Да не биде дека директно ти викам не е тоа анксиозност, ама ете размисли ти може не е анксиозност баш ова што го опиша.
Зашеметеност, немање енергија, желба за излежавање - може да е до времето, може е комбинација на недоволно сон и лоша исхрана, може да се хормони, може едноставно живот. Мене вчера слично ми беше со тоа што дур бев на работа ми се разви толку силна главоболка, што кога возев точак накај дома се осеќав ко да лебдам. Не зашеметена, ко во друга димензија да бев. Мислам дека од промената на времето ми беше.
Е добро, ми олесна со одговорот, јас си викам сега за некоја болест ќе ми каже, и готово. Не сум спиена асално тоа да, лоша исхрана имав до пред некој ден, веќе почнав со здрава храна. Самото чувство како да ми се врти во глава или како чудна болка да имам, ме иритира уштр повеќе.
Луѓе, не ми е добро... Почнав да плачам и одма сите : " Оди излези, не биди глупава, шо имаш маки ти во животот, оди излези, живеј го, на никој не му е галје за тебе, никој не го интересира дали плачиш и зошто. " И така..... Одма уште толку за нигде се осеќа. И да сум ја затворела вратата од терасата пошо, сите комшии ќе ме слушнеле кај што плачам, било срамота, од ништо, нешто." Ај ве молам лп, некој. Немом да прекинам со плачење. Сестра ми, ми се изразвика зошто сум плачела и не сум излегла со неа. Сум била дете мало... Џабе сум плачела,в место сум стоела и ништо не бивало.
Ne se zamaraj ko sto ke kaze, ako ti se place isplaci se ne si drzi vo sebe, ne si robot normalno deka koga ti e tesko ke zaplaces.
Кога знаеш со кого си имаш работа, знаеш дека нема да добиеш ни разбирање, ни подршка, па дури и може ќе те исмејуваат и вреѓаат, тогаш заштити се себе си така што нема ни да плачеш пред тие луѓе ниту ќе правиш муабет за истото за кое добиваш постојано таков третман. Знаеш како викаат "fool me once, shame on you; fool me twice, shame on me". Знаеш каков feedback добиваш од нив, не се ставај сама себе во позиција каде ќе го кркаш. Оди си на приватно место, исплачи си се, направи си муабет сама со себе и присобери се. И да сум на твое место, на сестра ти ќе и' кажам која се замислуваш ти да кажуваш за што ќе плачам јас, како ми е и зошто ми е така, ако немаш разбирање, барем ќути. И дефинитивно не би правела нешто ако не сакам, ако она не може да го прифати фактот дека не сакаш да излезеш со неа, нејзин проблем. Веќе кога збориме кој е како мало дете, само деца не можат да прифатат кога некој ќе ги одбие
И денес ми е слично со главава, како зашемутеа, како ме мрзи да работам, еве излеговме да прошетаме негде на ладно, ме позна мм и одма ајде на шетање, ваљда ќе помине за скоро оваа збунетост и некои нали вртоглавици, се живо правам, дури и вежбам, јадам здрава храна, чај, кафе, се се.. и се нервирам зошто пак да ми се врати ова сега, си праам филм дека веќе нема да помагаат апчињата и дополнително се стресирам само...
