Адаптација на жената во новото семејство

И јас, последниве години..реално, само со такви случаеви се запознавам, ваљда дека стареам. Не знам дали јас ги наоѓам, или они мене..али ќе речам јас ајде. Сепак само на пишување, секако.

Последен случај, што го знам...е како некоја девојка се омажила на 18-19 мислам, а пред тоа од дома и викале да не брза и да не го прави тоа, ЗА СЕГА, сегашното маже (ќе пишам така, морам) со извиниение до сите мажи воедно и за МЕНЕ извинување, да и вика ОН (не го пишувам ова јас како ЈАС, ме мрзи да ставам наводници, нели) ЈАС и да бидам со друга, ти ќе ми простиш. Ова е една од многуте бисери, кажани сепак, не сакам долги постови, и ако го направив овој таков.

А назад нема, нејзините знаат за СЕ, ама нема назад. Има дете, и се вадат или не знам што, нејзините...дека ја предупредиле на време.

ЗАБОРАВИВ да пишам, ОВА НЕ Е ПРИКАЗНА.

 

Го читам ова од аспект на родител прво, па од аспект на жена второ.
Да ми го малтретира некој детето (и внучето) сигурно нема да му речам на моето дете седи си таму, ти си го избра.
Демек разводот е срамота пред народот, или што?! Да не мислат дека подобро е да им расте внукот во дисфункционално семејство, отколку со самохран родител или очув? Глупости!
Или сега ќе и го тријат од нос тоа што направила погрешен избор или допрва мислат дека ќе воспитуваат?!
Секако дека има решенија, ако се омажила и родила не значи дека животот и е предореден и во камен запишан. Како родители треба да и помогнат да ги види тие опции и да се стават од нејзнина страна, да и дадат поддршка на неа, зошто очигледно не му е битна на маж и. Вака само го поддржуваат садистичкото изживување на зетот.
Е ова е тој менталитет што го зборуваме.

 

Де кажи една позитиВна приказна, да не огрее
Вака би одело од прилика-дошла снаата во новото семејство, на спратот посебен де, на готово. И вели- овој патос не ми се свиѓа, кујната сакам да ја преместам, овој плакар е стар, ќе го исфрлиме. И не се десило трета светска војна.

Имам дете тинејџер. Не му се допаѓало каков бил теписонот во собата, бојата на ѕидот во дневна и што било стално неред во кујна. Едвај чекам да порасне и да се исели да ви кажам, не уште некого да прибирам да ми кажува во мое дома што и како да биде.

 

Жално е што си во право, имам и лично близок случај кај што кога граделе старите куќа на два спрата, на горниот сега нема ни купатило ни кујна пошо требало заедно да биде сѐ на едно место а не да се делат (ама да не ја отвараме и оваа тема дополнително). Друга ситуација е дека куќата во која што живееше еден дечко немаше фасада, само измачкана беше и чекаа да се ожени па снаата да си ставела фасада итн итн... И пак ќе кажам, и да се прави и да не се прави нешто после брак, тоа нема да е на невестата секако, исто како што и мојата снаа ако дојде да живее утре кај мене, а јас сум жива, нема да ми е сеедно да ми се меша во одлуки за во двор или по дома.

Некоја од членките спомна погоре предбрачен договор и тоа е добра опција според мене што може да се наведе сѐ што треба за да не излезе после без ништо никоја страна, па и ова не е само за тие што би живееле во заедница.

И последно нешто да додадам, може дечкото/мажот да е најдобар на свет, да ти угодува за сѐ и да те сака и мази, пази, ама ако немате исти или слични погледи/мислења/сфаќања/цели кон иднината, џабе е, не е за тебе...

 

Живеење на невестата во куќата на свекорот е директен производ на патријархат, не знам што не е јасно тука, исто како и земањето на презимето од мажот на пример.

Никој не вика да не зборувате, туку темата е нешто што не треба да се случува, да, се случува, ама не треба.

Да, патријархат е, снаоѓањето на жената во "новото семејство" каде што "отишла".

