Сум шетала сама и никогаш не ми претставувало проблем. Некогаш е подобро да бидеш сам отколку со друштво кое не те прави весела. Да те прашам нешто: Дали би била подобро сама отколку со друштво кое не е искрено? затоа што и тоа го има. Друго, зошто се замараш со тоа што ќе рекле другите за тоа што ќе шеташ сама? За нив или за себе живееш? Олабави малку, опушти се и прави како што ти одговара. Почни да се дружиш со колешќите од твојот факултет, со цимерќи ако студираш во друг град. Оди на студентсќи забави, и потоа коцќите ќе почнат да се редат.
Да подобро ми е да сум сама отколку во друштво кое не е искрено..не се замарам толку многу другите што ќе кажат ама сепак не сакам да ме мислат луда која постојано шета сама и без никого.. иначе лесно е да се каже дружи се на факултет со колешките...ама со кои колешки кога сите те одбегнуваат..едноставно сите се немтурести и не сакаат да се дружат...
Сум била во ваква ситуација и многу добро знам како ти е но ако постојано си дома никој нема да те викне да излезете. Биди сигурна дека е така. Јас сум шетала сама и сама и сама и што ми се случи? Ништо. Едноставно наогав начин да уживам и во самотијата. А дали си во друг град на студии?
Не сум сама, ама сум осамена. Знаете како е кога постојано сте опкружени со луѓе кој ве гледаат насмеани и мислат дека сте супер, а одвнатре тонете се подлабоко.Не се жалам, имам постојано другарки за излегување, али сум пак осамена. Ми фали нешто, ми фали некој..
Мила, јас сум нова на форумов и се приклучив толку поради тоа. Бидејќи се чувствувам осамено. За жал, не можам ништо да сторам во врска со тоа. Имам многу пријатели, но мислам дека само јас сум им пријател нив а тие мене не. Знаат дека секогаш ги ислушувам до крај и им делам совети што навистина им помогнале. Знаеш, ме нарекуваат психијатар или психолог. И со тоа сфаќам колку сум сама. Бидејќи разговараат со мене само за нивни потреби. Е пред некој ден ми дојде преку глава и ги собрав поблиските другарки и на сите една по една им го поставив истото прашање: Кога последен пат кога сме разговарале ме ислушале мене? Кога се разговарало за мојот живот, за моите проблеми? И нормално, сите молчеа. Им оддржав таков говор што јас си заминав плачејќи, а тие останаа да се гледаат една со друга. Ти го кажувам ова, за да те утешам дека не си едниствената. Се чувствуваме осамени затоа што се ставаме на срце. Еден мал совет: пишувај! Се што те мачи, те прави среќна запиши го. Јас така правам и ми олеснува. Секогаш навечер кога имам време се излеснувам на самата себе, бидејќи знам дека никој не се грижи за моите случувања па си споделувам со себе Имај убава вечер и почни да пишуваш
Знам како е. Мајка ми е почината одамна, а татко ми пие. Ама немој да мислиш дека никој не го засега. ТЕБЕ ТЕ ЗАСЕГА! Ти си си најбитна! И сигурна сум дека ете имаш и дечко кој те сака доволно за да се избори со тебе... Иначе за кај дечкото дома па не мора да му кажуваш каде си дека си кај него дома... Не ќе идат да те проверат. Битно е да имаш љубов кон себе. И со се ќе излезиш на крај... Знам дека е тешко понекогаш, ама пак 20 годишни сме си викам имаме време да ги напрајме работите како шо треба... Позз
Ама јас не реков дека не ми се другарки, напротив имам неколку вистински ама џабе коа ја немам храброста да им кажам се.Лоша особина е што не верувам никому. Иначе и јас си запишувам се во дневник, и колку толку олеснува. Ајде, јас се надевам дека овие денови ќе бидат зад мене, само тоа останува сепак.
Такво време дојде и да имаш 100 пријатели не се искрени. Не ставајте се на срце. Играјте по ваши правила. Не му ја мислете кој што мисли за вас, и онака од туѓото добро или лошо мислење не се живее.
