Не е ок точно, ама штом СИТЕ реагираат за ИСТАТА членка.. Не е без причина, така ? 1 опција: Дијагноза не е анксиозност 2 опција: Трол Немам друго објаснување.
Токсична средина. И те како се влошува анксиозноста кога сме опкружени со токсични луѓе. За многумина темава е издувен вентил. Ако конкретно не побараат совет или имаат прашање, само си ја олеснуваат маката. Тешко е кога ќе се накалемат многу проблеми да испливаш на површина. Нешто што те гмечи со години и години не се решава за недела или месец. Може да се подобри ситуацијата секако и штом некој посетува психолог значи веќе се обидува и работи на тоа. Ги сфаќам членките што добронамерно сакаат да помогнат на ваков или таков начин, ама ја сфаќам и неа. Зависи колку енергија има за колкав чекор да превземе.
Апсолутно се согласувам. Мора сама да се тргне од кругот.. сега само се врти, врти додека не го направи тој чекор и каже Доста е сега сум јас и само јас сите други одете по ѓаволите, вака ќе и биде.
Ne sme nitu ednata protiv za nejzinata anksioznost.. no navistina licnite problemi se za na drugo mesto.. dnevnik.. ili pa ima isto i tema na forumov sto denes ve maci.. sto denes ve iznervira ako ne se lazam. Tuka e samo licno za anksioznosta temata otvorena.. zosto koga nekoj ke rece majkami mi rece taaka sestrami vaka.. nemozam da dadam tuka mislenje zosto zavisi kako licnosta se postabuva ili mozebi koj znae kolku se izmacile tie so nea za da taa prevzeme cekor ili bilo sto mozda isto taka kolku sto voociv strada za vnimanie no toa anksioznost ne e .. jas ne stradam zavnimanie jas imam strav i tocka strav od se ne sum ni iskreno tolku koncentrirana na moive ne ni znam ni sto mi vikaat koncentrirana sum na sama sebe sto denes me boli ili denes kolku intenziven mi e napadot .. veruvajte ni znam sto mi vikat ni sakam da znam ednostavno sakam da sum ko sto sum bila i tocka. Iskreno sto mozat da mi pravat nisto koj sto moze da ti pomogni bez da sakas. A kritika za ansksiozna licnost ne davam naprotiv sakam da gi slusam... so nekolku clenki i duri po licni poraki po celi denovi se isslusuvame me sovetuvat gi sovetuvam no sega ako pocnam na temava sekoj den da vi pisuvam koj sto mi rece kako mi rece e togas zimi se odma ke bidam banirana zosto okolu mene sto ne se desava. Zatoa jas sakam da posocam poke mozeme da sme od pomos vo vrska so anksioznosta. A koj sto rekol ne znam ni sto da iskomentiram zato sto ne znam stoo tocno se slucilo koga nesto se kazuva samo od edna strana bez da ja isslusam drugata strana nemozam da sovetuvam toa e nepravda ..mozda i tie se vo pravo sto i rekle taka. Mozda ima pricina..
Здраво дечки...ќе напишам еден подолг пост за да ве воведам во мојата историја со анксиозноста. Во почетокот 2018-та година, бев бруцош на факултет (ФИНКИ), и ете едноставно не ми тргна работата како што очекував. Бев успешна во средно училиште, доаѓам од Јосип Броз гимназијата, и искрено пониско од 4ка немав добиено како оцена. Секој испит што ќе го полагав - го паѓав. А учев деноноќно. Искрено, тоа ме уништи како студент...сметав дека немам капацитет, дека од мене нема ништо да биде..и донесов одлука да се отпишам (некаде март 2018 -та, а наесен да тргнам на Економски факултет на УКИМ. И ете така, од почетокот на 2018-та, цело време седев дома, паднав во депресија дека не успеав ништо да направам од тоа што го имав замислено, почнав да плачам без причина, срцето да ми лупа, да немам апетит...се и сешто. Тоа што немав ништо да правам ме уби, па се свртев кон себе... Ќе си приметев нешто на грлото - ќе отидев да ми земаат брисови...си приметив нова бемка која ми излгедаше чудно - бев на дерматолог. Но она што најмногу ми пречеше е што имав болка под пазувите, накај градата...не константна, едноставно пецкање...ќе направеше ПЕЦ како струја да минала низ мене, и ќе замине. Бев и за тоа на лекар, направив и крвна слика која испадна одлична, мојата матична докторка ми кажа дека стресот од факултетот ме навел на сето ова што ми се случуваше во телото. И ете ја послушав да си ги свртам мислите на друго место, и не велам дека беше лесно...требаше месец-два, но сите тие симптоми исчезнаа. Летото си најдов работа во кафич, се опкружив со луѓе и динамична средина, потоа есента се запишав на Економски факултет, и се беше супер. Факултетот одеше супер, имаше 8ки, 9ки па и 10чиња. Си помина 2018-та, си дојде 2019-та година. Во 2019-та година, си имав друга мака - ми се јави несоница која траеше целиот месец август, имаше период кога бев будна 60+ часа. И тогаш анксиозноста ми зема голем замав, придружена со опсесисвна-компулсивност, имав тахикардии и губење на апетитот...