99 приказни за борбата за бебе

Stom si ja otkrila pricinata, sega kje bide uspesno i jas sum so dve histeroskopii, mutacii , dva spontani. Sega spremi se za bockanje kleksani i mese

 

Девојки, со оглед на тоа дека собирањето на приказните оди побавно отколку што мислев, почнав да собирам убави, охрабрувачки, вистински приказни и од Интернет. Знам дека неколку од вас се понудија да помогнат, а јас имам премногу, премногу работа баш следниве два месеци, па ако има некој што знае убаво да преведува, нека ми пише за помош. Значи ако некој стварно има искуство со преведување или одлично разбира англиски и одлично пишува македонски, да не му биде малтретажа. Пишете ми л.порака и ќе ви пратам линк од приказна за превод.

 

Jas dodeka lezev na GAK vo trite navrata iznaslusav poveke prikazni za borba so sterilitet. Sigurno desetina dobri...da gi iskontaktiram zenite,pa ako se soglasni da gi preraskazam jas ako moze?! Nekako mislam deka prevedeni od net nema da doprat bas tolku do posirokata masa...No toa e samo mislenje...Sepak tvoja e idejata za seto ova,pa tvoja e i odlukata...Pa i ne mora da bidat 99, neka bidat polovina,ama da se iskreni...Tesko so sreken kraj da se poveketo,ama jas znam i dosta takvi...Za pocetok,vo tekot na denot kje ja raskazam prikaznata na mojata kuma koja rodi na 46 god bliznaci

 

Ne znam dali smees da gi objavis vo kniga prikazni za koi avtorot ne se slozil da gi ispecatat. Podobro pocekaj ne brzaj. Rasiri ja prikaznava i na fb grupite so majki i deca nekoja od niv moze imala vakva prikazna so sreken kraj. Idejata ti e odlicna samo msilam deka brzas.

Ako knigata napravi bum ocekuvaj pokani po tv vesnici veruvam ke sakaat da gi intervjuiraat realnite prikazni.

 

@Dear_Thing е де, не поминала ни една недела раце креваш нема да собереш, споро ти одело, а упорност, трпение, каде ти се?! Имаш убава идеја ама за реализација ќе се потрудиш да биде онаква каква што треба, ако треба и најмалку година ќе ја сооставуваш, колку треба толку ако сакаш да биде Вистинска!!
Од нет тука што ги постира јас само ги прескокнав, не па книга да купам и таму да ги најдам, чичко Гугле се ќе ми каже ако ми се читаат стории од Американки, Италијанки..

^ јас можеби и ќе напишев, ете една сум од оние кои имаат што да кажат и погодат во срце со приказната, ама не ми изгледа се убаво уште однапред составено и сосредочено па се откажав и ја заминав идејата да бидам дел од оваа книга!

 

Едит: ми истече времето за редактирање ама да се дополнам

Тука низ темиве ја имам во глобала раскажано мојата приказна во некој километарски пост, па доколку би ја прочитала во некоја книга, статија, без претходно мое одобрување, согласност и погледнат финален производ, лично би тужела!!

Така да законски не ни смееш да објавуваш текстови превземени од нет во книга, за тоа ти треба согласност и дозвола

 

Зошто некој би правел пари врз нечие болно и трауматично искуство?

 

Значи прво, не мислев да објавам ништо без дозвола, напротив веќе имав пишано мејл до неколку „автори" од странски сајтови за писмено одобрение. Второ, не знам зошто се исфрустрира вака, како да направив нешто лошо и одеднаш почна да навредуваш. Ни на крај памет не ми падна да собирам неавторизирани текстови од форумов, најмалку твојата. За сите приказни што ми оставија впечаток им пишав пораки на жените ако сакаат да учествуваат, не земав да ги ископирам.

Трето, темава ми е лична, идејава што ја дадов беше со најдобра намера и не планирав да правам пари од неа, напротив, ќе треба да вложам мои пари за целата реализација, чисто да не дојде до забуна. Ама со вакви напади и ставови, на човек да му преседне и да крене раце од све. Искрено, не очекував коментари од овој тип.

