Моментот е што се плашам да не не е од анксиозноста бидејќи на гоогле кога ќе отвориш симптоми вртоглавица и грчење на мускули искачаат многу тешки болести како дијагноза. Ми е страв и затоа ве прашувам дали имате и вие или само јас :/
Jas imam grcevi vo muskulite, posebno od nozete, duri kako da mi se ukocuvaat, kako da ne se moi. Isto mi se slucuva koga gledam kako se okolu mene da e nerealno kako da ne mozam da preciziram tocna slika kako da mi e se matno I se mi se mesa... dali e toa od anksioznosta neokoj da mi kaze ili mozebi imam nesto vo mozokot ... duri nekogas teloto kako da ne e moe go custvuvam..
Исто така се чуствивам. Исто. Од анксиозноста е ваљда неможе сите да сме болни не дај боже или да ни фали нешто
Ne daj boze, istoto si go vikam I jas.. no mozebi zvuci smesno mozebi navistina se plasam.da ne e nekoj problem.. ke se zamislam ke si go analiziram telovo,raceve duri si vikam dali se moi, kako pravo bunilo ili ludilo neznam kako da go narecam... seriozno me fati strav deka mozebi nesto se slucuva so mojot mozok
Nisto ne se slucuva so tvojot mozok osven igra na anksioznosta .Toa se vika Depersonalizacija koga go analizirash tvoeto telo kako da ne e tvoe. Probaj so tehniki na smiruvanje kako bavno vdishuvanje I izdishuvanje I razjasni si samata sebesi deka toa e eden vid pojak panicen napad I e momentalen I deka nisto loso nema da ti se sluci.
Да тсх ми беше малце повисоко - 4, веќе 7 месеци пијам еутирокс. На последната конторла пред 2 месеци резултатот беше во нормала под 2. Али ова што ми се случува со нозете трнење и болење ме плаши многу. Поминав низ повеќе фази во анксиозноста и некако се беше тешко за прифаќање, но ајде да кажам до некаде прифатливо бидејќи повеќе беа ситуации поврзани со психата и некои нереални работи кои за брзо време сваќав дека се дел од ''играта'' но веќе проблемот со мускуливе ме плаши бидејќи станува збор за физичка болка, која не сум сигурна дека може да биде поврзана со состојбата. А да биде ситуацијата уште по заплеткана 2 години се борам и со стерилитет во меѓувреме се спремам и за интервенција која дополнително кога ќе помислам на тоа ми ја влошува состојбава, абе хаос.
Ic ne se sekiraj za taa intervencija jas dva pati ja pominav istata zemaj magnezium ama so b6 I hlorela alga zemi pij jas ovie denovi nea ja pijam I mnogu smiruva
Сега сватив дека и во групата хистероскопија сме комуницирале Фала ти за советот, баш ќе пробам и со алгата. Поздрав,
Probaj I obavezno ispitaj I ogttt test so insulinemija ti mozes da pies oti ne si bremena I caj od matocina za smiruvanje
Дали некогаш ви доаѓа чуство дека ве фаќа лудило или незнам како да кажам такво некое чуство од аксиозноста ?
