Vcera imav nekoj panicen napad mislev gotovo ke umram taka se osekav sabajle dobra bev , no preska ko da mi se koci vilicata nekoja cudna bolka vo glavata ne znam ni ja sto tocno dali ima mesto za panika se mislam srcev udar ke imam
Id panicniot napad ti e ... malku sherbet nesto za smiruvanje i opustise odspij malce spustigo mozokot nemoze nisto da ti se sluci da ni se slucuvase do sega ke ni se imase sluceno site sme isti postojano misleme na tie raboti zatoa sme vakvi samo uporno i smireno moras da najdes nacin da se opustis...
Дали некоја од вас страда конкретно само од separation anxiety или анксиозност при разделба? Јас не сум била на психијатар, немам дијагноза ама според симтомите што ги читав мислам дека имам. Секое разделување од дома, со домашните, со маж ми на подолг период ми е хорор, дури не ни на долг, уствари може и најопшто еднодневна разделба. Пример ќе одам кај моите на спиење, една ноќ и не сум мирна, не ме фаќа место, не можам да се сконцентрирам на ништо, не можам да спијам. Се враќам дома и веднаш почнува обратна ситуација, сега треб да одам во странство, јас сум како изгубена цел месец од кога го одбравме датумот, не сум мирна, со ноќи не спијам, паника ме фаќа на секоја помисла на тоа, не можам ништо да правам, ставена сум на аутопилот, не се чувствувам убаво, цело време црни мисли, по нив следи плачење, не сум мирна, ми тупка на душава, летово на одмор бевме на три дена јас исто чувство, не си ни поминав убаво, цело време на телефон, цело време прашања како се дома, цело време стегање, не можам да се опуштам. Знам дека не е нормално, и предходно сум чувствувала паника пред патување ама било некако позитивна паника, сега не е нормална, ме спречува да си го живеам животов мирно, ме спречува да одам во странство и да уживам, да се радувам на патување, цело време сум на штрек со лоша мисла. Заборавив да напоменам ова почна да ми се случува после ситуација која ме спречи да се вратам дома и 7м не можев да си дојдам од странство бев заглавена без документу за патување, во текот на една година само на 5 дена бев дома и толку, на крајот на годината почина дедо ми и тоа ми беше краен удар. Сега цело време мислам дека исто ќе се случи пак, иако пробам да си се убедам дека и да сум тука ништо не можам да сторам ако треба да се случи, не помага. Исто пораснав со мајка која е многу паничар, во многу ситуации нејзината паника ми влијаеше на мене, таа е многу добра мајка, и беше и уште е прекрасна со нас ама се фаќам дека реагирам како неа. И таа проба да не ми става ништо на мисла сега, секогаш е демек позитивна за секоја разделба ама ја осеќам дека проба со сите сили да си ја прекрие паниката и мене тоа многу ми влијае, а и штетата е веќе напраавена, тоа се години паничарење од нејзина страна. Како да си помогнам?
@1209 не знам дали моето би се нарекло анксиозност при разделба, но се пронајдов во напишаното. Кога бев помала, неколку пати се случило моите да се во странство на само два-три дена, а кога ќе се вратеа јас секогаш бев со страшни бубрежни болки до степен и со месеци после тоа да се влечкам по болници. Некогаш и еден час да ги немаше дома плачев. Сега сум многу силна да речам, но пак при секоја кратка разделба си создавам болести. Имаат таква работа што додека да се вратат дома постојано сум под стрес. Одењето на одмор исто и мене, хорор, првите два дена само плачам и сакам да се вратам дома. А кога сум со нив обратно, вакви чувства за дечко ми. Никогаш не биле заштитнички настроени, не сум ни разгалена и тие се многу издржливи луѓе. Хм, не сум размислувала на оваа тема, не сум била единствена. Баш ако има некој совет добро би ми дошол и мене.
Здраво дечки! Ете ме мене пак, ама овој пат со друга мисла. Голем дел од членовите знаат низ што се врвев, сите можни симптоми на анксиозност ги имав и сл. Значи од моите 10 години до 22 години имав недијагностицирано панично растројство. Пред 2 недели животот ми се смена. По долго одовлекување решив да одам на психијатар, верувајте значи животот ми се смена уште од моментот кога ја напуштив ординацијата. Не е ни до апчиња ни до ништо, апчињата што мене ми ги даде докторката делуваат тек после 3та недела. Значи одете, разговарајте сфатете дека се е во ред со вас. Абе не ми се верува, ни вртоглавица ни главоболка ни тахикардија ни дереализација ништо ништо немам веќе 2 недели. Значи се чувствуам како да сум излегла од некој ринг, од некоја тешка борба. Не можев претходно филм рает да гледам, не можев во кревет да лежам, склет ме фаќаше. Сега сите можни филмови на Netflix ги изгледав. Ве молам пробувајте се што ви се нуди. Штом јас сум подобро, сите може да бидете верувајте сум го достигнала дното.
Mnogu mi e milo sto si odlicno posle seansata so psiholog, zatoa ke te zamolam da ni kazes kaj koj psiholog si bila i kontakt od nego/nea ako imas. Odnapred ti blagodaram
@1209 истата сум. Психолог не ми помогна, т.е ме тупкаше во место само и ме правеше поголема паничарка. Евентуално добар психијатар ако сакаш можам во лп да ти пишам подетално.
