Па, би реκла сега во моментов неκој да ме праша, алтруист. Зошто? Затоа што егоистот е многу интересен но, алтруистите се убави. Сепаκ, се ми зависи од расположението. Κога неκој ми води инает за банални работи, мене ме фаќа смеа. И таκа уште поинтересно е. И таκа.
Ни алтруист, ни егоист. Не трчам да ги исправам работите секому, ниту пак одам за мој личен интерес. Гледам рационално да постапувам, а како ќе бидам дефинирана од страна не ме интересира. Од алтруизмот многу си се напатев така да, не фала.
Бев првото, а сега се трудам да бидам второто, ама пак некако тешко ми оди. Тоест се трудам секому по заслуга да му вратам. Да се однесувам со секого онака како заслужува, инаку човек ако им мисли на сите други само главоболки ќе има и ќе трпи штета.
Порано бев егоист, но пораснав и сфатив дека не е во ред. Сега им помагам на немоќните и на сите кои заслужиле (добро проценувам луѓе и знам кој што треба да добие).
Алтруист сум по природа, немам проблем да кажам дека сум многу емпатичен и сакам да помогнам, се познавам доволно себеси и премногу ја ценам таа особина кај себе. А егоист станав со тек на време пошо сакам да сум сам и уживам во сопственото друштво. Нарцис сум и многу често мислам дека повеќето личности не ме заслужуваат.
Се сеќавам на сцена од една книги... Двајца странци патуваат во воз, и едниот, млад човек, си помислува:: “Што би било ако сега го фрлам низ прозорецот на вагонот човеков, без никаква основа, без никаква логика? Нели тоа ќе ме направи ослободен од моите сопствени очекувања, и следствено на тоа, и од општествената норма што некој друг ми ја наметнал?“ Мене, ме интересира обратното... Во свет, каде егоизмот се гледа како „не биди наивен за да не те „за**бат“, каде „кој ќе ти рече фала?“ (а зошто би ти рекол воопшто?), каде егоизмот се гледа како одбранбен механизам за „самопреживување„ и најголема доблест во свет на homo homиnis lupus est, бидејќи “сите ВЕЌЕ се егоисти“, и "сѐ во основа е само интерес“, како логика на еволуцијата (сосема несоодветно од гледна точка на еволутивна билологија и крајна кусогледост на неолибералистичкиот капитализам што го доведува светот до раб на еколошка катастрофа и социјална одржливост) јас САКАМ да направам нешто за другиот, без никакваa логика, без никаква основа, без никаква корист, да бидам на работ на саможртвување без никогаш да бидам жртва .. И Не, никогаш не сум зажалил... Напротив, запознав многу интересни луѓе кои првично не мислев дека се такви (всушност, беа многу различни од мене), бев дел од нивните животи, ми дозволија да ги споделам нивните проблеми и јас моите, сум побагат со искуството, од тоа како може да се гледа светот од нивната перспектива, од тоа како е да живее најголемиот распон на болката (затоа што, ако ја живееш само својата, а не ја познаваш туѓата, како воопшто може да знаеш како е да си среќен?)... Наместо да се дефинирате како „егоисти“ или „алтруисти“, што се само етикати без содржина, експериментирајте со тие етикети и видете каде ве водат... Пробајте барем... Пробајте и со најегостичната личност што ја познавате... Можеби ќе откриете алтруизам и кај него, колку и да ве повредил... Не бидете жртви на вашите претстави. Не постои „алтруизам“ и „егоизам“, има цел спектар на однесување меѓу овие два екстреми, а ВИЕ сте тие што имате можност и шанса да ОДЛУЧИТЕ дали за минимум, за нијанса, за еден милиметар ќе го поттурнете светот да биде подобар за сите, зашто ако не е за сите, во еден момент, нема да биде ни за вас. Не е тука само геврекот купен за питачот, кој ќе ве „натера“ да се чувствувате добро, или оставаните пари на келнерот повеќе од сметката, туку и со тие кај вас дома, кога треба да им се налутите кога претерале, или пак кога треба може да бидете љубезни, а не морате, кога имате моќ, и можете да вратите тродупло, ама не го правите тоа, кога објаснувате, а не сте принудени , и бидете ангажирани, и пред сѐ работите на себеси за да имате доволно ресурси за да бидете најдобрата верзија од вас без тоа да биде на штета на другите. Има овој свет простор за сите и сте сме поврзани со сите, без разлика дали ние сакаме или не.
