Мојот одбранбен механизам во критични моменти е свртен на опција муте, милион мисли низ главата, се борам со самата себе си испитувајќи како дошло до конфликт, со кое мое однесување, каде е грешката, за на крај се да се преточи во солзи, а ноќите помошна алатка за тоа што требаше да изговорам.
Зависи со кого, каде, како и зашто. Имам неколку епизоди: 1.тивка сум и враќам од култура 2.се дерам со глас од петици 3.пцујам сè живо и диво 4. Користам сарказам кој не го сфаќаат ( не знаеш дали стварно ќе те задавам или се зезам) 5.во крајна рака кога ептен ме вадат од кожа во афект удирам.
