Значи веќе не ја чувствувам деперсонализацијата, ама затоа дереализацијава ми се врати и ме убива! Од завчера ја чувствувам. Значи вежбам, излегувам од дома бар на саат време, ама не бива и не бива. Како да не можам да воспоставам контакт со реалноста, па се околу мене ми се чини безначајно. А немам промени во перцепцијата како порано. Не знам што ми е луѓе, само знам дека е претешко. Не знам веќе што со себе, стварно...Се плашам дека ова никогаш нема да мине, и засекогаш ќе останам вака. Таман едно време помина и сега пак мислам на истите работи и се враќа. Мака ми е многу, значи премногу. Значи, верувајте сите симптоми би ги прифатила освен ова. Ова најмногу ме плаши, не можам.
Ke ti pomozat sigurno samo da pomine nekoe vreme treba. Mozi odma ke deluvat deka primase paroksetin. Aj so sreka pozz i da kazis kako ke se custvuvas
Пред некое време еден дечко ме викна ад излеземе (пишував и во друга тема за ова). Првин се мислев, но потоа одлучив дека сакам да се запознаеме. Но, анксиозноста ме кочи. Многу. Секој ден си велам, ќе му пишам за утре, и тоа утре никако да се случи. Низ глава ми се мотаат прашања од типот - бидејќи речиси цел ден секој ден имам вртоглавици, како ќе ги прикријам пред него? Што ако поради возбуда почне да ми се заматува видот како обично? Што ќе правам ако ме фати паничен напад пред него? Ако почнам да се здткувам, да се тресам? Ако ми предложи да одиме на некое место кај што има многу луѓе и гужва како првиот пат кога му одложив? И после сите овие прашања, најлесно ми е да се откажам... Не сакам по стоти пат да се откажувам од нешто што го сакам, ама немам храброст во мене да го истерам ова... Некои кои го немаат овој проблем, ќе помислат дека се лигавам, но оние кои го преживуваат би ме сфатиле...
ги имам и јас скоро истите симптоми ... верувам дека е само минлив период и дека ќе помине што побрзо... секое добро
Како јас да се читам. Се уште пред други не можам да се отворам за овој проблем. А како да се отворам. 90% од луѓето мислат дека ова е само измислена состојба а не вистинска. Се додека и сами не почнат да патат од неа. Не знам што да кажам. Се надевам дека некој ден ќе ни биде подобро.
Само сакам макар за две години од сега (ако преживеам), да кажам дека оваа состојба е минлива и дека со тек на време полека се стабилизира додека еден ден целосно не исчезне. Искрено тоа ви посакувам и на сите вас, од срце. Уште веднаш, а не па за две или повеќе години.. Плус мене ме плаши што на пример, Дуња Нате и останатите што извлекле жива глава од дереализацијава, се влечеле со години и години претходно. Значи, стварно долго време издржале херојски! А јас не знам дали ќе можам, оти еве ме држи од фебруари, проклет нека е денот кога почна, и ми се чини дека никогаш нема да престане. Уште повеќе ме плаши тоа што еден солиден период (од месец - два) помина и сега пак ме удри на ново, само среќа без панични напади. Зошто многу е тешко кога се убедуваш дека тука припаѓаш и се` е во ред со тебе, а работите ти изгледаат безначајно, далечно, бледо и дистанцирано. Плус, опсесивните мисли си се посебен проблем.. Едноставно, се чувствуваш немо и не можеш ништо да направиш за да прекине тоа одвратно чувство.
Здраво, би сакала да те прашам, дали додека ти трае таа состојба имаш посетено психолог? Понекогаш еден разговор со стручно лице може многу да ни помогне....навистина сочувствувам со тебе и ти посакувам што побрзо да излезеш од оваа состојба. Не е невозможно, само треба голема волја и поддршка
Да посетував, и како што кажав и претходно, едно време се повлекоа тие мисли и чувства, а сега еве ги пак.
Zatoa se vika ova forum debatiraj kazisija makata nemora nikoj da znae koj si, jas se zacudiv koga vidov vasi licni forografii, nema potreba nekoj od tvojot grad da ja znae tvojata maka
Доколку во тешки моменти ти помага разговор со психолог, ако си во можност и имаш желба, би ти препорачала повторно да посетиш психолог. Едноставно ќе ги споделиш проблемите со стручно лице кое ќе ти даде корисен совет. Прочитав погоре дека пиеш и апчиња за смирување, ме интересира колку време ги пиеш и дали си размисил дека токму од нив може да ти се јави чувството на дереализација, сепак колку помагаат, треба да имаме предвид дека се можни и несакани појави. Најчесто нус појавите од апчиња за смирување се преголем замор, дезориентираност, намалена концентрација, дереализација....како и многу други. Сакав да ти посочам на оваа опција, можеби доколку се консултираш со лекарот кој ти ја препишал терапијата ќе најдете решение. Голем поздрав
Vi se slucilo nekogas vo son deka vi se slucuva nesho i umirate i tesko da stanete? Eden drugar isti e so anks o mi kazuva denes za ova i se plasil.
Здраво. Како за себеси са читам кога ги читам твоиве постови мила. Идентично се осеќам. И јас пијам занфекса од 75 и мислам дека ме вратија во живот. Ми го вратија животот. Во консултација со доктор види дали ти треба поголема доза или сосема друг лек. На почетокот од анксот мој пиев асентра ама некако мене лично не ми помогна многу. Тука сум во инбокс ако сакаш да поразговараш. Секое добро мила
Исто дома не ме резбираат и сама пробувам, ама не може значи повракам мака ми е излагам од дома шетам како божем со муабет ке помине некој ако сретнам ама не и не. Се борам многу а тоа ми се дешава кога треба да идам на работа на итервју може да ме фати и да заминам дома бидејќи е посилно од мене и почнувам да повракам да ми се лоши ја губам реалноста немам апетит.Докторот ме советуваше да идем на психијатар а другиот ми рече да идем на јога зумба нешто да правам А поради тоа сум почнала да имам и несоница пијам апчиња по некад затоа што без спиење не функионирам
Мојата состојба во врска со анкциозноста.Ужас нешто ми се случи во минатото пред 4 години да речам и потоа брат ми ме вработи во оббложувалница и до тогаш јас немав работено не бев учена со многу луѓе преваранти и разни типови и тачно пред 2 години јас ја добив на работа акциоозноста страв од работата имам повраќање, тресење ,притисокот низок, потење.Не одев 2 месеци на работа среќа па тие пријатели на брат ми па ме трпеаа да не ме избркаат.Никој не знаеше што ми е сите мислеа гастритис до пред некое време му кажав на дечко ми он ме разбира,ама моите родители не! јас за нив сум неспособна личност кој само се преправа и не сака да иде на работа.Но никој не знае како ми е во моментот на тој напад трае со сати со денови некад се гушам повракам не знам дали сите ги имате овие симптоми Не знам веќе што да правам се покушав да се спротиставувам на сите тие напади да излагам надвор кога ме фаќаат како да не сум тука во тие моменти
