Апатија

Ти благодарам за одговорот и мило ми е што ти се допаѓа оваа тема
Претпоставувам дека е потребно вистински пресврт да се случи во нашиот живот за да започнеш да ги гледаш нештата од поинаква перспектива, како и да можеш правилно да одлучиш за кои работи ќе го продолжиш интересот, а за кои не. Некои би рекле дека еден поединец не би бил комплетен без да учестувува во скоро сите аспекти на животот, но не се согласувам целосно со тој став.

 

Да, тоа е точно и во мојот случај Секогаш имам т.н. resting bitch face и многу ретко се смеам. Поради тоа што не употребувам многу говор на телото и изрази на лицето, луѓето настојуваат да формираат одредено мислење па дури и претпоставки за мојот карактер, што во секој случај воопшто не ми е важно.
И тоа е прецизно кажано, за секое однесување или состојба постои одредена причина што го предизвикала тоа, без разлика дали во умот на поединецот таа причина е рационална или не.
Апатијата која е привремена е повеќе асоцирана како фаза, или период кој не трае многу долго.
Ама доколку апатијата веќе трае со години, како во мојот случај, тоа значи дека поединецот се помирил со неговите ново создадени ставови и интереси за одредени работи, секако по лично преферирање.
Важното нешто е да направи дистинкција меѓу она што е навистина релевантно за него од она кое нема никаква вредност или значење.

 

Апатија или рамнодушност...може ли и вака да ја дефинирам, просто, посматрано од мојава моментална состојба...
Куќава ми е како ураган да прошол, што паднало тамо останало, прашина, садови немиени, куп алишта за пеглање, за перење...гледам и некоја пајажинка на таван....а мене мува не ме лази..како мртов коњ(крава треба)...
А си бев педантерија тешка, што ли се случи!?

 

Често размислуваж дека животот, посебно мојот нема цел.
Што е целта во животот ? Ништо, ако ме прашувате мене не ни сакав да се родам.
Не можам да кажам дека страдам од апатија зошто покажувам чувства, се вознемирувам, плачам.
Ако постои човек апатичен дали е тој новиот лидер на теророт ? Дали е психопат или страда од невнимание ?
За мене ова е болест, зошто секој човек мора да покажува чувства.

 

Не сметам дека апатијата е страшна ако се јавува кон одредени аспекти кои попрво би те направиле несреќен ако многу се замараш околу нив. Некои работи или групи на личности да речеме не ни заслужуваат човек да им посвети внимание или да има било какви чуства поврзани со нив. Просто им завидувам на некои луѓе како може да бидат толку рамнодушни кон работи кои мене лично би ме погодиле многу.

 

Тоа зависи од кој аспект има недостаток од емоции. Еден од најпознатите примери за ова е т.н. bystander, кое се дефинира како лице кое само стои на страна и чија апатија се изразува во моментот кога постои итен случај каде одредено лице е нападнато, повредено, малтретирано или во било која итна ситуација, а bystander-от само стои и не прави ништо друго освен што набљудува што се случува пред него.
Понекогаш ова може да биде предизвикано од еден bystander набљудувач кој перципира други bystander лица и го имитира нивното однесување. Ако други луѓе не реагираат на нашин кој ја прави ситуацијата да изгледа како итен случај кому му е потребно внимание, често и други bystander лица ќе реагираат на истиот начин. Припаѓањето на одговорноста исто така може да биде виновна за bystander апатијата. Што повеќе луѓе се присутни за време на имтниот случај, поверојатно е дека поединците ќе помислат дека секогаш некој друг ќе му помогне на лицето во опасност да тие да не мораат да го направат тоа.

 

Во поглед на тоа како денешнотот модерно општество функционира, би рекла дека си во право. Тоа би било всушност оној момент кога еден апатичен поединиец ќе дојде до заклучок дека за него ќе претставува само губење на време да изрази интерес за луѓето околу него. Така, кај него повеќе ќе дојдат до израз преостанатите интереси кои сеуште се присутни кај него, а за кои смета дека има корист или едноставни го исполнуваат.

 

Апатија или рамнодушност е психичка состојба која може да биде времена или трајна.
Појавата на вакво чувство се случува кај секоја личност во различни животни периоди од различни причини. Се манифестира со недоволна заинтересираност за нешто.
Ако истата состојба трае подолго време тоа е избор на одлука која не резултира со позитивни сознанија за личноста што се повлекла во себе.
Комплетен успех на секој план тешко се постигнува што не значи дека треба да се бара нечија одговорност наместо да се биде свесен за личниот избор.
Апатичното расположение не е решение во никој случај.

 

Иако тоа е точно од одредено гледиште, сепак за посериозно ниво на апатија ќе се смета лице кои има недостаток на интерес во поглед на работите кои некогаш го интересирале или пак треба да му бидат важни и кои му преставуваат приоритет во животот, освен секако ако и самиот тој не ја гледа јасно смислата, целта, вредноста и значењето на неговиот живот и постоење.

