Oсаменост ! и јас се чувствувам осамена, и ми е тешко, но што да правам кога не можам да го променам тоа, кога место да си уживам во најубавите години од животот јас сум сама, во чекање на подобро и не е во ред да се жалам за ова, има многу полоши работи што се случуваат , но ете што да правам тешко ми паѓа
Oсаменост ! Феминки не се разочарувајте. Јас поминав долг период на борба со мојата осаменост. Може да кажам дека и уште има еден мал дел од неа во мене, а мислам дека секогаш и ќе биде. Мислам дека подршката од најблиските (родителите) е најбитна во ваквите моменти. Ако имате сестра или брат зближете се со нив, искачајте и не заборавајте да се смеете. Се ќе се среди толку неочекувано.
Oсаменост ! Па така некако. Бев во тешка . Но собрав сили и почнав пак да искачам, малку но искачав и го запознав мојот сакан. Тој ми покажува секој ден колку вредам и ми ја подига самодовербата. Значи немора да биде тоа дечко, може да биде и друггарка, сестра ама вистинска која нема да те потценува цело време и ќе ти дава позитивна енергија за живот. Огради се од сите личности кои ти кажуваат дека ништо не можеш да направиш, биди сигурна дека ако си блескава личност ќе си ја пронајдеш среќата.
Oсаменост ! Заразена сум со блогови, особено модни, но наидов на еден романтичен и овој пост го приметив. ...I'm eager to find love. Why is it that even the prettiest, nicest, most out going people can't find love? Or don't have it? I'm still baffled to this day why the last boyfriend I had was 2 years ago. It kills me to know that there are people right now so happy and in love with their significant other and I have no one. I'm alone and I hate it. I just want to be someone's something, is that too much to ask for? I'm tired of being just the friend you talk to about your 'girl problems', and I'm tired of being just good friends. I want to show someone the love I have weld up inside of me and to make someone feel happy and the receive the same. Guys these days it seems just want someone because they don't want to be alone, not because there are any feelings involved and that's not what I want. I just want someone to fall in love with who I am, as I am. I just want to share my love with someone special and have someone I can think of before I go to sleep and wake up knowing things haven't changed. So for whoever you are, I want you to like me of your own accord. Not because I drop hints or dye my hair to suit your favor. Not because your friends tell you to or try to talk me up to you. Not because I wear the clothes I know you like and not because I make excuses to text you every day. Not because I’ve always been around and not because it seems like the nice or right thing to do. I want you to like me because you do. I don’t want to chase you like everyone else I’ve had around just to be knocked back down. I want you to like me for me. And if that means you never will, and that I need to sit around and work on burying these feelings deep enough that I eventually forget about them and give up. I will. I guess I'd rather be alone than have you, whoever you are, here just so neither of us had to fall asleep alone at night. I just want real, true love. But one thing I learned from love and from craving it is, if you don't expect it from anyone then you'll never be disappointed. -Taylor
Oсаменост ! Прочитав некаде самоубиство, мислам во првиот пост и морам да ти кажам не оди таму. Сум била во ситуација, таква непријатна, кога веќе чекорите околу тоа ми биле преземени, if you know what i mean. Не сакам да навлагам во тоа, затоа и нема да го споменам детално, но никогаш немој да помислиш да го оствариш самоубиството. Бев цела година сама, 365 дена што би се рекло. Вкупно 5 вечери максимум имав излезено во тек на тие 3 месеци рапуст што беа таа година. Лето, Охрид, журки ова она, ништо не искусив. Немав излезено од дома, летото минува јас пред компјутер, си правам профил страни на http://www.bebo.com. Едно 10 ги имав. Но затоа, на сметка на тоа, немав другарка, другар, дечко или близок роднина, немав никој. Немав никој и бев ништо. Моите беа тука но се плашев да им кажам во каква ситуација сум. Помина тој период и сега колку толку сум нешто, ако ништо друго барем жива.
Oсаменост ! Знам како ти е осаменоста е најтешка од сите болести уфффффффф колку е тешко дури ни мувач да не можеш да си најдеш
Oсаменост ! Осаменоста е најтешка казна, знам како е бидејќи имав еден период на осаменост во кој ми беше многу тешко и сега кога не сум толку осамена многу се плашам од истата а незнам зошто
Oсаменост ! Потполно те сфаќам ама нема ништо лошо во тоа да немаш дечко....Полошо е да немаш друштво ама што се може...Ова е живот,ова е игра ќеја играш додека можеш...Не можеш да се откажеш...Какво самоубиство???...Зошто?Вреди ли тоа?..И јас не сум имала дечко ниту пак сум заљубена ама се во свое време...Ти мисли на нешто друго работи на професионален пат тоа многу помага И уште еднаш не се грижи СЕ ВО СВОЕ ВРЕМE!
