Tochno srcka, i jas ziveam za momentot koga anksioznosta kje bide del od moeto minato i koga kje se gordeam so sebe deka sum se IZBORILA so chudovishteto i povtorno sum starata jas. Vredi da se zivee, jas toa go svativ koga ostanav bremena, do pred toa jas se plashev da ne si napravam neshto losho ama toa e del od anksot, strav od stravot. Nie mozeme, nie imame zelba za zivot, imame za shto da ziveeme!!!
Денес разбрав за смртта на еден млад познаник кој загина во сообраќајка и толку ми е лошо и ме има фатено некој страв дека моите треба да доаѓаат за скопје се плашам и за нивниот живот и за мојот леле мислам ќе полудам
Жал ми е за лошите вести...но немој да мислиш дека бидејќи се случила една несреќа постојат поголеми шанси да се случи и друга... Не си го оптеретувај мозокот со такви црни мисли, само полошо си правиш. Ќе стигнат твоите и се ќе биде во ред
И јас се плашам секогаш кога треба моите да патуваат а кога си идев од Охрид си идев со мисла дека нешто лошо ќе ни се случи,зошто лани за малку избегнавме сообраќајка,се плашам од кога загина мој другар во сообраќајна несреќа,а другарками беше повредена.Се трудев да не мислам на тоа верував во Бог,му се помолив да не чува по пат,и се беше во ред.Сакав да кажам сите ние ги имаме тие мисли но се разликуваме по тоа што некој се труди да ги смени мислите а некој само очекува да ми се случи нешто лошо.
Доста еј,какво самоубиство д, да си поблиску ке те натепам ,и за ова има лек само не треба да се седи и да се цека да помине ајде поцни со некоја активност
Јас до завчера бев со црни мисли глупи, боже чувај ајј мислев полудувам. Па и детево ми беше некако немирно, дури се плашев на момент да не забегам да не ја удрам лошо и да не ја повредам, а тие мисли уште повеке ме мачеа. Ама бев три дена затворена дома без никаква активност. Почнав да ја читам книгата од Ниче Димовски- Најголемата вистинска тајна на светот, барем се занимавам и си ги насочувам мислите во читањето. Денеска требасе да одам на аеродром да земам нешто од едни луге, а од дома до таму имам 40 мин возење, па луѓето каснеа си чекав во жешкото 2 саати па си реков што биде биде, ме фати малце паника хаха па си дишам длабоко, си гледам у далечина и ми помина, после си дојдов дома си се баљавме во базен со малата хаха не ми се верува, затоа што имав уплав од вода, па дури и во базен. Сирото дете вика ајде мамо можеш ти, и мама стварно можеше. Па после не ми се искачаше хаха. bubic.k не се секирај сонцее ке си дојдат твојте здрави и живи.andarina биди силна игнорирај ги, знам дека е тешко и јас ги имам ама тоа се само мисли.
Драги мои и јас сум една од вас. Со тета Анкс се дружам подолго време. На периоди ми е супер, но кога е вака жешко времето ми е неподносливо. Плачлива, нервозна, депресивна, слаба концентрација, мисли милион.. Ама се тешам дека ќе помине, дека не сум само јас дека ете ова е болест на модерно време. Стресови, несиурност во иднина, лоши вести во медиуми.. Бидете силни ќе издржиме.
Здраво на сите, јас сум нова на форумов. Имам потреба од ваша помош. Не знам дали ова што ми се случува се нарекува анксиозност или не, ама се решив да го споделам со вас. Од време на време ми доаѓаат неконтролирани мисли, нешто што ни на крај памет не би го посакала. На пример да ветам нешто што несакам, или дека ќе направам нешто што не сум планирала. Инаку сум религиозна личност и верувам во Бог, па овие „ветувања“ многу ме вознемируваат, а во последно време секојдневно сум окупирана со нив, го изгубив и ритамот на живот (инаку сум мажена и бремена во 8 ми месец). Кога така нешто неконтролирано ќе ми падне на памет, најпрво се обидувам да го игнорирам велејќи дека не е од мене, но некогаш, кога станува збор за нешто посериозно, ме фаќа паника и се обидувам да докажам себе си, а и на Бог дека јас не сум ветила ништо такво, што преминува, некога и во неколкучасовно зборување дека јас не сум ветила такво нешто, а ако случајно го имам ветено дека го повлекувам. Но на крајот некогаш неможам да се убедам во тоа. Кога разумно ќе подразмислам сваќам дека не станува збор за ветување но се уште постои некоја несигурност во мене да не грешам. Ве молам помогнете ми, што мислите вие за ова.
Tochno mila, no shto do togash? Shto dodeka svatime ( koga kje ne fatat panicjnite napadi i misli) deka toa e vsushnost toa? Eve jas lichno znam, 2 meseca se kontrolirav, sega vekje pak me fakjaat paniki i nemozam da se kontroliram
ми се има случувано многу пати и уште ми се случува но поретко одеднаш мислата ке ти се врзе у глава и си мислиш можно ли е да сум ветила а заборавив на тоа? и кога ке подразмислиш подлабоко нема ништо од тоа но сепак те копка некоја несигурност одвреме навреме не знам како да се решиш од тоа освен да се убедиш самата себе дека нема такво нешто
уф и јас сум исто, само се убедувам да се убедам дека се само мисли и дека можеме да ги контролираме. А и кај мене е така некој денови сум супер, ама некој денови мислам дека полудувам готово и уште толку паника ме фака. Сум имала комшика психијатар денеска дознав утре ке одам да ја прашам дали ке може да одам кај неа, сакам веке да се спасам од ова. Сега бев си купував пижами, хеланки ама некако без мерак. Имам дете ми е жал и за него си го уништувам и детето
Jas sum bremena, vo sekoj moment ochekuvam mojata princeza da dojde na ovoj svet. A plus od poragjajot me fakja panika. Prashaj ja dali ima spas od taa situacija, vekje ludnica e ova. Da se nadevame deka se kje pomine, nadezta posledna umira
