Мене едно-две пива ме смирува, ми менува расположение на подобро.. Ама тоа е индивидуално кај секого... ) Нормално е качување на притисок при напад на паника, вознемиреност. Мене нормален ми е 130/80, ама кога ќе имам напад на паника или кога сум вознемирен, сум мерел и ми бил 150/160 со 80/90 ))) Откако ќе ми помине кризата после 10/20мин, го мерам повторно и ми се нормализира..
Onie koi imaat problemi so anksioznost ubavo e da ja procitaat knigata "Mok podsvesti" od Dzozef Marfi, po moznost nekolku pati.
Знам дека ова е една од најчитаните теми на форумов. Ме интересира дали некој/а од вас има OCD? Oбсесивно-компулсивно растројство? Би ми било мило да споделите со мене зашто многу ми е тешко дури почна да ми пречи и ако продолжам вака ќе паднам во депресија.
Прво е битно да се прифатиш таков каков си/каква си. Потоа на тоа што можеш да контролираш или промениш да поработиш да подобриш. Ако не оди најдобро да се посоветуваш со психолог, матичен лекар.
Кога ти е период на преизразено размисли што придонесува да е преизразено. Ако можеш поработи на тоа од преизразено да промениш во помалку изразено, дека одма тоа не исчезнува. Но со стручна помош, многу разговори и поддршка можеш да ја контролираш твојава состојба. Ништо страшно и важно да не се повекуваш од околината и да не паѓаш во депресија. Најбитно е ти да се осеќаш убаво во своја кожа.
Jas nekako anksioznosta ja imam staveno pod kontrola, mn retko da bide prisutna, ama stom konsumiram alkohol potoa epten jako me drma..
...доволно што си станала зависна од нив штом си ја наголемила дозата веќе не реагираш на првичната доза...прашање до каде ќе одиш?
Ne bidete negativni moze bilo pogresna terapija, I doktorite pravat greski ili mozebi pocnale so pomala doza da vidi kako ke e
...паниката е во човечка природа и тоа е нормално да се има паника...и страв..., но треба да се контролира да трае пократко и да се трудиме да помине објаснувајќи самите на себе дека така проблем не се решава! ... не сум негативна... може така изгледа од другата страна на тој што ме чита... антидепресиви се опасни лекови... и мора така да се коментира да се знае несаканиот ефект на создавање на зависност... ако не делува лекот не значи да се зголеми дозата... треба понаков пристап...или треба подолг период да се пие ТАА ДОЗА, или антидепресивот НЕ Е СООДВЕТЕН!... ете под препоставка дека членката е со возраст околу 20 години би било правилно да ја зголеми дозата?
Potpolno si vo pravo tuka, jas iskreno neznam za antidepresivi ama znam lugje so piele. Toa ne e reshenie, treba sami vo sebe da si go pronajdeme lekot.vo posledno nepravev nisto pa umot pocna da mi zabegava, so da procitam si go vrzuvam so sebe.
Вие што никогаш не сте го почуствувале тоа чуство на длабока депресија и анксиозност многу е лесно да коментирате дека сами во себе треба да си го пронајдат лекот. Ккао прво анксиозноста не е зафрканција воопшто, тој што пател знае а уште потешко е кога ептен ке забегаш со мислите и ке почнеш на се и сешто да мислиш. Има лекови кои не ствараат зависност и помагаат. Не е срамота да посетуваш психијатар и да пиеш антидепресиви. Во 21 век анксиозноста и депресијата е најзастспената болест за која сеуште не е утврдено како настанува и зошто. Подобро да пиеш некој период лекови отколу да се трудиш залудно дека некогаш можеби ке ја победиш анксиозноста. Имам познаници кои срамејки се да побараат помош и кои избегнуваа антидепресиви посегнаа по сопствениот живот. Така да со тоа нема зафрканции. Ништо страшно ако се пие полголема доза кога ке дојде период да се осека подобро ке ја намали па и ке ја исфрли терашијата.
Jas denovive imam napad na panika postojano, probuvam da pravam nesto okolu doma, da cistam, sreduvam, izleguvam po prodavnici, si kazuvam molitva I pomaga. Nemoze odednas da se cuvtsvuvam super. Sum bila I vo ova porano I sum se sredila bez apcinja pa sega eve pak. Se nadevam pak ke si go soberam umot. Ima lugje koi primale terapija bile ok pa posle toa pak so terapija. Ne velam deka e lesno I deka ne treba da se pie lekovi ama anksioznosta e sostojba na umot kade nie samite se borime so sebe. Sami da si gi sredime mislite treba. Gospod na pomos na site.