Бидете си подршка сами на себе, зашто ако чекате нешто од пријателите тешко дека ќе добиете. Имам пријатели да ама не се замарам повеќе како порано што се замарав за некои пријателки и кога имаа проблеми секогаш бев тука за нив а сега каде се тие?... Порано гледав како да им помогнам и да ги ислушам незнам зашто како сите да имаа потреба мене да ми кажат се.. Некои од нив што ми беа блиски се оддалечија. Сите на различни страни отидовме. Од пријатели очекував такво нешто да ми завртат грб ама од родител никогаш иако и тоа се случи. Татко ми не ме ни праша како сум кога бев во болница и 1 година не зборува со мене за глупости. Исто како да немам татко, како да е мртов, немам ни брат ни сестра. Само со мајка ми сум поблиска. Еден ден сватив дека сите ќе ти го завртат грбот, самиот на себе си препуштен. Немам некоја пријателка што можам да и кажам се, немам повеќе доверба во никој.
Баш така. Некој од домашните на кого често финансиски му помагам кога ќе ме навреди за најобична глупост,тоа ми е доказ дека никој ништо не цени. Во денешно време нема кој да ти помогне, за штета сите ќе ти нанесат штета.
Пред две години или така нешто ми се случи сите другарки да ми завртат грб, дури и дечкото кој го мислев за поасален од нив, потоа ми се случи други луѓе да ми прават збрки, успеаа многу луѓе да свртат против мене и да, се чувствував осамено. И тоа како знае да боли, да се чувствуваш како изрод, како да лебдиш во безвоздушен простор, не знам веќе како да го опишам тоа чувство. Сфатив дека се е до очекувањата. Кога очекуваш премногу од некои луѓе добиваш многу помалку. Јас на пример, добив огромна помош од девојче од кое најмалку сум го очекувала. Беше со мене во најтешкото, а не ни мислев дека е способна да разбере што ми се случува. Со неа се уште сум во супер односи, многу ретко се гледаме, но знае дека секогаш може да ми се потпре мене, а и јас на неа. Оттогаш веќе не се ослонувам толку на никој. Сестра ми беше покрај мене во најгустото, да, ама не може таа и на школо да оди со мене каде во класот си зборував само со 5-6 луѓе, сите други те гледаат попреку како мајка им да сум ја убила. Едноставно во такви моменти знаеш, лошо ти е, ама не смееш да си дозволиш да потклекнеш оти секоја твоја слабост ја регистрираат и жив ќе те изедат ако ја покажеш таа слабост. Осаменост, депресија, чувство на пониска вредност, заради нечии си погани зборови имаше долг период. Се трудев со луѓето, се трудев во новите друштва, ама џабе, опкружен со луѓе си, а знаеш дека таму не припаѓаш, знаеш дека со сила се смешкаш и престанав да се трудам. Откога престанав да се обидувам да се вклопам ми беше многу поубаво и научив да уживам во самотијата. Еве и сега се радувам цимерката што си замина дома. Научив сите работи во животот да си ги држам под моја контрола, секаде да се снајдам сама, научив да не се чувствувам несреќна или љубоморна кога ќе видам куп луѓе како се дружат. Јас имам многу малку луѓе во мојот живот ама знам дека би ми подале рака кога би ми било потребно. Некогаш кога ќе ми стане тешко (се уште има такви моменти) посакувам да им кажам како ми е, ама кога ќе ги видам се се заборава и сакам да зборуваме само за среќни работи така и немам веќе потреба да ги искажувам сите тие небитни работи за небитни луѓе кои ме повредиле. Научив сама да уживам во се. Научив никогаш да не ми е досадно. Ако сакам да се шетам одам и готово. Ако сакам да одам на некој концерт или изложба, не ми треба никој, си одам сама и поубаво си поминувам. Понекогаш и ме плаши оваа непотреба од луѓе. Другарки на кои им би ги кажувала проблемите па после да ме разнесуваат низ цел град? Не, фала. Другарки со кои ќе чемреам по дискотеки само за да ме видат луѓе дека не седам дома? Не, фала. Родителите кои не ви дозволиле доволно внимание - мислам дека треба да учите од нив како не треба да им правите на вашите деца. И моите родители нема секогаш да бидат тука и затоа научив да се справувам сама. Мора да биде така. Лани дојдов во градов на студии и бев сосем сама цел месец. Без цимерки, со колешки се немав спријателено ама никогаш и немам заплакано на телефон на мајка ми. Никогаш не се жалев. Кога имав проблеми со цимерки не им плачам на моите дома туку гледам да се справам сама како знам и умеам. Па и да згрешам, за наредниот пат ќе знам како. И мене како сите ми е страв еден ден да не останам сосем сама, ама сепак попрво би била сама отколку со мажот што не го поднесувам, или со пријателките за кои знам дека едвај чекаат шанса за да ми забијат нож во грб. Вистинските луѓе ќе бидат тука, и оваа мисла ме држи. И еве, сега засега навистина се тука вистинските луѓе. Фамилијата не си ја избирате ама пријатели си избирате и бидете оние луѓе кои ќе бирате со кој ќе се дружите. Немојте да си дозволите вас да ве бираат или не. Главата горе, и попрво сами отколку со погрешните луѓе. Имаше една паметна мисла: "Не им верувајте на луѓето на кои цело време им е потребно друштво. Најверојатно се ништо кога се сами."
