Бришење на едниот родител после развод

@fumfudge , навистина потресна приказна имаш, а уште потешка битка е пред тебе.
Јас сум дете на разведени родители ( кои си играат семејство, ама тоа е друга тема), и првенствено кога судот не додели мене и брат ми на мајка ми, по реткото гледање, може не е во ред да го напишам ова, ама јас воопшто немав потреба од тој...татко.

Но, не е се така црно.
Навратив во темава за да ти дадам поддршка и да ти укажам на пример од мојата околина. Имено, се разведоа сопружниците и децата (3 и 4 год.) беа доделени на мајката, а контактите на таткото со децата беа секој втор викенд. Значи ги земаше кај него, и на спиење остануваа, и во недела навечер ги враќаше.
Меѓутоа, не беше задоволен тој со одлуката на Центарот за социјални работи, се жалеше на Апелационен, одамна ги имаше и по медиумиве, по Министерството одеше се жалеше, тужби, контратужби, жалби уште што ли не превзема, па ете сега ја спрема детската соба за нив.
Значи, успеа да си ги врати децата.

Биди оптимист и упорен, трнлив е патот по кој одиш, но не се сомневам дека на крајот се ќе биде во твоја полза.

 

Да мешам прсти на темава, да не мешам, па викам ај да си дадам пет пари и јас. Прво генерално да си кажам мислење. Никогаш не е развод убава работа. Правилна одлука да, ама планина е тешка, посебно со деца. За жал повеќе од често децата се оружјето меѓу бившите другари. Системот на старателство секаде е проблем. Fathers4justice имаме во општество со закони кои се спроведуваат. Секој родител си го сака детето до себе. Да, има и исклучоци секако, како што има неразделени од своите деца па толку си ги фермаат, оти ги има доволно и такви. Ретко разделениот родител добива доволно пристап, оти крај краева колку пристап ќе добие зависи од старателот доделен на суд, па ти тужи се цел живот со бившиот партнер додека децата не порастат, а тие си растат и упиваат се, плескаат во лице во тинејџерските години, и еден ден како возрасни на двајцата можат да ви свртат грб.

Во случајот на оригиналниот пост на темава. Другар, од авион се гледа колку ти значи малиот. Си го исчешлал законот, се трудиш да си ги добиеш правата и се надевам ќе се избориш ако одиш по пат да се бориш со цел административен систем, општество, бивша, стигма...и дека ќе промениш нешто, не само во твојот случај, туку за целата кауза, за сите татковци.
Велиш се случи развод. Епа, не се случува така развод. Не секогаш треба да се крева кровот од викање и да се кршат тенџериња од нечија глава за да разводот да се случи и да биде болен. Не те повикувам да переш долен веш на јавен форум, далеку од тоа. Жената разводот не го рачуна очигледно како ти што гледаш на тоа. Ја боли, си знае зошто, и самиот развод без било која друга сенка си боли, и ти си и крив. Крви не крив, најдобар биди на цел свет, шеќер, си бил дел од тој брак, другата половина, крив си и нејзе, и ете те казнува.
Лично, мислам дека имаш повеќе шанса, да не го ризикуваш сопственото време, и тоа малку време кое веќе го поминуваш со детето. Наместо заканувања, судења, борби, ако има начин да се воспостави малку другарски однос и да се гради врз тоа. Давај пред да бараш. Напад рефлексно резултира во бранење. Тоа фала на природата мајка, вродено ни е.

И само да заокружам кругче. Никој не може да те избрише како родител. Запомни тоа дете наскоро ќе има свој разум и манипулации со полнење глава од ничија страна или купување афекција нема да пали, не закони не судови, само ќе суди и расудува. Ќе трепнеш ќе стане возрасен човек. Цел живот е пред вас.

 

Женско сум и утре којзнае, може и јас ќе се разведам, ама во овој случај сум на страната на мажите.
Каква е таа одлука на судот детето да проаѓа со таткото само неколку саати неделно или месечно?! Значи според нашиот закон, таткото не е битна фигура во развојот и воспитувањето на детето?? Епа битна е и те како, и многу сум против ваквите поделби. Точно мајката е таа што го носи и раѓа и природно повеќе се грижи, меѓутоа мајката треба да е свесна дека жена е жена, а маж-маж и дури треба да инсистира детето да поминува време со татко му. Се разбира, тука зборам кога таткото е човек на место и нормален, не некој идиот. А татковците што не инсистираат на почести средби и доволно им е повремено гледање и спијат на уво дека мајката ќе заврши се...за мене и не се вистински татковци.
Познавам многу такви жени што се одмаздуваат преку детето и за мене тоа е крајно нерационално. Сами си бираме со кого ќе бидеме и сами сносиме последици, се што ќе се случи помеѓу мажот и жената е меѓу нив, детето нема никаква врска со тоа, јас да сум на место на тие деца како возрасна би била и те како гневна.

Таткото што бара помош би го советувала на сите можни начини да се труди да е присутен, колку и да му забранува бившата...детето ќе порасне, ти ќе пропуштиш добар дел од растењето и после назад нема.

 

Не е баш така...Во мојата фамилија има случај каде што таткото не знае ни дали му се децата живи...Значи, нивната мајка толку многу ги изманипулира во мозоците, што немаат контакт ни со татко им, ни со некој друг од фамилијата..

