Глити, одма на приватен психијатар, под итно! Мора да пиеш и седативи и антидепресиви. Со соодветна терапија, три месеци преку сила повраќањето и притисокот ќе ти го средат. Ама одма, книшката под рака и кај матичен да ти закаже сеанса. Ако ти треба ќе ти барам, препорачам, не е проблем, ама вака не смееш да се оставиш никако. Само се мачиш, а на агонијата ти се чини нема крај. Послушај ме те молам, и ќе забележиш разлика веднаш штом лековите почнат да делуваат.
И јас ги имав тие симптоми кога добив панични напади. Едвај дишев, ме болеше се живо буквално како рак да имав, ми се вртеше, повраќаше, бев тотално дереализирана и дезиорентирана. После два месеци откако почнав со антидепресивите и хелексот симптомите од физички карактер се средија. Сега хелекс веќе не пијам воопшто оти немам потреба. Успевам сама да се исконтролирам, а работам и на тоа да ја прифатам дереализацијава оти пустата очигледно реши да остане.
Mora da se trudime.Jas gi pravam vezbite koi migi kazuva psihologot isto taka ja sledam na you tube Ana Bucevic motivacionen govornik I taka bavno no sigurno se osloboduvam od toj proklet strav sto go imam. I
Охооо таква мака имав долго време со моите дома, особено татко ми. Со работата неам прлблеми ради тоа што работам сам ама имав анксиозност и депресија предизвикани од алкохолна зависност (плус цигари пушев). Од прилика можеш да ме разбереш каков крш бев хехе. Дома немав никаква поддршка мислеа луѓево дека се преправам исто ко тебе. Ама си најдов утеха самиот у себе дека можам да докажам дека се грешка за мене и дека се се исправа (од инает). Симптоми на анкс имам сеуште чат пат, али фазата коа оставив и алкохол и цигари наеднаш плус депресија ме јадеше. Е тие првите 2-3 недели беа ПЕКОЛ . Али поминува се верувај ми. Ако имаш разбирање од барем една личност (во твојот случај дечко ти) ич не му се секирај. И само напред!
Не смееш да дозволиш коментарите на другите да ти ја уништат самодовербата. Слично беше и кај мене, ќе ми најдеа работа, ама од што не ме исполнуваше, ми ствараше стрес и напади и не можев да издржам, ќе напуштев. Па тука коментари како само ја не сум можела, зарем не сум била способна за наједноставна работа. Истото било и за во школо ко помала, колку и да сум била фалена ко најдобар ученик, не сум добивала никакво признание дома. Не ми требале награди и слично, само збор, чисто да знам дека некој се гордее со мојот успех. И да во тие моменти ми се рушела самодовербата. Меѓутоа секогаш од други личности (за жал не од најблиските),добивав еден куп комплименти, дека сум мн интелигентна, способна и за многу повеќе одошто мислам. И така сфатив дека луѓето кога се нереализирани ко особи, навредуваат за да се осеќаат боље за себе. И ич не ме допира више никаков коментар. Ја знам колку вредам, а кој не знае да го цени тоа - АУТ! Немој да дозволиш други фрустрациите да ти ги набијат на тебе и да се искомплексираш ради тоа. Способна си, паметна си, МОЖЕШ !!! Најди си работа во која ќе се пронајдеш и ќе те исполнува, без разлика дали како волонтер за почеток. Битно да се пронаоѓаш, да те прави среќна. Поздрав и глава гооре
Ви се случува ли вечер да рипате додека спиете или пред да заспиете,да ви е страв да заспиете и да мислите дека ке добиете срцев удар? Мене така ми е секој ден,не знам веке што да правам ме гуши
Denes mislam ke umrev .... Sedejki doma da se sminkam naednas osetiv jak preskok na srceto. Od sto bese tolku jako naednas osetiv kako pocnuvam da gubam svest. Dobro e sto mojte bea doma me ispleakaa so voda i mi dojde dusata . Koga se poglednav vo ogledalo podocnaci crni duri Ova nikogas mi se nema sluceno nekogas imam preskok na srceto od stres ama ova veke ne znam. Posle toa za brzo mi dojde dobro... Ama ova e uste eden strav kako ke odam na odmor sega ako mi se sluci negde povtorno. Of breee
