Офф колку ми е се познато. Ама ич не се пореметувам. Нека зборуваат што сакаат. Гледај ти да го поминеш тој момент.
Тоа старите го викаат Имела ме фати. Кога си во гужва, па и плус музика, и одеднаш како да не можеш да дишеш и ти иде да избегаш од таму. Не е ништо стршно на секој му се случува.
Da i mene doktorkata mi kaza posto imam labavo kapace i kiselinata se vrakala vo hranoprovodnikot i predizvikuvala bolka i pecejne ama sepak sakav da slusnam nekoj sto imal maka fala ti
Off luge mislam ke poludam pak mi dojde toa custvo mislam deka nemam motivacija za nisto se osekam epten prazno..
Исти случај. Сите одвај чекаар пролет мене ми е најтежок период. Дрнес после кој знае колку време од нигде никаде ме акна паничен напад. Времево дефинитвно не ни иде во прилог.
Ај да си споделам искуства од мојата 6 месечна битка со оваа состојба што нз како да ја дефинирам Се уште не пијам антидепресиви иако во моменти ги посакувам зошто мислам само со нив ќе биде спасот. На психијатар ми даваат Б6 Лунерба и плус си земам чаеви од кантарион и маточина. Лунербата дава некој вид на смирување како опуштањето при јога и медитација. Пусти страв од полудување ме полудуваше секој ден и ме фрлаше во канџите на стравот додека пред некој ден не ми беше ич добро, стравот ме надвладеа кога на нет читав за антидепресиви дека не чини да се даваат додека се има психоза. Кога го прочитав тоа психоза потонав, си реков сега може и јас тоа да го имам. Го тргнав телефонот на страна и си реков не читај, може и тебе ова да ти стане од страв. Но нешто во мене рече прочитај за психоза на нет и еби и мајката и на анксиозноста и се. Си реков или вечерва ќе полудам ќе ме однесат во психијатрија и за неколку месеци ќе ме излечат или вака секој ден во страв ќе живеам. Прочитав се од психози до биполарни па дури и прирачникот на психијатрија за лечење го прочитав и во тој момент стравот за болести исчезна. Прочитав и дека не постои психичка болест која не се лечи, дури и да заболиш тежок е периодот но и да не е целосно, пак ќе те дигнат на нога со апчиња. Од тогаш сум подобро, секојдневно медитирам, но сепак ми се појавуваат негативни мисли, за тоа дека во моето детство се бележат опсесивно компулзивни пореметувања, трауми и ме заплашува што лошите сонови од детството ми прават траума сега и подобро на нив се сеќавам отколку на минатото што било реално. Ако некој има искуство со излечено ОКП нека сподели исто и за соновите?? Само едно да ви кажам. Спротиставувајте им се на стравовите, подобрп еднаш да се оствари стравот отколку секој ден да умирате од него. Еве замислете дека сте полуделе дека сте се разболеле дека нешто ви се случило, КОЛКУ пати тоа навистина ви се случило? Следен пат кога ќе ви дојде моментот на страв легнете на кревет, опуштете се и дишете пополека и длабоко и речете си ајде нека биде, ако ова е моментот тоа да ми се случи, нека. Ќе се уверите дека тоа е само мисла. И медитирајте, земајте си ја редовно терапијата и земете еден лист хартија, пишете си како живеете сега, а како сакате. Од утре со сета сили и покрај цела мака ставете темел на новиот живот, живејте сега и медитирајте секој ден, секој ден правете јога, дружете се со луѓе, па на крајот и да ви се случи нешто надвор пак ќе ве однесат на клиника и ќе ве вратат во нормала, а нема такво нешто да биде, искачајте, спортувајте, сексајте се Доста мудрувам кога и јас си го немам решено проблемот до крај хаха. Сега планирам да почнам со фитнес, да правам нови работи, а веќе на следната контрола и ќе се консултирам со мојот психијатар. Ако треба и ќе почнам да пијам антидепресиви или Неолексан зошто слушнав тој бил природен антидепресив содржел 5 ХТП состојка на серотонинот. Знам тешко е, но погледнете низ прозор, ќе видите дека секој ден нешто се движи и се случува нешто ново, тоа е животот. Со сите сили ќе ја згазиме оваа состојба, затоа што сепак Бог ни дал еден живот, да го направиме најдобар додека сме живи.
Zdravo na site.. posle mnogu dolgo vreme se okluciv na forumov i sto da vidam se e isto... nema nisto pozitivno, samo negativni raboti..Ajde malku da se osvestime site,dosta go trupite mozokot so informacii za anxiety dosta so tie depersonalizacii i derealizaciii! Neka stane ovaa strana malku pozitivna,kazete kako vi bilo ubavo denes,kolku e ubav zivotot.Otrgnete ja barem 1 den ovaa sostojba od vasata glava,ne se interesirajte za vasata sostojba preku internet zatoa sto treba da znaete deka neznaenjeto e blagoslov(IGNORANCE IS BLISS)!!! Imajte ubav den !!
Dali nekoj ima vakvi simptomi kako jas? Veke tri dena nekoja voznemirenost srcebienje, I macnina, baš užas, sekoj moment sum vo iščekuvanje deka ke me strefi nešto
Jas mislam deka ako sakame da ja izbegneme anksioznosta ne treba da mislime za vo idnina nisto za utre ili sto ke se slucuva..
Тоа е тоа, страв од иднина. Преоптеретена сум со иднината. Притисоци од сите страни за глупости, страв не виден во мене. Контрола нема, упорно ми велат смири се, ништо не ти е, а јас се потресувам за тоа дали со правилна интонација сум рекла добар ден некому, па што си мисли личноста сега за мене...Паника за тоа што ме очекува во иднина, загриженост за родителите, да не им се случи нешто. Како ќе ми оди на работа. Страв од болест. Од секоја можна точка на телото, јас преувеличувам дека е рак. Секое лошење ми е срцев удар. Не можам ни на доктор да идам од страв. Буквално што би рекле страв во коски навлезен. Дури ми е чудно како некогаш сум супер расположена и расположението може да ми се претвори во лутина и глупо чувство за 5 секунди и да станам друга личност. Денеска нешто ме обли пот и наеднаш не можев да си земам воздух...и претпоставувате...паника, ми стана ладно и телото ми се тресе цело,застанав на нозе и мислев дека не ме држат нозете, како да ми се виткаат, дека ќе паднам во секој момент. Ме смирија некако, ама тој внатрешен немир е сеуште тука. Глумам дека сум се смирила. Разговор со некој дома...не знам како ќе ме сфатат...Не сакам стресови да им правам, а толку ми е потребно рамо за плачење, да се исплачам едноставно од ситници, кои ме преоптеретуваат. Сите ги тешам, а јас како да се утешам? Страшно.....
