Треба да се изедначени по закон заедниците, ама во пракса не се. Да не се лажеме. Еве на пример имате заеднички имот, во брак автоматски ви припаѓа на двајцата, во вонбрачна заедница треба по судови да се влечкаш за да докажуваш. Додека живеевме вонбрачно со сопругот, јас плаќав здравствено осигурување, а плаќаше и тој. Зошто? Бидејќи не бевме во брак. Сега плаќаме едно здравствено, место две. Јас лично имам толку отворен ум, што не ме интересираат животните навики на луѓето околу мене. Можат да бидат што сакаат и да прават што сакаат, мене ми е сеедно и така ќе ја воспитам ќерка ми. Арно ама... колкумина вакви луѓе познаваш? Искрено? Не треба подалеку, само расчитај се низ форумов ќе видиш дека сме ужасно, ама ужасно малограѓанско општество кадешто се што се издвојува од околината се третира како светско чудо или се плука на велико. Е, таквите луѓе (малограѓани) имаат деца кои ќе бидат воспитани да размислуваат како нив. Доволно е едно од тие деца утре на моето да му залепи етикета дека е поразлично од другите и толку треба. Не знам дали си заборавила, ама децата знаат да бидат сурови. Јас одбрав (кога веќе можев) барем во тој дел да ја заштитам. Инаку, те поддржувам во храброста и истрајноста и ти посакувам среќа.
Секако дека не ми е целта да убедувам некого, туку да си кажам свој став и искуство околу темава. Докажувања на суд за имот, деца и сѐ друго има и кај брачните заедници кои се разделуваат (ова од искуство), сѐ зависи од сопружниците колку се сложни. И погоре реков дека сме надвор од многу стандардни работи во општеството, не само во она што не сме регистрирани. Така што тоа што сум во вонбрачна заедница и не е нешто видливо, не ми пишува на челото дека немам потпис ставено во матично. Многу луѓе и од поблиските не ни знаат ако јас не спомнам. Тие мислат како по дифолт дека штом имаме дете и живееме во заедница сме во брак. На крајот на краиштата, не се чувствувам храбра затоа што не сум во брак, тоа и не е нешто за бодрење и јас не трпам со ваквиот начин на живот. Едноставно уживам затоа што така ми одговара. Ама немам против бракот воопшто. Се радувам кога некој близок ќе се ожени/омажи. Прерпоставувам дека тоа луѓето ги исполнува, а тоа и мене ми прави задоволство.
Не се согласувам за ваква заедница искрено ниту пак се гледам самата себе во таква заедница... Време за запознавање има 1 година 2 во врска да си потоа партнерите доколку одлучат да живеат заедно мислам дека тоа треба да се официјализира,и врската да премини во таја друга фаза посебно ако се сака да се оформи семејство,не е работата кој што ќе кажи туку мислам дека ако одлучам да живеам со некој треба да биди крунисано на некој начин тоа е мое мислење... Ако велите дека парче хартија ништо не значи ок тогаш ќе си потпишиме ако нас не поврзуват доволно работи за да живејме заедно тоа и понатака ништо нека не значи ама јас би се чуствувала многу поубаво доколку би била со тој што го сакам званично во брак сепак мислам дека тој чин прави уште повеќе да се поврзат партнерите...
Ова апсолутно не е точно. Има примери каде утрето после венчавката и потписот невестата си ги собира парталите. Во ред е да имаш желба да ја крунисаш врската со потпис и благослов, ама дека тоа повеќе ќе те поврзе со партнерот... се сомневам дека е така. Ниту детето, ниту потписот не може да биде таканаречена папочна врвка помеѓу партнерите ако едниот или двајцата решиле да прават нешта кои што го носат бракот/врската во пропаст или ако едноставно љубовта и почитта почнат да се намалуваат.