 

Ме остави без коментар.Со кого си бил оженет ти? Колкави и да биле проблемите меѓу вас,детето е најмалку виновно.За неговото постоење сте заслужни колку таа,толку и ти.Нема никакво право да ти го скрати гледањето на СОПСТВЕНОТО ДЕТЕ.Ова ќе мораш да го решиш судски,да си најдеш добар адвокат,и се надевам дека ќе успееш да извојуваш ДУРИ и старателство.
И друго,не сум упатена доволно,па ме интересира дали детето може да се изјасни со кој родител би сакало да живее

 

Прво морам да кажам дека ако тие беа паметни немаше да бидат социјални работнички ќе беа инженерки, докторки, правнички, економистки итн итн. Можеби ќе звучи малку стеротипно ама најголемите тикварки од моја генерација се запишаа на тој факултет за социјална работа и политика и педагошки факултет. Како очекувате од некои кои без никаков труд(со пиење кафиња и оговарање) завршиле факултет и се вработиле, да знаат да проценат толку комплексна ситуација и да кројат нечија судбина. Треба убаво да се испита кои работат таму и колкаво е нивното знаење и искуство.

Од друга страна какви се жените и мажите во последно време, единствено што можам да да кажам е, тешко на децата. Во наведениве случаи имам чуство дека се работи за оние повлечени, примерни, одговорни, добродушни мажи кои заглавиле со оние подмуклите прости, искомплексирани жени.

Мене лично ми е многу просто, заостанато и малограѓански да постојат такви предрасуди во 21ви век во врска со процената дека мајката е секогаш подобар родител. Факт е дека 90% од мажите се мамини мази и ако ги оставиш сами дома не знаат солта каде стои, ама зошто ради таквите да страдаат и така оние ретко модерни современи мажи кои се залгаат за еднакви права.

Многу е лицемерно од страна на жените кои демек ете ние сме ФЕМИНИСТКИ се бориме за еднакви права тие да создаваат и да се повикуваат на двојни стандарди. Детето треба да се гледа подеднакво со двата родители(ако и двата се сподобни да се сносат со таа одговорност), освен ако не се работи за жртви на семејно насилство или ако едниот од родителите не може финансиски да си дозволи.

Исто така морам да посочам дека очигледно тие од социјалното ги мрзи да работат. Затоа постојат социјални работници, за да ги надгледуваат ситуациите и секојдневието на двата родители со детето. Не може тука ајде за сите важи детето оди кај мајката и точка. А тоа дали мајката е психички стабилна, дали е курва или врши психичко семејно насилство врз детето, тоа не им е битно очигледно. Затоа треба секој случај да се разгледува посебно. Ако таткото е способен да се грижи за исхраната, хигиената, образованието, хобиата на детето(знае даму зготвина детето, па макар тоа били макарони или пржено јајце, да му ги испери алиштата, да му помогне да го напиши домашното, да се грижи за него во случај да настини детето,да го носи и учествува во плаќањето заедно со мајката на трошоците за воншколски активности), тогаш зошто детето да не седи една недела со таткото една недела со мајката. А ако таткото не е способен самиот за себе да води сметка(е од оние што сами дома да ги оставиш ќе не знаат солта да ја најдат, или чаша вода да си наполнат), тогаш разумно е само за викенд да се гледаат со децата или да ги причувуваат во текот на неделата по некој саат ако мајката ги замоли.

И дајте луѓе отворете ги очите со кои стапувате во брак. На толку глупави предлог закони не им текна да направат еден за задолжително живеење во заедница една година пред да стапат во брак. А не ќе штедите на кондоми, секоја втора жена бремена се мажи, читај секој втор брак е под принуда оти нели сега ептен ја искомплицираа работата со законот против абортус и после вакви разводи имало, онакви разводи имало и ќе трпат после децата и цели фамилии. Отворете си ги 2те 16 пред да влезите во врска камоли во брак.

 

Генерализации, генерализации... Прва. Ако некои твои познанички биле озборувачки и глупачи и завршиле факултет за социјална работа и политика,а не значи дека сите таму се такви, Дека сите тие од социјалното ги мрзи да работат. Познавам луѓе кои си ја даваат душата таму. Помислете дека секој ден имаат разводи, плачења, сиромашитии, семејсно насилнство, проблеми. Никој не оди кај нив среќен, сите одат тажни и бараат помош од нив.
Втора. Сите жени се искомплексирани, а сите мажи се добродушни. Бљак.
И сериозна си со обврската задолжително заедничко живеење пред брак? И сериозна си дека заради законот за абортус се мажат трудни, а не оти не знаат за контрацепција? Последниве 6 месеци се мажат трудни откако законот влезе во сила, а претходно сите невини се мажеа и нетрудни? АЈ нека имаат и задолжително едно дете за пробно пред да се венчаат, оти не може да знаат какви родители се додека не видат. Ако не им чини, нека го вратат.