но ете и тоа помина. Пиев еден период валеријана за смирување, и лунерба со мелатонин за полесен сон и си пројде. Си дојде и 2020-та година, факултет супер, дечко супер, дома супер. Но ете, на мајка ми во месец јули-август и се јавија некои предупредувачки знаци на градата, па беше да прави мамографија. За жал, резултатите од мамографијата не беа добри. Требаше да прави операција за да и земат биопсија. Стигнаа и резултатите од операцијата, но и тие не беа добри. И беше констатиран карцином на дојка и на 2ри септември имаше втора операција каде што и ја отстранија цела дојка. Резултатите од втората операција беа ете, да кажам супер. Среќа во несреќа. Најран стадиум, никаде не е проширено, и и препишаа хормонска терапија. Но од истиот момент, од денот кога јас ги дознав резултатите на мајка ми (првичните, лошите) мене ми се сруши цел свет околу мене. Животот ми тргна у спирала надоле, пак почнаа да ми се јавуваат истите болки и пецкања, сабајле чим станам одма во тоалет ќе одам, а наутро ми е пак најлошо... наутро срцето ко да ќе ми излезе од гради...апетитот слабо...си земам си плачам...си викам нешто не е во ред со мене...имав и напад на паника...Од голем страв кој сама си го предизвикав (гуглав - она што никој не треба да го прави!) си констатирав дека имам лимфом (карцином на лимфни жлезди)...почнав сегде да се пипам, во препоните си најдов топчиња и си мислев дека лимфните жлезди ми се воспалени и што не. Отидов на гинеколог, ми направи ехо на матка и јајници, сосема здрави, ехо на гради, сосема здрави...ми кажа дека жлездите под пазуви не се воспалени. Правев и крвна слика и таа беше сосема супер. Отидов кај мојот матичен лекар, ме опипа, и ми рече дека немам потреба да се секирам за тоа "топче", дека треба да е таму и дека тоа му е намената, ако имало нешто - ќе си покажела крвната слика. Тој смета дека ситуацијата со мајка ми е тоа што ме тишти. Ама ете, во многу тешка состојба сум, каде што сум премногу анксиозна и за моето здравје, и за здравјето на мајка ми...си викам претерувам и не треба да се плашам...ама интрузивниве мисли ме мачат дење-ноќе. Си викам нешто не е во ред со мене и си осеќам ко да не е во ред со мене, а сите околу мене ми викаат дека тоа не е така. Многу ми е тешко а поготово со ситуацијата дома, карциномот е константна тема на муабет, и тоа премногу ме вознемирува. Гледам кога можам да излезам од дома, да прибегнам со мисливе на друго место, да си го гушнам дечкото, а и тој знае како ми е и колку ми е тешко и гледам дека ме толерира, бидејќи константно само за тоа му зборам. Последниве 4-5 дена одлучив кога се будам да не лежам, одма да станам, и во близина имам црква со видиковец, па таму го пијам утринското чајче, и некако ме смирува, барем да не одам веднаш во тоалет чим станам, ниту пак да ме тресе анксиозноста. Се надевам ќе биде подобро...си го читам форумов и искрено утеха сте ми вие, се чувстувам дека не сум сама. Фала ви многу што ме ислушавте, поздрав и секое добро милички!
Си пробала ли со молитва и благодарности што сепак тоа на време се решило и нема причина за страв? Мене лично молитвата многу ми помага. Иначе стварно среќа во несреќа е што болеста е откриена во ран стадиум. Јас на времето бев голем хипохондрик, тоа беше еден процес кога си ги препишував сите дијагнози, го осетив најсилно стравот, го прифатив најцрното сценарио - што биде нека биде и сета здраствена анксиозност со тек на време ја снема.
Долгогодишен верник сум и искрено секоја вечер си кажувам молитва. Еве последниве денови си палам и свеќи во црквичката што ми е во близина и на миг ме смирува. Се надевам дека ете, како што ми беше пред 2 ипол години, самото од себе, сите болки и стравови со време изминаа, ќе си поминат. Си мислам дали сум хипохондрик или ете, испуштам некои "warning signs". Искрено оваа здравствена анксиозност ме исцрпува, па кога ќе ја додадеш и домашнава ситуација, па и корона кризава...каша попара. Кај да се свртам грижа до грижа. Едвај чекам да почнам со факултетов да се окупирам и со нешто друго во текот на денот. И со надеж дека се е во ред и дека се ќе помине...
Знам како е, ужасно чувство на кој коренот му потекнува од стравот од смртта. Кај мене мислам дека спонтано исчезна откако ме изнамачи гуглањето на дијагнози. Се сеќавам кога ми рекоа имам полицистични јајници плачев како никогаш во животот нема да можам да имам деца. Со денови се нервирав и плачев нормално затоа што прочитав дека се причина за неплодност, но не мора да значи и се третира плус тоа. Исто имав и грутка на градата и тоа претпоставуваш што значеше. Се сфаќав сериозно, но постепено кога видов дека ништо не се случува од моите мисли т.е дека се безопасни, не направија да имам рак, или други посериозни болести изгубија значење. Ти можеш и за мајка ти да следиш како ништо не се случува ете, состојбата се решила и е минато веќе.
