Здраво. Сум била повеќе пати на контрола за анксиозност, докторката упорно ми ги продолжува апчињата. Моментално не се чуствувам лошо. Добра сум веќе 6 месеци. Како да и го докажам ова сакам да ми е прекине терапијата. Апчиња а се јаки на упатството пишува најдолго се користат 6 недели, јас со години ги пијам со мали прекини. Несакам повеќе мислам немам потреба од нив. Но сепак мисла ке ми е продолжи терапијата. Како да разговарам?? Што да и кажам за да знае дека немам потреба од нив. (имам мали подочници кога ќе ми ги види мислам нема да сака да ги оставам)???
Здраво на сите.. Прв пат се соочувам со анксиозност, најверојатно се работи за ова. Секогаш сум била песимист а периодов ми беше малце стресен... Денес пулсот ми е 110. Се напив диезапам 2 мг иако е слаб за мене. Редовно пијам б6 2*20 мг. Што можам да се напијам на своја рака да ја смирам тахикардијава? Иначе скоро 4-5 дена осеќам како тежина во градите и срцебиење но не и давав посебно значење. Моментално пијам и декортин заради јако воспаление на увоото.
Ако мислиш дека си добра, сама остави ги, направи си шема, јас пијам АД 10 години и не чувствувам дека ќе можам без нив, не ги откажувам сеуште, а за подочниците лесен проблем, нашминкај се со многу пудра, коректор под очи, маскара, руменило на образите, светло карминче, и супер ке изгледаш пред психијатарот
И јас имав пулс секогаш над 100, бев на кардиолог ми даде Nebilet таблети по пола таблета сабајле, еве недела дена ги пијам подобро ми е. Само мене од анксот ми се качува многу притисокот и тука следува дополнителен стрес и уште поглема тахикардија, главоболки и страв од мозочен или срцев удаар.
Се расплакав на сред состанок и сите ме гледаа, која бламажа, липсав, цела душа ми липса. Едвај се смирив и уште ми се плаче. Работам, се трудам, секогаш организирана, секогаш да иам точно инфо, следам правила, и на крај испадна дека не знам да работам, ми се заканија со скратување на плата. И крај, толку беше. Чешма гргаше од мене. Заминав во вц. Нз како се смирив. Еден колега ми рече дека сум била како тинејџерка што сум се расплакала, само сум правела драми и дека ништо нема да направат, само ме плашеле. Пречувствителна сум била и слабак. Зар навистина е така?
@GirlLove НЕ! Не мора да значи дека така си изреагирала заради тоа. Може ти се насобирало и ова била последната капка која ја прелила чашата. Воопшто не обрнувај внимание на оние кои ти коментирале. Секој различно реагира, некој е пречувствителен, некој е нечувствителен и тоа не е лоша особина. Нечувствителните не ги разбираат пречувствителните (ако си и ти дел од нив) и не знаат низ што поминуваш. А кретени на работа секогаш ќе има. Па и одговорните, нема сигурно да си се критикуваат самите туку ќе си најдат некој за да искритикуваат. Работата е само за пари, не ја сфаќај толку сериозно за да те доведе до тој степен и најди си издувен вентил за да ги исфрлаш негативните енергии кои денес те избрале тебе да ти ги насочат.
Да, сум претчувствителна отсекогаш. Реално чашата ми е прелеана. Си одам на психотерапија инаку пак си почнав.
@GirlLove некогаш нема што па наоѓаат маани и во работите кои најдобро функционираат. Типично за лошо менаџирање и за некои кои ги сметаат вработените за другарчиња. Затоа нека не ти биде ова некој минус зошто често одговорните не ни знаат што прават или оние над нив им врескале и тој притисок бара и тие да се свртат кон некој. Ти за себе знаеш дека правиш најдобро што можеш, уверена си во тоа и за друго ич нека не ти е гајле. До утре ќе заборават.
Тинејџерка, слабак, пречуствителна.. Се се ова омаловажувачки зборови. Зошто си "пукнала". Или не ти е пријател или мислел дека со таков муабет ќе те смири што е многу глупаво. И повеќе зборува за неговите недостатоци и несигурности отколку за твоите. За такви ситуации постојат одделенија за човечки ресурси ама кај нас и да ги има во фирмата, за жал не се замараат со вакви проблеми. Не се обвинувај. Многу е јасно дека човек кој има психички проблем, под притисок ќе биде дополнително оптоварен. И може да му прекипе . Иако работодавачот треба да си ја брка работата и треба да бара резултати, и за добро на фирмата и за добро на работникот, тоа не значи дека треба да применува закани со казни за да дојде до посакуваниот перформанс. Негативна мотивација не е баш успешна како позитивната, а кај некои луѓе може да делува контрапродуктивно. Да појаснам што значи ова горе што го спомнав -дека е добро за работникот менаџерот да ви дава работа и тоа мислам со исто темпо како порано, пред психичките проблеми. За работник кој има во моментот некој психички проблем некогаш е подобро менаџерот да не го менува својот однос кон тој работник, откако дознал за промената на работникот. За самото оздравување на вработениот е битно тој да има стабилна работна средина, да не го избегнуваат, изолираат, да не се избегнува да му се даваат задачи или да му се попушта претерано на некој начин. Воспоставениот работен ред и рутина се точка на стабилност што на некои луѓе ќе им помогне да се вратат во нормала. Работата како активност некогаш е прилика да се посвети на нешто што ќе му ги преокупира мислите извесен период и ќе го отргне бар привремено од проблемите. Ама пак да се оди до крајност да ако не успее да сработи како порано работникот, заради психичкиот проблем, да се казнува или да му се заканува, веќе е нечовечно. Тоа значи дека не им е грижа за самиот човек. А за жал и полошо прават. Некои фирми им даваат и откази, зошто едноставни не сакаат да се замараат. Не им е грижа за вработените само за профитот. Ако не може тој, ќе најде друг што може да работи колку што му треба. Луѓе сме, некогаш не сме добро, но тоа не значи дека засекогаш нема да сме добри. Исто како за физичка болест.
@GirlLove и во други теми имаш зборувано за ова, како шефовите постојано се жалеле од вработените, никогаш не знаеле да пофалат, итн. Разбирам дека ваквиот однос може да повреди, ама на крајот од денот, не треба да ти биде гајле. Ајде да е некоја работа која ја работиш со задоволство, која си ја избрала ти зошто си ја посакувала, работа каде сакаш да градиш кариера; ама од тоа што имаш пишувано сум сфатила дека е рендом работа која ја работиш колку да работиш нешто. Или грешам? Затоа - зошто се замараш што мислат шефовите за тебе како работник? Знам дека можда чудно звучи мојот совет, можда повеќето ќе речат, е како бе да не се замара; реално, нема потреба. Јадат гомна ама им требаат работници? Им требаат. Јадат гомна, ама и покрај тоа ти даваат плата? Ти даваат. Значи испаѓа дека само јадат гомна. Кој ги ебе, нека јадат гомна. Самата имаш кажано дека работиш ко што треба и они пак се незадоволни. Тоа кажува дека проблемот е кај нив, до нивниот мајндсет и пристап. Вечно незадоволни. Што е главната причина зошто не треба многу да се замараш. Работи си, климај со глава на нивните гомна, важи, важи, ајт чао. Терај даље.