Четврто, нема да навлегувам и да објаснувам што работам и какво искуство имам и која сум, ќе кажам само дека немало потреба да се грижиш како ќе биде осмислено или реализирано уште, можеше да ги зачуваш коментарите откако ќе ја видиш. Знам што правам. Мада сега веќе не сум сигурна дали сакам да продолжам со ова. И така немам вишок слободно врме во животот.

 

Зошто ти прва не проговориш за твоето искуство,па да им бидеш поттик на другите жени овде?

 

еве зошто идејата за книгата однапред е осудена на пропаст!

Форум е секој има право на свое мислење и ако си решила книга да објавуваш однапред треба да ти биде познато дека ќе наидеш на критики. И не ни помислив дека ќе ја бараш мојата приказна миз темиве и објавиш само посочив пример дека не смееш, можеш да заработиш тужба!

Некој прочитал нешто, добил идеја, ама не мислел да оствари реализација, уште не е сигурен, засрами се пред членките кои ти отвориле душа и ти пишале, ги изневеруваш!!

 

Очигледно не си упатена, мојата приказна детално ја има на форумов, а за во книгата имав напишано уште три дополнителни приказни од различни фази/аспекти од тоа што го поминавме.

 

Искрено не разбирам што збориш и зошто си толку исфрустрирана. Јас немам од што да се срамам, жал ми е само за жените и мажите што ми испратија приказни од срце на мејл, за во книга, а поради вакви коментари очигледно нема да видат бел ден. Не знам што да кажам, максимално се разочарав, не вреди да се објаснувам.

 

На 15ти јануари објави дека собираш приказни за книга, а на 22ри јануари сподели дека се откажуваш што повеќе да кажам..
Јас исфрустрирана, ма дај само сум реална

Едит: тебе ти е жал за мажите и жените кои пишале!?
Резил!

 

Девојче, не знам како да ти објаснам, значи се ми е организирано со една од најдобрите издавачки куќи, да застане зад книгата, да ја промовира, дистрибуира. Трошокот го прифатив сама, околу 40.000 денари зависно од тоа колку страници ќе бидат на крај. Се заангажирав максимално и покрај тоа што немам ич слободно време. Си соголев дел од душата за ова. Одеднаш се појавуваш ти и почнуваш да плукаш. Ама добро, такво ни е семчето македонско прво за плукање и демотивирање. Епа немам намера да си ја соголувам душата за некој како тебе да плука. А на тие што со цело срце сакаа да учествуваат ќе им објаснам еве, да дојдат само да ги прочитаат коментариве...

 

Ne ne sum upatena tuku samata TI napisa deka ne planiras da go objasnuvas tvoeto iskustvo.Pretpostavuvam deka ti kako avtor na vakva kniga i tema prva treba da spodelis...ferski e taka.

Inaku kakvo avtorsko pravo zemas na zenite od forum?Pod prikaznata ke napises psevdonim Joy1(na primer) ili im zemas licni podatoci

 

Не реков никаде дека не планирам да го опишам моето искуство, реков дека немам намера да се објаснувам со девојкава погоре. Мојата приказна ја знаат 90% од жените овде. Приказните требаше да се објават анонимно, само со наслов на приказната.

 

Иако немам никакво искуство на темава, сепак ја следам. Исто како што ги следам оние за бременост, вештачко оплодување, породување и слично.

Не сум се обидела да имам дете, ниту сум сигурна дека сакам да имам во скоро време. Но, сепак ќе се дрзнам да пишам тука.

Жени, дајте малку смирете ситуација. @Dear_Thing навистина ти е добра идејата за книгата. И добро е што сакаш да има повеќе приказни со среќен крај. Но, навистина не треба да брзаш. Не е ова обичен превод или лектура на текст, па ќе брзаме. Се работи за чувствителна тема и ако сакаш навистина да биде квалитетна и трогателна книгата, да допре до што поголем дел од публиката, треба и потрпелива да бидеш. И иако си го пишала твоето искуство веќе во некоја тема, ископирај го и тука.