 

Апсолутно никој не е бесчувствителен и секоја транзиција е проследена со период на адаптација.
Едно цвеќе во станов да го преместам, од една во друга соба, му треба период на адаптација. И, многу битно, соодветни услови за живот. Обично, ако има промаја може да му пречи, ако нема доволно светло- исто, ако има премногу дирекно сонце -исто. Е сега, прашање е, дали ќе мислиш на однапред познатите потреби на цвеќето или ќе бркаш его, инает, јунејмит. Ево ти, имаш саксија, имаш вода, шо повеќе ти треба, шо е ова желботека.
Почеток на заедничко живеење, кајшто двајцата влегуваат со заеднички усогласени ставови, и љубов и ентузијазам, е почеток на прекрасна авантура, мене барем ми беше. Нит носталгија за родителски дом, нит загрозен личен простор, пошто двајцата едвај чекаат, да си направат свое гнездо. И тогаш и двајцата се адаптираат подеднакво. Вака како што е поставена темата, оти само жената се адаптира?

 

Не ја зачитав целосно темава, онака последнава страница само и тоа дел од неа.
Адаптација треба на двајцата подеднакво ако си свиваат свое гнезденце, башка од нејзините мама и тато, бато, дада и неговите исто така кој и да ги има.
Но најчесто во патријахат, убаво објасниле погоре, невестата доаѓа во домот на сопругот во кој можеби живеат и баба му и дедо му, а најверојатно староседелци се мајка му и татко му и ете зошто пред се се очекуваа таа да се адаптира.
Сигурно сопругот, поточно синов нема многу да губи од комодитет, си е навикнат на дома, на неговите и се останато.
Адаптација си треба, најмногу отстапки и адаптација сепак прави личност која доаѓа на нов терен, иако ако има таму населени и тие се адаптираат, ама нив им е полесно познат им е теренот пред се.

За се друго е ствар на договор на учесниците во примарното семејство, помеѓу сопружниците.

 

Уште еднаш ќе кажам, последен пат. Темата не е патријархална, туку се однесува на адаптацијата на жената, во женски контекст, на форум каде има мнозинство жени и зборуваме за лични искуства од женска перспектива. И тоа апсолутно не значи дека се жените ставени во улога на жртви, туку дека треба да зборуваме за специфичните предизвици со кои се соочуваме како жени при преминување од животот како поединец, кон заедничко живеење со партнер.

Секој човек, без разлика на пол, има потреба од адаптација, но во многу случаи за жал, посебно тука на Балканот, жената носи поголема емоционална и психолошка одговорност во процесот на создавање дом и одржување на хармонијата во врската. Водејќи се од туѓи искуства, на другарки околу мене, се инспирирав дека ова е тоа за што треба да зборуваме.

 

Ама 21 ви век е човече, никој не те принудува тебе да го земеш презимето од мажот и да живееш кај свекорот.

Ако една жена избере да го земе презимето на мажот доброволно и од своја слободна волја, зошто е тогаш тоа патријархално? Тоа е личен избор. Дали ќе се смета за патријархално зависи само и исклучиво од личната перспектива.

 

Ако само жената носи поголема одговорност во старт позициите не се рамномерни помеѓу партнерите. Одговорностите треба да се еднакви помеѓу двајцата, можеби мислиш повеќе на тоа дека жената особено на Балкан се смета дека треба повеќе да се вложи, не од аспект на одговорности туку ако оди во домот на сопругот таа треба повеќе да е флексибилна и да се адаптира кон новиот дом.
Мене ме чуди зошто на Балканов уште е задржано ова од памтивека вкороенето мислење, особено во денешно време кога претежно заеднички партнерите и самостално создаваат свое гнездо. Во таква ситуација и на двајцата им треба адаптација и таа и тој се очекува активно да учествуваат во создавањето на сопствен дом и огранизирањето на домаќинството и се околу заедничкото живеење и функционирање во заедница.

 

Не, баш така мислам како што е напишано, затоа и пишав за жал. Колку и да сме напредни со сфаќањата и размислувањата, и колку и да сме поедуцирани, не сте ни свесни колку е реално тоа што го пишувам и колку жени го прифаќаат сето тоа како нормално и како нешто што така треба да биде. Не се ни трудат да променат нешто.

Во реалноста многу е мал бројот на жени кои размислуваат како вие што пишувате на темава, кога е заеднички живот со партнер во прашање и одгледување семејство.

 

Епа сега не знам за какви искуства и размислувања да пишуваме, освен за нашите лични. Сите мои пријатели и пријателки створиле семејство самостојно, без адаптирање на некое веќе постоечко. Така што очигледно реалностите не ни се исти. И не, ниту се сите богати ниту не знам што, едноставно немале спратови од куќи-реалноста на град како Скопје.

