Да и ова ми го збореле и сум го мислела....ама од каде тогаш овие мисли од каде ова патење? И да почнам вака да се разубедувам себе, има мисли ама што ако јас го сакам тоа а незнам а што ако ми дојде се прелу глава и го направам тоа што ако ми дпјде таква желба што ако што ако без престан...
Откако слушнав за детето што се самоубило и уште еден дечко,не можам да престанам да мислам на тоа,и си викам зошто како што го натерало на тоа, дали бил свесен или под дејство на дрога итн итн...и веднаш се ставам во таа ситуација и мислите се секако тука,дека и јас би можела да направам такво нешто,иако кога ке помислам на тоа ми е страв
@Mantub, така е, не мислев на искоренувањето на нормалните, оправдани и умерени стравови. Тие се дел од животот и се корисни за да се чуваме од опасност. Зборував за анксиозноста како секојдневна состојба што го контролира текот на денот и животот. Страв од обично излегување надвор, страв од јавен превоз, страв од секакви болести, страв од се' и сешто, дури и кога нема никаква причина за тоа. Никој не може да ме убеди дека тоа е нормална состојба со која треба да се помири човек и да си живее со неа. Зашто тоа не е ни живот, тоа е баш преживување од ден за ден. Анксиозноста ја одзема слободата, го одзема уживањето и енергијата. Континуирано работам на себе и забележувам подобрување. Затоа и прашав, дали да се надевам дека еден ден, анксиозноста ќе биде само минато.
Isto isto isto so godini istoto...stom slusnam takva vest nemozam da gi iskorenam mislite dolgo vreme...a isto koga sum mnogu anksiozna mi doagaat tie misli i se taka vo krug magicen...
Sto podrazbiras pod rabota na sebe ? Isto anksioznosta mi go krade zivotot, najubavite godini, ne uzivam vo nisto, a ni vo bremenosta momentalno...duri i od toa imam sekakvi misli i stravovi...
@Hope 28, секојдневно се соочувам со стравовите, а не бегам од нив. Не избегнувам места и ситуации што ми создаваат немир. Намерно и свесно се соочувам со нив. Колку повеќе бегаш од нешто, толку полошо. Мозокот си прави асоцијации дека таму има навистина нешто опасно, а не е така. Тоа е производ на нашата фантазија. Исто така, си одвојувам доволно време за омилените активности, за одмор и за квалитетен сон. Дури сега ја забележува разликата... Многу посмирена сум кога сум наспана и одморена. Се посветувам на работата и на активностите што ми претставуваат задоволство. Мислите и чувствата ги преточувам во текст. Пишувањето ми помага да си ги средам мислите. Поминувам време со саканите. Неверојатно е колку една прегратка може да те смири.
Незнам како е можно се да правам а сеуште да сум во оваа ситуација со немир и мисли вакви...баш вакви
@Hope 28, процес е... Мораш да почнеш од некаде. Јас не одам на терапија, сама си помагам. Можеби тебе повеќе ќе ти одговара разговор со стручно лице. Мораш сама да процениш, да пробаш. Не знам точно кои се твоите стравови и дали се поврзани со нешто специфично, ќе дадам само пример. Да речеме дека се плашиш да користиш јавен превоз. Нема да дозволиш да те совлада стравот туку ќе се качиш во автобус, најпрво на кратка релација, во област од градот што ти е позната. Кога ќе видиш дека си, всушност, безбедна и дека нема ништо страшно ви ситуацијата, мозокот веќе нема да го асоцира јавниот превоз со опасност. Следниот пат ќе одиш и до подалечна дестинација без проблем.
Lele ... momentalno i mene istoto mi se vrti vo glavata.. se mi e isto isto isto.... ne e nisto strasno Lugenca, Dali nekoj cuvstvuval vkocanetost vo prsti na race i niz celo telo bolki kako nekoj so nozh da ve bodi odednash na razlicni mesta? Na sekoj saat na razlicni mesta me shtreka...
Јас веќе почнав секое сабајле да вежбам Aerobic Dance и тоа по само 10 минути, веќе трет ден. Не постои не можам, немам време, се е изговори. Мене искрено, не ми одговара после работа да одам на вежбање, па вежбам дома.
Ако не ти Здраво на сите. Со оваа состојба сум веќе од 2015... сум чуствувала и сум се борела со се и сешто... се што носи со себе... пробав се психијатри, психолози, алтернативна медицина, цркви...се се .... но од тој немир во душата, страв и најмногу од се од опсесивните мисли неможам да се ослободам ...се сеќавам кога бев во најлошите периоди пред неколку години слушнав дека некој се убил... од тогаш тоа толку ми се врежа во психата што јас се опседнав дека тоа може да ми се случи на мене, што ако жи се случи на мене ... почнав да одбегнувам се високи места, оштри предмети, да бегам како од ѓавол да не слушнам,видаж,прочитам такво нешто...но неможам да живеам во стаклено ѕвоно. А штом слушнамтакбо нешто...јас се губам незнам која сум класичен анксиозен напад, а и без да слушнам на пример во одреден период јас имам такви мисли...пекол...мислам дека нема полошо и нема полоши мисли. Во меѓувреме овие години живеам навидум нормален живот работам,купив стан,се омажив а сега и сум бремена .... ве молам за совет и помош. Многумина се обидубале да ми укажат и докажат дека тоа се само мисли...но јас сама себе неможам да се убедам имам се во животот а толку сум полна со немир и несреќна.... ова е мој пост...
