Анксиозност

Ne smees da imas takvi misli,ako si se osekjala taka trebase odma da pobaras lekarska pomos

 

Zosto togas lekarite vikaat ima luge sto po nekoe vreme mozat bez ad? Zosto da ne moze? Ne mi e jasno nisto

 

Јас успеав со психотерапија.
Ако не го тренираш мозокот да ја намалиш зависноста од стравот, мозокот буквално се навикнува на стравот и мачењето и потребно му е.
Тоа си самата ти. Правам муабет за анксиозност која не е предизвикана поради физиолошки процеси.
Мислам на здрави луѓе кои не можат без анксиозноста, за жал мозокот им се навикнува на таа состојба и колку и да звучи контрадикторно, тажно е што не можат без неа.
Затоа и не постои сигурен и добар лек како за депресијата.
Најдобрите резултати ги дава психотерапијата и тренингот со сама себе додека го извежбаш да ти се навикне на позитивни мисли и ред.
Медикаментите смируваат привремено но ти пак си истата. Таа си стои во тебе само подзаспана, и тоа е добро за акутни состојби, фала богу што постојат медикаменти, ама ако не го искористиш периодот кога си добра на медикаментите и да почнеш со тренинг за да се средуваш, на медикаменти да се вртиш цело време не е решение.
Медикаментите се исклучително добри за депресија, кај само анксиозност даваат привремени резултати.

 

Heleksot e pojak.

 

Ве замолувам без експлицитни содржини од интрусивните мисли.
На форумов на времето кога прв пат дојдов имаше еден фин ред, култура и цензура во описот на симптомите.
Во кризни моменти се прашуваше за разговор со некој во чат кој тој ден е подобар и може да ве смири.
Јавно пишување на не така лесни симптоми ја вознемируваат масата.
Значи размислете повеќе пати пред да напишете нешто оти групата е крајно ранлива.
И тие интрусивни мисли се кажуваат на психијатар, овде само можат да наштетат некому ни крив ни должен.
Замолувам за цивилизациско однесување и цензура.
Не можам да ја препознаам групава после 10год.

 

Почитувана ви ја разбирам маката, ама ова на психијатар се кажува и се работи на овие мисли со стручни лица.
На фемина нема да ги најдете тие.
И навистина со вакви нецензурирани содржини само ќе ги довознемирите и онака преранливите членови.
Да ви речам не им обрнувајте внимание на мислите и оставете ги да лебдат нема да ме послушате оти таква е анксиозноста и опсесиите во вашиот случај и само ќе се вртите во круг, иако најверојатно нема да направите ништо од заканувачките мисли, ама ќе се исцрпите многу.
Правец на психијатар и сето ова нему. После на психотерапија да се научи да не му се обрнува внимание на таквите мисли.
Сѐ се постигнува со добар тренинг.
Мозокот сам по себе ништо не превзема ако вие не го иницирате.
Без акција само ќе ве држи во хаос и ќе ви праќа тоа од што најмногу се плашите.
Така функционира тој.
Превземете права помош и работете на случајот.
Среќно!

 

Skorz se prepoznavam, kako da mi e strav da mi bide podobro. Moram da najdam dobar psihoterapevt ili psiholog. Za zal moeto iskustvo so psiholozi vo Skopje e uzasno. Vo momenti koga mi bese loso i resiv da rabotam so psiholog, mi kaza najstrasni raboti koi ne sakam tuka da gi pisuvam. Koga dojdov doma imav panicen napad od sto me preplasi. Zboram za star iskusen psiholog kaj kogo e tesko da najdes termin i ne sorabotuva so sekoj. Me butna uste poveke. Te molam ako imas preporaka pisi mi.
Mojata anksioznost premina vo depresija. Kombinacija uzas, ne znaev kade sum.

 

