Од блиски другари станавме нешто повеќе, во еден момент на слабост, тој е женет на "хартија" неговата жена не е ни тука е во странство скроз не живеат ни заедно ни комуницираат,но со околностите околу нас и секакви предрасуди ни е "дозволено" само толку
Женет е, нормално дека ништо не ви е дозволено. И треба да очекуваш предрасуди, нема сигурно браво да ви каже некој. Прекини со време.
Епа што не се разведат ако се само во брак на хартија и таа не е во Мк? Мразам предрасуди, никој не знаеме на другиот како му е навистина, ако долго време трае ова, тогаш навистина и треба да го прашаш што мисли и планира со жена му да направи, добар разговор пред се, па се останато.
Уште ли верувате во филмовите на женетите мажи? Абе тие исти прикаски ги вртат со векови веќе. Отворете на интернет, и таму ќе ги прочитате. -не спијам веќе со жена ми -не комуницирам со жена ми -ќе се разведуваме ама заради децата мора така сега - одамна нема љубов меѓу мене и жена ми -разведени сме ама живееме заедно заради децата Итн итн
Треба една тема да се напраи со под точки како овие и да се заклучи, како вовед еден што се кажуваат женетиве, за П****.
А сега што понатаму, имате ли план/идеа некаква? Или тој ќе си продолжи вук самотник да не комуницира со жена му итн како и досега?
Зошто не се разведи ако не комуницираат? ах колку некои жени се лесни, зато и мажите лажат дека кај многу им запалило...
Луѓенца хелп Со дечково сме 3 години заедно. Планираме иднина и да живееме заедно, се е тоа во ред, го сакам и ме сака многу, ама едно нешто ме кочи. Тој си има спремено спрат од куќа кадешто сака да живееме (долу се неговите со брат му) спратот го има спремено сам целосно, но од самата помисла дека треба да бидам таму ми паѓа многу тешко, со мајка му сме ептен формални, не ме обожува мн.мн и сум си понастрана ( избегнувам кога се собираат фамилијарно, а често го прават тоа бидејќи се дружат многу сите) ептен празник/роденден и слава и ко на трња сум. Не осеќам буквално раат, ми го прати секој чекор и поглед и во се се меша. Сфаќам дека е спрат посебен, меѓутоа дворот е тој, пак ќе мораш тука да си, едноставно си немам свој мир, грутка во грло имам секогаш кога треба да одам кај нив. Како да му кажам да си живееме сами? Се би жртвувала само да сме насамо, тој не сака, сака да си биде дома, ептен е приврзана мајка му со него, ме плаши и таа помисла. Како одминува времево, знам дека ќе ме побара кај и да е, и место да се радувам на тој момент, јас 24/7 сум со ова окупирана, како ќе му кажам "да" кога знам каде треба да одам.. Просто сакам свој мир, настрана едноставно, пошто мајка му ме јаде уште неотидена таму, се подбива нонстоп со мене на било кој начин. Проблемот е што он мисли дека нема проблем никаков, не го сфаќа сериозно едноставно.
Седни и убаво разговарај со него на оваа тема бидејќи не е нешто што туку така треба да пројде. Кажи му дека ти не можеш така да живееш и некој секој чекор да ти го следи. Мене ме плаши фактот што е мамин син и како уште да се поврзани со папочна врвца. Возрасни сте, планирате заднички живот и иднина заедно и заедно треба да одлучите за тоа, а не само тој.
Кои ви се другите опции? Имате ли доволно финансии да обезбедите друг дом? Имаш ли некоја алтернатива да му понудиш каде да одите, нешто твое наследено од твоите, или купено/реновирано/средено од твоја страна? На крај може ќе се најдете на средина, ќе продадете, ќе се дофинансирате и ќе купите нешто ваше.
Најпрво седни го кажи му се што мислиш , дека не сакаш токму во таа куќа да живеете ако те праша за причините кажи му дека со никого не си многу блиска и дека сакаш свој дом,свој живот,свое огниште . Подобро сега разговарај, отколку кога ќе те стави пред готов чин ако те запроси ,а вака ем ќе знаеш на што си ,и не мораш со него да се венчаш ако не попушта или ако неговите му се приоритет а не ти .Не ги игнорирај ред флагс,на почетокот се е полесно и да се реши и да се прекине ,ова е важна животна одлука но и за двајцата,не за него само . Отворено карти на маса,и ќе видите кои ви се опциите за сопствено живеалиште ,и дали тој би бил со тебе безусловно.
