Влијанието на пандемијата врз психичкото здравје на луѓето

Кај мене ништо не промени освен што не излегував без заштитна маска и средство за дезинфекција на раце.

 

Многу панични напади имав додека бевме во карантин минатата година. Буквално спобудалев, немав што да правам со себе.

Прво излагање со маска, како да излагам од пештера, се сеќавам беше сончево, бев до продавница да купам нешто. Кога се вратив и се видов во огледало, бев упропастена. Ептен бев бледа и нереќна. Почнав да плачам зошто се осеќав одвратно. Згора на сé факултетот ми беше мака. Во сесија испопаѓав се, сакав да се откажам или бар да паузирам да се всоземам.

За среќа се оправив брзо. Почнав да медитирам и да пешачам, сватив дека не треба некои работи да ги сватам сериозно и да научам да кулирам зошто нема да ми бидат важни во иднина. Со овој mindset продолжив до крајот на годината, сега се осеќам многу по стабилно. Среќна сум со себе си и се надевам за скоро ќе дојде мој ред за вакцинирање.

 

Супер тема. Јас бев бременаи се пораѓав во екот на пандемијата. И морам да кажам добро се држев. Потоа се разочарав многу кога не можев никаде да илезам без чувство на страв и вина. Доста долго време не излегував од дома за прошетка или лично задоволство. Излегував само за до маркет или аптека. Се опуштив еден период и почнав да ги посетувам моите баба и дедо кои се прилично стари, баба ми има 70, а дедо ми 80 години. Веднаш по втората посета кај нив пак се врати стравот и вината бидејќи близок семеен пријател на мојот сопруг беше позитивен на корона, а 2-3 дена пред да појави симптоми тој и неговата сопруга ни беа на гости. Плачев по цели денови, не мрднав никаде, се тестирав само за да ми олесни. За среќа бев негативна и уште добри 2 месеци бев екстремно внимателна. Сега веќе откако тие се вакцинираа полесно дишам. А еве и јас примив две дози и сега паметот ми е на одење на одмор. Жал ми е што короната ни одзеде многу прошетки, дружби и моменти. Жал ми е што првиот роденден го прославивме дома, а не како што замислував. Жал ми е што другиот дедо само два пати го има видено правнучето и тешко ми е кога тетка ми се лути за тоа што не ја посетувам и не ја канам на гости. Жал ми е што се оддалечив од сите другарки.. Но тоа е.. Во тие моменти стресот и стравот беа над секоја граница, не знаев поинаку..

 

Се вакцинира светот, и ние се вакцинираме, ама ете како да нема крај. Многу ограничувања за патување. Јас цело време гледам конкурси за стипендии во регионот и пошироко, размени, семинари, проекти, ама што дека гледам, кога или се одложува на крај, или е он лајн, и пак ништо. Рестрикциите се менуваат постојано, па не може да се планира за неколку месеци како ќе се патува, со какви ограничувања. Си испуштивме многу дружби, кафиња, шетања. Ми е жал за една конференција во Словенија што ја испуштив. Којзнае кога ќе се среди се.

 

Е одлична тема.
Мене ме интересира што е со колективнава психоза што се створи кај народ што веќе 2год а иде веќе и 3та како е сведен на survival mode понашање и ирационален страв што им го води животот(секогаш добар избор за начин на живеење бтв)
Со се слепа верба во совршено безгрешни спасители што гута се што и се сервира,една нелогичност до друга. До кога ќе трае и што ќе ја излечи?

Што е со месијанскиот комплекс што се јави кај надлежни што упорно егоистично не признава ниедна грешка направена туку упорно се продолжува по старо во бесконечна бестрага.Јер ако еднаш нешто се покажало неуспешно,само свали ја кривицата на нешто/некој друг повтори го уште еднаш и така (со континуитет упорно ) мора да успее и кога повторно не успее само продолжи упорно во зачаран круг.Јер како беше doing the same thing over and over again and expecting different results is the definition of sanity. Или insanity беше.

 

@INNERBEAUTY добра анализа. Само јас имам чувство дека има една категорија на луѓе кои се во survival mode, а друга (која и од самиот почеток на пандемијата) живеат нормално како порано.
Особено возрасните и оние со хронични болести, како да се скршени од внатре, познавам многу од таа категорија кои покрај староста и болеста, оваа психоза ги дотепа целосно, немаат волја за живот, живеат само со вестите за корона и по некоја турска серија, без многу контакти изолирани, без волја за живот...
Но има и категорија на целосно здрави и млади луѓе, склони кон анкциозност и депресија, кои животот си го ставија на пауза во овие 2 години...
Се прашувам за неколку години како ќе прогресираат овие психолошки последици...