Вие останатите жени, можам само да замислам колку ви е тешко, или ви било тешко. Ама нема потреба за вакво нешто веднаш бурно да реагирате. Напротив, треба да бидете единствени, да се поддржувате, да си ја отворите душата и да испратите добра мисла. Не секогаш се прават вакви чекори за лична заработка. Бидете отворени, отворете душа, споделете, да ви олесни. Така ќе исфрлите и дел од негативната енергија, или радоста. Поддржете се.

Знам дека се хормони во прашање, ама полека малку и со помалку сомнежи. Зарем не сакате да помогнете? А за имиња, псевдоними и слично не мора да се грижите. Тие кои ќе ја средуваат книгата, ќе го средат и тоа. Вие само треба чувствата и мислите да ги преточите во зборови.

 

Еве го завршетокот од мојата приказна по година дена борба, копиран од пред шест-седу месеци.

"Ви пишувам со кнедла во грлото, камен на душата, кактус во градите, да ви кажам дека вчера дознав дека тишината знаела да биде најстрашното и најгрозоморното нешто на светот.

Бевме да го чуеме срценцето на нашето бебче, на нашето чудо што го чекавме подолго од година и месеци, на нашата душа за која веќе си одбравме име и го галевме мешето со недели и несудениот татичко го бацуваше секое сабајле и секоја вечер. Ја ставија сондата, јас на креветот; маж ми и мајка ми од другата страна на завесата (и мајка ми работи во Систина, на смена беше па нетрпеливи сите влезе со нас).

И тишина. Досега не сум знаела што всушност е тишина ама вчера научив дека тишината е отсуство на ту-туп ту-туп. Тишина е кога докторката треба да каже нешто добро, а ќути. Ги броев секундите во тишина, ја погледнав како шара со очите, ја свртев главата, си ги зарив ноктите во бутот. „Кажете нешто“, викам. „Пффф,тоа е“, се туфка. „Растело до шеста и пол недела и застанало... Требаше да биде двојно поголемо за осма недела. Тоа е. Жал ми е“. Ах, Боже, што значело да ти се скрши срце. Го слушнав како пука, КККРРРРЦЦЦЦЦЦ, како се кршат соништа, љубов, надежи, планови. Извикав само, Господиииии! Рикнав да плачам, ја бутнав да ја извади сондата, гола, ранлива, боса. Маж ми дотрча да ме гушне, да ме смири, тишина и од таа страна на завесата, во тој момент на афект го бутнав и него и само викнав, Мамичкееее! Мамооооо! Клекнав на земја така, она ме гушна озгора и посакав само пак да сум мало дете, да може моја мами да среди сè, да ме баци за да помине, да ја земе мојата болка.

После сè беше мешавина од гласови и информации и совети и утехи и бедоксини и дијазепами и солзи и сцени. За неколку дена киретажа. Жива сум уште денес, не знам како. Чука срцево некако, а скршено е. Трудна сум, подуени гради, подуен стомак, грчеви, а бебе нема – барем не живо. Мајка сум, без дете. Докторката само рече, Оставете ја нека се исплаче, ова е многу голема болка ама мислам дека никој не знае, освен тој што поминал. Па дури и не сите што поминале, зошто кај некого се фатило од прва, од втора, без мака, без страдања, а кај нас, ова требаше да биде нашето чудо, нашиот среќен крај, не уште еден несреќен чекор во бескрајната низа.

Дали е уште едно искушение не знам, дали ме тестира Господ до каде ми е силата и лојалноста и преданоста, не знам. Знам дека нема да се откажам од Бога и од мојата вера. Заспав со молитва, станав со молитва. И ќе продолжам да се молам за нас и за сите вас."

 

Деар тинг, си поминала тешко мила, те разбирам. Таа тишина ми е многу јасна. И јас поминав двапати низ тоа, тој момент ми го скрати мислам животот. Само јас не сум спремна да го напишам тоа сега, не можам да се потсеќам. И јас не знам како бев тогаш жива што се вели. Ама животот оди понатаму, ти посакувам среќа понатаму и тебе и на сите оние што поминале и поминуваат низ тоа.