I mene najgolemiot strav mi e od smrtta i bolesti i znam kakvo izmacuvanje e toa znaco nepodnoslivo i iscrpuvacko...
Помисли на следното: Стравот од смртта те спречува да уживаш во животот. Не верувам дека има човек што рамнодушно реагира на смртта, но сепак... тоа е неизбежен дел од животниот циклус. Ако е така, зошто да не се обидеме да уживаме во времето додека сме живи? Мене оваа ,,филозофија'' ми помага. Се надевам дека ќе ти помогне и тебе. Таа загриженост е само губење на време и енергија, ништо друго...
Da me sprecuva normalno da funkcioniram. I se osekam kako bezizlezno... sega sum daleku podobro no pak mnogu se osekam bezizlezno...
Zdravo jas sum nova na forumot vi posakuvam na site sto pobrzo da izlezeme od ovaa situacija, a sega bi sakala da prasam dali nekoj od vas ima pieno passiflora i kako deluva na vas bidejki jas stvarno veke nemozam da ja izdrzam situacijava sekoj den panicni napradi po 5 pati strasno ne se izdrzuva.Bev na psihijatar i psiholog terapija mi dadoa asentra i heleks no i ponatamu e se isto help please.
Ни молитва, ни темјан, ни кандилца. Само психолог, психијатар и терапија. Душевниот мир се спознава преку себе си. Кога си изгубен, потребна е личност која ќе ти даде насока каде да чекориш. Да те врати во минатото, да го извади коренот, да го обработи и да те соочи. Точно, ги обожавам манастирите поради самата архитектура и најмногу поради тишината која е тивка. Но, за што конкретно да се молиме? Нас ни е добро, одлично, само не сме свесни. Зошто упорно ја гледате анксиозноста како непријател. Тоа сте вие, ве буди, да превземете нешто. Ви кажува дека сте мртви од внатре, ве тера да живеете, не инстиктивно, туку вистински во боја, со димензија, со емоции. Бидете благодарни што сте ја имале и ја имате, втори шанси немаат сите луѓе. Таа е билетот кон рајот, само дур да го спознаеш тоа, треба низ трња, урагани, земјотреси да поминеш.
I jas sum so visok pritisok pokraj panicnite napadi koi sto gi imam po 5 pati vo denot stanav zavisna od merenje pritisok po 98 pati na den, i tuka nastanuva haos.
Ti blagodaram za odgovorot, sakam da se potrudam nesto na prirodna baza da probam ovie me pravat kako zdrvena cel den vo edno mesto i nisto poveke heleksot taka i taka ama asentrata katastrofa.
Што се случува подетално со тебе ? Освен 5 панични напади во денот , како ги доживуваш што се случува во текот на паничниот напад ? Ова се 5 реални или произволно кажани ? Сподели освен панични напади што чувствуваш ? И колку мг хелекс ти препишале ?
Кај мене паничните напади траат со месеци поточно 3 имам трмнење на рацете нозете лицето, пецкање на главата,осеќам како да ме дави некој,тахикардија,гушење и страв. Првично стравот беше од мозочен удар(бидејќи имам висок притисок) потоа од срцев па потоа од сите болести сега ми е страв да излезам од дома веќе три пати завршувам во болница од кој едниот беше со брза помош од работа ме земаа и најпоследниот пат ми е еве сега кој трае веќе 10 дена страв од голтање на јазикот ете тоа ми се уврте во глава и неможам да го извадам никако, се трудам сама да си помогнам но не успевам потребен ми е разговор посетувам психолог но еднаш на 10 дена. Хелексот го пијам од 0,5 мг. два пати на ден и Асентра од 50 мг. П.С секоја втора вечер сум во брза помош
Вака сакаш послушај ме сакаш не , Хелекс после станување пијај веднаш мада и да не си јадена и вториот хелекс по 6-7 сати . 10 -15 Бадеми на утро помагаат кон регенерација на Амигдалата , Амигдалата ти го предизвикува тој страв , ти дава лажни информации . Преку ден конзумирај Семки од Тиква сирови , без сол без ништо. Бидејќи имаш висок притисок , знаеш дека рафиниран шеќер НЕ , кафе Не , рафинирани сокови НЕ . <--- Овие исто така се причинители за паничните напади . Овојше обавезно зголеми на банани содржат многу шеќер но природен Гликоза потребен за мозокот и другите овошја , боровинката е исто така ПРЕ Здрава за мозокот ! Земи Куркумин 30 дена пред легнување 1 лажица , и ореви исто така пред легнување се покажани доста корисни за поддршка на целокупниот мозок . Зеленчук во изобилство , Намали на месо до 0 ако можиш и физички биди активна 30 тина мин и повеќе . Магнезиум 400 мг , б 12 1000мцг , (НеуроФорте по 1 на ден до пред 14:00 часот со поручекот), те чекам со резултати за 2-3 месеци . Тоа Анти депресивите никогаш не ги препорачувам , кај тешка и хронична анксиозност не помагаат . Поздрав !