 

Вчера го пишав ова во друга тема за коронава, мислам тука е посоодветно да биде:

Се зборува често за анксиозноста и депресијата кај луѓето од кога е почната пандемијата, во смисла дека почесто се жалат луѓето од нив, ама има добар дел од луѓето кои се во една поинаква емотивна состојба. Поточно, луѓето пред пандемијава кои имале мотивација да ги следат своите цели и планови за напредок, се затекнуваат во ситуација да им недостига мотивација, да прават или не прават работи, односно да прават обратно од она што планирале и сакаат да постигнат. Имаат чуство дека стагнираат, тапкаат во место, а истовремено немаат енергија, воља да сменат нешто и да се ангажираат. Налик на апатија. Поголемиот дел од времето им оди во активности кои порано ги сметале за губење време и непотребни, а кога ќе забележат дека тоа се случува, не чуствуваат баш вина, не чуствуваат ниту ништо посебно. Не ги загрижува што не ги загрижува. Баш пред некој ден слушав еден подкаст од психолог кој работата ја насочил кон мотивацијата, кој зборува за ова чуство. Тој го нарекува languishing - недостаток на виталност, слабост.
И најинтересното е што смета дека не е нужно лошо чуство. Си има функција и тоа. Прво ние луѓето како вид си имаме некоја навика дека секој ден треба да е подобар од претходниот, дека треба да сме во континуиран прогрес. Ако некој те праша како си, и не одговориш супер или одлично, ќе следат низа прашања, и обиди/совети да те вратат во таква состојба. Позитивност не е секогаш потребна, некогаш е токсична, особено ако не ти треба во моментот или ако не може човек да биде позитивен баш во тој момент, т.е. ако е усилена. Реално многу работи со пандемијата се ограничија- патувања, контакти физички, работа, учење, рекреација..Во сменети околности луѓето се адаптираат. И тие адаптирани однесувања можеби претходно беа губење време ама сега на луѓето им се потребни и имаат за нив подлабоко значење.
Зошто на пример повеќе саати сме на мобилен? нормално кога неможе со истата фреквенција да се гледаме со луѓето, ќе се слушаме почесто со нив и ќе се гледаме преку видео повици. Зошто некои луѓе се посветија на некое хоби (сликање, готвење) кое можеби не им носи приход, нема некоја поголема корист од него (не го спасува светот од глад и нема да стане со тоа познат уметник/готвач), ама сега му се внесува и го усовршува до мајсторство? Заради потребата за усовршување, за напредок. Неможеш да напредуваш можеби во кариерата, во професијата, од триста причини со пандемијава или можеш ама треба многу време, ама со хобито можеш да напредуваш и да го гледаш прогресот побрзо. Ако таа активност згора на се има и значење за човекот или му е важна, секако дека ќе и се навраќа повторно и повторно. Пр. ако ми се важни односите со роднините, секако дека ќе се допишуваме почесто или ќе играме заедно уно преку мобилни . Значи реално, не дремеш на мобилен, туку го одржуваш она што ти е битно.
Размислете зашто ги правите работите што ги правите секој ден. Дали ви биле порано на листата што треба да направам денес или на листата што не треба да направам денес? Што вистински добивате со неа, поточно која своја потреба ја задоволувате? Појдете од себе, па ќе ги разберете и другите. Дајте им поддршка и тие околу вас, со тоа што кога ќе ги видите дека тие се во ваква состојба, не ги форсирајте. Бидете трпеливи со нив. Сите се обидуваат да се носат со промените како што знаат и умеат. Некои работи мора да се искусат, некогаш мора да одиш доле за да имаш желба да тргнеш нагоре. Некогаш во ред е денот да не е нај нај и супер. Некогаш е млак, некогаш е тажен, некогаш е мрзлив. Се тоа е ок.

 

Психичко здравје? Каде ми замина? Од вчера на секои 15 минути добивам панични напади. Свекорот и свекрвата заминаа од дома откако мм излезе позитивен на брз тест. Јас сум сама на спрат со син ми од 17 месеци. Мм сам горе. Јас минатата недела имав симптоми, по цел ден со маска. Цигари пушам како татко ми да го поседува тутунски комбинат Прилеп. Додека малиот спие ќе треба да готвам, излегување никаде. За мм многу се плашам некој срцев удар да не добие... Храбра сум, ама губам нерви и сила. Претешко е..

 

Не сум личност што паничи и што се плаши, напротив. Бев смирена и ниту мислев на лошо. После една година од пандемијава, се случи да испаднам позитивна, ни ден денес не знам од каде и како кога никој од тие со кој бев во контакт не беше позитивен. Осетив на своја кожа како е да се прележи вирусот и иако сега имам антитела кои ме штитат, понатака ќе се штитам повеќе, не би сакала да ми се случи реинфекција. Вирусов знае да донесе сериозни последици, свесна сум за тоа, но не сум исплашена, психолошки ништо не ме мачи.