Lani bas na odmor mi se slucija silni panicni napadi, isto se soocuvam so strav kako li ke odam na odmor godinava....Sfativ deka dzabe begame od stravot. Nikoj ne izbegal. Mora da go sovladame, da go pocuvstvuvame i da dozvolime samo od sebe da pomine. I ok ke go sfatam toa, se do naredniot napad :/
Денеска сум заникаде. Од вчера уствари имав јаки главоболки едвај гледав ме стегааа очите и завршив на доктор со инекција и денес сум заникаде незнам како ќе се издржи тааа анксиозност немам панични напади скоро пола година но мисли секакви негативни на најлошото и како да ми тежи главата во секој момент да се онесвестам.....има ли некој друг таков со тие симптоми
Тежок хипохондрик сум станала или има уште како мене што мислат , сум си зацртала дека имам рак ......и неможам да си го искоренам,многу ми е страв ((((
Izgleda vcera na site ni bese los den .. a i denesniov isto .. derealizacija .. preskoci .. izgubenost .. ama cim sme prebrodile ednas, nemame gajle ❤ samo hrabro !
Истото се случува и кај мене.Овие денови за никаде сум.Само лоши мисли .И физички за никаде сум. Еднаш го победив аноксизноста сега пак ми се враќа ,али сега само со црни мисли и ќе ми пука главата мускулите све лосос.Претходно и паничните напади ме фаќа но сега ги избегнувам не им обрнувам многу внимание.Но црните мисли многу ме оптеретуват.
Го практикувам совладувањето вчера требаше да идам на интерју за работа и тогаш ме фаќа лудилото на повраќање главоболка и решив нема да бегам дома да легам колку и да ми е мака и да сум недобро нашминкана или облечена морам да одама и така направив.Бидејќи не сум од Скопје и ппатувам за интервјју за во Скопје не кажуваат преку телефон и имав случка дека многу ми падна мака од Џамбо побегнав не можев да седам и се вратив дома не ни стигнав на интервју и пред неколку дена имав интервју во Скопје и сама бев ми падна мака ама отидов некако со сила се издржа.Дома кога дојдов во кома легнав не ни можев да заспијам
Ако можеш шетај некаде јас со сила шетам не сакам да разговарам со луѓе додадна мака ми прави но со сила некој ако сретнам така познат два збора и така се релаксирам имам дечко и со него малку, ама еден ако не му здосадам и него
Сакам да се надоврзам дека и јас имам рипање во сон или пред да заспиам немам страв од тоа али преку ден што дожививувам со анкцизноста и од несоницата ми се случува некад мали периоди.Дечко ми не знаеше и кога бевме на одмор ме разбуди да види што ми е
Паничните напади не траат со денови туку се краткотрај и и многу интензивни. Девојкава нема панични напади туку преголема одговорност и притисок од сите страни. На работа се плаши да не погреши при уплата, исплата, да не и упадне некој да ја ограби... Од друга страна притисок од родителите да не ја напушта работата.... Таа состојба се нарекува бегање од одговорност и затоа така реагира организмот, не е спремен да се соочи со голема осговорност. Она што треба да го направи е да ја напушти работата или да биде дома некое време или да најде работа каде што нема да има толкава одговорност. Во нејзиниов случај штом ќе се елиминира притисокот симптомите ќе престанат, додека кај паничните напади не е потребно да има посебна причина за да тие се појават. Посета на психијатар нема да шкоди ама јас мислам дека нема потреба да се измачува. Замисли уште некој да и упадне со оружје да се истрауматизира за цел живот. А и ова родителиве што се идиоти, лакоми за пари по секоја цена, без оглед што детето преживува трауми секој ден.
