Живеам во доминантно католичка земја. Знаеш дека имаат огромно почитување кон православните. И истата религија е, не е нешто поразлично. Ако тебе не ти смета (а искрено и не гледам причина да ти смета), продолжете. Не знам колку време се гледате, ама можеш да го прашаш какво гледање има на православните (иако сигурна сум дека воопшто не се замара со католици и православни).
Воопшто не се замара. Има живеено во Шведска. Не е религиозен воопшто. Затоа и се плашам. Во смисла можеби ќе му пречи...пост,Причест...
Девојче не. Нема да му пречи. Нема. Сум била во врска со католик, ама воопшто не се замара дали сум постела, дали не, итн. Многу полабави се од православните. Верувај дека нема да му смета. Ќе му смета само ако ти му наметнуваш дека мора тој да пости, мора да оди во црква итн.
Имам другарка омажена за католик. Ја прашав како кршат погача со паричка,ми вика кршиме два пати. Еднаш кога е католичкиот божиќ,и еднаш православниот. Никој не им се противеше од фамилијата,дури мислам дека и венчавка правеа во католичката црква,не мора да значи дека е католик или треба да менува вера. Плус тоа ми рече дека не платиле денар,додека кај нас во православната црква ќе те одерат со нивните тарифи. За се има решение ако се сака. Ако го сакаш бори се,разговарај отворено..немора да правите венчавка. Крај краева може само регистрација во матично и тоа е тоа. Нека живее љубовта! @Lily12
Што е тоа-отстапување од своето? И што е проблематично со твоите ставови и размислувања? Велиш, порасната си во традиционално семејство. Ама ти не си твоето семејство, ти си независна личност. Сакаш да постиш- пости, кој ти брани. Само без забегување, не можеш да очекуваш да го преобратиш него и тој да практицира вера исто како тебе.
Би сакала да бидам венчана во Православна црква. Затоа реков "отстапување од свое" Многу сум збунета. Околината ми прави дополнителен терет. Мајка ми особено.
Околината додека ти проповеда тебе како треба да го живееш животот, си прави како си сака. На 30 години веќе е време да не се водиш според околината или желбите на мајка ти. Извагај си што сакаш и што ти е битно. Не е страшно ни да го тераш ќефот на мајка ти, па не мора да бидеш со љубениот. Во животов има многу опции и варијанти. Мисли, бирај, комбинирај.
Не мислам дека би му било проблем да се венча во православна, мормонска, протестантска, ватевр црква, ако сака да биде со тебе. Не знам каков притисок ти прави мајка ти. Јас искрено мислам дека 5 месеци врска се премалку за брак и вакви планирања. Тој ти спомнал брак или ти го идеализираш па си правиш планови, што би било, кога би било?
Апсолутно се е различно, кажи што е исто, јас ќе ти набројам сите работи што се различни, но дали ти ќе најдеш неколку што се исти.
Кои се тие работи кажи ги, Причеста не се приготвува исто, постот не е ист, кај Православните мора младоженецот и невестата да се Православни за да се венчаат...
Веруваме во ист Бог, истите правила на верување се, истите божји заповеди, истата Библија. Причесната исто значење го има. И не мора да се двата православни за да склучат брак.
Исто значење има ново не се праве исто Причеста, прашај во Црква дали ќе ќе венчаат ако еден од двајцата не е Православен.
Си бил во католичка црква да видиш како се подготвува причесната? Истото е. И да, може брак меѓу православен и католик.
Не сум бил, но свештеници ми кажува како се приготвува кај нив, да брак може само со регистрација во матично, но во Црква да се венчаат мора и двајцата да се Православни, исто разликата е во како се крстеме, во иконите има разлика, во верувањата околу Богородица и Светиот Дух има разлика.
@Lily12 Познавам многу религиозни луѓе кои го постат секој пост и секоја недела се на цеква, а се толку многу нечесни што ниту еден пост нема да му го обели образот. Доколку мајка ти ги мери луѓето според то, нејзин проблем. Доколку таа сакала да живее во претерано религиозен брак, нејзина одлука. Имаш 30 години и одлучуваш сама за себе. Се додека ја ставаш среќата на мајка ти пред твојата, нема да бидеш исполнета и среќна во животот. Инаку на темава, има многу луѓе кои остануваат во несреќни бракови само за родителите да бидат среќни и да не се "посрамотат" пред другите.
Би сакала да споделам со вас нешто со што се соочувам подолго време. Можеби некоја имала слично искуство како моето и може да сподели со мене. Вака започна мојата приказна... Се запознав со еден дечко и почнавме да излегуваме, само од почеток ми изгледаше како повлечен,на моменти чуден, не можев да извлечам нешто од него, разговаравме за општи теми но ништо подлабоко. Инсистираше да одиме на места каде што нема многу луѓе, не сакал врева и гужви. Го почитував сето тоа но ми беше чудно што воопшто не го превзема првиот чекор, ни бакнеж ни никаква интимност. Ми одговори дека се осеќал како тинејџер што ја испраќа девојката и дека сакал да почнеме да живееме заедно да се вериме за да се чуствувал послободно. Го прифатив предлогот, можеби и поради годините што ги имам, мислев дека конечно ќе се опушти и ќе се подобрат работите. Почнавме да живееме заедно но сепак ништо не се смени, никаква интимност меѓу нас. Сме разговарале за тоа и ми вели не можам да ти дадам одговор, ми треба време за да се случи тоа. Единствено што го интересира е да гледа фудбал и со другарот да излегува. Помина веќе доста време, не разговара на темата семејство, брак, деца, сето тоа што го посакувам него не го интересира. Посакувам да си заминам но многу се срамам да се вратам кај родителите, затоа што живеам во помал град и ќе бидам покажана со прст, ќе бидам исмеана.
Здраво Мене ми звучи дека дечково е проблем сам по себе. Не може да се поврзе интимно со тебе, има сиромашен социјален и емоционален живот, веројатно е возрасен а сеуште се однесува (и се чувствува) како тинејџер. Предлогот да живеете заедно мене ми изгледа како очаен обид да ги исполни социјалните норми и очекувањата можеби твои, на неговите или лични, но очигледно ни тоа живеење него внатрешно не го поместува. И не може да го помести. Таму и да правиш иднина, секогаш ќе е празно, бидејќи и сега така звучи. Нема да се смени ништо, со брак и со деца нема магично да му се свичне прекидачот и да стане емоционално присутен..и тогаш би си гледал фудбал и би бегал од дома зошто обврските ќе го оптоваруваат. Срам не-срам, подобро е да прекинеш сега отколку со сила да се обидуваш нешто да смениш или да дремеш таму и да ти мине времето. Не знам дали работиш или учиш, ама ако е неподносливо кај родителите, дали е опција да живееш под кирија? Дали има каде да се иселиш во близок, поголем град? Да се разбереме, лично сметам дека нема ништо срамно во тоа да си се вратиш дома. Јас би се вратила. Процени си ја ситуацијата, зборувај со твоите, ама базирај се на своето искуство, не да те убедува некој дека понашањево е нормално или дека ќе се смени. Не е нормално, не е зрело, па дури и мириса на патологија. Оди си на време. Секое чудо за три дена, во мал град и да си светица ако сакаат ќе ти измислат нешто. Терај си го твојот живот, имаш само еден!
Сум го помислила и тоа, сето ова е само да се прикаже дека е нормален пред светот а тој си живее сосема друг живот.