А тоа, поголема емоционална и не знам каква одговорност, во одржување на хармонија во врската- извини, ама не го разбирам никако. Као, како, што, зошто?

 

Епа кога пробуваме да ги убедиме дека тој погрешниот начин на размислување е погрешен, идат овие другиве и ти викаат дека љубовта према братот не е побитна од 10 квадрати, дека свекрвата нема што да ја прашуваш дали да и се тупосаш дома, дека ништо не знаеш што ќе ти се деси во животот, мислиш они сите биле со хациенди ама поплава им ги однела, дека нормално е мажите да се така малку неспособни да го облечат детето или да зготват наједноставен ручек. Мажот не знаел што е вегета, друг што е динстање, трет што е рузмарин и кари ама хехенца и смешки се вртат.
И после ќе идат ќе бараат феминизам оти пред свекрвата биле потчинети. Да, феминизам само кога нив им одговара.

А во твојот првичен пост се спомнуваат и золви и свекрви и традиции па нормално да критикуваме дека такво нешто веќе е греота и срамота да се спомнува во 21ви век.

 

Бидејќи кога жената живее во заедница, поголем терет има. Обично ваквите семејства очекуваат од жената да оди на работа, да чисти, пере, готви, да не зборам и за периоди каде што е трудна, пост породилно и тако даље. И еве сеа ова прилагодувањето. Додека мажот само оди на работа и се враќа на зготвено и исчистено. Ваљда сакаше да каже дека жените кои живеат во заедница поголема тежина носат, за разлика од мажот. И така теретот паѓа и емотивно и на психа. Јас вака разбрав

 

Ама сега, зборуваме за заедница или не? Тоа цело време го збориме ние ,,модерните,, дека кога одиш негде, а останатите се таму постојани, да, жената се адаптира, другите се домашни, газди. Ти како жена-кираџија. Шо рече некој, да ти кажуваат како да се покриваш, или колку вегета да тураш во манџа. И ќе се адаптираш на свети никад, можда на 50+, ко ќе немаш веќе свекрва ами ти ќе бидеш свекрва.
Ако зборуваме за самостојност, тогаш па ваљда мажот ќе треба повеќе да се адаптира, да прифати дека е возрасен и дека алиштата не се перат сами, ручекот не се готви сам, фрижидерот не се полни сам, чешмата не се поправа сама и детето не се расте само, особено не само со очи гледање. Аман, одамна мажите не се само ловци а жените само собирачи. Само ми се чини доба на мажи легачи дошла, ако е проблем да се адаптираат на одговорност.

 

Не, секоја појава има свој корен, од каде потекнува, зошто е нештото така смислено кога е смислено, па доаѓаме до моментот зошто е така денес.

Тебе може да не ти се допаѓа како информација дека живеење во дом на свекор, земање презиме на маж, давање на само неговото презиме на децата е производ на патријархат, тоа и понатаму не ја менува вистината дека е така.

Баш затоа што сме 21 век не треба младиве девојки да помислат да се вселуваат кај свекори, па да, се случува тоа. Не треба да прифаќаат да им бројат сексуални партнери, да се мислат дали ќе навредат иден сопруг ако не земат презиме негово, дали свекрвата "мамо" да ја викаат, дали "да му земат на братот" од наследството итн. Да, сето ова се случува навистина, навистина на сето ова треба да се адаптира некоја жена, навистина постои - тоа не значи дека е појава која е океј да постои.

Од женски аспект зборам како личност која живеела со партнер бивш, па имам некакво искуство, макар не е брачно со ѕвона, тапани и црква итн.

Овие прашања ментално со себе ги имав решено пред да тргнам да се адаптирам на живот со него, знаев каде ми се границите и дека не прифаќам некои работи затоа што не прифаќам патријархат, бев искрена со него и така почна животот и адаптацијата.

Е, неговата адаптација одеше потешко од мојата иако ни мене не ми беше лесно оти до вчера бев на мама и тато детето. Поентата ми е дека секоја адаптација е тешка, онаа која ја поминав прво со него, а потоа и сама - втората беше и потешка, но, не се "адаптирав" на 4 колена во една куќа и никоја не треба да поминува низ такво искуство и да не потпаѓа на притисоците на околината и на притисоците на партнерот.