Немој да земаш лекови на своја рака, ако на некој нешто помогнало и имал слични симптоми не значи дека е добро и за тебе.
Во последно време ме фаќа страшна анксиозност. Ве молам не ми се смејте, но имам ужасен страв од петарди! и мирисот ми предизвикува страв... Сега кај нас не се пука, меѓутоа имам страв дека ненадејно ќе им текне да пукаат со петарди, особено навечер... Пред некој ден на улица имав паничен напад, се гушев, почнав да плачам.Морав лек да земам. Страшно беше.
Јас со бебе од 3мес пешачам секој ден ..и деца од основно школо во паркче пукаа петарди во 12 на ручек ...некои чудни петарди не оние класика..се извадив од памет како експлозија да пукаше..и не продолжив во ист правец се вратив назад ..Од каде ти произлегува стравот?Можеби нешто ти се случило и имаш трауми или..параноја
Не знам зошто само по овој вид лекови се плука, а не на пример по лек за притисок? Оти.... можеш и со промена на животниот стил да го регулираш притисокот, што одма со апчиња? И други болести исто „се лечат„ со промена на животен стил, не одма апчиња!!! Многу, ама многу се нервирам од вакви паметувања. Затоа и не зборам многу за мојата анксиозност и за терапијата која ја земам, оти веднаш има душебрижници кои доаѓаат со примери како они сами се справиле со тоа! Супер! Јас ете не успеав! А, се борев неколку години. Единствено што постигнав е да ми е мака што сум ги изгубила најубавите години од растењето на детево со црни мисли, сценарија, песимизам!!!
Јас си пијам терапија 12 год,супер ми е си функционирам шетам возам кола се журкаме,и ако треба цел живот ќе пијам само да не живеам во кожурец, па и апчиња за притисок,шеќер,тироидната се пијат доживотно,и ова е терапија, не слушајте многу филозофи,тие и не виделе голема мака, пијте све што ве прави да се осеќате добро.
Здраво на сите Овој пат пишувам за Моќта на само-сочувството и како може таа практика да ни помогне во справување со анксиозноста. Имено, Внатрешниот критичар може да биде еден од тивките двигатели на анксиозноста. Доколку останеме водени од неговите само-осудувачки како 'не сум доволно силен/а", "не смеам", "морам" - тогаш лесно ја потхрануваме анксиозноста. Додаваме масло на оганот. Во моменти на само-критика многу силна алатка е нашиот капацитет да си дадеме само-сочувство. Да се потсетиме дека сме само човек и дека не сме сами во ова што ни се случува. Да си ги прифатиме своите несовршености и да си го дадеме тоа што ни е потребно. Поздрав до сите ние кои сме тивки - но силни борци со анксиозноста.
Колку убаво кажано,се плука зашто се плашат луѓето од ментални болести.Со здрава исхрана и физичка активност се менува терапија и за шеќер,притисок,тироида уствари многу болести,ама никој не вика за тоа така.Се сожалуваат тие луге ,а овие со антидепресиви и бензо во луди и непресметливи ги рачунаат,како чума да имаат.И се тоа во 21 век,инапредок на АИ.Мислам затоа се изродија многу КОУЧОВИ,дрндаат позитивни мисли и ПАРИ ЗБИРААТ,од овие уплашениве.Се што ќе ти излезе рилс ,се ПОЗИТИВНИ МИСЛИ И АФИРМАЦИЈА.
Она што беше порано седење пред кооперација и паламудење сега се поткасти... сите експерти, сите леле мајко возвишени. Аман бе што ќе беше ова сезнајковци.
И јас истото се прашувам...и успешни жени со свои бизниси и мајки на 3деца и дома се е пиц пец и они се средени ..и се е под контрола без ничија помош..да важи hugs to all..
Да, тоа се физичките симптоми на анксиозност. Гадење, вртоглавици, главоболки, болки во стомак.. Со сѐ ова се имам соочено, ама гадењето е некако најизразено кај мене, многу ми е лошо кога имам паничен напад или кога сум многу вознемирена. ,,Нормално" е, поточно вообичаено е за анксиозноста.
Anksioznosta ima mnogu simptomi za zal jas se boram so premnogu simptomi fizicki od koi zeztini vcrvenuvanje vo lice celoto telo vo grc gadenje voznemirenost i vo stomak zamaten vid ladni race sto li uste ne mnogu se plasammm dali se soocuvate so ovie simptomi!
