За жал, здравството го направија премногу комплицирано, да мораш да акаш од еден на друг. Да, треба упат, во спротивно ќе ти биде наплатено по приватна цена.
Ајде да пишам во темава за да не враќам на секого посебно едно исто. Многу ме контактиравте дека ви се допаѓа моето размислување и името на мојот психолог. На секој што сака ќе го пишам во порака, да не пишувам јавно, да не мешам, не знам ни дали сака ни па да биде како рекламација. Многу ми е мило што барем вака можам да ви помогнам и што моите напишани зборови на некој нешто значат. Кај психолог може да отидете и да не ви се допаѓа. Вие пак сте најбитни. Психологот е спореден фактор. Така беше и кај мене, кај секој паничен напад сама се смирував, но пак требаше некој да ме научи на таа техника. И да не ви одговара тој психолог, не се плашете, не се депресирајте. Пробајте кај некој друг. Јас и вие не сме иста личност, можеби вас нема да ви се допаѓа. Имав некако грижа на совест ова да го пишам зошто се чуствував како да ви давам надеж со мојот психолог, а знам добро колку тоа значи(самата после првата средба уште толку се издепресирав се додека не воспоставивме контакт). А да и уште едно нешто. Кога ќе отидете опишете реално што ви се случува, не се срамете, кажете се од а до ш и не го заборавајте вашето секојдневие. Психологот според тоа може да ве оцени дали сте за апчиња и за психијатар плус или само за терапија со него, а тоа е многу битно.
Бидејќи си на факултет, распрашај се дали факултетот си има свој психолог (би требало да има, па тој може да ти помогне, или да те упати). Кога бев студентка, самите студенти ги примаа и без матичен (бидејќи нели матичниот ти е во родниот град), ги примаа вонредно, и завршуваа работа (тука зависи и хуманоста на докторите). Во секој случај распрашај се, не седи со скрстени раце: немам пари за доктор. Не се сите доктори само приватно. Ова е доколку сакаш доктор, иако 5 месеци седиш така, мислам дека реално да сакаше докторска помош, досега и ќе најдеше. Имаш дечко, ете не си сама, имаш емотивна поддршка, разговарај со него, нека те посоветува, нека ти прави друштво. Само внимавај и да не го угушиш многу со таквото однесување. Ние мора да ги сакаме нашите ближни и во лошо, и во болест, но за жал, тоа умее да биде премногу напорно (некогаш и врски се распаѓаат), посебно ако тој другиот се навикне да живее во таа анксиозност и не бара помош. Не се споредувај со загинатите, со други луѓе општо. Се што му се случило некому НЕ значи дека истото мора да ти се случи и тебе. Не си ги препишувај туѓите судбини на свој грб! Иначе животот е горе-долу, секогаш ќе има и позитивни и негативни нешта и со нас и со нашите блиски, мора да го прифатиме тоа. Не знаеме што ни носи утрешниот ден, ама поради стравот од утре не смее да заборавиме да живееме денес ! Дружи се, излегувај, наоѓај си занимации, но притоа не бегај од себе (зошто се потиснато утре пак ќе ти излези). Набљудувај се некогаш себе си, посматрај ги мислите и види како доаѓаат и и си заминуваат. Нека не ти го диктираат животот лошите мисли. Се што е негативно како доаѓа така нека заминува. Не се задржувај на лошите мисли, не размислувај за нив, штом то дојдат остави ги да заминат (ова како вежба прави го). Или ако ти дојде негативна мисла, замени ја со позитивна. Научи го умот да ти е позитивен. Еве ќе видиш луѓе со многу негативен ум (се прво негативно гледаат) и со позитивен. Тоа може да се научи, научи го умот да ти биде позитивен. И ќе видиш дека тие негативни мисли ќе се намалат, а потоа и ќе исчезнат. Сега ќе затопли времево, за анксиозност ногу помага трчање или пешачење (така се трошат мислите во умот, посебно оние негативните), затоа сите велат: после трчање се чувствувам супер. Ем психички ќе закрепниш, ем физички ќе добиеш поатлетско тело. Секако ќе си во добивка.