Како не ќе преминела драга Енџи абе анксиозноста не е шала и жал ми е што многумина не работат на неа поради лошите услови.
Ако не се третира правилно напредува во други стадиуми со несакани мисли и опсесии како Милица погоре.
Мене ми е многу жал за сите искрено, ама ги гледам научени по брза постапка Деметринот, Дијазепамот и пишувај тука симптоми.
За анксиозност треба да се засукаат ракави до рамења, за жал таква е. Бара многу работа.
Целосна реинсталација.
Тешко е ама дава резултати, поинаку таблетите маскираат само симптоми додека изгубат ефект, па сетбекови, па нови таблети и така во круг животот поминал во страв и магла.
Па тоа е најлошото што почнува да ти е страв од сѐ меѓу кои и добро.
Страв од тоа да ти е добро е најтажниот дел и тогаш всушност сознавш дека се работи за состојба на зависност, ама повеќево тука не се воопшто запознати и со право, нема добри психотерапевти и се нема ни средства, и медикаментите се најевтината опција.
Медикаменти не даваат трајни резултати како за депресија и други заболувања.
Да постоеше лек за анксиозност не ќе бевме ни олку во групава.
Мојот психотерапевт е во пензија, кај друг не сум отишла оттогаш оти научив сама да ја препознавам и работам на неа колку толку.
Експозитурата е најдобра како терапија ама не знам колку стручни за ерп терапија има кај нас, оти поверојатно е да те довџашат.
Пример за проблемов со Милица со мислите за да се фрли од прозор, ако има дијагноза ОКП добри психотерапевти ќе ја експозираат на прозорец, кога ќе видат дека е посмирена ќе ја изложуваат на мислите за да увиди дека нема да го направи тоа.
Или некој со агорафобија го форсираат за надвор додека се отплаши.
Ако има страв дека ќе повреди некого ќе и дадат нож за да увиди дека не го сака тоа.
И се работи така долго додека не ти ги искоренат стравовите.
Кај нас не верувам на добри стручњаци и прецизни дијагнози.

 

За жал јас имав целосна доверба во мојот доктор кој 4 години ми препишуваше антидепресиви (не диазепам, деметрин, хелекс) со објаснување дека кога ќе ги прекинам се ќе биде поминато. Тоа јас што го преживеав не сакам ни на најголем непријател да му се случи. 4 месеци бев ок, 5от и 6от месец секојдневни напади, страв, плачење, нејадење, депресија, ги поминав во кревет и се вратив на терапија. Не се издржуваше. Морам да работам со психолог, свесна сум за тоа, ама многу е тешко да се најде добар. Осеќам само разочараност и страв. Моите првични напади беа ништо во споредба со ова кога ги оставив апчињата. Не знаев каде сум, огромен притисок во главата, неиздржлива анксиозност и огромна депресија. Се прашувам дали постоеше начин да се справам со тоа без терапија, дали згрешив што се вратив и никој нема одговор. Докторите се со став ако треба и цел живот ќе ги пиеш, јас се борам да излезам од ова ама не можам да замислам уште еднаш да поминам се.

 

За типична анксиозност, генерална поготово без да е начната од некои други физички болести, само психотерапија.
Медикаментите ќе те смират некое време и кога ќе ги прекинеш симптомите се враќаат уште поинтензивно.
Не ми кажувај знам.
Па уште и ако те скине докторот рапидно се влегува во апстиненција и ужасно е.
Секој медикамент кој се зема подолго треба многу постепено да се редуцира, а кај нас те кинат за две недели и настанува шок во организмот, ама ајде кажи им.
Сите имаат вакви искуства и мислат нормално е, а не е.
Неколку месеци да си на медикаменти, уште толку требаат да се редуцираат, по 0.4 до 0.8 мг секои две недели до месец дена отприлика и се следи пациентот, ако има симптоми на повлекување се држи дозата додека ти дојде подобро и пак се пробува со постепено намалување, така се работи во напредни земји и стапки на повлекување има многу малку.
Кај нас повеќево полоши се имаат направено од рапидно кинење и после мозокот кога ќе се истрауматизира, ти ги памети тие симптоми и ќе почне да си ги имитира и така во круг.
После молиме за друга терапија, за трета, четврта, менуваме психијатари, а состојбата нема некое значително подобрување.
Нема сериозен пристап кај нас во ништо. И да има добри психијатари, не се толку претпазливи со терапиите оти ретко кој од нив бил на терапија и доживеал симптоми на повлекување.
И оди кажи им дека ти е полошо, ќе ти речат сам си правиш од сугестија.
Еден американски психијатар намерно почнал да зема некои медикаменти за да види како е, со месеци не можел да дојде при себе после рапидното кинење кои им го давал на пациентите и не им верувал дека е така.
Имаше преубав текст напишано со извинување и колку ги разбира сега.
Рече ако пред анксиозноста имаа благи симптоми, после несоодветно третирање со медикаменти развиваат дисфорична агитација која е сто пати полоша од тоа што претходно го имале и токму тој посочи екстремно многу да се внимава во процесот на намалувањето на медикаментите.
Многу пополека и во меѓувреме да се работи на себе, со здрави навики, психолог, здрава храна..

 

Ако си била на 50 мг или 100 мг па и повеќе мг, за да не дојде до траума се намалува по 0.4 до 0.8 секои две недели до месец, што значи година дена би требало да се намалува.

 

Ne moze tolku malku da se krsi apceto. Bukvalno tvoite zborovi mi kaza doktorot toa e tvoja sugestija. Mu objasnuvav deka ne e sugestija, deka ne ni pomisliv na apcinja ili panicni napadi ama dzabe

 

Се ронат трошки буквално, ќе тргаш трошка по трошка оти кај нас има само во тврда состојба.
На запад има ликвидни баш за оваа намена.

