Мислам дека треба да се заборави на меланхолијата и да се продолжи малку похрабро. Се потсетив на еден муабет кој ми го пренесе другарот на тато. Кога сум била мала тато му се жалел дека многу плакам. И овој: -Па ќе плака, како нема да плака, ти се сентиши и пушташ Ете така се погодило, намерно или ненамерно, дали си има врска Едиповиот комплекс не знам, двајцата највилјателни момци во мојот живот со кој сум се впуштила во врска да бидат скриени во себе. И тоа, за едниот карактеристика беше самотијата, а за другиот осаменоста. Книга можам да пишувам за овие еј Па со нив некако се надополнував и единствено со нив сум била поврзана. Мада проблем ми беше и тоа голем, но сепак благодарејќи на нив заборавав на мојата. Комплицирано е многу... И тоа на некој начин е избор. Дали да се стопиш во масата или да бидеш сам. ( и не мора да е избор) И слагам се со Теодора дека човек треба да научи да ги балансира овие две состојби. Се надевам и јас на тоа некаде понатаму, чекам да ми поминат годините кога речиси се живо ме нервира Чувствителноста зема преголем удел во ова, знае да ја отежне работата при потрагата на партнер или другар. Едно мало разочарување може лошо да влијае, па да постои страв дека одиш по погрешен правец и со тоа ја губиш волјата да се потрудиш.
ОСАМЕНОСТ оф леле цел мој живот сум осамена,цар сум за осаменост.Можам да пишувам дури и книги за тоа.Уште како мала бев осамена иако имав другарки и слично,јас сепак бев многу осамена,се чуствував како да сум во некој затвор... А и сега ми е исто на некој начин како да не можам глава да кренам од се се чуствувам како да сум некој роб,им помагам на сите( на домашните) а никој не го цени тоа за жал.Скоро никогаш немам направено нешто за мене,цела куќа мене ми тежи на глава,и понекогаш преку глава ми е дојдено од се.Што да правам не можам да бидам ''лоша'' таква душа имам, но најмногу од се криво ми е што не ме ценат за тоа што го правам за нив.... Има многу начини човек да биде осамен јас спаѓам во сите нив..... Осаменоста ми е најдобар другар
Зошто не почнеш на некој курс по јазик, спорт, аеробик.. зачленисе негде авон, орифлеим... еве ти начин да запознаеш нови другарчиња
ее таја осаменост. Понекогаш како најверна другарка ми е. Цел ден заедно, и ден и ноќе. Али сепак, тоа се само периоди. Секоја од нас го има доживеано барем еднаш во животот. Луѓе мислете позитивно, само тоа ке ви дај сила за понатаму. Ова се најубавите години во мојот живот. Години кој сакам да ги поминам по кафичи, на луди забави. Години во кој сакам да лудвам, да уживам, да шетам...Ако не сега кога? Се обидвам едноставно да го извлечам најдоброто од секој момент. Ме плаши помислата дека оваа осаменоста можи да ме уништи. Дека ке ми донесе големи негативни последици. И затоа се обидвам да излезам, да напрам нешто со кое ке ми се промени се ова. Сметам дека е само период кој ке поминам.
Некако ги измешавте поимите... Темава е во `Сингл`, па најверојатно се однесува на осаменост на љубовен план. Јас, како сингл веќе подолго време (после неколку години врска), можам да кажам дека колку уживам во слободата, така и некогаш ми треба машки допир. Гледам заљубени парови, гледам филмови на тв, и пијам од нивната енергија. Сакам да сакам и да бидам сакана. Но се плашам од тој допир, да не ме изгори како претходниот и да ми остави длабоки рани... Но, сепак, ме фаќаат такви мисли (еве на пример за празнициве). Среќна сум што имам добри пријатели околу мене, но сепак едно е пријател, друго е дечко...
