Чим луѓето ја користат темата за да се жалат и да си ги кажат проблемите, не гледам што корист ќе има таа личност ако му кажете дека има полошо? Ќе му исчезне анксиозноста? Ќе престане да има анксиозните напади? Одиш на психолог за анксиозност или депресија и психологот ти кажува ќути, ти па за што жалиш, има и полошо. Ете кај било решението бе! Мерењето на проблемите не доведува до нивно решавање. Психата на секој човек е различна. Јас плачам на серии, на некој друг тоа ќе му звучи тотално апсурдно. Имајте емпатија, барем на ваква тема. Ако не ви се свиѓа нешто, изигнорирајте.
Не можеш да кажеш дека нема емпатија тука. Знаеш колку луѓе од темава и пружиле рака? Знаеш колку на приватни пораки пробале да и помогнат? Ама она едно те исто вергла. Не може така. Или ќе се среди сама, 30 г има не 13, овде сите сме со иста дијагноза. Многу од нас имаат такви животни приказни од кои може филм да се сними.. а неа најголем проблем е што не е мажена. аман бре. Иди за првиот омажи се.
Паника ме фаќа. Имам зуење во уши и како цела глава да ми е зашеметена... одма црни мисли ми идат.. Дали е од анкс или нешто не е во ред со мене? Дали и вас ви се има случено вакво нешто??
Луѓе доста се расправате. Секој го гледа и сфаќа животот на различен начин и за секој неговиот проблем си е најтежок, затоа не судете. Друга работа, не мислам дека групава е само за жалење, баш напротив кога некој ќе те утеши и ти кажи дека и нему му е така допринесува да се чувствувате подобро. Знам дека не лежи помошта во утехата, секој мора сам да се избори, меѓутоа многу е полесно кога ќе го споделиш проблемот со друг. Понекогаш ни психијатар ни лекови не влијаат така добро како убавиот збор, бидејќи анксиозн не е болест туку состојба. Имајте убаб ден и се извинувам на долгиот реферат ... бацки и подршка до сите, можеме ниее ❤
Ми се чини, нема симптом опишан на темава, кој не сум го почувствувала. Не треба многу да анализирате, и размислувате, и читате, и зборувате, и пишувате за тоа. Колку повеќе мислиш, толку потешко станува. Мантрајте: Ништо не ми е. Ќе помини. Или уште подобро, ако можете, уште при првата негативна мисла, веднаш сменете 'правец'. Фатете во моментот правете нешто што ќе ви одвлече внимание. Морате да запамтите дека навистина ништо нема да ви се случи. Дури и да ти се сврти, и да ти залупа срцето, и да ти 'прерипа', и да се онесвестиш - ќе помине. Порано, ќе ми се случеше анксиозен напад и после со денови не можев да престанам да мислам на тоа... и нормално, ми се повторуваше. Со време се научив да го применувам советот од погоре. Сама си се 'истренирав'. Повеќе од 30 години се борам со анксиозност и депресија. Еве ме, уште сум тука и 'реметам' луѓе околу мене
Јасно ми е. И јас се соочувам со дијагностицирано панично растројство 8-9 години со ups and downs секако. Јасно ми е се и точно е. Имам полно примери околу мене, ама поентата ми беше дека треба да си помогнеме како ја менаџираме анскиозноста. Значи во текот на денот не ни се случуваат само негативни работи, има и позитивни, ама луѓето имаат тенденција доброто да го земаат здраво за готово, а да се фокусираат на лошото. Точно е дека е потребна стручна нега било од психолог, психијатар ама ти требаат и луѓе околу тебе што те сфаќаат и ти даваат надеж и поддршка особено луѓе што се соочуваат со истото.
Епа штом е така и mindset-от ни е во насока дека секогаш ќе ни е лошо и ништо нема да е подобро да се закопаме живи и да чекаме да умреме. Анксиозноста не си ти, ти си мал милион други работи, знам колку е тешко и јас се соочувам со истото ама не планирам да се откажам и да престанам да се борам и да го прифатам фактот дека секогаш ќе ми се врти, повраќа, ќе имам милијарди измислени дијагнози, несоници, тахикардии и сл. Патем мајка ми беше најлош случај на панично растројство, секој ден беше на болница, по 15 панични напади денот имаше, рипаше од кревет и се гушеше константно. Како старите со полна кеса од зегин дијазепам и лексилиум одеше на свадби и воопшто каде и да требаше да излези од дома. Еден ден стана и рече ништо не ми е не може вака повеќе да ми биди, ете 16 години поминаа, немала ни еден паничен напад. А за анскиозност да, знае да и се појави на моменти да ја држи недела две, ама пак го менаџира тоа и оди напред, не дозволува да влези во маѓепсан круг.
