Вака во 7 се напив лексилиум, ме тресат трески, дали смеам да пијам парцетамол? Инаку пијам само леклсиум
Да работиш на себе значи да се посветиш тотално на себе. Да се соочиш со своите стравови, емоции, да читаш позитивни работи, сама да си се сакаш и да си бидеш на прво место секогаш во животот... плус сите тие работи што ги пишав претходно за да водиш поздрав начин на живот. Ете и претходната членка пиша дека ги прави сите овие работи, и има резултат кон подобро. Мора од некаде да почнете за да има резултати
preporacuvam molitva , ako si hristijanka i ako imas vera vo gospod , bidejki za site simptomi od psihicki karakter , molitvata e najdobar lek , toa e potvrdeno so praksa milioni pati oce nas bi ti ja preporacal bidejki tamu se molime za "lebot nas nasusen daj ni go denes..." a sekako molitvata e povekestrana i korisna od mnogu pricini.
Нека и биди срам на анкс и депресијата,шо се занесуваат...НА НА НА НА ништо не ни можите на НИКОЈ од тука и пошироко
Имам едно прашање, не знам дали е за тука ама ќе ве прашам. По потреба пијам хелекс од 0.25мг. Шубе ми е, ама дали некогаш сте мешале алкохол и АД? Мислам на чаша-две вино, повеќе не пијам, ама никогаш не сум пробала а често излегувам баш откако ке испијам апче па не ми се седи на маса со вода или сок. Препоставувам дека чаша вино нема да ми наштети ама хипохондрикот во мене мораше да праша. Сте имале ли негативни последици вие?
Нема да ти смета. Слободно напиј се. Гледај апчето барем саат време пред искачање да го испиеш, така помалку ќе бидеш зашеметена. Патем, Хелексот е седатив, не е антидепресив. Ама сеедно.
Не бев воопшто на никаква терапија Пред неколку години имав стресен период па од премногу нервози и стресови бев постојано вознемирена, со тахикардија, со неубави мисли. Случајно најдов на нет за анксиозност. Ми требаше некое време за да кажам на некој, ама сепак разговарав и се отворив пред мајка ми. Од неа добив најголема поддршка... Цело време разговаравме и ме сослушуваше . Најмногу ми помогна кога еднаш ми рече: - Ако сакаш слободно оди на психолог, еве ти пари, немој да мислиш дека некој ти забранува.... А ти сама размисли дали парите ќе ги трошиш по болници, или ќе си купиш нешто за себе, ќе прошеташ и ќе се расположиш. Ниедно апче, ни психолог не може да ти помогне, ако сама не си помогнеш. Тогаш сфатив колку е во право. Јас сум здрава и права, па што барам по болници? Истите тие пари си ги потрошив купувајќи нешто за себе, па бев во кафич со другарки, цело време бев насмеана и одма ми беше подобро. Од тогаш па се до денес, се обидувам да се водам по тие работи што ви ги пишав овде. (здрав начин на живот) Пробајте и вие... Вода, овошје, музика, вежбање, бегање од токсични луѓе, гледање мотивирачки видеа....Некогаш ќе успеете тотално да се спасите сите. И јас понекогаш сум вознемирена ама одма знам да се контролирам и не се препуштам.
Zdravo se nadevam nekoj ke mu odgovori. Ja do pred mesec dena sekogas sum imala pritisok 110 70 120 80. Ama ovoj mesec primetiv deka veke nekako 140 90 130 90/80 dali e dobar ovoj pritisok?? Tolku mlada za 23 god? I neznam zosto mi se kacuva.
