Како од што? Од затворен простор, од тоа да си заглавен у еден мал дел, да се гушиш и да немаш воздух, и почнува нападот тука.
Ако немаш искуство со близок, или ти лично, тешко да разбереш, верувај. Не знае што да прави, ја фаќа паника, бара излез или помош во тој момент, после извесно време се соочуваш со стравот само така го надминуваш проблемот.
Имам лично искуство, па прашувам дали е исто тоа што и јас сум го правел тогаш. Имам идеја, може ќе фане, може не - кај мене делуваше.
Мене вака ми се случува кога сум во гужва. Без разлика дали е во некоја просторија, по улица, било каде што има многу народ околу мене ми ствара паничен напад, се гушам и ми се врти. Гледам максимално да избегнувам такви ситуации колку што можам. Друго решение не знам. Имав случка во една институција, имаше толку многу гужви, буткања, ама морав да завршам работа. Ме фати мала паника и не можев да излезам надвор од народот пошто е без осет и култура и се онесвестив. Среќа не бев сама па за брзо ме вратија во нормала и вработените гледаа побрзо да ми завршат работа. И тоа кога бев на ред ми се случи тоа.
Не се проблем луѓето, па и до некаде се, така се осеќам затворено некако, потешко се дише, и одма почнува да ми се врти, да ми станува жешко, да се препотувам. Некако чувствувам дека како поминува времето ќе ми биде се полошо, а не можам да излезам надвор на воздух бидејќи сум заглавена меѓу луѓето, плус автобуските се на големо растојание. Исто така страв од несвестица, некако сите ќе те гледаат...
Не ми сметаат гужвите освен ако знам дека во секој момент можам да излезам од нив, еве како кафичи, дискотеки... па и на места кај што има прозорци, буквално во двоспратрн автобус на скали стојам без проблем во најголемите гужви...