Исто као со забар; ако нешто морам да направам се убедувам себе си "направи го тоа и ќе завршиш со тоа, после си free, ќе си чилираш".
Mnogu mi e tesko denovive pogotovo deneska pojdevme ne uciliste vcera i denes j sega kako povtorni nerealen svet derealizacija nemozam da se fokusiram kako da mi se vrti mozokto mi spie mnogu mj e tesko i mi se place nekoj sovet?
Ученик си? Ако сега си се вратила на школо можно е самата промена да ти прави вознемиреност. На сите им прави, тоа е нормално. И поспаност и замор се сосема очекувани ако си сменила биоритам и саати кога стануваш, кога легнуваш.
Da ucenik sum sto bese protestor ne odevme na uciliste i se se smiri i anksioznosta poleka se povlece i sve i sega i pak e taka i poradi smrtta na dedo mi onaa nedela j nekako nemozam da se smiram mi se vrati ina nerealen svet kako da ne sum prisutna i pospnost i koga ke zamislam deka ke treba da pravam nesto potoa bilo sto mi e strav bidejki mi se javuva kako nerealen svet neznam kako da opisam
Isto e i kaj mene. Osobeno denes se mi e kako vo son. Cuvstvuvam zamor i nemozam da se koncentriram da ucam. Mislam deka e poradi promena na vremeto. Izlezi prosetaj malku moze ke ti bide podobro.
Прими сочуство за дедо ти. Долга пауза имавте од обврски и враќањето на нив е тешко, особено кога е крај на учебна година. И мозокот како и мускулите кога не се користат и напрегаат губат кондиција. Малку напор мора да вложиш, да запнеш, за да успееш. Може ти личи нереално тоа што ти е дел од секојдневието заради загубата на дедо ти. Тагувањето може да те дефокусира дополнително. Гледај колку можеш посвети се на учењето, колку и да немаш концентрација. Одмори се, наспиј се и посвети се на учење со одморен ум. Работата ќе ти ги тргне мислите од загубата на дедо ти бар додека учиш и ќе си го подобриш успехот. Дупла добивка ти е.
Blogodaram Tuka e problemot kolku i da se miri anksioznosta jas preku den nemozam da spijam poevekje i da sakam i da probam nemozam srceto pocnuva da mi lupa i mi e strav kiga se razbudam racete mi se tresat i izbegnuvam da spijam preku den no vaka koga sum mnogu izmorena i nemozam da spijam i mi doagja da placam i neznam sto da pravam
За проблеми со заспивање ноќе има апчиња што може да ти помогнат. Не мислам само на седативи тука. Бидејќи си млада можеш да земеш нешто што опушта и полесно што ќе те успие а не е седатив. На пример Б6 пиј и магнезиум пред спиење или мелатонин. Ако неможеш денски да спиеш, не спиј. Ич не се мачи. Јас скоро никогаш не спијам денски. Ама кога ќе дојде време ноќе за легнување си правиш рутина што те релаксира. Јас на пример не јадам доцна, не вежбам доцна. Пред спиењето гасам се што ме расонува, правам да е затемнето и тивко. Не почнувам да гледам на мобилен или на тв нешто интересно, може да пуштам звуци за заспивање има на интернет колку сакаш..
Ne mi e problem nokje noke e se vi red no denski jas porano spiev denaki dodeka ne pocnavme so uciliste i Vtora smena i ova so anksioznosta i mi e strav i nemozam i toa kako da e vo son i mi pominuva eza niz teloto mnogu e strasno i mi se place celo Vreme
Да, сфаќам со спиењето, се сменил ритамот. Реално немаме потреба денски да спиеме а ноќе да сме будни ама ако така си терала две недели сега враќањето на друг ритам е исто ко да си сменила временска зона. Не се плаши од тоа што го чувствуваш или од заморот. Ќе се среди ако си легнуваш и стануваш секој ден во исто време и ако спиеш кога треба да спиеш ноќно време.
Ne samo spienje opsto se i vaka denski vo narod kako nisto da ne e realno i mi e strav mnogu i so majka minkako da ne e realno i mi se place bukvalno se zalam samata sebe nesakam da e taka
Ве молам за совет. Пред 10 месеци имав тешка траума (раскинав 11 годишна врска, имав промена на работното место) поради која ми препишаа хелекс. Истите апчиња ми предизвикаа невидена агресија и деперсонализација која доведе дома до инциденти. Сеуште имам напади на паника а дома од мајка ми немам никаква ниту топлина ниту поддршка. Имам страшни напади на паника дека ќе останам сама. Како да ги надминам истите?
