Oсаменост!

Uste malku ke pravam 38 godini i sum sama.Ne se zamaram.Ubavo mi e.No gledam deka ke treba da napravam promena.Ne za drugo za poveke da setam.

 

Исто и јас без замарање,шо е мое ке си дојди.

 

Па и нее толку лоша осаменоста ако знаеш да се организираш и да не мислиш на тоа.

 

И ја така велев, ама не е вистина. Лоша е. Ние луѓето сме социјални битија.

 

Па за кој како некој сака повеке друшто некој помалце. Јас од секогаш сум таква си сакам да сум сама уживам во тоа и додека не најдов некој што ми одговара џабе ми беа другите.. Имам мал круг големи луге и да ме отепаш не би менувала ништо.
А некои луѓе по цел ден да се во разни друштва муабети секакви не им смета, по два три пати дневно на кафе и кефој си се. Секој различно.

 

Интроверт сум. Ми годи самотија. Имам многу мал микрокосмос, од неколку лојални другарки и тие ми се доволни. Добивам анксиозност од непозната околина, ситуација, луѓе, не можам да се замислам во некомфорна зона. Внимателно ги имам одбрано луѓево околу мене, години селекции, анализи, скенирање. Не ја сакам ,,топлината" на нашиот ,,кроток" народ, мислам дека е фејк и исфорсирана, лажна љубезност. Подобро вечна самотија него ли празни муабети, шлапатање и тенденциозно пикање нос во приватност. Ама ич не се осеќам осамено. Дури не можам да ги разберам оние кои имаат фул распоред, со различни луѓе, префрендли со сите, од кафе на кафе, подалеку од нив, иш сотоно!

 

Па баш затоа што сето тоа е лажно, на македончето и околината подраго му е второто лице