Мораш да зборуваш со него, нема друго решение…прво не знам зошто би се подбивала таа со тебе, пробај можеби и делуваш како ти да не ја сакаш, пробај смени се спрема неа зошто и да не живеете на спратот сепак таа ќе остане негова мајка и ќе мора да бидеш во добри односи со неа, рачунај доаѓаат поголеми работи свадби, деца, празници и не е во ред секој настан да ти биди проблем
Мораш да играш многу отворено, биди искрена, но не нападна. Знае ли твојот дечко како стојат работите помеѓу тебе и мајка му? Сигурно нешто си му спомнала, нешто тој забележал итн. Мора многу отворено и трезвено да разговарате, да му дадеш многу добро до знаење дека темава е сериозна и тебе многу ти значи. Искрено, имајќи предвид дека тој е доста приврзан со неговите и тоа шо не ти ги сфаќа сериозно поплаките, не дава добра прогноза. Се надевам дека грешам. Многу ме револтира овај тренд каде се нема поддршка од партнерот/ката! Тоа треба да биди ОСНОВА на секоја врска.
Бравос за неговата упорност, но мораш да бидиш силна и искрена и доследна на себе си ова што го кажа овде да го зборуваш со него. Дека не се гледаш таму на некој начин и сакаш скроз настрана сами и мир, и ако имаш идеја некоја понуди, како што рече некој погоре ако имаш и ти нешто па да купите нешто, откај знам. Али нешто ми падна во око што го спомна, дека е приврзан многу за мајка му... Дали мислиш дека ќе биди некоја компететивна игра помеѓу вас? Ова нејзиното можеби и те гледа како некоја што и го краде синот.. Не знам како да го објаснам... чудно е ама чести појави се.
Тоа што е приврзан за мајка му е црвено знаменце. И не треба да се игнорира. Ако тој не сака да живеат одделно, тогаш треба да размисли девојката. А при спрат кој сам го опремил, не знам дали би се нафатил на таков чекор да се отсели.
За ко шо го опиша делува на вреден човек... ама не е само живеењето овде искрено и носењето одлуки ставови мислам во се ќе влијае таа и во поголемиот дел нашава членка на фемина би била крива..
Е па тоа е проблемот. Делува како да ќе им се меша мајка му. А тоа не е во ред. Знам затоа што имав проблеми. Иако живеевме одделно.
Цел свој живот имам eating disorder и варирам со килажа. Нејсе, чувствувам како на дечко ми да му смета тоа. Вика дека тоа се лажги и не постои такво нешто (за eating disorder),ама јас само ја знам психичката борба и тешко ми е да зборувам пред други за тоа. Го имам прашано отворено и искрено дали му смета тоа што немам навежбано тело, и тоа што се имам здебелено за разлика од пред неколку месеци и ми одговори дека повеќе би преферирал доколку сум се посветела на вежбањето и здравата исхрана. Ајде тоа го прифатив некако, пробувам цел месец, ама денес на шала кога се закачавме му викам ајде на дејт сме искочени не сме сумо борачи и ми вика тоа ти, ти си толкава (мислејќи на сумо борач) онака низ шала и смеа кажано. Искрено коментарот многу ме погоди и нормално се налутив, тој мислам дека знае за што се налутив и ми вика се лутиш ли за тоа што те закачам (а не за неговиот коментар). И му кажувам што точно ме налути, знае дека таа тема ми е опиплива и вика океј на шала беше ако сакаш да се лутиш лути се. И така се уништи целиот момент, до дома не прозборевме ниту збор освен така што пробуваше да ме држи за нога додека возеше. А пробувам секогаш да се дотерам за него, и да седиме така лабаво ќе се нашминкам, средам ќе облечам некои посекси потесни алишта ама ме боли тоа што никогаш не ми рекол згодна си или секси си, можеби некогаш на почетокот. Во последно време тој нормално сака односи но некако не ми штима нешто, пример во ред му беше тоа што цело искачање се уништи, ниту о од однос што секако мене ми влијае психички лошо, едноставно не се чувствувам посакувано од партнерот, и колку и да имам желба за однос ми се убива во секој момент од таков коментар и едноставно тоа незадоволство од негова страна кое што го чувствувам. И баш во вакви моменти размислувам дома и се доведувам во лоша ситуација пропратена со емоционално прејадување. Сакав да се искажам пред се, и секако секој совет е добредојден дали вреди да останувам во ваква врска или да почнам да размислувам во друга насока..
Дали досега си побарала помош од психотерапевт или психијатар за растројството? Тешко е за човек што има растројство во исхраната да го надмине ако партнерот не му дава поддршка. Убаво е што сака да си здрава и да се грижиш за себе, ама тоа што не верува во растројство во исхраната како нешто што е реално за тебе ќе биде проблем. Од друга страна пак и самата си свесна дека си поосетлива на коментарите за твојот изглед заради тоа што имаш растројство во исхраната. И со други партнери ќе се повторува непријатноста кога ќе се спомне таа тема за изгледот, ако нарушувањето не се надмине. Тоа е заради психолошкиот аспект на нарушувањето во исхраната и проблемот со самоперцепцијата. Мислам дека прво мора да работиш на себе и својот проблем да се обидеш да го надминеш, па потоа да се посветиш на врската.
Постојат мажи што не даваат комплименти и да си топ така да… Колку кг имаш ако не е тајна? Дали можеби претерува? Можеби само на шала вика… ти си му кажала дека ти смета?