На темава, за жал имав искуства со социјалното и со разводи на бракови со деца. Десетици такви. И ги гледав решенијата на социјалните работници и начнот на одлучување и реално секогаш беа во право. Проблемот не е кај нив, проблемот е кај сопружниците. Ги користат децата за да им го направат животот на бившите партнери полош. Детето мора со некој од двајцата да живее. а другиот да има посети. Ама кога до даваат на мајката, она си живее со нејзините родители, не дава да го види детето бившиот сопруг за да го мачи за сите маки кои и ги направил нејзе. Иако тој реално може да е добар татко, а одвратен сопруг. Таткото си го бара своето законско право да си го гледа детето и бидејќи не може истото да го оствари, мора да бара помош од суд, полиција...и прави трауми за детето. Вистинските родители, за да не прават трауми се повлекуваат. И пак детето истрауматизирано од простачката раја, мајка му го убедува дека татко му е кретен, бабата на татко му го убедува дека мајка му е ороспија. И детето за никаде на крај, гледало или не гледало родител. Оти кај нас никој не гледа на разводот како добра работа во која двајцата се разотишле со ставовите, туку како неспособни да изберат партнер или зачуваат брак. Оти таткото е пијаница и швалерџија, а мајката ороспија и недомаќинка.

Од она што го гледав со свои очи, социјалното на мајките им ги дава децата под 10 години, а скоро секогаш бебињата. оти му треба млеко и мајка на секое мало дете и вообичаено се поповрзани со мајката. Во два од 10 слуачи детето беше дадено на таткото - во првиот оти детето му кажа на социјалниот работник дека ја видело мајка му како има секс со некој чичко, а она му рекла да мижи, и вториот, кога мајката немаше каде да живее ниту пак имаше работа, буквално во една соба под кирија жвееше и децата ги дадоа на таткото кој имаше услови за живот. Во сите до една предуди на другиот родител не му беше ускратено правото да го гледа детето кога сака. Ама не одеше тоа така лесно - секогаш оној кој го добиваше детето се сметаше за победник во битката и детето го гледаше како сопственост, а оној кој губи е секогаш детето.

Животот не е американски филм, децата имаат милион прашања и несогурности после развод. Уште им фалат двацата да се караат за него и да му ја полнат главата дека едниот и другиот не чинат, а до вчера му биле херои.

 

Еве ви еден пример на моја најверна другарка мајка и татко и биле разведени уште кога била дете,татко и заминал за странство таму и си живееше човеков но обврската како татко стално си ја исполнуеше редовно пари и пракаше идеше тука и седеше по еден месец за нејзе и мајка и не и дозволуваше да оди кај него одкако стана повозрасна самата више си одеше кај татко и кога ке дојдеше немаше потреба од дозвола...ништо не и дозволуваше во врска со него и со неговите девојчево беше крстено на баба му па коа ке си одевме од школо баба и ја чекаше пред школо со торбите полни пари и даваше многу ја сакаа потоа почна да оди кај него во странство на летните распусти татко и се и купуваше кога ке си дојдеше тука мајка и се и фрлаше не и дозволуваше да ги носи работите кои он и ги купува и на крај си заврши и преку нок реши и си отиде кај татко и да си живее преубаво и е и презадоволна е си зема и државјанство и баш ми е мило за неа..мајка и остана тука сама
Има време детето ке почне само да си одлучува и ке си знае со кого сака да живее и со кого му е поубаво

 

Без коментар.
http://plusinfo.mk/vest/4390/potres...e-me-kaznuvate-mene-kje-ve-kaznuvam-i-jas-vas

 

^
Тоа „писмо„ не е ниту напишано од дете, ниту кажано од дете а напишано од друг. Кое дете кое уште не ги знае буквите, што значи е помало од 8/7 а составува вакви реченици, или така да се изразува? Не дека деца не знаат што се случува, и им врие нагон од негативни емоции, ама ова писмо е имагинација на некој за весници кликање и ништо друго.

 

Се е можно случајно денес го најдов.

 

Не мора да значи дека сите социјални работници завршиле факултет со пиење кафиња и без учење.СЕКаде значи има работници и не работници започнувајки од лекари банари продавачи поштари полицајци секаде значи има некој што си ја знае работата и си работи чесно и поштено ама има и оние кои се шуткаат така да кажам а си земаат плата.Поентата ми беше не може да се осудува само поради една генерација за која ти си мислела дека се тиквари.Еве јас сум социјален работник и сум одела на пракса и во центрите и во домовите само да знаете дека работата воопшто не е лесна иако има и исклучоци каде што митото помага многу не само кај социјалните работници туку секаде тоа е нашата чудесна земја.

 

Интересни и корисни коментари се придодале во низата. Одлично што секој издвоил од своето време да напише што мисли и како се чувствува на оваа тема. Само така би можеле да дознаеме повеќе различни перспективи на оваа работа и да добиеме побогата и поинформирана слика за овој проблем.

Би сакал да прокоментирам за трагичниот настан кој се случи пред две недели во Злетово кој заврши со неколку убиства и со самоубиство. Се сеќавам дека кога пишував за проблемот со дискриминација на мажите при доделување на старателство над децата после развод и за тоа какви кобни последици може да има тоа по мажот, по неговото потесно семејство, но и по општеството, притоа правејќи корелација на причините за неколкукратното убиство во Кавадарци од пред месец дена, некои од членовите на форумот изреагираа со зборовите „ова не ти требаше“. Се разбира дека тоа се непријатни и тегобни случаи кои секој нормален човек би сакал да ги заобиколи, да ги заборави што побргу и би посакал никогаш повеќе да не се повторат. Но сметам дека со избегнување да се занимаваме со проблемите и со едноставно нивно отпишување преку изговори дека институциите се безгрешни, системот е безгрешен, со релативизации дека институциите работат но дека се прават грешки или дека секаде има по некое црвливо јаболко, за да дојдеме до заклучок дека всушност се работи за исклучок и за изолиран случај на насилен лудак кој посегнал по оружје и кој имал „дебело“ досие за физичко малтретирање и за киднапирање на малолетник, најмалку себеси си правиме услуга и си ја зариваме главата во песокта а проблемите ги пикаме под тепих.