Хахахахаххахаахаххаха. Јас имам три анксиозни другарки и таман ќе си речам уфф добро помина денот без паники, ете ти ги на телефон, вака ми е така ми е и мене одма паника..
Еве јас се пријавувам како пример за некој кој до некаде ја надминал анкциозноста. Велам до некаде затоа што секако некогаш знае да ми се појави и тоа е сосема во ред, но за разлика од пред некоја година кога таа беше буквално 24/7 присутна, сега се појавува во ретки моменти. И велам надминал затоа што анкциозноста не се лечи, бидејќи таа е особина на човекот. Се препознава, се соочува со неа и се пребодрува во моментот кога ќе се јави. А дека може да се намали/разретчи нејзиното појавување и те како е возможно! Со оглед на тоа дека анкциозноста се јавува од стрес, доживеани трауми, закоравени комплекси, недоволно самодоверба и ред други слични проблеми, човек треба да се фокусира околу целовкупно подобрување на својот карактер, интимно и длабоко да се самозапознае и со тек на време и работење на себе си, да го зголеми самосакањето, самоценењето и самопочитувањето. Човек треба да биде самосвесен за ретката прилика која ја добил - приликата да живее! Човек треба да биде самосвесен дека животот е еден за живеење и кога ќе заврши тоа е тоа, крај. Па дали вреди таа кратка прилика за поживување да се троши на константно тресење и плашење, на грди мрачни мисли, на континуирано негативно мислење и доживување на животот, на бесконечно препрашување и преанализирање на истите те исти работи?! Луѓе, се' ќе заврши, уживајте додека можете! Не го отфрлајте животот страдајќи од нешта кои всушност можете да ги промените ако искрено се трудите. И знам дека се трудите, односно пробувате, но мора да согледате дека сте подобри од тие проблеми кои ве мачат, посилни сте и сте НАД сето тоа. Имаш црни мисли? Отерај ги у п.м. Те боли главата? Океј е, секого го боли главата, во денешно време малте не секој ден секого го боли главата. Некој те навредил на некаков начин? Отерај го и него у п.м. и не се замарај затоа што не е битно туѓото мислење, битно е ти што мислиш за себе. Фокусирај се на тоа што ти мислиш за себе си, каква личност ти сакаш да бидеш, како ти се чуствуваш и зачувувај си го спокојот по секоја цена. Уживај во сите нешта што денот ти ги пружа, искористувај ги сите сетила кои ги имаш за да го осетиш животот! Можеби звучам како хипик, но навистина убавината на животот е насекаде! Сонцето кое те топли на ваков свеж пролетен ден, слаткото кутре кое трча на тревникот, смеењето на дечињата на лулашките, вкусот на сладоледот, чувствата што ти се јавуваат од песната што ти е моментално на repeat, итн итн. Ако си здрав и не си во болница, ги имаш сите сетила и екстремитети и здрав разум, тогаш си слободен и можеш да правиш што сакаш! Ако не си во затвор, тогаш си слободен и можеш да идеш каде сакаш и да искусиш што сакаш! Уживајте додека можете, се' ќе помине, се' ќе заврши засекогаш еден ден. Џабе се потресувате околу мал милион нешта.
И јас одам во викенд на работа па што баш подобро ми е нема кој наглава да ти стои,од понеделник ќе се точката сите шефови ,и кај нас бркаат па што да сме здрави и живи и јас сум под клима и на нозе 8 саати ама подобро ми е на работа него цел ден дома затворена
Здраво, имам 16 год пијам заласта 5мг навечер и золофт (асентра кај нас у мк попозната) два пати на ден од 5мг пијам веќе 18недели 3месеци пиев заласта по пола од 5мг а сега цело апче, и хелекс по потреба секој ден кај мене ја само се здебелувам друго ништо не добив во овие 18недели, па ме интересира дали некој има искуство со овие лекови?