Да, ама поминува и кратко трае барем кај мене. И мислиш дека ќе полудиш во тој момент и правиш уште 1000 филмови и уште полошо се чувствуваш. Знам, и тоа е дел од состојбава :/
Здраво женски, до пред 5-6 месеци активно пишував во групава барајќи си утеха како и сите вас , пребарував на google за секоја можна болка или грч... На кратко ќе ја напишам мојата приказна и се надевам дека некои од вас ќе се пронајдат и би ви била како мотивација и позитив дека се се надминува. Пред 4 години татко ми имаше инфаркт и од тогаш почнаа моите стравови. Фала богу он е супер до ден денес. После излегување обавезно одев да го проверувам дали дише, на секој грч на неговото лице пребледував се на се страв имаше во мене дека пак истото ќе се случи. Тоа време завршував средно запишав факултет во Скопје. Нова средина, нови луѓе премногу промени за мене. Стравовите се продлабочија уште толку. Не можев да излезам од дома мислав дека ќе се онесвестам, не можев да се возам во автобус, да одам на кафе, во диско... не можев да направам ништо каде што имаше многу луѓе. На испитите одев изгубена целата од тој меретен страв, ја немав потребната концентрација затоа што целиот мозок ми беше насочен на испотените дланки и на правење на едно совршено сценарио како сега јас ќе се онесвестам... бај да веј ни еднаш до сега се немам онесвестено Најдобро и најсигурно се осеќав легната цел ден на кревет зашто само таму не можам нели да паднам и да се онесвестам. Сфатив дека не можам вака да функционирам и разговарав со родителите (не добив поддршка, ме нападнаа дека сето ова го правам затоа што не сум способна да завршам факултет и сум барала начини да се откажам) отидов на психијатар. три години примав тарапија - елициеа од 5мг еднаш на ден. Ми беше подобро не можам да негирам ама несигурноста и стравот сеуште беа тука. И тука сама се решив на најстрашниот чекор за мене до тогаш да аплицирам за work&travel програмата во Америка. Повторно поддршка од родителите не добив ама одев сама против сите. Како најближуваше денот за летање умирав во мене, си викав кај ти требаше ова, не ти е доволно да отидеш на одмор некаде блиску си запнала преку океани да леташ сама со себе пред сите глумев многу храбра посебно пред родителите не сакав да ја покажам несигурноста што ја имав затоа што беше лично мој избор. И така дојде тој ден, со купени 4 кутии Елицеа за цел престој летнав (прво летање во живот ми беше и за тоа пред одење правев сценарија дека од притисокот во воздухот ќе ми се затнат уши и дека ќе се онесвестам ). Е луѓе тие 4 месеци беа пресврт за мене. Сам на себе, одговорност каква до сега ја немам почуствувано. Ги имав нападите на паника првите недели ама си реков - девојче дојде тука да си покажеш нешто на себе, да покажеш назад дома на тие што не ти веруваат дека ќе успееш, мора да го издржиш тој паничен напад на нозе зашто мора да работиш си потпишала договор. Морам да работам и кога ми се испотени дланки и кога срце ми чука брзо и кога не се чувствувам како што треба, затоа што треба да платам ќирија и да си купам храна и едноставно да живеам. Се намалија паничните напади, работев повеќе од 1 работа, работев по 16 часа во текот на денот, секоја работа ми беше поврзана со луѓе, бев постојано во контакт со некој. За едно утро да си речам ај нема да пијам денес елицеа ако ми се слоши ќе се напијам утре. И погодете што ? не ми се слоши! Да ме фати некое непријатно чувство од самата помисла дека прв пат по 4 години сум без апче ама реков дека ќе успеам. Еве уште не пијам.Кога заврши тој ден како некое олеснување на имав, успеав, помина денот без апче, СИЛНА СУМ. Мислам дека после тоа како еден нов живот да започнав, бев старата јас, спремна за забава, за дружење, за излегување по клубови, запознавав многу нови луѓе.... се препородив. Се осеќав среќно, сама контролирав се. Се е внатре во вас, многу е лесно да се каже ама ви го кажува некој што поминал низ пекол во најубавите години и мислев дека секогаш ќе му останам заробена на стравот. Сите сте силни ама треба да излезете од конфорната зона, направете го тоа што највеќе ве плаши и чуда се случуваат. Пронајдете се во нешто, само почуствувајте се исполнето понатаму е многу лесно. Нека времето ви биде фул испланирано - со школо, факултет, работа, читање книга, шетање со куче, со пријатели или едноставно САМИ, со готвење експериментирање во кујна, со чистење на домот, има премногу опции се е до вас самите. Ги избркав од себе сите негативни луѓе и сите негативни мисли. И да знам, знам дека можда некогаш ќе ми се врти пак анксот ама ЗНАМ дека пак ќе го победам, нема да си дозволам да тонам, да стравувам . Долг е текстов, се најдевам дека некој ќе го најде корисен. Ве гушкам сите и запомнете дека сте многу похрабри од тоа што ви се чини <3
Луѓе за грчеви во нозете што сте пиеле? Каков магнезиум? Не се издржувва, грчеви страшни. Дали им некој од вас грчеви??