Наместо подлабински да се разгледа и анализира проблемот, системот и институциите решија да си ги измијат рацете од одговорност преку принципот на „жртвен јарец“. Па така, наместо да ги бараат вистинските причини кои го предизвикале тој настан со цел да спречат други такви во иднина, тие бараа тоа што сакаа да најдат - неколку жртвени јарци за да ги заколат како што се коли курбан и да го задоволат божеството на кое му се поклонуваат сите - а тоа е Јавното Мнение. И добро, казнија таму неколку инспекторчиња и чиновничиња во Кавадарци поради тоа што не му ја повлекле дозволата за поседување на оружје на поранешниот бранител. За да оддадат максимална почит на жртвите прогласија и ден на жалост. Бидна тоа, се смири работата, како што вели поговорката - секое чудо за три дена - и се` потона во заборав, новите вести ги затрупаа старите и ги испратија во заборав.

Но за жал, по само две недели во Злетово се случи речиси идентичен по тежина и по трагичност настан. И овојпат по истата постапка се прејудицираше дека извршителот на тој чин е психихопат и обвинуван за семејно насилство и за грабнување на малолетно лице. Никој повторно не спомна дека имало развод во прашање, или беше спомнато само бегло и без подлабоко навлегување во проблемот.

И овојпат по истиот принцип системот проба да се огради преку барање на жртвени јарци во лицето на некој локален психолог или државен службеник во воениот отсек, но испадна дека војникот психо тестовите ги поминал со одлични оцени и дека никогаш немал никакви инциденти во службата, па дури и два пати бил на мисија да ја претставува Македонија во Авганистан, за што е познато дека не секој може да се квалификува затоа што се се прават различни и опсежни психофизички тестирања на личноста.

Во недостиг на административен жртвен јарец, се посегна по најудобното решение, а тоa беше да се обвини веќе мртвиот човек, и тоа со едно матно но прифатливо за јавното мнение објаснување поради неговата пикантност - дека тој го сторил сето тоа поради љубомора и поради тоа што не можел да се помири со фактот што додека бил во Авганистан жена му го напуштила и започнала друга врска. Малку медиуми јавија дека во процес била бракоразводна парница и дека таа со децата била кај незјзините родители, а кој не знае како оди тоа, можам јас да му објаснам од искуство. Од моментот додека жената си замине до официјалната пресуда за развод од судот минува и година дена. Преку сето тоа време жената го има детето кај неа без било каков документ, одлука или одобрение од институција, од мажот или пак по волја на децата. Ако пријавиш киднапирање на малолетник - може само да ти се изнасмеат. Децата можеш да си ги гледаш само ако и колку што ќе ти дозволи приватниот соспственик на децата (нивната мајка). Имајќи го ова предвид, кога зборуваме за настанот во Злетово медиумите и институциите не` потсетија да не заборавиме дека (само)убиецот бил пријавуван за семејно насилство и за грабнување на малолетно дете. И толку, се затвори случајот. Не кажаа на кое/чие малолетно дете, кога, коллку време, поради што...

Да, за кратко се појави и тезата дека ова било последица на пост трауматски синдром кој најчесто се јавува кај војници кои учествувале во конфликти и биле сведоци на грозоморни сцени на убиства. Но, како прво, ниту сите убијци во досегашните случаи биле учесници во војна, а и некои од нив кои биле, не биле инволвирани во борбени дејства ниту пак гледале ранети и мртви колеги. На пример многу од нашите бранители во 2001 си седеа по родните места, беа по неколку месеци на готовност со оружје и униформа и единствено не спиеја дома туку беа сместени во некои од локалните основни школи (нели дека беше летно време). И од каде тука ПТС?

Како дополнително решение, бидејќи не се најдоа жртвени јариња во системот, во иднина системот се задолжи да донесе решенија за поголема контрола на пиштолите и пушките вклучително и кај тие кои мора да ги носат (полиција и војска).

Исто така реакцијата на институциите оди во правец на зајакнување на законите за заштита на мајката и детето, заштита од семејно насилство (над жената и децата, оти над маж не постои никаде, тој е извршителот). Сега бргу читав дека од 2015 година ќе влезат во сила три нови закони и тоа за заштита од психичко насилство, заштита од економско насилство, и заштита од следење.

Пред малце пребарував нешто на гугл и наидов на интересна вест во која јасно може да се види како често пати мажите кои се разведуваат на многу наивен начин си го билдаат своето досие на „насилник и грабнувач на малолетници“.

http://strumicadenes.mk/nezadovolen-od-odlukata-na-sudot-go-zel-deteto-i-zaminal-vo-nepoznat-pravec/

Но кога ќе размислиме подобро, и немаат некој избор. Ставени се во ситуација или да не ги гледаат своите деца, или да ги гледаат екстремно (физички и психички болно) малку - или да си влезат доброволно во институционалната стапица поставена за нив и да си ја „облечат“ улогата на насилник, отимач, (потенцијален) психопат и (само)убиец, која е скроена исклучиво за мажите, и да си завршат или во затвор или на гробишта. Трета алтернатива им е да не прават зулуми, да се помират со судбата, како што им кажуваат и во центрите за социјални работи и во судовите, и да си чмаат слободни по закон, но всушност вечни заробеници и целосно осакатени во душата.

