Здраво девојки,нова сум на форумот. Нека ни е среќна новата годината,да сме живи и здрави. Долго време се борев со анксиозноста во период 2 години,кој беше доста тежок и стресен и за мене и за моите зошто по прв пат во животот се соочувавме со вакво нешто. Исто така морав и да ја напуштам работата и поради лошата состојба се затворив во себе и не излегував никаде од страв. По природа сум многу емотивна и знам многу работи да си ги ставам при срце. Како и кај вас така и кај мене се јавуваа истите симптоми со месеци,честопати во глава ми се вртеа разни мисли како боледувам од некоја болест,дека ќе изгубам свест итн. Направив доста испитувања кои беа негативни,пиев разни антидепресиви,примав инекции и нивниот ефект траеше се додека ги пиев и осетив подобрување. Посетував и психијатар и психолог година ипол и по неколку месеци пиење антидепресиви решивме со психијатарот да ја намалуваме дозата на лекарствата бидејќи се чувствував многу подобро се до еден ден кога ги прекинав. Откако ги прекинав ми беше многу тешко со денови,бидејќи веќе се имав навикнато на нив и повторно се јавуваа истите симптоми. Во тие моменти најголема подршка ми беа моите најблиски но повторно почнав да ги пијам зошто се плашев за самата себе. Ги пиев се додека еден ден конечно не сфатив дека ова неможе вака повеќе, дека морам да се изборам со самата себе,дека апчињата не ми се решение,си велев на самата себе дека сум добро,дека не сум сама,дека моите најблиски се секогаш тука за мене,дека ќе помине и ги прекинав повторно апчињата. Беше тешко но се борев заедно со моите,почнав полека повторно да излегувам и покрај тоа што се плашев си велев дека ништо нема да ми се случи,дека сум добро. Почнав да читам книги,да посетувам театар,да се дружам,гледав и по дома денот да ми биде исполнет и да се занимавам и по препорака на матичната докторка почнав да посетувам и нутриционист,да се хранам здраво и да ви кажам имаше многу поволен ефект. Почувствував позитивна промена кај мене,бев расположена,насмеана,го снема оној страв и за тоа гледам и до ден денес да се хранам колку што можам поздраво. На момемнти понекогаш знаат да се јават истите симптоми но веќе знам како да се исконтролирам и да се изборам и по некое време поминуваат.И затоа решив да се изборам со самата себе,зошто ако уште од сега се задлабочуваме самите во себе тогаш што останува за понатака во животот. Денес живееме динамично и во стресно општество и затоа девојки мој совет ви е да се борите,бидете храбри,колку и да е тешко верувајте во себе,комуницирајте,дружете се,правете работи што ве исполнуваат,мислете позитивно и знајте дека не сте сами и дека имате некој покрај вас што ве подржува,сака и почитува. Се извинувам на долгиот пост.
Ne ti treba psiholog za da davas po 500 denari za pomalce od cas ako veke sakas odi na bolnica ke te prasa za se dali si mazena dali imas decko ke te prasa za familijarni problemi za rabota itn I znajs na kraj so ke ti reci ? Ke ti reci od stres ti e toa ke ti pomini pij demitrin b6 I so ke mu tekni . Koj e toj sto nema problemi?
Среќна нова на сите нас сакам да прашам што осеќавте кога ја намалувавте дозата на антидепресивите? поздрав
Јас вечерва го достигнав врвот. Бевме излезени со друштво, и наместо да се опуштам и да си поминам нормално, одеднаш ми помина топол бран низ телово и почна срцево да ми забрзува, да ми се врти, и цело тело да ми се вкочанува... пробував да си го регулирам дишењето, да дишам длабоко, ама не ми успеваше, не можев да земам воздух... Излегов на воздух надвор, на ладно, со надеж дека ќе се стабилизирам, и за момент ми беше подобро, но само што се вратив внатре ми се пресекоа нозеве, ако не седнев во истиот момент ќе се срушев на земја... Како капак почна глава да ме боли, и тргнав со дечко ми накај дома по апче, дека блиску живеам и се стабилизирав малце од апчето. Само што тргнавме да се вратиме назад, срцево пак почна, 200 на саат, мислев дека ќе ми излезе низ гради. И почнав да плачам неконтролирано, солзиве сами почнаа да ми течат, а дишењево иста песна како погоре. Плачењето беше и поради фактот што чувствувам и грижа на совест, што им приредувам вакви работи на блискиве, кој е тој што ќе ме сфати дека морам да одам до дома, да се стабилизирам, и дека ми се слошило из чиста мира? И мене ми звучи глупаво... Ама како вечерва, олку лошо, ми се чини дека никогаш не ми било. И еве ме, дојдов дома, и ништо не ми е, апсолутно ништо, ниту глава ме боли, никаква мака немам кога сум дома... Што да се прави...