Мислам на духовна поврзаност,за мене е тоа многу убав чин и во моето срце човекот со кој ќе сакам да го поминам животот,сакам да биди мојот брачен другар таја врска сакам да е крунисана со брак...Не зборувам за никаква гаранција и не сакам да напињам со некој да имам деца по секоја цена дали ќе биди тоа потпишано или не тоа не е важно,све што ќе доаѓа во бракот нека си доаѓа спонтано ама за мене тоа е правилен и најубав начин да го споделиш со некој животот за тебе ако не е тоа си е твое мислење... Доколку љубовта почни да се намалува(а тоа не е можно според мене ако е вистинската)тогаш и да немаш потпишано и да имаш што треба да се случи ќе се случи,но јас во моето срце знам што ќе ме направи среќна и како сакам да живеам со мојот партнер,доколку и 2та чуствуваме дека сме еден за друг тоагаш незнам која е пречката за да биди тоа крунисано со брак и благословено,за мене тоа е правилно и јас сакам така...
Духовната поврзаност се остварува со црковно ( духовно) венчавање, а материјалната и законската во матично.
@mime87 и јас сакам така и тоа е во ред, секој си има свои желби како да му биде или да не му биде во животот. Мене муабетот ми беше дека доколу некој ден мојот партнер реши да ме изневерува, сигурно нема нашата венчаница да му се мота цело време пред очи додека се топли со друга. Затоа што ако некој природно не е поврзан со тебе на секое ниво од заедничкото живеење, документот нема да го поврзе во никој случај. Некој може денеска да потпише во матично, утре пак да си тера ергенски ќеифови. Официјализирањето е убав момент, ама како и во повеќето работи во животот и овде нема правила дека тоа ќе биде засекогаш и и во добро и во зло како што налага самиот тој чин.
@Emy867 Se slozuvam so ova sto go kaza sve e toa vo red... No spored mene sekoja vrska si ima svoi fazi vo koi se razviva so tek na vreme,se ima vreme i za zapoznavanje i za druzenje i sve,i dokolku odlucime da bidime zedno do krajot na zivotot jas bi bila presrekna seto toa da e krunisano so brak,posekako jas bi bila presrekna dokolku go najdam covekot na mojot zivot i ljubovta treba da bidi neizmerna na vakov ili onakov nacin ako odlucis so nekoj da imas semejstvo,NO mojata sreka bi bila potpolna dokolku seto toa e zvanicno...Ako nekoj saka da pravi gluposti se slozuvam deka toa ke go pravi i vo brak i vo vonbracna zaednica i vo podolga vrska i sekogas,toa zavisi do licnosta od nisto drugo,i se slozuvam deka prstenot na raka i hartijata ne se nikakva garancija ne bi ni sakala nekoj da se custvuva obvrzan so mene poradi toa daleku bilo,no ete mojata sreka bi bila potpolna vo bracna zaednica ...
Штознам, јас лично сум за она дека се' си има свое време. Сум за живеење заедно, тоа е и препорачливо, еве кај и да е, со дечко ми за некој месец ќе почнеме да живееме заедно, ама сакам после одреден период кога ние ќе сметаме дека е време, да стапиме во брак. Сметам дека и бракот има свои предности. Не гледам од законски аспект, не ме интересира воопшто тоа, не гледам ниту од имотен аспект, и сега се' што правиме е заедничко, тоа не ми менува апсолутно ништо. Ама ете така, не можам да дадам конкретен одговор, сакам да застанеме двајцата еден до друг во црква, да се потпишеме во матично, да станам званично негова сопруга, а тој мој сопруг, да знам дека љубовта сме ја крунисале и започнуваме едно ново поглавје. Да бидеме едно мало семејство пред Бога, да го носам неговото презиме, на вратата од нашиот стан да пишува едно презиме и да знам дека да, тоа сме ние, ново, мало семејство полно со љубов. Сметам дека бракот, па и потписот ако веќе сакате, носат една нова енергија, едни нови моменти, доживувања, ново чувство. Не ги знам причините зошто некој не сака да стапи во брак и се решава цел живот да биде во вонбрачна заедница. Мене личнo ми е несфaтливo, меѓутoa не нaвлегувaм вo детaли, секoј мoже штo сaкa дa прaви и сигурнo имa причинa зa тoa. Јас сакам еден ден да се разбудам покрај него и да знам дека од тој ден јас сум мажена за човекот што го сакам.
