Веројатно не би прашала. Луѓето имаат обичај да ги сожалуваат само оние кои имаат физичка болест, додека психичките според нив само затоа што не се гледаат не постојат. Значи, јас сум рекла, камо среќа никогаш да не развиете анксиозно - депресивно пореметување, затоа што е жив пекол. Тек тогаш да ве прашам, само еден ден да сте во наша кожа дали ќе мислите дека ваквите состојби се фиктивни. Не сфаќаат дека овие болести се исто болни колку и рак, ама рак на душата. Сто пати сум рекла, подобро да имав тумор на телото отколку ова лудило. Бар знам, ќе страдам и излечам или умрам, а не вака во неизвесност секој ден. Но, како и да е нема никого да напаѓам и навредувам, бидејќи верувам дека сите ние имаме свои борби, кои во нашите очи се најтешки. Затоа поздрав и пријатен ден.
Еј душо, секогаш скоро се согласувам со тебе ама за ова последново не баш, зошто мислам не дај боже да имаш рак 90% веројатноста е дека ќе имаше и психичко пореметување како последица на нарушеното физичко здравје
@perla24 Гледам дека мислењата ти се 90% во анкс напишани..И ти си се замарала исто како и сите останати..Кажи што промени кај тебе па не мислиш толку. Искрено секојдневно се борам со ова,само што не пишувам пошто ми ги нема старите членови што беа полни со позитива.Скраја да е не им посакувам некогаш да се вратат.Ама вие новите членови разлистајте наназад,има толку убави постови,полни со надеж,смеа на наша сметка а сега само сожалување. Ајде да предложам нешто,во рок од една недела секој нека ги пишува убавите работи што му се случиле во текот на денот,излезете од комфорт зоната и ве очекувам со positive vibrations.
6 години за жал..Има подеми и падови но благодарна сум за секое искуство што го стекнувам за време на борбава.Ја запознав најголемата моја поддршка,љубовта на мојот живот тука,запознав луѓе и се изначитав/изнаслушав различни животни приказни.Нека не ве обесхрабруваат изгубените битки па макар биле и 1000 се додека се бориме и не се предаваме има надеж за сите!!
Во текот на овие 6 години, стана ли малку полесно со дереализацијата (чувството на нереалност), се намалија ли оние опсесивно - нерационални мисли кои беа присутни од почетната анксиозност?
Denes bev i na psiholog. Mislam deka pokraj psihijatar mn e pobitno psihoterapija... Pokraj razgovorot psihologot i me testirase?!?! Odgovarav na 200 prasanja!!! Nekoj go pravel istoto????
Da jas mnogu odamna no sakam pak da se testiram...mislam deka sega posle 4 godini psihoterapija sum mnogu pozrela i poinaku gledam na rabotite...Te podzuvam prodolzi taka...pozz
6 години за жал..Има подеми и падови но благодарна сум за секое искуство што го стекнувам за време на борбава.Ја запознав најголемата моја поддршка,љубовта на мојот живот тука,запознав луѓе и се изначитав/изнаслушав различни животни приказни.Нека не ве обесхрабруваат изгубените битки па макар биле и 1000 се додека се бориме и не се предаваме има надеж за сите Се навикнуваш,знаеш дека е тоа тоа и ќе пробаш да исконтролираш за разлика од почетокот на анксот кога не знаеш што ти се случува.Не можам да те лажам и да ти кажувам дека ќе биде полесно,не сакам да те лажам ама се контролира. Ти колку време се бориш со ова?
Јас пак ќе кажам нe жалам дeнеска ни ден за сите 10 лоши и тешки години со анксов. Лично се запознав со @Be-yO-nCe и со @bubic.k баш кога бевме во најлошиот период мислам дека на аксот. Хахаха дури и првата средба ни помина со дереал. Си бевме и ке си останеме голема подршка во оваа. Се поминува луѓее...оставете ја не се борете многу со неа..не го анализирајте секој симптом....
