jas ja piev na vecer i super spiev od nea nemav potreba od apce za spienje, a za mamurlukot ne pamtam odavna bese
piev 20 mg, posle namaliv na 10, edna godina gi piev, i mozam da kazam deka samo tie mi deluvaa, ozdravev, se prerodiv za nekolku meseci, posle pocnav so drugi pa ovie ne mozam pa onie ne mozam i sedum godini dzabe pijam nikoi ne mi deluvaat, moze ke pocnam pak so zepira da probam zosto sega sum porastroena od prviot pat pa ne znam dali ke deluvaat kako togas
Mila moja i jas go minam istoto kako ti, samo sto jas posle 8 meseci terapija, ja iskluciv eliceata i veke nekolku meseci sum bez terapija. Jas pesacam mnogu, se druzam samo so pozitivni luge, ne mislam mnogu na naredniot in vitro transfer, ostavam rabotite spontano da si odat, ke odam na odmor, vezbam sekoj den ili vozam tocak. Moras da si najdes izduven ventil
Да, ке игра и ќе доигра..хаха мене секој ден нешто ми игра, де мускулите на рацете де на нозите де кај срцето нешто чуствувам, сваќи дан прича за собом, по 100 пати притисок мерам, па седечки па лежечки, на едната рака на другата рака... Под дефолт анкциозноста и паниката се јавува кога нешто ке не здоболи, или ке се почуствуваме малку неубаво, дали порано пред да ти биде состојбаава си помислил/ла леле мускулов ми игра чекај да прашам за искуство...не се секирај ништо не ти е, поздравче
Ista sum,tremor ns leva raka palec a ponekogas i decna, igranje na nervi na noze na rase kako muskul da mi igra, pospanost.A eve na rab sum ok, kan.rabota imam i ok mi e. Mene 4 god po red, te na noze te na raka, na prst...porano se fokusirav i mn.opteretuvav sega ic...sto saka neka bide.Samo Demetrin pijam po potreba dr.nisto.Piev i elicea i zepira i dr.AD i veke nisto.Sekoj od nas minuva niz periodi vo zivototkoi se turbolentni...no mora sami da sme jaki i da si pomagame.
Сите симптоми ми биле поизразени отприлика две недели од зголемувањето на дозата. Тешко е дури се навикни организмот на новата доза, барем кај мене.
Здраво девојки! Имам тешка анксиозност. Преголем притисок од сите страни и веќе не ми се живее вака. Не можам да се контролирам, ме фаќа паника и страв во дадени ситуации а и без повод. А и блиските личности ми вршат притисок за некои работи и немам мир. Не се осеќам добро воопшто веќе 2 -3 месеци. Имам анксиозност 3-4 години, ама до толку тешка не.Се распаѓам а не можам да си помогнам.
И јас да се приклучам, се мачев некои 5 год со напади пробав и елицеа и занфекса џабе се додека не го запознав дечко ми кога ми исчезнаа магично. Сега сме во брак и од како се преселив лека полека си зема замаф. Истовремено сменив работа, станав тотално нефункционална, напади дење и ноќе, депресија при човекот што го сакам до мене. Депресијава толку ме мавна да ми отупе и емоции A да, после неуспешните обиди со ад сфтив дека останува на мене да се борам кога секако не осетив бенефит од ниту еден, само што сега веке имам и интензивни мисли и немозам да се справам
Сандра, исто, од дете страдав од анксиозност, сѐ додека не го запознав сопругот со кого преку ноќ оздравев и бев фантастична до една здравствена траума што ми се случи лани и сега сум дома кај моите оти развив фобија од местото каде живееме со сопругот, од станот, од креветот. Развив инсомнија и буквално полудев од анксиозност. Сега ни кај моите не се чувствувам добро оти анксиозноста е состојба која мораме да ја решиме самите. Долгорочно никој не може да ни помогне освен ние. А изгледа претешко. Сега имам чувство дека ќе умрам, константна трема, страв дека нема да можам да спијам пак, чувство дека некоја случка ќе ме оттргне од родителите, дека ќе полудам и завршам во болница. Егзистенцијални стравови дека ќе останам сама и нема кој да се грижи за мене. Стеашно е, но сите ми велат дека лекот е во нас самите. Дури и психијатарот ми рече. И јас немам чувство на љубов, туку само на страв, изгубеност и очај. А го сакам сопругот премногу, но не можам да го победам овој демон засега. Промените тригерираат многу анксиозност поготово кај нас кои си ја носиме природно. Мене ме рокна во странство каде се омажив. Не му ја посакувам на најлошиот непријател. Мисли имам до небо! Ме умреа! Легнувам да спијам, срце ми спие за сон, и почнувам да си викам дека нема да можам да спијам и не можам. Па други опсесивни мисли поврзани со најбанални глупости или црнила..Чувство дека никој не може да ми помогне и дека вака ќе изгаснам. Најстрашното е што не можам да најдам чувство на стабилност и спокој во никој, кратко ми трае. Навечер ноќите ми се најпразни. Се чувствувам како дете исфрлено на улица и заборавено од светот, а имам семејство кое ми дава неизмерна љубов и грижа. Ама не ми се фаќа на душа.. Немам љубов кон самата себе веројатно. Мораме самите да ја најдеме таа љубов. Преуморна сум! Би го дала животот да можам барем 10 год да поживеам стабилно! Во мојов случај цело семејство и сопругот, сите на раце ме држат и сѐ прават да ми помогнат, не оди. Не чувствувам поттик и среќа. Само очај, самосожалување и безнадежност. И нормално, константно страв и трема од све. Дури и од спиење. Не знам.. Ова е пекол на земјата. Сите професионалци каде бев ми велат ќе помине кога ти ќе одлучиш.
Ужас, проагам низ истото чуство и истите стравови ... проклет демон не си болен а не си функционален. Се форсирам сама да се изборам ама се тресам како наркоман едино што ми помага е јак прејак фокус и движење,
Да посетиш психијатар најдобро. Агорафобија не се третира така лесно. Посети си психијатар и сѐ ќе биде во ред.