@Hope 28, фактички, анксиозните мисли се само мисли. Проблемот е кога човек ќе ,,дозволи'' тие мисли да влијаат на квалитетот на животот. Добра тактика е да се потсетиме дека не се сите мисли реалност. Тие се навистина, само мисли. Во умот си вртиме различни ,,филмови'' и катастрофални сценарија, за на крај да видиме дека ситуацијата не е ни половина толку лоша. Кога ќе ти дојде некоја анксиозна мисла, лошо чувство, немир, обиди се да ја замениш мислата со убава и позитивна мисла. Пушти си ја омилената музика, излези на кратка прошетка, читај, внеси се во работата. Човек не може да мисли на две нешта истовремено. Наместо да се обидуваш да се ослободиш од мислите, пробај да ги замениш со нови, поубави.
Дури и за вакви мисли ? Страшно изгледаат и толку реално.... како кога незнам да реагирам кога ќе слушнам нешто такво...
Сите ја прочитавме веста дека некое си машко се самоубило се фрлило од Тераса ... И ќе прочитаме уште многу вести од овај настан . Но запрашајте се дали вие сте уште живи ? Секогаш во било каква ситуација нека ве води една мисла , дишам значи постојам безразлика каква е . Додека дишите ја имате контролата во свои раце дури и да мислите дека ја немате . Да посочам знам какви се овие самоубиствени мисли , дури и мене ме тераа истото да го направам да скокнам од тераса хахаха .... Слушајте при вакви мисли не правете ништо ако треба не мрдајте од местото кое што сте , сфатете дека има нешто во вашиот ум што вие го контролирате не е само тој позадинскиот дел (потсвеста ) koлку да е претешко имате право да го употребувате вие лично свесниот дел . Само така ќе си помогните , другото е биохемија и енергија . Имате лоши мисли ќе се напијате седатив и оп ги нема ... Што ќе дискутираме повеќе дека не е биохемија ? Ајде да ве видам за дискусија . Инаку дразбите и анксиозноста се поврзани со мозокот и парасимпатичкиот нервен систем е дали се лечи ова госпо знај .
Дечко, добро велиш. Јас морам да напоменам дека дека со вежбањето дома и консумирањето на поздрава храна , поздрав се чувстувам. Читам книги, наоѓам време да учам нешто ново. Еве видео за хормоните, кои се и како влијаат на мозокот.
Фала богу конечно си единствена што ме имаш разбрано за што зборувам цело време , имам да ти кажам нешто продолжи го ова темпо конечно конструктивна личност постануваш што помагаш и можиме да разменуваме мислења . На добар пат си , продолжи вака !
Mnogu e loso koga baras slusac, koha baras pomos od najbliskata licnost i taa ti velo, toa e smesno so go zboruvas.. kakov psihijatar brr? Zar imas vreme na rabota da mislis na takvi raboti? Jas licno mislam deka razgovor mnogu ke mi pomognw... malky mi fale samodoverba .. malky da me poturne nekoj.. koha mi kaza taka soprugot se osekam kako vo soba i kako vikam pomos a nema koj ea dojde
Zdravo isto i jas imam problem so anksioznosta Otkako se porodiv mi se javija stravovi so javen prevoz deka ke mi se sluci nesto ili deka na moeto dete ke mu se sluci nesto Opsednata sum so toa koga ke poraste koga ke pocne da seta da se soocuva so zivotot da ne mu bide nesto Posle strav da ne mu se sluci nesto na mazot mi pa da ostanam sama Znam deka ne treba da gi imam ovie Stravovi eve posle 6 meseci od poragajaot malku se smalija se nadevam ponatamu ke isceznat Neznam kolku se normalni ama sto da pravam koga samo toa mi e vo glavata dali deka nemam nikakva pomos i sama sum i vo stranstvo i ne izleguvam mnogu cesto so bebeto samo doma zosto nadvor ne e voopsto ubavo vreme ili od druga pricina neznam Porano kako cupe koga ziveev so majka mi, samo bez tatko mi razvedeni bea pa se plasev ona da ne umre pa da ostanam sama Neznam kako da si pomozam svesna sum za mojata situacija ama neznam kako da gi nadvladeam mislite nemam poseteno psiholog ili psihijatar sega pijam edni apcina na prirodna baza i vitamin b 12 pa od pomos mi se Dali ima nekoj iskustva so tie stravovi za sopstvenoto dete dali e normalno od koga go rodiv mislev dali dise dali mu e nesto itn posle koga toa mi pomina drugi raboti pocnav Filmovi vo glavata sto ako bide sobrajkajka i zagineme site Znam deka ne treba na ovie raboti da razmisluvam ama se mi e do moZokot kako da si pomognam Po. Celi denovi sum sama nekogas i po 12 sati Koga sum opkruzena so luge ne mi se slucuva ova se smaluvaat stravovite