Јас инсистирав да живееме со маж ми во вонбрачна заедница, ама он не сакаше. Бев бремена и се плашеше од коментари од други луѓе. Јас сум тип на човек кој што не се замара со тоа што зборат другите. Познавам пар кој што живее вонбрачно 8 години и супер функционираат. Забележувам дека се повеќе млади живеат вонбрачно, а се помалку стапуваат во брак.
Отсекогаш сум била против бракот. Не го сакам бракот како институција. Ставив потпис затоа што маж ми инсистираше. Се чувствувам како да не сум во брак.
Сметам дека секој има афторитет да прави што год сака и како сака од сопствениот живот. Лично од мое искуство ќе кажам дека потписот на обично парче хартија не ми менува ништо во животот тотално, живееме и се љубиме онака како што ние двајцата милуваме а не како што сакаат луѓето за нас од околу. Не ме интересира кој што ќе збори, не ме интересираат ниту бедните адети и салтанати, не не интереираат ниту институциите што и како налагаат и препорачуваат, ама никој не ме интересира воопшто, лично јас живејам како што мене ми одговара. Ако јас и мојот партнер/маж ги имаме сите доблести и особини за еден "брак" , ако ние двајца лично, фунционираме и компактибираме одлично, ако јас сум "таа" за него и обратно тогаш не гледам причина да се дразнувам да живеам живот кој некој ќе се обиде да ми го наметне бидејки му е нему кејф на душата, јас и тој ќе живееме лично како ни е кејфот на нас двајца, дали вонбрачно дали брачно никој нема право од спротива да ми кажува и да ми "соли памет" како ние да го живееме нашиот заеднички живот. Многу побитна ми е подршката, разбирањето, компромисот и нашата среќа пред се обострана, да се обидеме навистина да се усреќиме и задоволиме обострано, а парчето хартија кога тогаш можеби ќе се потпише, а можеби и не, тоа не е ниту најмалку важно во животот. За една врска доминираат многу помоќните и подлабоките емоции и взаемности отколку формалностите наметнати од нашите претци и самата држава.
Ne bi bila protiv za drugi, najnormalno bi mi bilo. Ama jas nikogas ne bi bila vo vonbrachna zaednica.
И јас да си го кажам мислењето на темава. Сметам дека живеење заедно со партнерот/партнерката пред брак и те како укажува дали парнерите утре би биле за брак или не. Тука си ги запознавате навиките за живот, одговорностите за домот и се останато. Дали можете да функционирате заедно по цел ден, со сите работи по дома. Јас сум за, партнерите да живеат заедно пред брак. Ние живееме заедно две години и одлично функционираме, не ми менува нешто потписот во матично. Ако се сакаме и има љубов меѓу нас тогаш и со потпис и без чувството е исто. Би сакала да се потпишеме, ми била желба од малечка, верувам и тој го сака тоа. Но, никаде не брзаме. За сега и вака ни е супер. Ние сме си земени. Не мора да им докажуваме на народот со свадба од 400 души дека нашата љубов е силна. Доволно е да си го знаеме само ние двајца. Сепак, секој човек е различен и има различни ставови и мислења, никого не осудувам... секој си прави како што му сака душата.
Сигурно си знаеш веќе ама еве да ти кажам според напишаното тој ти е вистинскиот. Јас и дечко ми (сега веќе маж) живеевме две години заедно, во врска бевме три. Се потпишавме пред неколку месеци и буквално ништо не е сменето, кога ќе си ја видам бурмата на рака ми текнува дека сум во брак. Кога е вистинското, бракот е само еден потпис.
По Закон би требало да е изедначено со брак, ама не е. Имам комшика која живееше заедно со партнерот. Пред извесно време тој почина (ненадејно). Кога женава отишла да поднесе барање во ПИОМ за да ја наследи неговата пензија, и рекле дека нема право затоа што не биле во брак.