Освен ако нема онлајн сесии не може да ми помогне, како што кажав сега идам у странство, а таму е изгор скапо. Одамна си викам дека психијатар ми треба и не отидов, повеќе се уништив чекајќи.
@1209 Не знам дали станува збор за истото, но јас се чувствувам така. Многу сум приврзана за домот, за блиските, за работата, за се' што ми е блиско и воопшто за мојата секојдневна рутина. Мразам промени од секаков вид, само помислата е доволна за да се вознемирам. На патување издржувам околу една недела максимум, реално по првите неколку дена ми фали домот. Немам проблем да останам сама, се' додека сум во мојата позната средина.
@1209 Мислев дека само до мене е проблемот, ама не сум била единствена. Можеби не е истиот проблем ама и јас чувствувам паника кога треба да се разделам макар и на 1 ден, не знам поради која причина го чувствувам стравот, не се случува често, поточно одамна ми се нема случено така да се разделам. Се надевам има нешто што може да помогне без посета на психијатар/психолог освен во случаи каде што мора да се посети.
Еве јас истата сум. Кога ќе заминам од Бт за Ск в автобус ко на колење да идам. Таму, сама во куќа, реално имам комшии но, не е тоа, тоа. Имам врискано по мајка ми и татко ми во сон, а веќе сум 30 год. Наредна сесија ова и на психолог и на психијатар ќе го кажам. Немам работа, ај да барам во Скопје, сама останувам, не депресијата, не тага да ме фаќа,. Ама буквално ништо, ништо не ми задржува внимание, ептен вчера еден филм. Кога одам надвор се чувстувам изгубена во Скопје. Другарките и тие си имаат дечковци, маж, деца. Сега се вратив Битола, и ко подобро ми е. Ви автобусо се чувствував како буквално да не знам која сум и што сум Имам ужасна главоболка. Очигледно е од менувањето на климата. Мора да се бара работа и комуникација со луѓе. Се чувстувам, асоцијализирана. Терапија 75мг Велафакс, и по потреба Лорсилан, но, јас си го терам и гледам некако да го исфрлам, оти стварал зависност.. Дали сте ги пиеле овие витамини, минерали
Здраво на сите. Не знам дали сум за на темава или за некоја "посериозна", но морам да ја споделам мојата состојба со надеж дека ќе добијам некое искуство ваше или совет... Отсекогаш сум била многу силна девојка, сама сум се справувала со сѐ низ животот, иако сум имала многу тешки околности, имам 26 години, имам успешна кариера, убава врска, општо сум многу ентузијастична и друштвена. Пред година и пол прв пат почнав да имам панични напади ама ги имав по 3-4 годишно. На почеток на октомври бев позитивна на Covid и тука почна нешто кое не можам да го разберам... Од прв ден кога дознав дека сум позитивна почнав да се тресам низ цело тело, имав панични напади низ цела изолација (26 дена), а бев сама во соба и никој не можеше да биде околу мене, ми оставаа само храна пред врата. Од тогаш до денес (повеќе од 2 месеци) имам секакви симптоми: тресење константно, грчеви низ телото, лицето, вилицата, главоболки. Имам нејасен вид, гледам како замаглено, ми пречи да гледам во екрани, сѐ што има линии (ролетни, маици на риги и сл) хиперсензитивна сум на најслаб звук и ме штрекнува, немам воопшто апетит. Последниве 2 месеци направив преку 10 прегледи затоа што цело време не сум добра здравствено и бев позитивна повеќе од месец и пол на вирусот што постојано ме ставаше во самоизолација. Немам вистински излезено надвор од дома 2 месеци (освен неколку пати кај дечко ми и по болници), се изолирав од сите другарки, не работам затоа што немам ни сила, ни фокус, ни концентрација. Ослабев многу, телото ми е слабо. Најлошо од сѐ е тоа што не можам да бидам сама подолго од половина час, мора да има некој со мене во просторијата инаку премногу сум вознемирена, имам тахикардија, не можам да се смирам. Целата сум во грч, константно сум исплашена и како на штрек, не можам да си ги сопрам мислите кои се целосно негативни, немам енергија ниту интерес да правам АПСОЛУТНО НИШТО, цел ден само седам и лежам, не ми се гледа ни филм, не ми се зборува. Бидејќи ова ми трае веќе 2 месеци веќе не го гледам крајот, не знам како да си помогнам, многу ми се живее, а како нешто да ме сопира од внатре и да ме убива. Се напив пред еден месец 1 апче Елицеа по препорака на психијатар, ужасно ми делуваше едвај го издржав денот и го оставив. Утре сепак почнувам пак да ги пијам, овојпат ми рекоа во комбинација со димитрин за да ги издржам првите денови. Ако има некој кој бил во слична ситуација ве молам споделете ми како сте се извлекле, веќе почнувам да се плашам дека предоцна е дека нема излез, се надевам на апчињата и се надевам дека некако ќе ми дадат сила, не знам што да очекувам. Јас секогаш кога имам малку сила правам нешто (прошетка 20 мин, ќе се избањам, ќе се јавам некаде), но толку... како нешто да ме влече назад, како да немам контрола врз себе. Јас пак внатрешно некаде си се чувствувам дека сум истата личност, но нешто силно ме потиснува и не можам да се вратам во нормала, како да губам контрола. Секое мислење ќе ми значи премногу. Фала ви...
