива со првата ќерка, и гласно констатирав "колку си прљава" Ја погалив по челце, не ја ни бацив од гадливост Со второто беше друга приказна, изгледа откако си веќе мајка поминува гадливоста од сѐ
Јас пошто бев у шок цела, наеднаш после ЦТГ-то во 1:30 си реков само да е здраво и живо,доктор да се расони и Бог со нас. Бев со целосна, така да не знам што е болка нити пукнат водењак. Се надевам за второ ќе се измачам по пропис. Слатка мака е таа верувам, ова моето не се важи.
Со првото дете имав многу тежок пораѓај и кога конечно излезе мислев дека умирам, имав такво чувство, одвратно, и не сакав да го видам бебето, со рацете се држев преку очи и им викав носете го кај татко му(тој беше од страна во родилна тогаш). Тие упорни,отвори мајка очи,еве ти го бебето,јас не ,носете го кај татко му...и го однесоа Вториот пораѓај,песна, излезе детето,јас почнав со тон прашања,каква е, дали е плаво или црно бебе, колку тежи, кога да напнувам за постелката, колку распукав, ставате ли анестезија за шиењето...тие ме гледаат, дај бе мајка олабави, се ќе ти кажеме. Бебка одма си ја фатив во раце и ппбарав да не сликаат, од родилна сала имам спектакуларни слики,мислиш на викенд сум отишла
Нели 2 саати те оставаат на обсервација за 'не дај Боже'. После то сестрата дојде и ми рече дека ќе ми го носи бебето, и' реков: Какво бебе! Ќе спијам сега! Остај ме да поспијам, после! - ме остаја да поспијам стварно..
в Мене како мозокот да не ми беше во телото, на раб на полудување бев и тогаш ми беше само важно да не скренам да ми остане мозокот читав.
Немав чувство дека 'ќе полудам' (сум имала такво чувство во други ситуации) , ама овој пат беше, како мозокот да не може повеќе да ја 'процесира' болката, и како систем шат даун да напрајл.. Не бев во состојба да размислувам 'дали е нормално' и 'дали ќе полудам'.. ништо не мислев.. само раѓав.. Само инстинкти.. Не знам дали опишувам убаво...