Ти благодарам. Ќе направам се'. Не може веќе вака. На ништо не личам. Се одчовечив од се' се плашам. Ден рает не видов. Цело време се осеќам како да не сум јас во своето тело. Како нешто да ми тежи над мене, како опседната. Не знам колку време се немам насмеано. А константно надвор од дома сум насмеана дотерана средена и сето го прикривам. Кога сум во друштво океј сум. Штом си дојдам дома започнува маката. Легнувам и се губам себеси. Толку. Мислам само на умирање на глупости триста..
Moze da ti e od promaja...ne se sekiraj Znaci vnatresen nemir kako sto imav pred 3 god od koga pocna i eve do skoro pred 2 mes.nemam...no sea mi se desava mn.da mi se tresat racete posebno koga drzam mob.na uvo ili koga sednuvam na masa i se uz mene.Koga pusuvam ne...ili koga se dvizam ne...i me plasi toa.mi se slucuvase i pred toa taka tocno od 2015g.nekako ki slabost vo dlankite.Kaj ne bev sto sve ne proveriv.Bev lani na nevrolog mi rece ne ti e parkins mi pravese emg...no stom mi zatreperi odma si prepisuvam da ne mi e nevrolisko zaboluvanje multiplex ili ne daj boze dr.a pesacam gajle nemam.od Crnice do Karpos dva idam skoro sekoj den.Neznam veke...mn.bev hiperaktivna porano turbo sega se doveduvam vo red no nekako kako so strav.mi v3se dadena dihagniza anksioznost.Dajte ve molam opisete gi vasite fiz.simptomi...
Ова ми беше најстрашно. Ми се случуваше и на работа и секаде. Знаеш што ми е лекот? Се дефокусирам од таа состојба со мобилниот. Кога и да осетам стрес, анкс или било што јас уклучувам CandyCrush и си играм. Ненормално е како помага. Или ако баш не можам, го вртам прстенот и си бројам во памет или си пеам песна во памет. Со вежба и упорност ќе успееш.
Дали мрачните мисли, се дел од анксиозноста? Се некои негативни мисли ми се вртат во глава, ќе полудам од нив. Сега земјотрес, сега пожар, сега ќе се случи нешто лошо на близок мој, па јас ќе плачам... па мене ќе ми се случи, па тие ќе плачат...... па крадец, па сообраќајка..... значи не можам, станувам легнувам,...се будам во сон веднаш кога ќе добијам таква мислам се обидувам да се дефокусирам, си викам ај доста мисли си сега како.... а не сум сама, имам работа, имам пријателки единствено се плашам дека ќе полудам
Лоди Гоговска, без дилема. Нена тоа го правам, ама тогаш ми мрчат сите, што правиш со мобилниот, остави го, срамота е во друштво... Оди па објасни дека во тој момент не можам да ги слушам што зборат и дека во мобилниот од мака си зјапам
Ako nekok ste imale problem so bakteruja na zeludnikot i labavo kapace ve molam spodelete mn bolki imam vo gradite i se plasam da ne imam nesto
Да, понекогаш кога имав панични напади не си го осеќав лицето, во најлош случај ми се укочуваше вилицата, но ретко.... Помина и тоа...
Ништо не ти е! И јас го имав истиов проблем. Земај терапија за бактеријата, обавезно, и магнезиум и бедоксин.
Јас конкретно долу, но се јавува болка и во градите, предизвикана од желудочната киселина. Мора да земаш нешто против киселини, ранитал и сл.
Вчера со дечкото бев во еден ноќен клуб, се беше супер не мислев на ништо друго супер си поминував, али во еден момент ми се стемна пред очи како во несвес да паѓам и одма истрчав надвор. Не знам што е ова, велите да е до анксиозноста? (воопшто не мислев на неа)..