 

Инаку неодамна имав можност да се уверам дека веќе и најмладите се запознаени со законот за заштита од насилство (над жените и децата) и со придобивките од него. Во супермаркет стојам во редица на каса, и веројатно поради пауза за голем одмор имаше доста деца пред мене на околу 10-12 годишна возраст од прилика. Одеднаш едно девојче од позади го мавна по главата на едно дете, и кога детето сакаше да и` врати таа застана пред него и му рече „ти не смееш да ме пипнеш затоа што јас сум женско и ќе те пријавам во школо и во полиција“. И детето остана да ја гледа како дамлосано. Си реков, веројатно детево нема потенцијал за психопат и насилник во него. Или пак да не избрзувам со заклучоци и да оставам простор, можеби со тек на време тие работи природно ќе се појават кај него.

Има една појава која во социјалната психологија е наречена self-fulfilling prophecy. Тоа е појава кога перцепциите и очекувањата кои општеството (другите) ги имаат за некое лице или група доведуваат до тоа засегнатото лице или група навистина да почнат така да се однесуваат иако во суштина воопшто не биле такви по природа.

Правени се и социјални експерименти, а истата појава е набљудувана во живо во општеството. Може да биде позитивна и негативна. Позитивна е кога на послаб ученик и учителите и соучениците и родителите му велат дека тој не е таков, дека може и знае многу повеќе, дека веројатно не се напрега доволно силно, на тој начин зголемувајќи ги нивните очекувања кај него. Следствено, тоа делува многу позитивно и послабиот ученик ја превзема улогата која му ја пророкуваат другите и се искачува на тоа ниво кое му го „пророкувале“ другите.

За негативна self-fulfilling prophecy не би зборувал многу за повторно на некого да не му стане непријатно.

Ама мислам дека како што сме тргнале како општество, а и целот свет воопшто, „пророштвото“ / сликата која се проектира за мажот е оваа:

- Човек (хомо сапиенс) со изразени инстинкти на животно
- несмасен
- груб
- физикалец
- бесчувствителен
- го интересира исклучиво физичка љубов (секс), а не емоционална
- емоционално неспособен да сака и уште помалку да одгледува деца
- ако случајно ги сака децата тогаш веројатно има некаков проблем со него и е потенцијален педофил
- прифатлива форма за мажот да изразува емоции спрема деца е само од безбедна далечина преку различни облици на пружање материјално-економска поддршка со евентуални минимални контакти
- закрепостен
- агресивен
- насилен
- опасен
- потенцијален насилник, силувач, убиец
...

Има некои општества кои, колку тоа и да звучи неверојатно, се борат за вистинска еднаквост и балансирани права меѓу двата пола. Нов Зеланд е едно од нив. Години со ред е во првите три земји во светот со најмала корупција и идеален баланс и изедначеност на правата.

Познавам човек кој живее во Нов Зеланд каде после разводот автоматски доби 50/50 старателство над децата. Двете деца наизменично се по 7 дена кај него и кај мајката. Без никакви поделби на едно дете ваму, друго таму. Со ваквиот баланс државата нема основа од никого да бара алиментација. Секој родител си ги покрива трошоците околу децата додека се кај него, а и сите други трошоци како на пример ексурзии, курсеви, школарини и сл. родителите се задолжени да ги плаќаат 50/50. Таму сериозно ја сметаат жената за рамноправна, а не декларативно како кај нас, а всушност ја гледат како некое жалче и жртва на која вечно и` е потребна помош.

Многу интересно што би сакал да споделам овде е дека човекот кој го познавам во моментот кога се разведе земаше многу повисока од просекот плата, а неговата бивша сопруга да речеме солидна просечна плата. Откако се разведоа таа поднела барање пола од разликата меѓу неговата и нејзината плата да и стигаат на сметка. И` одобриле од тамошните служби. После ова, пријателов ја напушта работата и оди под биро. Сега тој поднел барање за пола од нејзината плата (бидејќи тој нема приходи) да му ја дава како алиментација за децата поради тоа што во Нов Зеланд и да нема едниот родител работа (замислете, макар и маж - па нели еднакви сме?!) децата мора пола од времето да бидат со него, а другиот родител што работи да плаќа алиментација. Целта на човеков не му беше да и зема пола плата на бившата, туку веројатно да и` стави до знаење какво е чувството да си од другата страна. Откако пораката беше разбрана, тој повторно се врати на работа и до ден денес си функционираат цивилизрано со неговата бивша и немаат никакви проблеми и натегања за било што.

Пишав за навидум повеќе различни работи, но сметам дека во основа на повеќе негативни општествени феномени и манифестации од кои сите се згрозуваме и кои несомнено оставаат лузни насекаде, лежи проблемот со лажната нееднаквост меѓу половите, отворена дискриминација, институционално етикетирање на мажите. Ако ова продолжи со ваков интензитет, не е некоја голема загатка дека во иднина уште повеќе ќе резултира со изливи на гнев, бес, агресија и слично кај едниот пол во кои сите често го гледаме виновникот, а ретко кој и дали воопшто некој гледа крик на немоќ и беспомошност.