 

Јас бидејќи имам апатија веќе подолго време (години), се согласувам дека сум ја донела оваа одлука врз основа на еден мошне трауматичен настан но дефинитивно не ја сметам за болест и не сум зажалила за оваа состојба и дури можам да кажам дека сум задоволна од тоа како мојот карактер се променил. Кога бев малолетна, го гледав светот низ розови очила, бев емпатична личност и се грижев за останатите во моето опкружување.
Ми делува сега смешно кога ќе помислам дека јас всушност сум се плашела од личностите која и самата сум денес таква.
Но животот е суров и на уште посуров начин ќе ти ги отвори очите и ќе ти каже дека светот и луѓето околу тебе не се како што си замислувала.
И тогаш можеш да гледаш многу подобро и појасно, можеш да видиш дека само си губела време и енергија за луѓето околу тебе кои не им е грижа за твојата состојба ниту пак твоето постоење.
Исто така ќе видиш дека во животот се важни само твоите желби, цели и потреби. (ова е секако верзијата на апатија која јас ја имам и не е толку сериозна за да престанам да се обидувам и да заборавам на моите цели доколку се соочам со неуспех).

 

Пробајте да бидете повеќе Емпатични. Апатијата е тапа ствар.

 

Izvinete ako moze nekoj da mi pomogne vo vrska so ovoj problem. Imam devojka koja ima problem so prekumerno placenje nekogas za bez vrska nekogas duri ne moze da zbor da izusti I znae vo moment da se iskluci da gleda vo prazno I otkako ke ja dopram se vraka vo normala I povtorno taka prodolzuva I najnovo so mi se desi ,kako so stana odednas izgubi svest se izvadiv of pamet. .ako nekoj gi ima slicnive simptomi ili znae poveke bi vi bil blagodaren

 

So elektro sokovi se cisti mozokot od ona koe ti se vrti vo glava i te tera na depresija i podlaboki psihicki promeni.
Imam jas priatel koj so trista potpisi uspea da dobie odobrenie od najvisoka komisija da mu se izbrise memorijata od minatoto.
Fala bogu i toa sto postoi pa covekot se vrati vo realnosta.
Baba Ratke toa e izgleda posledna stanica.

 

Баш имам читано книга за ова. Не беше главна тема апатијата но имаше посакување на самоубиство поради апатијата. Ако имаш апатија цел живот како е можно да посакаш да умриш? Зошто да се мачиш воопшто со тоа кога онака ништо не те усреќува ама ете кога нешто како смртта е во прашање покренува во тебе, сепак чувство. Нели? Волен си да направиш нешто.

 

@krEM4Eto искрено ме потсети на една позната басна од Jean de la Fontaine која се викаше The Old Man and Death.

Имено, во басната се раскажува за еден стар дрвар кој со голема мака собирал дрва во шумата.
Тој станал толку уморен и безнадежен што го фрлил снопот со гранките на тревата и извикал :
,, Не можам повеќе да го поднесам овој живот! Посакувам само смртта да дојде и да ме земе! ,,

Во тој момент смртта, во форма на скелет, се појавила пред него и го запрашала: ,, Што посакуваш од мене, Смртнику? Слушнав како ме повикуваше ,,

,, Ве молам, господине ,, одговорил дрварот ,, дали љубезно ќе ми помогнете да го кренам овој сноп од гранки на моето рамо ? ,,

Поуката од оваа басна е дека колку и да е животот тежок или ти се чини безнадежен, сепак разделбата од него е уште потешка.

 

@Briar Rose Интересна тема во секој случај и интересна приказна ете не ја знаев.

Мислам дека е страшно да си човек а да не чувствуваш ништо. Тогаш која е целта на твоето постоење?

 

Мило ми е што ти се допадна темата и басната

Па, искрено, мислам дека ова е можно но само доколку ја изгубиме довербата и вредноста на нашите секундарни чувства.

Имено, чувствата се делат на примарни и секундарни.
Примарните чувства се универзални за човекот и се едноставно вродени во нас.
Тука спаѓаат стравот, гневот, радоста и тагата.
Меѓутоа секундарните чувства не се вродени, туку се стекнати по пат на учење.
Тука спаѓаат љубов, љубомора, пријателство.
Така, тие се полесни за игнорирање, односно е поедноставно да го истренираме нашиот мозок да ги прикрива овие чувства бидејќи не се вродени. Доколку престанеме да веруваме во она што сме го учеле во текот на нашите животи, ќе ни се променат, односно изгубат и секундарните (сложени) чувства.

 

А тоа што можеш сама да си дадеш цел на животот не те возбудува барем малку, не ти дава некаков мотив, не ти пали некаква искра? Прилично моќна ствар е да може да се даде цел на сопственото постоење, нешто кое не го можеле ниту едни наши претци пошто постојано имало "надлежни" за тоа, без разлика дали биле небесни или земски доделувачи на цел на поединецот

Инаку не знам, како анти-апатична и бурно емоционална особа тешко ми е да ја перцепирам апатијата како појава, ја приметувам наоколу, ја препознавам но секогаш ми е нешто страно, нешто далечно, за разлика од меланхолијата, посебно онаа блага меланхолија со која знам да си флертувам одвреме навреме, што свесно, што на автопилот

 

Апатијата е болест на денешниот човек. Брзиот развој на технологијата создава од луѓето роботи. И ова е докажано спрема бројни истражувања. Всушност, технологијата е само делче од сложувалката. Но, да се тргне човек од сите уреди што го зрачат и замараат, ќе забележи разлика.
Човекот треба да се грижи за себе и за својот начин на живот, своите навики... но не го прави тоа. Се почесто наидувам на нервозни луѓе. Разбирање, емпатија - нула. Чекајте, застанете малку, здивнете и запрашајте се што е со вас. И променте го тоа.