Zdravo i jas imam slicen problem..........Mnogu sum nesrekna vo posledno vreme Custvuvam kako da pocnuvam da tonam vo depresija...........se custvuvam mnogu grdo. Veke odamna sum nemala decko, drugarkite moi site skoro imaat po nekoj, ili muvac ili pak decko, a jas nishto duri pocnuva da mi e neprijatno pred niv mislam deka me smeetaat za nekakva koja ne e sposobna da si najdi decko Se teshev nekoe vreme deka toa e period ke pomine ama nishto nemozam poveke da izdrzam S I ne znam zoshto koga ne nekoe mashko ke mu se dopadnam, ne znam kako da reagiram se obiduvam da bidam fina, druzoljubiva oti ne sum nekoja sebicna da se ponasham odbivno, ama ne znam zoshto kako da gi odalecuvam :/ Mnogu sum tazna i pocnuva da mi bidi i sram pred drugarkite, oti site imaat po nekoj, se dopishuvaat edno drugo a jas nishto od toa a 19godini imam..........Pred nekoe vreme pocna da mi se pushta edno mashko, znam mu se dopagav dolgo vreme i sega ne znam oti pocna da me ignorira, nekogash uporno mi praka znaci, flertuva so mene, a pak nekogash skros me ignorira, odi kaj drugri devojcina gi zadeva tuka pred mene................i ne znam poveke shto da pravam sekogash si vikav ajde ima vreme ke bide, ama poveke ne veruvam vo ljubov epten sum razocarana!
Што има да ти е срам пред другарките за тоа? Не мора да значи дека ако тие имаат дечковци и ти ќе имаш, и другарки ти се нема зошто да се срамиш. Флертувај и ти со тие што флертуваат со тебе, еве велиш дека има некој. И што ако флертува и со други девојки? Немој да се разочаруваш уште од толку млада. Ќе дојде и твојот момент кога ќе бидеш среќна, кога ќе имаш некој покрај тебе. Сега радувај и се на слободата што ја имаш и биди задоволна со тоа што го имаш. Ќе се појави и во твојот живот вистинскиот. Нема зошто да брзаш и да го бараш, тој сам ќе те најде тебе кога ќе биде вистинскиот момент.
Тој мози има флертувано со други и за да те наорави љубоморна...A еве ако можам да те утешам, не си сама што нема долго време имано дечко...и јас исто како тебе немам имано дечко долго време, а и истото мислам дека ми се случува и со другарките ...ама се во свое време
Можеби е смешно-или не , но дали девојка од 17 години е нормално да нема дечко до сега ..... thats my case
Па нормално е да ти биде првиот дечко на 17 години, не на 13. Од 15 па нагоре периодот е резервиран за дечковци, според мене, иако јас на 13 имав „дечко“. Ако знаеш што сакаш, и си го бараш тоа, а до сега не си го нашла, или не си успеала да го добиеш, да, нормално е и тоа многу. Подобро така отколку да прифаќаш понуди колку само да се има дечко бидејќи сите твои другарки фатиле.
ништо страшно и да ти кажам не си единствена и нормално е. еве јас наполнив 17 и уште немав дечко.и после значи 17ипол си фатив прв пат дечко..немаш појма колку ме почитува, се гордее со мене .
Пфф, смешно НЕ Е ВООПШТО СМЕШНО да се нема дечко на таа возраст. Не ти дошол вистинскиот. Ич немој да се секираш ке видиш дека за кратко време ке ни кажеш дека си нашла Подобро да почекаш, отколку да го правиш она што го прават уште од 12-13 години не ми се збори, се нервирам од самата помисла Не се секирај, се ке си дојде на свое место
Периодов онака баш убаво си ја осетив осаменоста. Незнам зошто но постојано мислам на тоа дека сите си го гледаат својот живот и си продолжија со него,а јас неможам да мрднат од мртва точка.Од секогаш сум знаела да се социјализирам и сум била опкружена со пријатели,но периодов нема никој,чудо некое.Дечко немам и немам ни некоја потреба за него.Трагично е што моментално никој не ме привлекува и немам дури ни на кого да мислам. Барем другарки имам,ама сега па и они некако (извините на јазикот) ме одјебаа. Мнооогу се плашам од осаменост.Мислам дека ќе западнам во депресии.