Poddrska ti treba narocito od nekoj blizok,a site se plasime od pomislata deka ke ostanime sami, pa taka cesto sme so pogresni lugje samo da ne ne nadvladee stravot deka sme sami,a i toa stvara dopolnitelna ankcioznost, zatoa prvenstveno bidi si poddrska na samata sebe.rabotite poleka ke si dojdat na svoe mesto
Искрено до сега некако туркам т.е се бранам од манипулации, уцени за да не станам нечиј привезок кој ќе го користи стравот против мене.
Цел ден бев добро, сега легнав и почна како тахикардија, палтпации да ме фаќа, имам како шлајм што не можам да го искашлам, се трудев да не мислам ама почна паника да ме фаќа од срцево вака што ми е
Во однос на медикаментите неможам да ти кажам многу, сепак сум психолог а не психијатар, најдобро е да зборуваш со оној што ти ги препишал и да му кажеш какви нус-ефекти имаш. Во однос на стравот од останување сам мислам дека најдобро ќе се справиш ако самата си направиш некои работи што тебе лично би те направиле да се чуствуваш сигурна. Мислам на конкретни, практични мерки/работи. Може е глупо да почнам со парите, ама реално тоа е првото што ни дава сигурност - имам ли доволно за да се одржувам во егзистенција. Тоа да си финансиски самостојна има огромно влијание врз чуството дека си сигурна, зошто ако знаеш дека имаш доволно пари, ќе можеш да си дозволиш што и да треба (производ, услуга, помош) дури и да живееш сама. Второ ако ти е страв дека останувањето незаштитена во физичка смисла, тоа можеш да го решиш со тоа што ќе преземеш конкретни мерки за да бидеш побезбедна: спреј во ташна, курс по самоодбрана, организирај безбеден превоз од-до, ако живееш сама во свој дом ставаш подобар безбедносен систем, осигурителни полиси и сл..сега редам се и сешто, да ме разбереш што сакам да кажам. Конечно ако ти е страв конкретно од тоа дека ако си сама нема да имаш емотивна поддршка во иднина, или партнер со кој би делела љубов: Штом било трауматично раскинувањето на врската, надминувањето на разочараноста ќе си бара време и гледај на него како на процес. Колку повеќе си била емотивно (и било како на др. начин) вложена, инвестирана во врската, толку повеќе време и трпение ќе ти треба за да тој процес помине. Не заборавај дека ќе помине и нема вечно да се осеќаш како што се осеќаш. Несигурноста во себе ќе исчезнува ден за ден по малку, како што ќе успеваш сама да нижиш помали и поголеми успеси во животот. Еден ден ќе погледнеш наназад на врската и ќе можеш да си ја спомнеш без каење, разочараност и сл, со благодарност за убавите спомени и со некоја поука извлечена од лошите спомени. И можеби е клише, ама не заборавај дека навистина има многу риби во морето и не е последен. Порано или подоцна стварно ќе си најдеш некој со кој ќе си го имаш сето она што го посакуваш. Работи на тоа прво да си среќна сама со себе, сигурна во себе и стабилно прицврстена на своите две нозе. Секогаш е подобро таква да влезеш во врска со друг, и за тебе лично и за вашиот заеднички однос.
А мислиш цел живот да се браниш? 70% од луѓето се такви. Намерно впуштај се во такво море и ќе ги разбираш полесно и нивните ,,тактики". Јас се дружев со една таква 3години. Си се лажевме двете и така функциониравме. Ама на крај не одеше и прекинав контакт. Али тоа не ми ни пречеше. Некад е поинтересно да гледаш некои таков што прај отколку да седиш со некои и да броиш овци само.
Прашање за милион долари Зависи што ти ја предизвикува анксиозноста. Околностите, луѓето... Олесни со тоа што нема да се форсираш да правиш работи што не сакаш да ги правиш, а да го правиш тоа во што повеќе уживаш ти, без разлика на мислењето на другите, што често не условува.
Искрено нз дали ми е социјална анксиозност, некогаш ми се прави муабет на работа со колегите, некогаш не. Буквално, си на работам работата, не зборувам мн и си одам дома. Немам концентрација, сето ми е онака само. Ни живот ни ништо. Од др страна. Многу ме загрижуваат муабетите од сестра ми : ' Шо напрај со дечко, уште не се мажиш' Од работа идам кај нив, да го видам внук ми, и одма муабети. ' Не ги избегавај другарките, сама ќе останиш и ќе завршиш ко Елена ( другарка што ги запоставила другарките од ко си фатила дечко, се разведе и се омажи пак) "Што обврски имаш ти? Мама ти готви, ти само на раб одиш и пак само се жалиш." Едноставно, нз како понатаму. Се прашувам дали и нискот хемоглоби и железо, можат да ме доведат до несоница, депресија, анксиозност?
