Незнам дали има друга ваква тема на форумот, ама не видов. Мојот проблем е што премногу молчам, во ново друштво, посебно. Неможам да започнам тема на муабет. Како мачка да ми го изела јазикот. И дечко ми се нервира многу така, т.е. многу го нервирам. Понекогаш си прават муабет за работа, а не сакам да се мешам. Ми треба совет, навистина незнам како да постапам.
Премногу молчам... Мислам дека се плашите да не кажете нешто погрешно па да се засрамите.Моја претпоставка. Опуштете се и кажете го она што вие го мислите на темата за која се зборува,ќе се изненадите колку луѓе ќе климнат со глава и ќе се согласат со вас.Така ќе се чувствувате подобро и малку опуштено.Или пробајте да потпрашате нешто,па ќе развиете дискусија. Треба да имате поголема самодоверба,затоа што и многу луѓе зборуваат и зборуваат а всушност празни муабети. Како и да е,еднаш во една книга (Москва на солзите не им верува-така се вика книгата) прочитав дека и да мислите дека тоа што го зборувате се неосновани факти или глупости тогаш кажувајте ги самоуверено,кога ги кажуваш самоуверено,тогаш тоа се вика точка на гледиште
Премногу молчам... Можеби и поради тоа, може немам доволно самодоверба. Но понекогаш и да сум самоуверена, навистина неможам да се сетам на некоја тема. А веќе кога ја запознавам личноста правам се повеќе муабет со неа. Како да ми е страв премногу да не се зближам со некои луѓе па после да бидам повредена.
Во случајов самодовербата е клучниот проблем. Треба да имате смелост да си го кажете тоа што го мислите, ќе видите дека без врска се нервирате за тоа дали мислењето ќе ви биде прифатено. Па нормално е да сме сите со различни ставови. Според мене не е убаво ни претераното зборување. Не е работата само да се каже нешто, така што треба да се најде некоја златна средина.
Молчалива сум само во случаеви кога сум со луѓе што не ги знам.. Иако мислам дека молчаливоста е многу, многу лоша.. Никогаш не смееме да се срамиме да кажам да го изразиме преку зборови она што го чувствуваме.. Имам една другарка многу е молчалива..Ќути цело време! Ама затоа е: ,,мира, мира али испод два мира триста вира,,
Тука се испреплетени 2 карактеристики на личноста - срам и самодоверба. Од страна гледано се остава впечаток дека не ти е убаво во тоа друштво или изгледаш како намќор. Убаво е што си свесен што го имаш тој проблем а тоа значи дека и полесно ќе го решиш. Почни да го потпрашуваш соговорникот на темата која ти зборува (ако не се наоѓаш во таа тема или ти е непозната), оставаш впечаток дека го слушаш и си заинтересирана, пренеси некое свое искуство или тресни некоја шала за да извадиш насмевка на соговорниците.
Јас сум тотална спротивност Секогаш сум зборлива, дури понекогаш и прмногу па затоа и си трпам последици А за молчеливоста Амор, тоа е можеби бидејки не си доволно сигурна во себе, или едноставно не сакаш да се мешеш во разговори Најчесто молчеливите луѓе се многу пријатни,мили и добри, па ако се потрудиш може сите да те забележат и засакаат Ослооди се од срамот, секогаш кажувај го своето мислење без да се плашиш дали тоа ке им одговара на другите Се надевам помогнав Поздрав
Молчаливоста е мое второ ЈАС, во многу случаи. И јас бев таква порано, не се секирај, ќе ти помине Во вистинско друштво, со вистински луѓе, само опушти се. Ми се има случено многу пати да сум сакала да кажам нешто и да си речам - подобро да не кажам, за после 5 минути некој да го каже тоа, и да видам дека луѓето климнуваат со глава и се согласуваат. И после секако си викам - еј требаше да кажам... Затоа, порелаксирано Исто така, многу пати не сум кажувала ништо, затоа што кога ќе сме седнеле во друштво, некој ќе рече за мене - Е она, не збори многу.. И да се чувствувам повредено, наместо да зборувам, да покажам дека само ми требало време
Мене молчаливоста ми е како сестра која ја немам. кога сум со мои поблиски другарки и погодено друштво, немам проблем, опуштена сум, комуницираме најдобро што може и сл. ама да има само една личност,не камо ли цело друштво, личности што не ги познавам доволно, или со кои не контактирам многу, не ми се допаѓаат во карактер, јас се губам. веднаш ми станува некомотно, се чувствувам многу лошо, и само молчам. Едноставно не ми е пријатно да ги правам и зборувам оние работи кои би ги правела во друштво си поблиски луѓе. А да има некоја нова личност, и да ми одговара во карактер, мислење, веднаш опуштено ќе се запознаам со неа и ќе ми биде така супер. како однапред несвесно да знаам дали треба или не треба да комуницирам со одредени луѓе. Ама сепак,тешко е, не можам да се вклопам секаде, ме мислат повлечена и наивна, мислат глупава сум па не можам да сфатам ако се шегуваат на моја сметка сл..