 

@fumfudge Нема многу да должам само ќе ти кажам пример од обратната страна.
Другарка ми кога се разведуваше бившиот и ги зема децата затоа што беше помоќен од неа. Таа под кирија со мала плата и одредија алиментација за 2-те деца. Децата се спротиставија на таткото и продолжија да одат кај неа. Плаќаше алиментација и плус децата седеа подолг период со неа, а таму нормално треба да јадат. Таа со нејзината плата што и останува ги храни и децата. Што требаше да оди да го убие него и неговито семејство.Никој не е поттикнат на агресија од разводот како ти што ја наведуваш таа причина.
Едноставно тоа се луѓе кои што не можат да се помират со нештата како што е разводот или неверството.

 

Taka e fumfudge. Svesta za ednakvosta kaj nas e daleku od standardite vo naprednite zemji. Vo germanija zeni vozat avtobus i toa e sosema normalno. Ovde takvo nesto e tesko izvodlivo. Mnogu raboti se napisani na hartija, no vo praksa ne funkcioniraat.

 

@Daleron

Воопшто не се сомневам во тоа што го кажуваш. Но твојата познаничка ја имала несреќата да се омажи со маж кој има врски и на тој начин и покрај тоа што 99,99% од жените ги добиваат децата, таа да падне во микроскопската статистика од 0,01% и да го вкуси чувството на 99.99% од мажите.

Секако дека тоа е неприфатливо, но тоа што го спомнуваш ти е друг проблем и друга болна тема на нашето општество која се вика корупција, и иако има сликовна, нема директна логичка врска со темава овде. На полето на корупцијата, барем навидум засега не е забележано полова дискриминација во корист или на штата на било кој пол, ако и може да се направи таква статистика.

Инаку, јас на пример со радост би прифатил детето да има старателство на хартија кај мајка му, неа да и` плаќам алиментација (или месечна закупнина за нејзината приватна сопственост - детето), а детето да си биде цело време кај мене. Еј да може така, до небо би летнал од радост. Немој да ме сфатиш погрешно, навистина го мислам тоа, а не иронично. Се` би дал да сум со детето.

Инаку судбината на твојата пријателка во никој случај не може да ја релативизира страшната и неправедна дискриминација која се прави врз мажите при доделување на старателство над децата после развод.

Затоа и спомнав дека Нов Зеланд е лидер во светот не само по вистинска еднаковст на половите, туку и по отсуство на корупција.

Инаку додека човек не доживее да почувствува како е да мора долги временски периоди да живее без детото (од 85% до 100% од времето) и тоа се` додека не стане детето полнолетно, не знае каква психичка деструкција тоа претставува. Материјалните грижи и товар околу издршката се виц во споредба со тоа.

 

Поентата на постот ми беше за убиствата.
Јас ја разбирам твојата мака и некаде на почеток ти напишав дека од самиот твој текст се гледа дека си добар родител.
И самиот знаеш дека правниот систем тешко функционира барем кај нас. Жал ми е што си имаш работа со неразбрана жена, целиот проблем е во неа.

 

Потполно го разбирам тоа. Но мојот проблем иако е кај мојата бивша жена, не е само кај неа, затоа што таа вели дека го прави тоа што и следувало според закон. Исто како што и белците во Америка им правеле на црнците кога било дозволено ропството во САД, или не толку одамна, кога во третиот рајх не само што не било казниво или грев да убиеш Евреин, туку се сметало за доблест. Овој феномен на толпата го има добро објаснето во социјалната психологија, но да не ја тупам премногу.

Сепак, факт е дека постои огромна дискриминација врз мажите. Само за пример ќе наведам каква е перцепцијата на маж-родител во современто општество во кое живееме. Многумина и во центарот за социјални работи и во министерство за труди социјална политика, па еве и овде, ми велат, „Да, се гледа дека ти си добар татко и родител“, што иако годи, сепак ти става до знаење дека те гледаат како „бела чавка“, и дека се` останато машко се смета за потврден шкарт, или евентуално за потенцијален шкарт.

Значи ако ова не е дискриминација, тогаш не знам што е.

Ако не ви се чини така, за проба отидете кај некој ваш познаник Ром и кажете му со восихт во очите „Да, се гледа дека ти не си како другите Роми и дека се грижиш за своите деца и не ги оставаш на Камен Мост да питачат. Браво. Камо сите Роми да се како тебе, Шутка ќе цвета“. Мислам дека можете да претпоставите каква би била една нормална реакција на ова.

Да се разбереме, јас не сум навреден од никој овде. Тоа ми е најмал проблем во моментов. Напротив, пријатно е да се има отворена и искрена дискусија збогатена со различни ставови и искуства. Но посочувам дека не сме ни свесни како современото општество веќе ни го профилирало „нашето“ мнение за мажите и по инерција сите ги сметаат мажите за виновни и неодговорни се` додека не се утврди спротивното, а би требало да биде обратно, нели?