 

На тоа се вадат!

 

Kako uspea ti da go pomines toj period koga se ostava terapijata? Dali i kaj tebe taka bese prolongirano? Kaj mene 5iot mesec pocna loso da mi bide. Na nekoi im e odma loso prvata nedela, i ustvari zatoa vikaat doktorite ako ti e loso posle nekolku meseci ne e do apcinjata

 

Како не, престрашно беше првиот пат.
Се изгубив комплетно.
Ни приближно толку не беше страшна анксиозноста пред терапијата колку она што го доживеав после терапијата.
Исто на 6 ти или 7 ми месец ме подбра.
Ги кратев по четвртинка неколку дена па половинка и некако ок бев некој месец ама осеќав дека нешто стои во мене дека ќе ме нападне пак. Цело време се осеќав како на штрек и така незаштитено ама туркав, за на 6 тиот месец да влезам во таков мрак кој е тешко да се опише.
Па се вратив пак на терапија оти не јадев со денови, едноставно умирав.
Па почнав со нова терапија па уште 3 год на новата и кога најдов на нет колку е битно пополека да се намалува без разлика шо докторот ми даде исто кратко спуштање, самата кратев трошка по трошка цела година и паралелно почнав со психотерапија која најмногу ми помогна за да ја разберам состојбата, па фатив дечко, нова работа и 11 год топ не ме биеше сѐ до вакцинава есенва кога следното утро го имаше пак чудовиштето до мене.
А најмалку мислев дека вакцината ваква реакција би ми дала.
Инаку ако не е добро спроведено намалувањето на терапијата, епизоди можат да се вратат и по две години и пациентите секогаш имаат полоши симптоми него прв пат кога ги фатило.
Многу од докторите ќе ти кажат дека не е така, ама е.
Терапија години ако треба намалување за да не се истрауматизира мозокот, тоа е најбитното, подобро намалувај години и биди на терапија, ништо лошо не ти прави, одколку брзо да те скинат и да ти го истрауматизираат мозокот.
Тоа е клучното.
И паралелно работа со психолог.
Јас ако не се кренам за недела две почнувам со терапија.
За жал ми треба овој пат, ама ми рекоа да се стрпам, демек несаканиов ефект попуштал за некој месец.
И цел граден кош и раката уште ме болат после вакцината.

 

Здраво луѓенца.
Не знам дали проблемов што го имам е соодветен за да биде тука, но мене најмногу ми личи на анксиозност. Еве вака значи ќе бидам директна.
Последниве неколку месеци се борам при завршување најпрости секојдневни задачи поврзани со излегување од дома. Пример треба да одам кај козметичар, да купам јадење, гардероба, било што. Јас тоа го одложувам со денови и најчесто некој друг оди место мене. Ситуацијата ми се дешава прв пат, не сум зборувала со никој за ова, не знам која е причината и скроз сум збунета. Присутно е непријатно чувство- измешани страв и срам. Ме мачи ова многу и се трудам да го надминам, но ништо.
Ако некој се соочил со нешто вака слично, многу би ми значел совет.

 

Поздрав, би можело да е, а и не мора да значи дека ќе оди во таа насока.
Имаме сите некои апатични периоди после сиве стресови..
Ама месеци како велиш искрено многу е.
Реагирај уште сега со психолог мој совет, што и да е, не чекај само да пројде.
На тоа се зафркнав јас.
Закажи си психолог, нема да ти наштети.

 

Често сум аксиозна, добивам напади, често имам испади, менувам расположение, одбегнувам обврски, во тотална изолација сум, немам самодоверба како порано, имам проблем со вишок на кг, значи ништо не ми оди, порано пиев хелекс но ништо немаше фајде...
Можев да бидам мн успешна но заради моите одбегнување на обврски и не стоење на збор останав пропалица, од неуспех до неуспех сум... Сакам да се соземам себе си но нз од каде да почнам

 

Скроз до збор иста сум... Можеме и мораме да почнеме од некаде, добро е што сме свесни, ама мислам дека самосожалувањето не кочи многу и не држи во канџи, нема ништо полошо од тоа човек сам да се жали и да се врти во круг, наоѓајќи си разни изговори.
За почеток, за да си ја вратиме самодовербата мораме да ослабиме некако, бидејќи и тоа дополнително не тишти, после се ќе биди полесно.
Еве на пример јас, со години кукам, се борам, се откажувам од слабеење и после тапкам во место, ама и за се друго сум таква, а не бев до пред 3-4 години, не знам каде се изгубив, некогаш ко проколната да сум се чувствувам