Ги пиев подолг временски период и веќе се чувствував многу подобро и потоа се договоривме со психијатарот постепено да ја намалуваме дозата и кога веќе ја намаливме јас сепак си се чувствував добро зошто ги пиев од пред тоа неколку месеци и бев во добра состојба. Меѓутоа како што кажав во мојот претходен пост многу ми беше тешко кога ги прекинав дека веќе се имав навикнато на нив,но сепак и тоа се пребродува зошто и покрај се најдов воља и имав желба,собрав храброст и се потрудив и го пребродив тоа.
mene so toa me vleckaat 1god i pojke mi vikaat sve od stres ti je boles nemas a ne se custvuvam dobro mi se cine srceto ke mi zastani da mi cuka i vrtoglavica mi fajkaat i nikoj nisto ne znae da kazi :///
Истата мака си ја имав и јас појди некаде и врати се дома по половина час целата во хаос! Носи ги апчињата со себе и ако имаш потреба напиј се и поседи надвор стабилизирај се и пробај да не мислиш како внатре има гужва или дека секој момент ќе падниш!Јас сум веќе 2 и пол години со анксот и со апчињата и докторот никако не сака да ми ги прекини само ми ги намалува... Ми вели ко ќе планираш да се мажиш,тогаш да дојдиш ќе правиме муабет за прекинување! И мене ми е веќе смачено ама тоа е еве си велам знае подобро од мене...Само ми е страв да не ми се поремети нешто во мене бидеќи е долг период!
мене денеска ми е за никаде, абе цел ден да ме боцка позади во грбот уфф, само да ме плаши сега пред празников, ама излегов пррошетав ми се смири, дојдов дома пак ме фати ама тоа е си се тешам ај ке помине не е прв пат, иначе лекови непијам многу одамна некогаш вака дијазепам ама ретко, подобро ми е бес лекови, лековите некако ме правеа безчуствителна позз до ситеее
И кај мене знае така понекогаш да ме боцне позади во грбот и имам тапа болка во гради но си знам веќе од што ми е и само така ќе си се насмевнам самата на себе и си викам ништо не ми е,добро сум,ќе помине и ќе си се зафатам со работа по дома или со учење и ми поминува. Така да девојки не се преоптоварувајте премногу,сите имаме такви тешки моменти но поминуваат. Ајде девојки празник е,расположете се насмевнете сме и имајте убави празнични денови
I mene vcera cel den me bockase vo levata grada i nikako ne mozev da se opuatam,piev b6 mg i dr caevi i vecerta odednas pocna vo sredina na gradite kako da me boli i odma mislam da ne e srceto,no mi pomina za nekoe vreme ,a mi se ima sluceno taka da me boli i po dva dena i ednas bev i ekg pravev ama nemase nisto osven tahikardija od vozbuda,taka da seto ova najverovtno e od anksot,mnogu losa sostojba,no ke ja nadmineme se nadevam.Dali nekoj imal vakvi bockanja vo grada i steganje kako vo gradna koska?pozz
ма еве денес пак ме стега ме боли, од позади ама како некоја секундарна болка па после се повторува, па и раката, а и од нард знае да ме подбоцне, ама што е тоа не не планирам да паничам денес иако ме заплашува, до сега ке ме боцнело ама еова е некако друга болка до сега не ми било вака, ке се напијам и јас сега нешто па ке види ме
i jas sekogas imam tahikardija koga odam na lekar da me pregleda cuka mnogu brzo od vozbuda, i obavezno ke me pratat na ekg i tamu uste poveke, ustvari nema nisto osven tahikardija, i posle nekoe vreme koga ke si otidam ke se smiram i nema nisto (toa e od anks.)