Верувај ми дека пробав и на тој начин, едноставно луѓето се одбивни. Сите те гледаат како да си 13 прасе. Си бев осамена и уште сум си осамена. Ама тоа е тоа, прифатив дека тоа е така едноставно и навечер си плачам и јас незнам колку. Не е да немам никого, имам другарки ама кога ќе дојде време за излегување е тогаш нема никој. Сите се бранат од далеку ако ги прашаш дали може да излезеш со нив. Незнам што е работа со лугето. Уште ми е тешко ама веќе незнам што да пробам и што да се обидам и се откажав ...
Зошто би било смешно? И јас имам 17 години па немам дечко...едноставно сметав дека не бев подготвена за такво нешто и толку. Немој да паѓаш во депресии за ваква работа... Поздравче од мене Без откажување...можеби баш овде на форумов ќе запознаеш некој нова личност која ќе сака да се дружи со тебе и да го поминува слободното време со тебе. Знаеме дека повеќе од оние кои се активни на форумов се имаат запознаено и лично, па зошто да не се обидеш и ти кога веќе се друго како што велиш не функционира. Поздрав од мене
Девојки ги прочитав сите ваши постови и целосно ве разирам затоа што сум во исти ситуации. Имам скоро 20 години, а немам дечко. Но има милион работи што може да ги правите со цел да се забавувате и да пронајдете некој потенцијален партнер. Излегувајте со другарките на кафе, во диско па и на места на кои никогаш не сте биле. Читајте книги кои ќе ја зголемат вашата самодоверба како ,,Тајната'' и ,, Најголемиот трговец на светот''. Почнете со посетување на часови за странски јазици или пак почнете со часови за танц, фитнес, аеробик, зумба или пак некој спорт пливање, кошарка.. Толку многу работи што можете да ги правите, па дури и да немате другарки или другари ова е начин на запознавање. Смејте се и радувајте се на овој момент затоа што никогаш нема да се врати ( можеби ова звучи како клише, но навистина е така). И најважно од се бидете храбри, нема ништо лошо во тоа први да пристапите доколку некое момче ви се допаѓа, барем во денешно време тоа е лесно add friend на фб, лајк , чат . Има една порака која вели дека сепак на крајот повеќе ќе жалиме за работите што не сме ги направиле отколку за работите што сме ги направиле. Иии исто така одете на трчање но сами, слушалките на уши, релаксирачко, позитивно музиче.. совршен начин да украдете нечиј поглед Поздрав со една песна http://www.youtube.com/watch?v=lEHF6ccnjC8
Во моментов се чувствувам многу осамено.Од кога се преселив,се тргна наопаку...Малце се дружам со тие од клас,иако не ме рекаат ни 2 %. Надвор од школо имам само 3 другарки,ама во последно време едната почнува да ме користи и се обидува да ми ги земе сите пријатели(им се пика) и мене ме избегнува,не ме вика со неа.Веднаш штом ќе запознаам некое момче што ми се бендисува,таа веднаш ќе му се доближува и јас секако настрана да бидам фер.И тоа за сестра ја сметав еднакво со другите 2. А другите 2 не се толку дволични како неа,но сепак престанав да имам доверба во сите.Незнам што да правам,ме фаќаат кризи. Незнам како да се социјализирам.Ве молам за некој совет.
Кај мене проблемот е што се фокусирам премногу на факултетот и едноставно не наоѓам доволно време за излегување. Деновиве ми одат вака стани, јади, учи, поседи на компјутер, легни си. Толку. Почнав да излегувам многу ретко, а да бидат работиве уште полоши лошо стоиме со пари дома па не можам да си дозволам да се запишам на курс. Имам неколку другари кои се во слична финансиска состојба и кога и да излеземе сме на кафе негде, ретко одиме во дискотеки и слично. Ми станува екстремно досаден животов не се трпи.