И јас сум ваква, во хороскоп сум близнаци за нив најголема карактеристика е комуникацијата.Изгледа ми е утнат знакот. Другарка ми ме советува да не ќутам зашто оставам лош впечаток па пробувам некако да се мешам во муабетите иако не ме интересираат .
е јас сум спротивно од ова ама еве ти совет треба да се опуштиш и да можеш и знаеш како да ја смениш темата на муабет а сепак и според друштвотот да знаеш да почнеш нова тема
Една од моите најголеми недостатоци (за другите), но за мене не . Искрено знам да разговарам само со човек кој го знам многу добро. Така имам своја слика за него, знам доста за него и знам како да разговарам. Но, да се најдам во непознато друштво, искрено збор нема да проговорам. Се чувствувам како да немам заедничи јазик со нив, како да сум странец... Му се восхитувам на мм. Тој уста не затвора. Не разговара напразно, но знае со секој како да постапи. По ова прашање, тука сме два различни поими. Но, како одминува времето и овој мој недостаток си го примам со позитивност и си го прифаќам како позитивка карактеристика. Полека разбирам дека можеби и оваа особина ми е на еден начин добра. Факт е дека не ме интересира озборување, што рекла онаа или оваа, не ме интересираат празни разговори, или пак непристојни разговори... вака ми е мирна душава. Никој нема да ме зазборува за нешто и нема да си ставам уште некој грев. Со теков на годиниве разбирам дека молчењето било богатство (во ова наше бурно време, кога гревот станува секојдневие и веќе не се препознава).
`Подобро да молчиш и да те сметаа за глупав, отколку да прозбориш и да ги потврдиш сите сомневања` Секако дека не се сложувам со ова (освен за некои за кои важи ). Не е маана, туку доблест е да знаеш да молчиш. Spoiler Ќе излезиш на едно кафе или на гости, а кога ќе се вратиш дома наполната ти е главата со секакви глупости и негативна енергија + рекла-казала муабети. Најпрво, не значи дека ако некој е молчелив воедно е глупав, мутав, несоцијален. Нели најголемите мудреци биле молчаливи. И со малку зборови знаеле да го кажат најбитното. А, будалите повеќе зборуваат празни зборови, отколку што реално кажуваат нешто вредно. Така да, не значи ако некој е многу зборлив, е комуникативен и паметен. Значи - паметен човек е да знае кому да каже, што и колку да каже, а секако и начинот на кој го кажува истото. Вториот вид на молчаливи се оние кои НЕ ЗБОРУВААТ ниту кога треба да зборуваат. Им се превртува во стомакот кога треба да кажат нешто, не можат лесно да се снајдат во секојдневието, се потат и вцрвенуваат, се срамат... Тешко се снаоѓаат во поголеми друштва, разни собири....и тука најчесто треба да има некој до нив близок, кој ќе ги води и ќе им прави муабет, да не се осеќаат зафрлено. Тешко се снаоѓаат пред авторитет, во разни институции... Таквите треба да научат да се ослободат. А, најтрагична ситуација ми е кога некој паметен си молчи (се стега да каже нешто), а им се дава простор и време на будалите да зборуваат и раководат.
Баш и ова ми се случува. Ама некогаш кога баш сакам да зборувам, ќе ми се блокира мозокот и толку. Посебно ако ми е некое ново друштво или луѓе кои не ги гледам често. Што да кажам?
молчам кога не ми е погодено друштвото за муабет а иначе коа е погодено нема запирање а имам приметено многу пати во друштвото таман ќе сакам нешто да кажам ќе си премолчам
Во ново друштво, а + и ако не е погоден муабетот, едноставно немам што да кажам и мудро си молчам. Многу пати ме прашале што ми е и зошто молчам, ама кога немам што да кажам ќе си молчам а и не се замарам со тоа. Инаку во суштина сум зборлива.
Обично дел од луѓето се молчаливи пред луѓе кои не ги познаваат доволно односно имаат проблем да се опуштат или да се вклопат но кај мене во одредени случаи е обратно... Со оние што сум секој ден како да си знаеме се и немаме што да си кажеме а кога ќе запознаам нова личност па и ако ми се погоди да имаме сличности неможам да сопрам со зборување... Чуден е мојов проблем...