Не си единствена во ова е прва работа. Не знам дали можам да ти помогнам но можам да ти кажам лично животно искуство и како јас се справувам и се надевам дека ќе ти биде од помош некако. Не само пред циклус но и редовно ми се случуваше да од никаде што би рекла јас почнам да плачам, ми прелетаат негативни мисли, се растажам лесно за момент, да се изнервирам па да се расплачам, да се плашам за моја безбедност и на луѓето што ги сакам итн… Почна кога имав некаде околу 25години… пред две ипол години отприлика. Прво се чувствував изгубена, ми се случија многу промени одеднаш. Се најдов на сериозна работна позиција каде од мене се очекува да донесувам важни одлуки и каде јас сама си наметнав притисок дека морам секој ден да бидам подобра и да напредувам… Ми се случи да прв пат се заљубам така појако, а ситуацијата беше малку комплексна бидејќи бевме колеги од работа поточно ми е надреден и ме изеде она чувство каде што двајца се сакаат а не е сигурно дали може да се изборат да бидат заедно поради “Што ќе кажат другите” момент и нашиот менталитет.. Јас неискусна, ни една врска сериозна претходно, ни знам кај сум ни што ќе биде. До претходно активен спортист, за година дена се поправив нешто помалку од 20кг зошто прекинав со секаква физичка активност. Стресот што од работа што од приватен живот се таложел во мене и дури се освестам што ми се случува и дека вртам само како машина го согледав многу подоцна. Почнав да си правам и сама себе омраза кон други луѓе зашто не можев да издржам притисок телефони, состаноци, сите имаат некој проблем некоја желба, јас во моментот се губам немам желба за ништо, преморена сум сакам да лежам и гледам во една точка… Фамилијата и другарите ми недостасуваа затоа што своевремено малку време поминував со нив зошто се случуваше да работам по 12-13часа на ден. Прво, кога застанав и се освестив и си реков чекај ова не е добро по моето здравје, земав околу 5-6 слободни денови, замолив колешка да покрие ако гори некаде и отидов во село каде што имаме викендичка и каде летно време баба ми и дедо ми си поседуваат, без други луѓе, сама во природа и зеленило. Без лаптоп, со телефон на страна и сама со своите мисли. Си дадов одмор на телото и на мозокот. Најбитно е да си се пронајдеш сама себе во тие моменти. Што сум и што сакам да бидам. Јасно е дека не сакам да сум тука кај што сум и што можам да направам за ова да не ми се случува и да бидам среќна. Најважна сум јас и моето здравје и точка. Се друго е решливо и поправливо. Кога се вратив почнав со посета на психолог,работевме едно по едно делче што ми прави да во одредени моменти се чувствувам лошо. Најголем проблем излезе дека сум прегорела од работа и таа состојба ми ги креира сите последици. Психологот оцени да нема потреба од дополнителни апчиња, само работа на себе и поединечни сегменти од животот за дел по дел го исфрламе се она што ми прави негативни мисли и ме тера на плачење. Баравме што мене ме прави среќна и што друго освен работа ми прави задоволство и да се чувствувам убаво. Јас одев скришно, односно не кажував на никој дека одам зашто не ми се објаснуваше поединечно на другите луѓе ни имав желба ни имав потреба. За мене исто важеше дека ако го покажам тоа лице пред најблиските исто може да реагираат во стилот “Ништо не ти фали, имаш се,ќути има и полошо”, а тоа не ти помага баш во моментот тебе зашто од внатре гориш и резултат може да биде само конфликт. Претходно си плачев навечер кога сите спијат или се тргав во друга соба или на кеј ќе излезам со изговор вежбам зависи од можностите да останат сама што не беше решение. Да напоменам делев иста соба со брат ми, прозорот ни беше од страна на самиот двор тераса во кој бевме лепенка со куќата на чичко ми, веднаш до нас од двете страни соседи, со друг збор приватност 0. Се слушаш, се гледаш. Па така од нив пробав да се фокусирам дека ми беше доволна само љубовта и седнувањето на маса за ручек и вечера заедно за да им ги гледам ликовите и ме потсетуваат што е најважно и дека се тука дека се живи и здрави и дека тоа е еден дел што ме прави многу среќна. За мене важи правилото да мора сам да се избориш за себе зашто тоа не може никој друг да го направи место тебе. Доколку немаш личност во околина што може да разбере и поддржи, а често пати и да имаш не е во можност да стручно ти помогне па така поддршката од психолог многу помага во тој момент. Не е срамота, не се џабе фрлени пари, секој треба да го има како матичен доктор во ова динамично време во кое живееме. Ќе скратам на нокти, на фустан на било што, ќе вложам во моето ментално здравје. Пред се мора да го најдеш што е тоа длабоко во себе што ти прави немир и што е тоа што потсвесно не те остава да бидеш среќна и спокојна до крај. После следи многу напорна работа на себе, книги музика, читање позитивни мисли, одмор