Кај секој човек во одреден период од животот се јавува чувство на осаменост. Период, кога и покрај тоа што има премногу личности до вас, околу вас, вие се чувствувате како да немате никој. Но, секогаш е подобро да имаш помалку личности покрај себе, но вистински, отколку безброј, но лажни, лицемери кои се радуваат на секој твој неуспех. И јас, како и секој човек, сум се почувствувала осамено и тоа најчесто било предизвикано од преголемите очекувања кои сум ги имала од одредени луѓе, а на крај сум добила само едно големо разочарување. И тогаш, мислиш дека цел свет ти се руши, дека цел живот истото ќе ти се случува и засекогаш ќе останеш сама. Секогаш има такви моменти. И од аспект на љубов, и од аспект на пријателство, семејство... Но празнината може да се поплни на друг начин. Тајната на успехот е во тоа да пронајдеш среќа и во малите работи и да успееш на било каков начин да ги отстраниш негативните мисли од глава. Секое лошо за добро е. Секој човек, некогаш, ќе си ја пронајде својата друга половина и ќе биде исполнет. Ако тоа не се случи, има и други работи кои ќе предизвикаат чувство на исполнетост кај еден човек.
Подобра е осаменоста,отколку да бидеш во друштво со некои кои те мразат,сакаат да те уништат и лошо ти мислат.Повекето луге се такви ,ретко денес некој нешто добро да ти мисли,но сепак ги има...Само треба да се пронајдат.
jas se plasev od osamenost i toa mnogu 10 god ziveev so maz mi iako ne mi nemozev vise ama se zaradi stravot vo mene dali ke uspeam sama da ziveam.da ti kazam sto se sluci maz mi pocina pred 3 god i pak me vati toj strav lelele samaa zapoznav posle godina ipol eden decko odma go zemav kaj mene da zivee so mene se zaradi toj strav znaes si imame mislenje so dve plati nemame gajle vo mesecot ama ne e taka totalno zgresiv ili drugo mislenje lele ako padnam po skalite koj ke mi pomogne nekoj pa mislat lele ako umram koj ke me vidi.nema sto da se plasite od osamenosta.posle raskinav so nego i pak lele pa me fati toj strav tatkomi bese pored mene i da ti kazam se e navika.pred 2 god sum sama imam sin ziveam so edna plata i ubavo mie imam paricki imam sloboda koga sakam ke si legnam koga sakam ke si stanam.a za maz vopsto ne se sekiram ke si dojde moe ne pribiram mnogu ama pak gledam da ne e nekoj preferant za zal skoro site se vo moja vozrast se.ama sekoj tavce si ima svoe kapace znaci za sekoja zena ke ima maz.ne se sekiraj vopsto ke ti tropne srekata i ljubovta na vrata.uzivaj dodeka si mlada posle drugce ke mislis
Верувам дека доаѓа до некои вакви долги down периоди во животот, кога едноставно ништо не функционира. Без оглед на тоа колку се трудите да заблескате на сите полиња, само катран ви паѓа врз главата. Но, како и да е не се откажувајте! Верувајте дека нема никогаш да останете потполно сами, освен ако не се затворите дома меѓу четири ѕида постојано навраќајки се на минатото, без притоа да се трудите да стекнете нови познанства. Наместо тоа, за време на овој период, почнете да вежбате редовно, пишувајте книга, читајте, најдете си некое хоби...Зошто колку побрзо раскрстите со лажните пријатели, или партнерот кој не ги исполнува вашите критериуми (а со него сте ради реда), толку послободно ќе се чувствувате. Иако, како што кажав и претходно дека е можно некој извесен период на моменти да паѓате во депресија поради тоа што немате толку богат социјален живот. Но, бар ако ништо друго ќе знаете дека одлуката која сте ја донеле е правилна! Затоа направете си услуга и не го губете времето со студени, лицемерни особи полни љубомора и его колку планина. И онака животот е прекраток за да се живее лажен, зарем не?
