Е па ти одговорив за јадењата. Не ги подгревам. Не се исти како кога се тазе. Нема логика пак да се венчам со маж ми.
Зависи од односот. Јас во каква било врска, па и другарска, дури и роднинска сум голем работник и борец. Крв ќе поплукам што се вика за да не ги изгубам саканите, не тактизирам, не сум играч, да се плукнам на неспособната, правам сѐ што се може, а многу е зезнато така, се наоѓаш со секакви мисли и намери во глава за кои после се каеш во мисли и срце што ти биле иако не ги реализираш. Кога и понатаму ти ја дробат душата саканите, само се молиш да дојде до тој момент да не те боли веќе. Кога веќе по некој месец или година доаѓа тој момент, мене веќе не ми годи на иста маса да седам со тие луѓе кои сум ги сакала а не пак да се смирувам. Треба да има навистина големо каење, а ако е искрено ќе го осетам навистина за да верувам пак. Според досегашнава практика на врски меѓучовечки од секаков вид, давање шанси и каење било можно само за мама и тато. А да и за една другарка што ко дете напраи глупост ама години подоцна така ме има задолжено што минатата лутина ми доаѓа како глупост, но потребна за да постапува така со мене и да бидеме поблиски одошто бевме пред да се замериме. Т.е. тие што покажале труд и каење. За другите, од другарки до сѐ останато од меѓучовечки врски само ми се докажало дека арно сум издржала. Маживе па како што не се замараат со трудење и докажување, таков релакс животен стил имаат, не дека намерно мисијата во животот им е да нѐ нервираат, тешко.