Што се однесува до случаите со убиствата, упорно пишувам и ќе пишувам за тоа поради тоа што сум зачуден како никој од институциите или од академската фела, па ни од новинарите, (тогаш што да очекуваме од обичниот граѓанин кој чека на готово да консумира тоа што ќе му се сервира соџвакано), не препозна ама и најмала корелација со 100% институционална дискриминација која се спроведува врз мажите и врз погубниот психички ефект врз нив што го има неизедначеното присуство на децата во нивниот живот после развод.

Кој нормален човек би одобрил убиство или самоубиство. Па дури и за еутаназија на неизлечиво болни луѓе во светот има жестока дебата за нејзината морална и религиозна оправданост, а камо ли за масовни убиства и самоубиства.

Но тоа што сакам да кажам е наместо да се згрозуваме (а сите се згрозуваме) и да бегаме, треба студиозно да му пристапиме на проблемот и да ги утврдиме причините за тие убиства. Инаку пак ќе се случат. Тоа што ќе излезат јавни личности на ТВ и ќе ги осудат убиствата е во ред, но тие нема да спречат во иднина тоа да не се повтори.

Во целиот свет во различни историски и временски периоди, во различни општествени уредувања, без разлика на општествените превирања, приватната сопственост била неприкосновена и загаранитрана. И да има војни, преселби и слични турбуленции, најчесто после тоа или луѓето се враќаат на нивните огништа или добиваат некаква компензација за изгубената сопственост. Зошто се прави тоа? Заради порамнување на чувството на загуба, така? За да не продолжат понатамошни чинови на одмазди и сл.

Е сега, дали ви е поважна сопственоста (куќата, станот) во кој живеете или вашето дете? И ако се борите со заби и нокти против некој кој сака незаконски да ве остави на улица и да ви ја земе куќата, колку повеќе чувство на опасност и желба за реакција би имале ако некој сака да ви го одземе сопственото дете, макар тоа да е и вашиот бивш маж или жена?

Никој човек не е сам по себе роден убиец ОСВЕН ако некој или нешто не му го загрози животот или не проба да му го одземе детето/потомството. Значи и најпитомиот човек кој со детето се шета во парк, доколку некој се појави и се обиде да го грабне детето и да исчезне или да му наштети било како на детето, тој како родител со голи раце би го задавил на лице место натрапникот. Тоа се вика инстинкт.

Повеќето (99,99%) од жените кои се разведуваат и ги добиваат децата немаат ни мисловна претстава а камо ли пак да почувствуваат каква е загубата кај мажите после развод. Покрај тешките ефекти од разводот, треба уште да се прифати и дека детето ви е одземено и дека на него имате право од 0% - 15% од времето. Тоа не е прифативо, тоа е многу болно, и тоа психички разорува без престан додека не почне да се чувствува физичка болка која не запира. Се нема желба и мотивација за живот, иако никогаш не сте имале депресија или каква било друга психичка состојба. Едноставно како да е човек жив закопан во гроб.

Јас сфаќам дека бебе кое е уште во стомакот на мајка му додека таа се разведува, мора да остане со неа одреден период и по раѓањето. Но ниту секунда повеќе од тоа. Децата имаат два родители, и се` додека и двајцата се живи, изразуваат желба и интерес да си ги одгледуваат децата, а против тоа нема никакви објективни и материјални пречки законски утврдени, и таткото и мајката треба да бидат рамноправни во нивните права и обврски кон децата (како што впрочем и пишува во македонскиот закон за семејство) и да си ги гледаат децата по принципот 50/50. Се` останато е 100% дискриминација на сите мажи/татковци, а не само моја лична.

Голем број светски научни испитувања до сега ги имаат потврдено благопријатните ефкти кои овој принцип на рамноправен пристап до двата родитела го има кај децата од разведени бракови.

И тоа е разбирливо, како прво, тензиите уште од старт исчезнуваат и никој од родителите нема причина да стравува дали ќе добие старателство над децата ниту да се плаши дали ќе ја загуби битката за старателство. Во тој случај автоматски се елиминира и корупцијата затоа што кога и двете страни знаат дека по автоматизам добиваат 50/50 нема потреба од војна, поткупи, врски, и нема страв дека сопругот ќе ве ќе ве изигра и со пари и врски ќе ви ги земе децата. Со 50/50 старателство сите се во добивка, освен се разбира алчните, корумпираните и несовесните луѓе.

Децата не се сведоци на никакви сцени ниту на разговори околу тоа колку нивната мајка или татко е лош/а, расипан/а и неодговорен/а. Не се во шок поради ненадејното исчезнување на татко им од нивниот живот. Не се збунети каде е татко им, кога следен пат ќе го видат, зошто само толку малку време и слично. Нема потреба од страна на родителите да се измислуваат глупави приказни, макар колку и да се тие добронамерни, за да им се објаснува на децата каде е тато, за да се избегнат чесните одговори на така искрени но тешки прашања од страна на децата. Децата во разводите со 50/50 старателство сфаќаат дека разводот не е пријатна, но е природна појава поради разликите кои се појавиле кај нивните родители. Тие знаат дека тоа не ги засега нив бидејќи имаат подеднаков пристап и кај двата родители, ја имаат нивната љубов и поддршка, и знаат дека и двата родители ги сакаат подеднакво силно.

