Асоцијален или со пријатели кои те исмеваат

И јас си го имам поставено прашањево и од моево досегашно искуство заклучив дека доклку немам вистински пријател во близина не треба да паничам или барем да не го покажам тоа, да западнам во депресија и слично туку да го искористам она што ми се нуди.Човекот е роден да живее во заедница а не сам,понекогаш стварно толку многу ме нервираат моите дома што ми доаѓа на никој да не му правам муабет!Ама така не бива.Истото го мислам и за сите останати кои ме опкружуваат.Искористете го она што ви се нуди па макар и исмејување ама се со граница .Малку тие малку ти ќе видат нема зафркавање со тек на време ќе се променат работите а ако не се променат постапи како што ти одговара.(И јас едно време си мислев подобро сам одколку со некој што ме исмејува или не ме дружи или штознам што,ама не е подобро сам!тој што останал сам ама сам во права смисла на зборот знае!!!)НАЈБИТНО е да си вртите вода во своја корист и се да правите како што вам ви одговара!За тие што се себични,не глумете мајка Тереза вратете им со иста мера,зашто ако не го направите тоа тие нема да ги видат работите од вашиот агол,можеби ќе им се промени мислењето.Бидете итри,нема да ви биде совршено ама барем нема да бидете сами,којзнае уште кој може да запознаете покрај тие “будали“,можеби ќе најдете некои по норамлни па ќе си оформите друштво..Се си има позитивна и негативна страна,јас ги набројава само позитивните за да ги охрабрам оние кои првпат се соочуваат со ваков проблем,затоа што сметам дека ова е подобра одлука одколку да и се препуштиш на депресијата.
Само внимавајте памет во глава,се со граница и стоете си на зборот,ако ставите крај нема назад!

И,да една мисла некаде ја прочитав и сакам да ја споделам со вас „Ако животот ти нуди лимон ти направи лимонада“.

Спојлер

Не ме сваќајте погрешно,себична и сурова ме прават околностите,знам јас како треба да се понашам со оние “понормалните“ не ги ставам сите во ист куп.

 

Со пријатели па какви и да се. Уствари, мојата гордост не би дозволила да сум со такви кои ме исмеваат. Нема да ги наречам пријатели. Во секој случај би имала пријатели, можда лажни, ама пријатели. Па на крај краишта, зошто да ги предремам дома најубавите години?

 

асоцијален

 

Асоцијална дефинитивно !
И онака располагам со многу ниско ниво на самодоверба, па уште пријатели што ме исмеваат ми фалат :/

 

Асоцијална! Секогаш го практикувам тоа, подобро сама одколку да бидам во заблуда и да мислам дека имам вистински "пријатели". Никој не е совршен, и нема право никого на исмејува, без разлика за какво исмејување станува збор, меѓутоа во денешно време исмејувањето е "нормално" за многумина а и многумина го практикуваат

 

Подобро сама отколку со лажни пријатели !!!

 

Асоцијален.
Подобро тоа отколку со пријатели кои ај што ти се лажни туку и те исмеваат.

 

Абе како можам да се дружам со некој/а кога знам дека ме мразе,дека не ме поднесува,дека постојано ме исмејува или озборува..Па тогаш за какво дружење зборуваме..Дали целта на вечерта е да сум во круг на (не)пријатели по цена да сум излезена и да отидам во некое си диско/кафич,па демек еве и јас шетам,да не речат другите оваа е проста,глупа,затворена.
Не,си имам достоинство и се држам до моите цели.
Кога би излегувала со кој било само за да бидам излезена тогаш би се деградирала самата,бидејќи сум излезена со друштво со деградирани мисли и идеи,впрочем не би можела да ги наречам здрави,затоа ако се нормални не би исмејувале некој друг.
Подобро една саботна вечер ќе поминал играјќи farma или city vile,или пак пиејќи топло нескафе или топло чоколадо и јадејќи од најубавата пица што ја готви мајками,отколку следниот ден да слушам саркастични празни зборови од уште поглупави луѓе.