Oсаменост ! Сум имала и јас таков период кога сум се чувствувала осамена и како никој да нема покрај мене.... излегувак почестом дружи се повеќе ќе запознаеш и некое момче... Понекогаш мора да ги пуштиме работите од минатото за да не ни ја расипат иднината немој да се секираш Бог за сите чува по некој кој ќе не потсетат дека вредиме и ќе не сакаат
Oсаменост ! Јас имам фобија од осаменост. Едноставно неможам долго време да сум сама и сакам да има некој покрај мене, некој што ќе ме сака и поддржува, едноставно да имам некој на кого можам да му кажам се... Далеку од тоа дека сум зависна од тоа да имам дечко, но мразам да сум осамена. Но тоа да си сам не значи дека си и осамен. Па и да немаш дечко во моментов... голема работа! Само немој да се изолираш и да се затвараш дома и се ќе си дојде на свое место. Кога најмалку очекувате, работите се средуваат.
Oсаменост ! Доолго размислувам да ја прекинам врската со момчето со кое сме заедно 2 години ... толку бевме поврзани ... се што правевме правевме заедно но со тек на време чуствата од моја страна оладија и повеќе го гледам како другар отколку како лјубовник... теско ми е да одам на тој чекор но морам Еднаш знам дека мора да биде ... јас си го трошам времето а и неговото во заблудаа. Чуствувам грижа на совест последниве неколку месеци бидеќи со него сум радиредаа Страв ми е да прекинам да не останам сама Сите другарки имаат врски сериозни ... такви се посветени само на дечковците Нема шанса да ги кандисас да излезат мојата врска не е таква ние си ја имаме слободата но кога се ке заврши ми е страв од осаменоста Но веќе не оди ... морам да пресечам еднаш иако ми е тешко
Oсаменост ! Прочитав многу постови каде што сте опишале како сте ги загубиле своите пријатели, блиски и сте останале сами. Нека оваа тема биде едно место за запознавање, дружење и создавање на нови пријателства. Една од причините поради кои решив да ја создадам оваа тема е токму поради тоа што и јас ги изгубив моите пријатели и останав сама. Еве јас ќе бидам прва која ќе го пише своето искуство тука. Имав многу пријатели, постојано некаде одевме, се дружевме излегувавме и наеднаш се растури се. Се поделивме на неколку групи и сите си тргнаа на различни страни. Јас бев таа која секогаш беше тука за сите, помагав на сите, за сите бев рамо за плачење кога им требав и на крај останав без никој, сите ми го свртеа грбот и си отидоа а јас си останав сама. Едни си фатија дечковци други почнаа да измислуваат глупости и додека се свртев јас бев сама без пријатели, без никого во кого можам да имам доверба. Пронајдов нови другарки, но никогаш не се осетив прифатена и на крај се повлеков во себе. Секоја вечер заспивам со плачење, ги слушам сите како се договараат каде ќе одат за викенд а јас знам дека ќе седам дома пред компјутер или ќе гледам телевизија. Имам другарки од класот и прашав две од нив дали мошам да излегувам со нивното друштво, сите се согласиле само една не и поради таа една јас повторно останувам сама. Си помислувам зарем можам толку да бидам несреќна, што толку лошо направив што не можам животот да си го доведам во ред и конечно да бидам нормална личност. Криво ми е што најубавите години ги минувам дома, осамена и несреќна. Се плашам дека еден ден ќе се разбудам и ќе сфатам дека животот ми поминал а јас немам убави спомени за раскажување. Некако незнам ни јас сама како останувам на нозе и се трудам да се смеам, но навечер кога останувам сама повторно му се враќам на плачењето и на сите тие лоши мисли. Не сум таква да им правам лошо на другите, комуникативна сум, дружељубива, а сепак сум сама. Незнам уште колку ќе трае овој период и незнам дали воопшто ќе заврши. Се надевам дека тука на форумов ќе запознаам луѓе со кои ќе можам да другарувам. Се надевам дека тука ќе се создадат нови пријателства. Пишувајте ги вашите искуства и мислења и се надевам дека оваа тема ќе ни помогне на сите тие кои минуваме низ ваков лош период да го надминеме
Да ја победиме осаменоста! се препознав во темата и ја сум како тебе ништо на никој не сум му згресила и секогаш трчам да им помогнам на тие који му треба помош а ја сум секогаш сама
Да ја победиме осаменоста! Како го поминуваш овој тежок период?? Мене не ми е лесно, мислам дека ако продолжам вака ќе стигнам до недај боже психичко пореметување.
Oсаменост ! искрено дечкото ми помогна многу тука е секогаш за мене и неостава да се чуствувам осамена али мислам дека работа или да одис на некој спорт аеробик или слично помага јас одев и стекнав пријателка и ден денес се дружиме
За жал немам време за аеробик или било какви активности постојано сум на школо и преку неделата немам време за ништо друго бидејќи сум втора смена, но преку викенди ... страшно се чувствувам како да сум сама на цел свет незнам навистина незнам како да го поминам овој период...
гледам пишува имаш 16 години младо си зошто му се секираш толку многу.....со тек на време се ке си дојди на свое место....јас исто како тебе на твои години....али сега се промени малку по малку на поарно...ке порастиш ке си имас дечко па работичка па нови познанства па се тако даље...ич да не му ја мислиш верувај ми
Се трудев да не мислам и да не се нервирам ама ова веќе една година трае и никако да тргне на подобро се трудам да се дружам ама кога ќе прашам некого да излеземе некаде сите се зафатени или не можат или нивните другарки не се сложиле, доста ми е веќе со плачење да заспивам сакам и јас да бидам нормална личност.
