Kолку често се карате со вашите родители?

Порано многу често, искрено со мајка ми премногу се каравме, со татко ми скоро ич.
Од оваа гледна точка денес, сфаќам дека многу работи сум ги преувеличувала или претерала, сега се е многу подобро, посебно последниве две години кога мајка ми ми е најголема морална поддршка,а за татко ми и да не правам муабет

 

Пред да се преселам во друг град, редовно се рчкавме за све и свашта, посебно со мајка ми.
Кога бев помала тоа ужасно ми пречеше и се нервирав, како пораснав почнавме се на шала да си сфаќаме. Па знаевме да се искараме јако за глупости и после 5мин да се смееме заедно. Со татко ми ретко се карам, ептен душа од човек е, секогаш гледа да смири ситуација. Кога е нервозен знае ептен да се дери и да вика (типичен овен) е тогаш се тргам настрана и чекам да поминат тие 5мин па после ко нов е.

Сеа коа дојде време да се враќам само за викенди и да има периоди и кога нема да ме видат и по 2/3 недели е друга приказна. Кога ќе се вратам дома ептен се лабави и добри со мене. Исто така се доста попустливи бидејки поминав малце тежок период тука, психички опаднав и тие двата (посебно мајка ми) ми беа ептен морална поддршка. Многу ги сакам, многу. Греота е да кажам еден лош збор за нив.

 

Бебето порасна, пубертетот помина и не се караме веќе, туку со разговор се разбираме и ги решаваме недоразбирањата доколку ги има

 

Во пубертет не често ама се каравме само со мајка ми, со татко ми не памтам да сум се карала некогаш, освен еднаш што ме скара како помала. А сега па ич не се карам, и кога гледам дека некогаш ми грешат, знам дека не е намерно и си премолчувам како ништо да не било, нека ми бидат само живи и здрави, да ми ги чува Господ !

 

Со мајка ми во последно време многу. Изгледа почна климакс да ја фаќа па што е нервозна и за се живо и диво се кара. Со татко ми си го имаме муабетот, секогаш знае да смири ситуација, не вика, не се нервира, лабав тип е.

 

До кај 18 - 19 години мнгоу се карав.
Уназад 10тина години не памтам да сме се скарале.

 

Скоро секој ден.Ич не ме разбираат.

 

Sakam da kazam eden sovet od mene moze e ubavo od moja strana moze ne videte nasite ziveat seuste pod toj turski mentalitet nekogas imaat mn da ne se izrazam pogresno mn zaostanato svakanje toa im e osnatano od nivnite roditeli potocno kazano od nasite babi i dedovci dali ne sum vo pravo sekoj roditel na 21 vek mislam sekoj roditel go saka najdobroto za svoeto dete da no nekogas so nivnite ogranicuvanja i svakanja gi minat granicite taka e i kaj moite ako sum 28 godini seuste na nekoj nacin sakaat da vlijaat namene so sekakvi soveti me popravaat za rab so gi pravam i mi kazuvaat so e ispravno e so nee potocno kazano mi solat pamet za se i taka se custvuvam kako da sum vo zatvor a ne doma sekogas im davam do znaenje deka mozam sama da donesuvam odluki za svojot zivot sama zarabotuvam i red drugi rab oni sekogas ke ve gledaat kako da ste nivnoto malo detence i sekogas ke bidete vo nivnite oci malo dete zaniv

 

Па да ти кажам искрено, според (не) правописов и исказов во кој има само една голема почетна буква и ниту една запирка и точка, треба уште да те караат и солат памет. Глава ме заболе читајќи и пробувајќи да разграничам кој збор каде припаѓа и што сакаш да кажеш.
Он топик, повеќе не се карам, сум кренал раце и сум им поставил граница да можат да си го кажат мислењето, а да знаат дека неѓа да биде прифатено.

 

Izvi

izvini za so da mi solat pamet

 

Да вежбаш правилно искажување во пишана форма. Да научиш кога, каде и зошто се употрбуваат интерпункциски знаци.

 

Slusaj vamu od brzanje go pisav toa inace ne sum do tolku nepiesmena ccc ratardiran narod

 

Читам читам........

 

Секој ден.

 

Кога бев во пубертет , се расправав со нив. Денес, сфаќам дека некои работи ги правеле за да ме упатат на вистински пат, и иако малку ги разочарав, сепак не ми се налутија. Ги прифатија моите грешки и избори онака како што ги прифатив јас.

 

Порано многу често, дури и немаше ден да не се скараме за нешто, и со двајцата сум се карала исто па и рака дури имам кренато на татко ми (иако сега се каам за тоа) ама не можам да го вратам времето.
Со татко ми кога се каравме тоа беше хаос од се подоле се симнувавме и двајцата, јас повеќе влечам на него во карактер и он се исклучуваше кога се каравме и јас исто.

Со мајка ми сме имале жестоки кавги, најчесто бидејќи она е со премногу застарено размислување, паметот и сфаќањата и се останати некаде далеку во минатото и никогаш не можеме да најдеме заеднички јазик.

 

Секој ден, не се разбираме ич, јас едно размислувам а тие ми кажуваат трето од нивно време

 

Кога бев во пубертет понекогаш се карав, а сега повеќе не.

 

Последниве две три години ретко, скоро и никогаш.
Прво, со кавги и урлања не се применува ништо, освен зарипнат глас.
Второ, од почит кон нив. Станав позрел и по смирен, избегнувам кавги дури и кога не се во право.
Трето, неколку месеци го практикувам она "не кажувај туку покажи" и успева ако нешто стрчи и е туѓа вина, земам и молкум го решавам хаосот. Кога ќе видат дека без збор е завршена некоја работа, одма е поинаква атмосферата.

Немојте и вие да се карате, сите ќе ги бараме родителите еден ден.

 

Retko