 

Силна си жено, те читав и во другата група, патешествија.. Ама семејството на грб го носиш, па тапни се сама по рамо, заслужуваш, ај со помин.
Мене страв ми е второ име, во овулација кревам тт 37.2 и добивам паничен напад. Се справувам како мажот ти со дијазепам  Си зема данок стравот кој го живееме, од некој киј страда од анксиозност 14год, нека помине коронава дома кај вас и сопругот да знаеш ќе може да му треба совет што понатаму. Пострауматски стрес и накачив анкс, така да.. Среќа има лек и за тоа. Храбро жено, да ми се пофалиш со убави вести, брзо да ви помине.

 

Ти благодарам. Не оди на арно. Сопругот мери дома сатурација еве околу 96 е. Не е сјајно... доби почетничка пневмонија. Стресно е немам никого.. Не можам од никој помош да побарам, не можам да си простам ако некој заразам. Цел живот се мачам со депресија, последниве 6 месеци бев подобрена. Еве сега пак ќе ме повлече.. На детето се дерам. Плаче навечер и се обвинувам дека тоа е од мене, го имам уплашено...

 

За сите што поминуваат низ ужаснава болест, се болни од неа или се грижат за некој близок болен:
Оваа болест има и психичка компонента, која можеби некоја друга болест ја нема, а што истотака треба да се третира.
Тоа е стравот. Може да се соочите не само со страв од болест/а, страв од досега непозната болест за човекот пред се, туку и со страв од компликации по здравјето и од трајни последици, страв од смрт, страв за здравјето на некој близок, страв од губиток на близок, страв од непознатото. Може да чувстувате страв за сите набројани работи истовремено.
Ваквите стравови каде што се работи за сопствениот живот и егзистенција или на некој близок се силни и може да те стресат во корен. Може да бидат едноставно премногу за оној што ги доживува а може да остават и последици по психичкото здравје и после прележувањето на болеста. На човек кој е болен од ковид во моментот овој страв му е дополнителен товар во опоравувањето. Дополнителен стрес на телото. И треба да му се помогне на пациентот не само физички да се опорави туку и физички. Затоа постојат психолози во клиниките, тоа е нивна работа. Нема срам во тоа да се побара да се види психолог ако има потреба. Некогаш и еден разговор е доволен да се смири пациентот.
Во таа смисла, кога имате болен од ковид дома или во семејството дајте му и психичка поддршка. Мислете што им зборувате кога ќе им се јавите или како се однесувате дома пред нив. Не им раскажувајте на оние што се веќе болни за случаи кои завршиле лошо, или да им плачете на телефон. Не ги избегнувајте истотака. Кренете слушалка, а ако не може да одговори, пишете порака, па ќе ја прочита кога ќе е во состојба. Можеби и на вас ви е страв, ама мора да бидете силни и смирени пред оние кои минуваат низ болеста. Ако си болен/на, стравот нека биде само онолку колку што е доволно за да те натера да не спиеш на едно уво, односно да те натера да станеш и да се исконтролираш или да те натера да си дисциплиниран во примената на терапијата. Страв поголем од тоа е непотребен и штетен. Може да те парализира ништо да не превземеш или да те наведе на глупави нелогични одлуки и да си наштетиш.
Битно е да помагаш со она што можеш, колку можеш. Можеби некому му треба дента топол оброк да му однесеш или да му купиш намирници, ама некому му треба само да чуе од другиот дека се ќе биде во ред и дека има надеж.

 

Смени ги речениците во позитивни, на пример :ќе биде арно можи клише звучи ама мозокот сака позитивни мисли. Мајка ми е со асма тоа и е нормална ситуација, да не паѓа, а ти грешките од денес поправи ги утре со детето, ќе ни простат тие, со да праат Држи се, силата иди кога ни треба, тука сме еве ние

 

Изолацијата е тешка. Утепува психички многу. И мислам дека премногу слушање негативни исходи создава непотребен страв кај оние што закачуваат Ковид. Ние лани бевме со изолација месец дена зашто тогаш се чекаше два негативни теста за ослободување од изолација. Немаше како сега одење на лекар на два-три дена за мерење ова она туку само ако има потреба. И лесно поминавме, ама последните две недели кога сосема здрави седевме во изолација беа најтешки. Се ни помина,а почнавме филмови да снимаме дека може нешто не чини.
Не е лесно ама ќе помине. Сатурација 96 е добра. Не е тоа лошо. Ќе се изборите нема гајле.

 

jas ja pominav koronava so taa saturacija,samo pozitivno i borba i zelba za zivot,jas ako ti e za uteha pak bev sama vo druga zemja vo privatna bolnica,skroz sama,a presonalot ne razbiraa site angliski ,a posle toa pak sama vo izolacija so mn slab netizdrzav ,morame da se borime

 

Која секта сте па вие?