Научив да ја контролирам дереализацијата, веќе цела година е со мене 24/7. И кога бев на терапија и сега кога не сум. Едвај доседувам на предавања, дома кога ќе отидам понекогаш ми доаѓа да се убијам од плачење зошто цел живот ми се претвори во еден голем сон - кошмар, кој не знам како да го прекинам. Боже, бар некој да знаеше да ми каже што точно треба да правам за да престанам да се чувствувам дереализирано. Пред ова бев јака, имав шанса да створам некаков живот, откако почна дереализацијава ми е се 10 пати потешко. И студирањето ќе го баталам и се. Пред седум години мислев дека е животот тежок, а сега сешто сакам е да се вратам назад и да си удрам една шлаканица бидејќи не бев благодарна за бенефитите кои ги имав. Секоја чест што си издржала толку долго Би, и продолжи да се бориш. Јас за мене не знам, одамна веќе не знам...
Проблемот е во тоа што јас немам некои физички симптоми поврзани со анксиозноста, освен оној најголемиот - дереализацијата. Малку се ублажи, во смисол свесна сум и функционална, не сум како во оние првите 4-5 месеци преплашена со панични напади на секои пет минути, ама повторно не е тоа тоа. Прво мислев дереализацијата не може да трае повеќе од неколку дена, потоа неколку недели па месеци, и сега на крај сфаќам дека најверојатно ќе трае цел живот. Во нејзина придружба имам милион мисли кои се граничат со лудило, секој ден. Буквално откако почна, не престана. Има ноќи во кои си мислам, ајде еден ден ќе се разбудиш и ќе ја почувствуваш реалноста како некогаш, ама сфаќам дека тоа е само утеха. Инаку, се би прифатила од анксиозноста. Да ме боли глава секој ден, нога, да ми трне телото, да имам депресија цел живот, само да немам деперсонализација и дереализација. Зошто потажно нешто од ова и психоза нема. Не велам дека е ова психоза, ама правам паралела бидејќи тука сме некаде со патењето. Како резултат на ова се` потешко учам, немам волја да одам на часови, губам концентрација, во секој чекор ме следи страв. Понекогаш ми се чини дека утре да ми кажат дека сите оние желби кои ги имав пред ова ќе ми се остварат јас ќе останам рамнодушна. Страшно е, и понекогаш ужасно тешко. Ти доаѓа да излезеш од своја кожа а не можеш. Се трудиш на секој можен начин да си докажеш дека си тука и не е сон, но нешто од внатре ти вели дека не е така...
E aj sega objasnete mi sto e toa derealizacija Sinoka si rekov utre sabota ne sum na rabota ke se naspijam. Vo sedum se razbiduv so steganje i nz kako da opisam ne e bolka nesto drugo vo zeludnikot, kaj srceto vo gradite, ramenicite. Skoknav uplasena, i si gi preispitav site simptomi koi sleduvaat pri srvev udar pa rekov ne ke da e toa Vo poslwdnive 10 dena imam 3 EKG napraveno koi bea vo red, vcera krvna slika se e vo red!!!!! Vo sreda sum na Kardiologija pak!!! NE MOZAM VEKE!!! Eve sega me bolat ramenicite, dvete race........ Izvinete za sabotnovo raspolozenie ama morav da pisam
Налајан, можеш да се ослободиш од сите овие симптоми за кратко време само ти треба точно препишана терапија...можеби правата терапија ти помогнала малку, но не била за тебе...треба да пробаш со други лекови...но МОРА да ги пиеш ако сакаш да си ја вратиш концентрацијата и желбата да живееш понатаму...млада си можеш потоа и да ги оставиш и да продолжиш без нив...но моментално ти требаат...зашто освен една ќе ти се насоберат многу работи...и може да стане уште полошо....
Да ти треба сон здрав сон...а нејважно е што ќе направиш со мислите...односно кога ќе ти дојде мисла како да се однесуваш....луто, среќно или анксиозно...кога ќе научиш да избегнуваш анксионо да се однесуваш...ќе исчезнат и физиолошките симптоми....
Дa, и мене ми гo прaвеa тoј тест. Пo oвa мoжaм дa видaм декa си кaј дoбaр психoлoг. Кoј психoлoг тo гo прaвеше oвoј тест?