Sekoj den nervozna nemozam da podnesam nisto. Sve mi e negativno. Ama i pak smirena sum koga go meram
Ајде малку да се размрда темава и да се разјаснат некои работи. Не ми е баш јасно зошто оваа тема е во подфорум Здравствени проблеми, Депресија е во Психологија, ама нема врска. Анксиозноста е широк поим. Ментално нарушување. Но, не значи дека луѓето што го имаат се луѓе со посебни потреби или лудаци и тука треба да се прави разлика. Анксиозност доживуваат сите луѓе во одредена фаза од својот живот. Меѓутоа, разликата е во тоа колку е сериозна ситуацијата, дали има генетски предиспозиции за тоа, дали е побарана помош и дали воопшто постоела потреба од помош, каков е механизмот за справување со тешки ситуации на нивната психа и сл. Анксиозноста е проблем. Психички проблем, кој доста луѓе не го разбираат, иако е голема стапката на заболување меѓу нашиов народ и во светот. Често пати се дефинира како преголема загриженост, потреба за внимание, разгаленост, хипохондрија, кога вдушност е се' спротивно од наведеното. Многу често оди рака под рака со паничните напади и депресијата. Терапијата се движи од обични охрабрувачки муабети со блиските, признавање и препознавање на проблемот, мотивациски размислувања и ставови, до обичен разговор со психолог или психијатар, со евентуална примена на чаеви и суплементи за ублажување на состојбата (витамин б6, б12, магнезиум, чаеви од маточина, пасифлора, хмељ, липа), до сериозни терапии со медикаменти (седативи и АД), проследени со сесии кај психијатар и негов надзор. Важно е да го препознаете проблемот, да не читате свашта по интернет, па да се вадите од памет уште повеќе, да си создадете рутина која ќе ви годи и ќе ви создава чувство на сигурност, да бидете физички активни, да се обидете да им објасните на најблиските и најтесниот круг на пријатели што се случува и да се изолирате од негативните личности. Најважно од се', според психијатри и, од сопствено искуство, е да бидете колку можете позафатени. Работа - обавезно. Ако не можете да одите на работа - обидете се да најдете работа од дома. Ако не можете тоа - осигурајте се што поголем дел од времето да го поминувате во природа, или со хобито кое најмногу ве опушта: музика, фотографија, сликање, пишување, чистење, средување... Не заборавајте дека сте луѓе како и сите други, луѓе кои не одбрале да живеат ваков живот, туку проклетијава им се накалемила поради сплет на околности. Не сте помалку вредни од останатите, иако сте можеби покомплицирани, почувствителни на емоционални и физички дразби. Луѓе кои сакаат да бидат нормални, иако понекогаш реагираат бурно и покрај тоа што се свесни за тоа. Анксиозноста, паниката, фобиите и депресијата се подеднакво тешки состојби како и органските заболувања и треба и со исто толкава сериозност да бидат сфатени и прифатени, особено шро самите може да предизвикаат органски заболувања. Поголемиот дел од нас ќе си ги носат цел живот како товар, но сепак, тоа не значи дека треба да се откажеме и да се сметаме како бескорисни. Можеби сме оштетени, но не сме нефункционални. И знаеме да цениме мали работи многу повеќе од другите. Тука сме да си помагаме. Спојлер
Ne se soglasuvam na toa sto vikas deka cel zivot ke go imame so sebe.Stravot e kaj sekogo samo zavisi koj kako moze da go kontrolira.Znam covek sto go imal ova 10god. ama zive normalno ni ne citaa vakvi gluposti ni ne mu e problem da bide jak za se sto ke mu se sluci. Normalno e sekoj da se plasi od losi raboti ama ne nonstop da gi mislis da se plasis da bides panicen sekogas tuka ne se soglasuvam..koj znae da se bori i e pameten ke go nadmine ova i ke zive dobar zigot
Анксиозноста не ја споредубајте со нормален страв да се разбереме,нормално е човек да има страв ама овој страв во нашава состојба е ненормален ,како на пример фобија и страв кога ги споредуваат ,фобијата е нешто многу пострашно од обичниот страв ,така да не го спореедувајте нормалниот страв со стравот на аксиозните луѓе.Велиш кој знае да се бори и е паметен ке го надмине ова,да сите сме паметни и знаеме да се бориме но некогаш не е до тоа колку си паметен него колку си силен да го истрпиш сето ова и секое повторување на состојбава .