 

Нечие исмевање нема да ме натера да бидам асоцијална во никој случај, а пак најмалку да го дадам вниманието некому кој не заслужува. Јок! Без таа личност ама социјално.. со дружби и постоења!

 

Кога би била строга границата и би морала да избирам помеѓу овие две, би избрала асоцијалност дефинитивно. Подобро да сум сама, макар и во најтешките моменти, отколку да имам лажно рамо за плачење. Не би имала потреба од лажни пријатели.
Плус, друштвото е релативна работа. Можеш да најдеш и други искрени пријатели. Подобро да имаш пар луѓе на кои можеш да им веруваш во секој момент, отколку милион кои ти се смеат зад грб и те повредуваат.

 

Асоцијална.

 

Јас не сум за асоцијалност.
Ако имаш пријатели какви-такви ќе научиш да комуницираш со луѓе. Кога ќе научиш да комуницираш со луѓе ќе можеш и да си бираш пријатели.
Прво не мислам дека од старт некој ќе те зема под своја закрила само за да те исмева. Исмевањето доаѓа нешто покасно, а веќе кога ти си остварил комуникација ќе можеш уште многу да остваруваш.
Асоцијалноста е друга. Асоцијалноста не е намалена самодоверба, туку немање самодоверба што за мене е дупло полошо.
Сам не се живее.
Барем со луѓе лесно се манипулира.

 

Нит едното нит другото. Не би можела да се замислам како асоцијална персона, а пак уште помалку да се најдам да посветувам време на луѓе кои си тераат подбишега со мене. Од мене ним два збора и крај. Само дружење со позитивни персони, дека за безрбетници кои им недостасува сопствен живот не можам да им надоместам и да им го сервирам мојот. Бирам среќа и големо ДА за сите насмеани фацки.

 

Бев во ситуација имав другарки лицемерки всушност неможам ни да ги наречам дека ми беа другарки... Дојде момент кога морав да престанав да комуницирам со нив и останав без другарки речиси 3 години. Многу ретко излегував од дома се затворив скроз во себе зашто не сум личност што се пика секаде и ми беше тешко да се здружам со некој се додека еден професор од средно господ здравје да му дади ја разбра мојата ситуација и ме советува да идам во невладини организации. Е таму се препородив. Станав комуникативна личност, дружељубива почнав да излегувам со ново друштво кое ми одговара се зближив со нив премногу и многу си ги сакам сега. Почнав да живеам нормален живот како секоја девојка и преубаво ми е. Сега ги надокнадувам изгубените 3 години нонстоп сум со другарките уживам едноставно. На никој не би му посакала да има такво друштво, а доколку веќе имате не се плашите да останите сами подобро сам отколку со лицемери. Сигурно и вие ќе најдете подобро друштво баш исто како мене! Позз

 

Подобро сам отколку во друштво во кое не се чувствуваш убаво. Јас така функционирам и баш ме карактеризираат како недруштвена, мада нз зашто. Мене па баш понејасни ми се оние кои од страв да не останат сами поминуваат низ сито и решето, непочитување, исмевање, јавно понижување, како за пријатели, така и за дечковци...

Родителите и роднините не може да си ги избереме, пријатели, дечковци, сопрузи можеме. Затоа, најздраво и најразумно ми се гледа да направиме избор кој нам ни` одговара пред се`.

 

Асоцијалнааа рулззззззззззззз!

 

Asocial and fabulous.

 

Асоцијалност и пријатели кои те исмеваат немаат ништо заедничко. Но доколку постојат треба да се работи на нивно отстранување.
Пријателите кои те исмејуваат треба да се елиминираат, се тргаш настрана од нив, не комуницираш, не ги почитуваш и крај. Нови пријатели секогаш можеш да најдеш но секако без очекувања за некоја си верност.
Асоцијалност е психички проблем, и никој не треба да си го дозволи. Треба сами со себе да се борите да се победите ментално и да се појавите во средината. Спремни за предизвиците.

 

Јас би го избрала првото. Ми се гади од луѓе кои пред мене се океј а зад мене зборуваат се и сешто, исмеваат и секакви глупости кажуваат. Од таквите се тргам настрана.