на телото, денови само за себе, спорт, рекреација, било што што предизвикува задоволство. Не можам да кажам дека немам уште последици но се чувствувам многу подобро. Почнав да возам велосипед па после работа до дома по кеј имам еден час возење. Така си ја ладам главата од сите проблеми во текот на денот и сама со себе си поминувам време. Проблемот на љубовниот план го надминавме и веќе живееме заедно. И ден денес ми се случува да заплачам, не е дека се е идеално и розево но имам поддршка од партнерот и воедно редовно одам на психолог на месечно ниво. Многу појака личност сум од пред три години поразумно размислувам и тоа ми дава мотив да продолжам да бидам подобра. Имам уште и страв понекогаш но пробувам да го контролирам. Запишувам некои ситуации па на следна сесија разговараме со психологот. Во дадени моменти веднаш пробувам негативните мисли да ги променам во секунда со позитивни (погреб на близок со свадба веселба, сите играме се смееме, среќни сме) и мислата дека животов е краток а јас многу навлегувам и се плашам за работи што 99% нема да се случат ми дава сила да се стопирам од завлегување во мисли што ми предизвикуваат депресија. Колку може повеќе да живеам во моментот и редовно да се молам само да сме сите живи и здрави и на број, си одам во црква. Ако имам слободен момент сега наместо да си оставам слободно време за негативни мисли, се јавувам кај мајка ми, другарки, одам до кај нив, знам да пуштам музика, да прошетам, да пораборам низ дома, да погледам нешто на телефон, заследив еден куп страни со мотивациски видеа, мисли… Вестите со извршено убиство, самоубиство, трагедија, сообраќајка пробувам одма да ги прескокнам. Тоа го разговаравме со психологот, многу црна хроника има, порталите за читаност се повеќе и повеќе проследуваат такви вести и се тоа влијае на нас што е нормално… Затоа игнорирам, блокирам и одма се префрлам на нешто што ми е мене интересно и пробувам посебно facebook да избегнам. Имам уште многу многу работа, но тргнав од некаде и пробувам да останам мотивирана и силна и се водам од желбата да сакам да сум среќна и ги усреќам луѓето околу мене. Не може да биде се идеално и секогаш само убави работи да ни се случуваат, ќе има милион проблеми, но тоа е животот, составен од добро и лошо, еден е и на крај на патот е најбитно да кажеме успеавме во мисијата. Се надевам барем некако ќе допрам со моето искуство и ќе помогнам некому.
Ваков пресврт во менталитетот ко ќе напраиш, толку, животот е поинаков во најпозитивна смисла. И ко ќе осетиш анксиозност, па и ко ќе доживееш напад на анксиозност, одма си ја осеќаш цврстината и полесно ја пребродуваш. Браво.
Скроз поинаку и скроз ми доаѓа желба да ја ишамарам и да ја вратам од кај што дошла. Многу сакам сите луѓе да го почувствуваат истото и да соберат сила да се ослободат од тој товар. Барем кај мене се се сведува на мојата сила и желба да се справам сама со проблемите, главоболките, несоница, депресија, неволност, желба за спиење само. Буквално имаше денови каде што се будев од сон и се прашував зошто мора да го живеам денов и зошто дошло час да станам од кревет со вртоглавица со се… Читав многу слични случаеви погоре, сакам сите да добијат сила да победат се и да се почувствуваат добро во својата кожа, да не им фали ништо.
Те прочитав и се пронајдов, мојата настана по смрт на татко ми. 3 години мислам дека не живеев, времето запре буквално, колку солзи пролеав не бев свесна дека толку солзи има во мене, од психолог од психијатар, што не посетив, не пиев ништо од јаки апчиња освен диазепам. Мислам дека понекогаш полошо ми беше од диазепамот, мислам дека посвесно си правев ќе се напијам ќе помине и утрето бетер. Среќна сум што дечко ми, сега маж, ми беше голема поддршка, иако тој што не поминал низ ова никогаш нема да разбере. Сфатив дека е доста и дека желбата за поубав и нормален живот зависи само од мене, почнав да вежбам да си купувам ( бидејќи тоа ме исполнува) си ја насочив енергијата кон се што ми прави убаво. Ги избришав сите портали што само црна хроника пренесуваат, прекинав да отварам ФБ, што е баш така ништо ама ништо нормално не се пренесува на порталиве, еве и ден денес сум одлично не патам повеќе од анксиозност, кога и да поминеме покрај сообраќајка или нешто лошо само одминувам со погледот или мижам. Зашто да си стватам дополнителен стрес. Прекинав да ја хранам анксиозноста со себе сожалување, со тоа леле леле што ми е денес. И така и си отиде, кога и се насмеав и прифатив што сака да ми каже. Дури и се заблагодарувам што можеби на потешкиот начин ама ми помогна да согледам многу работи. Анксиозноста е борба со себе, нешто што ни фали нешто што треба да смениме, само така ќе си оди, поинаку ќе биде вечна борба сам со себе. Затоа и е толку тешка и болна, исто ко да си мавнеш шамар сам на себе, не може нели.
