Тоа што умееш да рационализираш е голем чекор. Со емотивно оштетени личности, тешко е да се гради иднина, ма колку да се трудиш себе си да се измениш. Некои луѓе не знаат да пружат топлина, бидејќи не ја примиле и обично е бадијала секој обид да им се приближиме. Обиди се да се присетиш каква си била пред овој однос, бидејќи тоа си најверојатно вистинската ти. Никој кој не бутка во сивило и лед не заслужува да му бидеме верни и посветени.
Мислам, односно сигурна сум дека човекот во кој си се заљубила, не е човекот кој треба да стои покрај тебе. Никогаш не е доцна за да поработиш на себе, на самодовербата и самоконтролата. Побарај помош од блиска личност, евентуално психијатар, но, да знаеш дека ти најмногу сама можеш да си помогнеш. Очигледно е дека си несреќно заљубена, така што треба да го "баталиш" типов, да бил океј, од него ќе си црпела мотивација и инспирација за секој нов ден, немало да ти се бои секој ден во досада.
Нема човек без чувства. Не ќе станеш од кревет доколку не почувствуваш дека така треба. Не можеш ниту „да вегетираш“ ако немаш емоции. Таканаречените бесчувствителни личности само вешто ги зауздале чувствата.
Периодот кој го поминуваш во моментот е само одбрамбен механизам, не е бесчуствителност. Твоето тело реагира на тој начин, т.е ги замрзнува емоциите за да не чувствуваш болка и да не бидеш повредена. Си била заљубена, љубовта не ти била возвратена и секој во тој случај би бил повреден, барем одреден период додека не поминат тие чуства. Но, очигледно имаш поразвиен одбрамбен мееханизам и твоето тело е во фаза на замрзнатост каде што не чувствуваш никакви емоции. Ако си дозволиш да почувствуваш среќа, ќе чувствуваш и тага а не го сакаш тоа. Не е нешто за кое нема решение, едноставно опушти се и дозволи им на емоциите да надојдат, мора да ја надминеш ситуацијата која очигледно те погодила многу повеќе отколку што си очекувала. Во краен случај доколку не сакаш сама, можеш да поразговараш со психолог кој ќе знае како да ги поттикне чувствата во тебе и ќе ја надминеш оваа ситуација многу полесно отколку што мислиш. Ништо страшно, разочарувањата се составен дел од животот и треба да ги прифатиме како такви. Доколку се бориме против нив си правиме само штета на самите себе.
Се случувало некогаш во последниве 2-3 години, во одредени ситуации или периоди да останам онака без чувства. Причината најчесто била тоа што некој многу ме повредил или ептен ми пукнал филмот. Тогаш не чувствувам ни болка, ни радост, нит плачам нит се смеам, нит ми е гајле за останатите. Буквално како со копче се ,,исклучувам” и станувам ладнокрвна до максимум што можам. Некогаш и убаво се чувствувам кога немам чувства и емоции.Онака баш ме брига.
Јас години наназад сум без чувства. Немам изгледа време да чуствувам еднино што осеќам е дека големото дете многу ме нервира а и малото ме мачи. Ама многу длабоко кај што нема никакви чувства е закопана само љубовта кон децата. Се друго ми е некако променливо.