И мене ме боли деновиве кај левата града,леле само филмови си праам,де рамо де врат де кај левава града ме боли,па вилица ме фаќа...незнам веќе озбилно...ќе одам во среда ехо ќе праам...неможам веќе со филмовиве во глава..
Само што легнав ме фати најверојатно напад на паника ќе се угушев.Почна да ми е тешко дишењето дури почнав и да свирам додека дишам како астма нешто слично и ме тера да се издишувам цело време,раце и нозе ми се пресекоа мускулите како да ми тежат еден тон,ми се сврте свест мислев дека ќе паднам ама останав некако.Се напив 1/4 асентра и еден чај и сега сум вознемирен неможам да спијам.Дремам чекам да видам што ќе ми се случи.Секој ден напнатост чекам да ми се случи нешто.Често ми се случува како да ќе паднам,како нешто да ме турка како да губам контрола и свест а цело време сум свесен.Имам и чудни болки во челото како нешто да ме удира по него.Целата глава ми е некако вкочанета.Исто така ми се случува кога станувам од седење или лежење како некоја возбуденост ми се јавува во градите како да ќе ми излета срцево и болка притисок во главата,како да сум изгубен,замислен.И мајка ми ме примети ми вика по цел ден си изгубен и замислен што ти е.Исто ми се случува потење на рацете,трнење на образи,тресење од студ.Многу ме вознемирува помислата дека сум болен од нешто некој рак или некоја срцева болест дали е од времево дали стварно нешто не е во ред со моето здравје незнам.Само знам дека несакам најубавите години да ги поминувам вака.
Значи знам дека изгледа безнадежно. ЗНАМ. На друг да му кажиш можи нема да ти верва. Ама јас, знам како е. Знам дека најлошите можни мисли ти идат во умот и секој момент чекаш да ти се случи нешто. Знам и дека понекогаш си викаш аман ајде веќе нека се случи нешто да куртулам. Знам. АМА, и колку да е излитено, ЌЕ ПОМИНИ!!! Колку побрзо сфатиш дека е се до психата, дека се е до твојот ум и дека МОЖИШ да го контролираш ќе успејш. Тешко е знам, ама мораш. Гледам 22 години имаш наместо да одиш жени да бркаш и да пиеш и да уживаш, ти се притресваш. Тешко е ама не е ненадминливо. Ко ќе треба пиши ЛП и сите останати шо читат колку шо можам ќе ви помогнам. ПОМИНВА! Јас ви ганатирам!
Zdravo Darko90,koga go procitav tvojot post se pronajdov sebe si.Jas se naogam vo ovaa sostojba veke 10meseci,gi napraviv site mozni ispituvanja na moeto telo vo poveke bolnici,rezultati bea negativni doktorite mi velea deka se e vo red so mene a jas ne im veruvam,se mislam deka ja imam najstrasnata bolest i deka sekoj moment ke umram ke mi se sluci nesto loso.strav mie da se poglednam vo ogledalo,mislam deka mi se smaluva cerepot,imam strasni glavobolki kako da me stega nesto okolu glavata kako da ke mi isprsne mozokot.Noke me faka panika nemozam da spijam srceto me stega mislam deka ke mi pukne,mislam oti dusata ke mi ispuka.Postojano ja osekam taa tezina na dusata.Imam strav od narodot,begam od licnosti so koi sum bil vo kontakti,nemozam da odam na mesta kade sto sum bil sekojdnevno. Na pocetokot se povlekov celosno,no kako minuvase vremeto,poleka so rabota i upornost pocnav da se dvizam postepeno i se dvizam seuste tesko.Sekoj den pijam heleks,a na pocetokot piev elicea i nekoi dr,sedativi.No ne se osekav dobro od niv i gi prekinav i sega pijam samo heleks i podobromie.Sekoj den se boram so samiot sebe,me stega na momenti,na momenti me pusta,stanuvam agresiven,raspolozenieto mise menuva postojano. Pominaa 10 meseci i mnogu sum podobro otkolku so bev na pocetokot i pokraj toa so seuste gi osekam istite raboti,no znam deka uste treba da se boram so ovaa momentalna sostojba i citajki gi site vasi problemi na ovoj forum,na nekoj nacin custvuvam olesnuvanje.Bidejki znam oti nesum samo jas edinstveniot so tie simptomi.