Многу ми е жал за твојата загуба. Тоа е нешто чија тежина не може да се измери со ништо на светот. За жал познавам многу такви луѓе, еден е мој најблизок другар кој и покрај загуба на татко и брат во период од 3 недели остана силен за својата сопруга и ќерка. Како се бори и како се чувствува само тој знае и никој друг. За секој човек она што внатре го доживува е нешто што е најтешко во моментот,секоја планина со своја тежина. Но понатаму не ни останува ништо освен да продолжиме да живееме и да се бориме и многу сум среќна за твојата победа… Може е лесно од страна да се искоментира и да се напише без да си доживеал мотивациска порака, но теоријата вели немаш друг избор, ниту било кој друг ќе има. Мора да го најдеме она за што вреди да живееме и секојдневно да се бориме. За тоа треба желба и секој порано или подоцна ќе ја пронајде. Јас и велам на психологот дека од еднаш ми дојде, она вели ти мислиш дека моментално ти светнала сијалицата ама не е така. Потсвесно програмите наши работат да постојано бараме нешто што вреди и што не исполнува и еден ден се будиш и знаеш што треба да направиш. Тежок процес е но кога ќе успееш на некој начин да го откриеш кодот станува се полесно и похрабро влегуваш. Тоа е нешто што го научив од моето скромно животно искуство. Сепак ми следат уште многу потешки битки … Ова е само тренинг на тоа што допрва доаѓа…
Ќе се самоцитирам од друга тема: Штом дојде до тој еурека момент, одеднаш друг е животот. А животот премногу е краток за да и' се плашиме на анксиозноста. Мислам дека секој треба да одвои период од животот кај што ќе биде сам со себе, тука настанува најмногу работа и доаѓа до пресврт. Јас немав викендица, меѓутоа издвоив бајаги месеци, да не кажам цела година, кај што скоро сè правев сама, од редовни долги прошетки со подкаст на слушалици, 20 км тура со точак, дремење у парк сама со себе: Спојлер: Парк Многу медитација, многу пишување во дневник со рефлексии, многу читање на книги, многу слушање на self work подкасти, многу чилање со серии, филмови, итн. Битно да си сам со себе, да се спознаеш, интимно да се поврзеш со себе си. Сам со себе развиваш висок степен на самопочит, самодоверба, саморазбирање, потрпелив и понежен си кон себе, но воедно свесен дека си далеку поцврст и поспособен од што понекогаш се осеќаш, како на пример кога те мава анксиозност. Многу е битно со што ја храниме душата. Битна е и храната, и физичката активност, и сонот, сè, пошо и тие 3 нешта кога не се воведени во добар ред, ужасно негативо влијаат, на сè треба да се мисли. Но и што конзумираме преку слушање, читање, гледање, и секако преку дружба со луѓе. Ако не бива нечија енергија и третман, нема зошто да се трпи. Секогаш се имаме себе, затоа е битно да не се изгубиме самите себе, да се одржува константен контакт со себе.
Многу логички и точно опиша. Се согласувам со се што наведе. Се надевам и другите ќе најдат мотивација и помош во ова.
И мене ми помагаше да си напишам односно да си ги префрлам чуствата на хартија. Мислам дека камен од душата ми паѓаше. Си ставав и датуми коа сум пишувала и некогаш многу ми помагаше да прочитам и да се свестам дека well nothing new. Ова и психолог ми предложи.
Ако имаш силно изразена анскиозност, џабе ти е. Ако ти е во почетна фаза, тогаш да, можеш да имаш некое подобрување. Пробај ако мислиш дека ќе ти се од помош. Само да знаеш, се почнува од нас самите.
