Мислам дека осаменоста ќе ме докрајчи - ќе потонам како титаник. Ова нее период кој трае ден, недела, месец ова трае од ко знам за себе. Зоштоо Боже!?
Да, особено ако не ми се погодени луѓето ( дал збор некој нивни или некоја ситуација ме праи да се осеќам ептен осамено).
Ако сум слободна, пак не се чувствувам осамено,туку исполнето. Од обврскиве и други работи глава неможам да кренам, непак на дечковци да си го трошам времето кое што ми е скапоцено. Гледам во филмовите се како гулапчиња паровите, после некое време раскинуваат, сѐ сокинуваат и не е само на филмовите така, и во живо е така. Така е зашто некој ќе ветува еден куп работи, и на крај...пу пу, неважи. Затоа нема што да жалите ни за девојка, ни за дечко, ни за мечко. Сами ќе си дојдат кога тогаш.
А зошто ние осамените не си се дружиме тука или па во живо. Зошто да не? Еве мене ми треба другарка на пример ама неможам да најдам. Некоја заинтересирана?
Хмм, многу е тешко да ги прифатиш луѓето такви какви што се, осаменоста може да биде предизвикана од многу работи, но дефинитивно секој од нас во некој момент се чуствувал сам или осамен и покрај друштвото, мнигу често тоа зависи од моментот.....
Не сум happy со осаменоста, многу луѓе како пред перон дојдоа и минаа од животот мој. Има денови, станувам, организирам и окупирам ден до максимум ама на крај увек нешто фали. Социјализација, љубов .. нешто ко порано што си бевме стари генерации ко ќе се соберевме и дружевме со чаша сок или пиво во крукче до зори. Ми фалат еманентни, интелектуални луѓе што не се плашат да отворат теми со аргументирани ставови, не се кријат од директна конфронтација или да признаат, сослушаат кога грешат. Ми фали размена на мислења, искуства, смеа, џагор, дешавања. Дури ни дома кога викам луѓе на поседок и закуска не е тоа што било. Све некој површи теми без длабочина,во бестрага. Ова време го нема истиот ретро жар, и не знам како на просечно дете да објаснам што фали од таа ера и колку тоа тера на осаменост. Времето сам со себе е непроценливо, ама социјализацијата е составен дел од животот и штета што повеќето тоа не можи да го сфатат.
Најголем проблем според мене е тоа што ги прифативме оние зборови кои што не се наши а не ги објаснуваат доволно нештата поимите како социјализација во тоа време беа друштво, друштвеност. Кога ќе го изговориш самото нешто те води да размислиш што всушност значи тоа.
Осамен исто. Осамен и без познати луѓе со исти интереси. Осамен и за Нова година...некаде на улица или природа. Штета што е зима.
Osameno se osekjam, imam lugje okolu mene drustvo, familija, prijateli. Ama koga se custvuvas osameno od vnatre kolku i da si opkruzen so lugje ne e toa. Sakam da sum sam i uzivam cesto vo svoe drustvo, osamenosta e nesto drugo.. singl sum i mi prija, na momenti se prasuvam dali moze e do toa pa ne sakam da si priznaam deka mi fali devojka? :/ who knows.. Se nadevam kje pomine