не би се сложила..според мене тоа некои луѓе си го кажуваат само како утеха дека се сами или си спремаат одговор доколку некој ги задени.. никој не сака да е сам.. (ниту јас).. P.S - немaм нешто против тебе да не ме разбереш погрешно
Осаменоста е една од „болестите“ на современото живеење. Причини поради кои лугето може да се доведат во оваа ситуација се многубројни, но јас ќе напоменам неколку.Депресија, инвалидитет, семејни проблеми поради кои се повлекуваат лугето во себе, потоа компјутерите, мобилните телефони,... Но не секогаш недостигот на луге значи осаменост, понекогаш можете да бидете со еден куп луге покрај себе а да се чувствувате осамени. Најчести виновници за осаменоста сме самите ние, кои намсто да им кажеме на лугето што не мачи, ние се повлекуваме во себе обвинувајки ги другите дека не не разбираат. Исто така голем удел за да човек се почувствува осамен имаат компјутерите и мобилните телефони, сите ние живееме во некој витуелен свет, бидејки ни е полесно да се затскриеме зад тастатурата и да се убедиме себеси дека имаме многу пријатели, од кои неможеме глава да кренеме, а всушност реално сме сами. Полесно ни е некому да напишеме Те Сакам, отколку тоа да го кажеме. Полесно е да си заминеме од пред компјутер кога нешто нема да ни одговара и подоцна да кажеме дека не сме ние криви туку ни паднал нетот, отколку кога сме во живо пред таа особа. Според мене постои реална и не реална осаменост. Реална осаменост е кога одредени луге поради својата различност или физички недостаток се отфрлени од сите и тие луге колку и да се трудат тешко ќе успеат да се наметнат да ги прифатат такви какви што се. За жал живееме во суров свет каде се цени само надворешното без да се гребне, барем малку под површината, па дури и кај тинејџериве се оди дотаму што велат, неќам да се дружам со неа затоа што е дебела. Демек вишокот ќилограми е битен за дружењето или небаре го осликува карактерот на таа особа, но исто така голем број млади луге поради тој „недостаток“ се самоизолираат и одбиават да се дружат со другите врсници. Но исто така постојат луге кои поради својата препотентнос и надменост, се отфрлени од другите, мислејки за себе дека секогаш се они во право и дека светот се врти околу нив. Ако една особа не ве дружи ок можеби е до неа, но ако сите ве избегнуаат обидете се да се запрашате дали можеби проблемот е во вас, наместо да велите дека сите ве мразат поради тоа што сте подобри од нив. За крај еден совет, не дозволувајте анксиозноста и депресијата да ве одалечат од лугето и да си создадете еден свој имагионарен свет со кој ќе се залажувате дека сте среќни. Разговарајте со лугето, кажете им за она што ве мачи и верувајте ќе ве прифатат онакви какви што се и тие ќе се обидат да се прилагодат на вас и вашите потреби. Многу често лугето одредена своја состоја како анксиозноста ја свакаат премногу сериозно и се осамуваат, наместо да се обидат да се дружат со лугето и на тој начин да ја победат и анксиозноста, а и да не се доведат во ситуација да бидат осамени. Еднаш изгубените пријатели тешко се вракаат назад, затоа внимавајте да не ги изгубите лугето кои ви значат затоа што еден ден можеби токму тие луге, еден ден ќе ви требаат повеќе од се.
Имам другарки за искачање но тие сите се од корист Ги ислушувам од крај им давам совети се направив и би напраила за нив,ама ете како враќаат,кога им требам тука сум кога не им требам ме шиткаат како ѓубре