Кој вели дека тој што ја победил анксиозноста сам со себе со умот не може повторно да му се повтори. Немора да значи дека тој што прима терапија некогаш во животот пак ке го снајде анксиозност. И се зависи до кое ниво на анксиозност е личноста. Човек што нонстоп размислува дека има некоја болест дека нешто не е во ред со неговото здравје дека нешто лошо ке му се случи нему или на нњкој негови блиски што е опседнат со црни мисли што во секоја ситуација од меговиот живот очекува дека нешто лошо ке го снајде без разлика колку и да е позитивно тоа што се счучува ти едноставо мислиш на лошо, и постојано се врти ссмо во тој круг и веке подолг период неможе да се избави од него не е ништо страшно ако си помогне со терапија, денес буквално сите лекови што ги примаме имаат некок негативни последици почни од вакцините што ги примаме уште како бебиња па дури и тие витамините што секој може да си хи купи во аптека, се е тоа хемии.
Така е. Инаку,ако мислиш дека си се иззлечил и се плашиѓ и мислиш, леле пак ќе ми се врати ова. Пак сам си крив Значи се е до твоето ВЕРУВАЊЕ! Не за џабе постои закон за привекување,само кој колку е запознат.
Здраво на сите! Првпат пишувам на форумов, немам близок што би разговарал со него на темава, а верувам дека тука доста од вас ќе ме разберат. Мојата моментална состојба: отсутност, слаба концентрација - со тоа и слаба меморија (пр. се случува кога некој ми зборува да не го следам воопшто и да го препрашувам; одам до друга соба да земам нешто и заборавам по шо сум тргнал; често се случува да не сум сигурен дали сум исклучил шпорет или слично и морам да проверам...) не заприметувам работи околу мене како порано (пр. барам полнач, пред мене е го гледам, а не го приметувам... исто и со слухот, слушам нешто ама не го приметувам); чувствувам како да немам самоконтрола над себе, над моето тело, несигурност, двоумење, особено во предизвикувачки ситуации каде шо се бара да се реагира брзо, плус ако наокулу има други луѓе (знаете она fight, flight or freeze - епа кај мене е freeze, буквално замрзнувам); често осеќам како да сум исклучен од околината, како да не се уклопувам во муабетот, не знам шо ама фали нешто...; одложувам обврски постојано, само ги трупам, бидејќи осеќам дека ако почнам нешто да правам ќе заглавам, нема да ми оди, шо и често се случува... немам трпение; не можам да си ги искажам чувствата, често се осеќам апатично, емоционално сум неинтелегентен, не знам да сочуствувам со другите, (пр. сите се радуваат на мало дете, ама кај мене го нема тоа чувство); пробувам да вежбам физички ама лесно се заморувам и тоа на едноставни вежби... Набројувањето нема крај, а причината е анксиозност - веќе сфативте претпоставувам, а коренот и е генетски (анализирајќи го татко ми со години наназад приметувам симптоми кај него, плус знам за негови нервни сломови во минатото, и до ден денес пие хелекс по потреба); поради неможност да се справи со предизвиците околу него, татко ми вината ја бара во надворешноста, а не во него внатре (кај што лежи вистинскиот проблем), па поради тоа е генерално со негативни мисли, незадоволен од околината, секогаш ја гледа лошата страна на работите... и тоа ми смета доста и ми влијае лошо мене. Јас од кога знам за мене, од мали нозе, бев повлечено дете, не сакав да влегувам во конфликти, мали предизвици ми правеа трема и стрес (на училиште, дома и секаде), многу нормални работи кои ги правеа моите врсници јас ги испуштив поради тоа што немав храброст да се предизвикам... Кога пред 2 години отприлика, решив да направам промени во мојот живот, тогаш почна вистинскиот пекол... првиот паничен напад од лош трип со марихуана, во еден лош период додека бев изолиран од луѓе, бев под стрес, се се собра наеднаш и нервите ми попуштија. Анксиозноста вриштеше, се јави депресијата, не ми се живееше, бев како растение 2 месеци. Не отидов на психијатар, пробав со неолексан, ама џабе. Тогаш за првпат во живото се помолив искрено на Господ, дотогаш не бев верник... го истерав Велигденскиот пост за првпат, и стварно работите се сменија, се чувствував многу добро, анксиозноста и депресијата ги снема... но сега повторно требаше да се направат промени во животот, старите навики да се заменат со нови... и пак почнаа предизвици, а со нив и анксиозноста се врати... од тогаш до денес се сменија многу работи околу мене, првпат најдов работа во кафич, почнав да свирам во бенд (шо ми беше желба од секогаш), паралелно и полагав испити на факс, запознав многу луѓе, видов дека и не сум толку повлечен кога сум смирен и опуштен, напротив, многу комуникативен и забавен сум... како што реков, околу мене се сменија мн работи на добро, ама не и во мене... симптомите се пак тука, животот го буткам индиферентно, малата вера во Бог ме одржава во живот, инаку не уживам во работите кои ги правам, се ми е онака, ништо посебно... Сега засега е тоа, нафрлав многу работи, се надевам ќе дадете свое мислење за ова, некој може и ќе се пронајде во приказнава... Ви посакувам на сите се најдобро, да најдете решение на проблемов шо не мачи сите, да направите позитивни промени во животот, и да се држиме заедно, тоа е најважно. Толку од мене за сега, имајте убав ден