Sekoj stomacen virus prvo mene me fajka mislam deka zeznata rabota so anksioznost se boram vejke 7 godini i ednostavno ne ti dozvoluva da uzivas vo zivotot
Верувам.. Дали можеби знаеш што ти ја предизвикува таа анксиозност, дали имаш доживеано некоја траума, страв од нешто или? Јас за мене знам, знам од каде доаѓа. Некогаш успевам да го исконтролирам, ама некогаш посилно од мене е. И ова се исто така вообичаени симптоми. Многу симптоми има анксиозноста, а уште потешко е кога е придружена и со депресија или депресивно расположение.
Mene toa mi e od sekojdnevni crni hroniki izebagvam da gi slusam ali sami znaete deka tesko e da se izbegnat zatoa sto gi ima sekoj den izbegavam razgovori vo vrska so bolesti se toa samo mi pojacuva samo koga nesto rabotam se opustam i togas mi e bas super ali pa i nemoze samo da se raboti treba i odmor
Знам сѐ. И мене многу ми влијаат случувањата во земјава. Кога се случи тоа со Вања, јас се плашев од дома да излезам, буквално во страв живеев, колку и да беше изолиран случајот, не е сеедно. Кочани верувам дека никого не остави рамнодушен, плачам и се потресувам кога ќе ми излезе објава за родителите, а и секојдневно слушаме лоши вести, сообраќајки, убиства, семејно насилство.. нормално дека нема да ни е сеедно. Случувањата во општеството се рефлектираат и врз нас, без разлика дали сме ги познавале жртвите или не. Кога доживеав смртен случај во блиска фамилија, тоа исто многу ми се одрази и придонесе на мојата вознемиреност. Почнав многу да паничам кога некој немаше да ми крене одма телефон или кога ќе закасни дома, одма имав црни мисли дека нешто лошо му се има десено. Еден период и деактивирав социјални мрежи и не гледав телевизија за да не слушам лоши вести, зашто ептен ме вознемируваа и потресуваа, ама како што кажа ти, не можеш да ги избегнеш. Те разбирам потполно како ти е и многу добро знам низ што поминуваш, ама што да ти кажам.. Некои работи не зависат од нас, не можеме да ги контролираме случувањата, лоши работи се случувале и ќе се случуваат, за жал, нема како да ги предвидиме нит да ги спречиме. Од лично искуство, немој да чуваш во себе, потешко е така. Што и да те мачи, пробај да го споделиш со некој. Знам дека менталното здравје е сѐ уште табу и повеќето луѓе не го сфаќаат сериозно, не обрнуваат внимание, ама тој што се соочил со анксиозност, ќе те разбере. Сигурно имаш некоја блиска личност на која ќе можеш да ѝ се довериш. Разговарај, сподели. Препорачувам и дневник да пишуваш. Кога ќе ти дојде некоја таква мисла, запиши ја. Мене ми е барем малку полесно кога ќе ги извадам вознемиреноста и стравот од мене, а ако ги потиснуваш, само полошо си правиш. Ново хоби исто така е добра идеја, најди нешто што ќе те исполнува, не мора да е којзнае што, било каква физичка активност, спорт, музика, книги, уметност. Уметноста е многу добар начин да се изразат емоциите, ете пример можеш да црташ. Можеш да си земеш и милениче, животот ми е многу поубав од кога го имам кучето. Не знам дали си религиозен/религиозна, ама мене многу ме смирува кога ќе отидам во црква, ќе се помолам, ќе запалам свеќа. Патувањата исто се секогаш добра идеја. Сѐ што тебе те прави среќна/среќен и исполнува прави го, не мора да си најдобар/најдобра во тоа. Сепак, сѐ ова се само некои техники за самопомош, ама не се замена за психотерапија. Не се срами да побараш помош од психолог, затоа се тие тука, да ни помогнат и да ни биде подобро. Не можеме со сѐ сами да се справиме. И најбитно од сѐ е со какви луѓе си опкружен. Кога ја сменив средината и ги исфрлив токсичните луѓе од животот кои нон стоп се жалеа, ништо не им чинеше и ми пренесуваа негативна енергија, ми се смени и животот, искрено. Сега си имам мал круг на пријатели кои знам дека ми се поддршка и со кои растам и напредувам. Не се секирај, не си сам/а, нѐ има многу што се бориме. Ќе биде подобро, верувај!
Potpolno ve razbiram imam since 20 meseci staro ponekogas nemozam ni na nego da se posvetam kako sto treba krivo mi e ali nemozam samo misli i samo sedam i lezam
