Mene toa mi e od sekojdnevni crni hroniki izebagvam da gi slusam ali sami znaete deka tesko e da se izbegnat zatoa sto gi ima sekoj den izbegavam razgovori vo vrska so bolesti se toa samo mi pojacuva samo koga nesto rabotam se opustam i togas mi e bas super ali pa i nemoze samo da se raboti treba i odmor
Знам сѐ. И мене многу ми влијаат случувањата во земјава. Кога се случи тоа со Вања, јас се плашев од дома да излезам, буквално во страв живеев, колку и да беше изолиран случајот, не е сеедно. Кочани верувам дека никого не остави рамнодушен, плачам и се потресувам кога ќе ми излезе објава за родителите, а и секојдневно слушаме лоши вести, сообраќајки, убиства, семејно насилство.. нормално дека нема да ни е сеедно. Случувањата во општеството се рефлектираат и врз нас, без разлика дали сме ги познавале жртвите или не. Кога доживеав смртен случај во блиска фамилија, тоа исто многу ми се одрази и придонесе на мојата вознемиреност. Почнав многу да паничам кога некој немаше да ми крене одма телефон или кога ќе закасни дома, одма имав црни мисли дека нешто лошо му се има десено. Еден период и деактивирав социјални мрежи и не гледав телевизија за да не слушам лоши вести, зашто ептен ме вознемируваа и потресуваа, ама како што кажа ти, не можеш да ги избегнеш. Те разбирам потполно како ти е и многу добро знам низ што поминуваш, ама што да ти кажам.. Некои работи не зависат од нас, не можеме да ги контролираме случувањата, лоши работи се случувале и ќе се случуваат, за жал, нема како да ги предвидиме нит да ги спречиме. Од лично искуство, немој да чуваш во себе, потешко е така. Што и да те мачи, пробај да го споделиш со некој. Знам дека менталното здравје е сѐ уште табу и повеќето луѓе не го сфаќаат сериозно, не обрнуваат внимание, ама тој што се соочил со анксиозност, ќе те разбере. Сигурно имаш некоја блиска личност на која ќе можеш да ѝ се довериш. Разговарај, сподели. Препорачувам и дневник да пишуваш. Кога ќе ти дојде некоја таква мисла, запиши ја. Мене ми е барем малку полесно кога ќе ги извадам вознемиреноста и стравот од мене, а ако ги потиснуваш, само полошо си правиш. Ново хоби исто така е добра идеја, најди нешто што ќе те исполнува, не мора да е којзнае што, било каква физичка активност, спорт, музика, книги, уметност. Уметноста е многу добар начин да се изразат емоциите, ете пример можеш да црташ. Можеш да си земеш и милениче, животот ми е многу поубав од кога го имам кучето. Не знам дали си религиозен/религиозна, ама мене многу ме смирува кога ќе отидам во црква, ќе се помолам, ќе запалам свеќа. Патувањата исто се секогаш добра идеја. Сѐ што тебе те прави среќна/среќен и исполнува прави го, не мора да си најдобар/најдобра во тоа. Сепак, сѐ ова се само некои техники за самопомош, ама не се замена за психотерапија. Не се срами да побараш помош од психолог, затоа се тие тука, да ни помогнат и да ни биде подобро. Не можеме со сѐ сами да се справиме. И најбитно од сѐ е со какви луѓе си опкружен. Кога ја сменив средината и ги исфрлив токсичните луѓе од животот кои нон стоп се жалеа, ништо не им чинеше и ми пренесуваа негативна енергија, ми се смени и животот, искрено. Сега си имам мал круг на пријатели кои знам дека ми се поддршка и со кои растам и напредувам. Не се секирај, не си сам/а, нѐ има многу што се бориме. Ќе биде подобро, верувај!
Potpolno ve razbiram imam since 20 meseci staro ponekogas nemozam ni na nego da se posvetam kako sto treba krivo mi e ali nemozam samo misli i samo sedam i lezam
Пијамн 7 дена веќе треферо 7.5мг , аклонилн 3x2mg и празине 5мг.Одам како роботн и спијам по 13/14 саати.Дали треба време да ги навикнам или... Поради кокаински кризи ги пијам