Науката и истражувањата покажуваат дека вавките деца израснуваат во психички здрави, стабилни, задоволни и успешни индивидуи. Научниците сметаат дека критичниот период на разводот ги изложил тие деца на умерен шок, но поради нивниот непрекинат и изедначен пристап до двата родители тие тоа го надминале и поради тоа кога понатаму во животот се среќавале со пречки истите успешно ги надминувале. Затоа тие деца покажуваат и повисоки резултати од останатите деца во училиштето кои не поминале низ развод на нивните родители. Затоа и голем број на земји во светот веќе го имаат усвоено или го усвојуваат овој принцип на 50/50 старателство. Затоа што ниедно општество не сака да продуцира делумно или целосно осакатени личности.

А статистичката веројатност децата да се развијат во нестабилни и проблематични личности е неколкукратно повисока кај децата кои поради развод останале главно само со едниот родител.

Па ако сметаме дека многу добро им мислиме на нашите мили дечиња, да се погледнеме во огледало и да се запрашаме самите, дали ние само им мислиме добро, или исто така и им правиме добро? Ако родител има и трунка совест и добрина во душата, ќе знае што треба да направи. Се` останато е само лицемерие, егоизам и привлекување внимание. А кој што сеел, еден ден сигурно и ќе си ожнее, без разлика што тој ден можеби во моментов изгледа многу далеку, да не речам, многумина не ни мислат на тој ден затоа што се уверени дека до такво нешто нема никогаш да дојде.

Но човештвото секогаш успевало да се спаси кога дозволувало да надвладее разумот и вистината. Јас се надевам дека ќе биде така и во врска со овој проблем. Не заради мене лично, туку заради тие ко доаѓаат после нас и кои ќе треба сами да се справуваат со хаосот кој го наследиле.

 

Пријателе, искрено да ти кажам дека 99.99 посто од жените не се секираат за емотивната состојба на екс партнерот затоа што тие па ни во брак не се секирале за состојбата на жените, уште помалку на децата.
Не ги бранам жените, во ниеден случај не сум феминистка ама искрено да правиме муабет не треба да ја поистоветуваш твојата ситација со другите разведени татковци. За жал ти спаѓаш во онаа малцинска група на татковци што после разводот воопшто се залагаат за своето дете и не само за времето одредено од центарот за социјални грижи туку сакаат и повеќе.

Пријателе, остатокот од приказните не се ни приближно како твојата, за жал и срам, ама тоа е вистина. Не зборам напамет, знам зашто сум видела, чула и останала со устата подзината какви татковци има и што не се спремни да направат, за да не прават ништо за своето дете.
Затоа мислам дека треба да водиш своја битка за својот случај, не да зборуваш од името на сите или голем дел од разведените татковци, затоа што навистина голем дел од нив по одредено време ќе заборават што се вели дека имаат дете, не па да знаат која му е омилена боја или игра. Сурова сум ама пререална. Не сакам да ја полнам темава со оффтопици, ама на никого не посакувам да има такви татковци како што видов додека бев на пракса. Реални се постојат и ни малку не се срамат и не за замислуваат што прват со своите животи и животите на своите најблиски.

Мислам дека имелда ти даде најубав, најфер и најлогичен совет. Подобро од родена сестра или мајка што може да ти даде. Со тужби и закани нема ништо да постигнеш, само баш спротивното-ќе го разгориш инатот и омразата, лутината или што и да е на жената.
Не знам која ви била причината за развод и не ме ни интересира, но биди сигурен во едно, таа жена без разлика на се, е толку многу повредена и гневна што не мислам туку сто посто сум сигурна дека на овој начин ти се одмаздува. Звучи детски, незрело, сценарие од шпанските серии ќе речеш можеби, ама тоа е само резултат на повредена женска гордост.
Мислам дека мажите и жените не го пребродуваат па и сваќаат разводот на истиот начин, се мислам па и во праксата гледам дека жените многу потрагично и многу посуштински и по лично пред се го доживуваат распадот на бракот. Веројатно општество така ни наметнало и реално во најголем дел од браковите жената е носачот на бракот, барем на нашите простори, па по некое непишано правило неговиот неуспех го препишува на сопствена сметка.

Сметам дека пред да се впуштиш во долгата и преисцрпна брканица во лавиринтот наречем судство, судови и тужби, треба да примениш една друга стратегија- да ги подобриш односите со екс сопругата. Пробај, ништо нема да изгубиш, барем како што читам ми делуваш доста разумен и цивилизиран, не рече ни еден лош збор за неа тука се надевам дека и во реалоста си така културен. Пробај да најдете заеднички јазик, повикај ја на вечера, на кафе било што, шармирај ја со цел да и докажеш дека сакаш да бидете пријатели, дека нема да и го земеш детето или немарата ти е да го свртиш против неа, зашто тоа засекогаш ќе има еден татко и една мајка. Пробај да ја ублажиш горчината.
Сигурно ја знаеш поговорката, you can catch more flies with honey than with vinegar
Дај и лажичка мед и облажи ја со разговор, наместо да ја посипуваш со тужби.
Син ти еден ден ќе ти биде благодарен што не си ја тужел неговата мајка, а верувам и твојата душа ќе биде помирна.
Би ти рекла само среќно и уште поразумно во следните дејствија.
Ако ти е некаква утеша ти си еден од подобрите татковци барем ете до сега таква слика престави тука, да се надеваме дека се е навистина така како што напиша, и треба да бидеш многу среќен заради тоа