Сонував дека светот е подобро место, дека нема болка, ни тага на лице, дека децата се смеат, нема војни, луѓето си простуваат и живеат слободни. Сонував дека љубовта е секаде, во секој поглед, во секое срце, дека не постојат граници, боја, вера, дека сите сме едно, во иста сфера. Но тогаш се разбудив – и светот беше ист. Солзи, омраза, глад и шепот на писк. Срцето ми се скрши, но не престанав да верувам, дека еден ден, соништата ќе оживеат. Соништа… што нè држат живи, во нивна сенка сè уште срцето ми трепери. Соништа… што ме носат високо, каде болката не постои, таму сакам да останам долго.
