Ако стигне до тоа да треба да се разведам со маж ми (не дај боже), 'јзк и пари и се, ништо не ми треба, секако станот кај што живееме е заеднички, без согласност од едниот ништо не се може. Не ни сакам да размислувам за тоа ако некогаш стигне до развод, тогаш искрено ама баш ништо од тоа нема да ми треба...
Не дај Боже, ама дури тогаш се ќе ти треба, не вели два пати. Ќе се разведам и ќе му оставам куќа за која и јас се мачев, за која од многу работи се откажав, а притоа деца да гледам, со алиментација од 2 500 ден. деца не се гледаат. Ако дојде до развод се пола-пола. Ако не па на мажите се да им оставиме и ние од 0 да почниме со децата под рака. Читај ги разведените, самохрани мајки колку им е тешко. Кај никој да не дојде развод, ама па сега никој не знаеме што не чека и тоа е составен дел од животот. Тежок е разводот точно, психичка болка ама па многу потешко ќе ми биде да гледам деца да немаат кров над глава а го имале, и се да му поклонам, како па нема!
Да, така е. Не сум размислувала на оваа тема, не сум имала потреба.. Секако стан имаме по пола, не дека би оставила се на него, ама велам ако стигне до тоа нема баш да ми е важно, иако не е небитно.
Затоа не се живее ни кај тебе ни кај него. Ќе се земе заедно место за живеење да понатака кога не дај боже би се развеле да имаш нешто. Во нашава држава регулар е тоа да се живее со неговите или кај него бидејќи што ќе кажат комшиите ако зетот спие во куќата на снаата. Затоа најдобро е од старт да имате ваше на ваше име нешто стекнато во бракот. Ако гледаш така и вонбрачно да живееш ќе вложуваш и на крај пак ништо ќе немаш освен ако не потпишеш договор. Али пак ќе кажам мене некој да ми побара предбрачен договор јас клоца во га*от би му дала и не ми ни треба штом е со мислење дека некогаш би можела да го изневерам.
Многу е важно. Деца треба да гледаш, да растиш... покрив над глава им треба. Не е животот како на филм, па одма се да си се нареди. Цел живот да си вложувала во дом, во финансии, и дали од гордост или од болка рамнодушно да оставиш на бившиот партнер, не само што е бесмислено, туку и себично кон себе и кон децата... па може и кон твоите родители кои сигурно помогнале на некаков начин, најчесто финансиски. Не може 20 години, пример, да градиш нешто, да вложуваш труд, време и пари, и после да велиш 'не ми е важно', нека му стои.
Затоа и пишав погоре, ако ме прочита имаме свој стан кој е на пола, кав неважно за мене, ама не и за децата секако. Тој како татко нема да ги пстави децата на цедило секако, сум бирала каков татко ќе имаат децата, не се земав со него радиреда, со нас може се да се случи не велам не, ама децата си се деца, и секако нема да се на улица. Не сум имала потреба да размислувам на оваа тема, имам свое, имам и од моите, секако на улица нема да завршиме ако некогаш дојде до тоа не дај боже.
Јас сум здрава права и нема да се потпишувам за да имам здравствено од сопругот, работам, заработувам колку толку,барем кај нас и невработените имаат право на бесплатно здравствено осигурување,или да наследам семејна пензија...може да умре на 40 години па ништо да не наследиш. Доволно е да го признае детето и тоа дете утре ден да си наследи од таткото. Мене не ми треба од маж да наследувам, ако ставате потписи за тоа браво.
Ne moze da ne go priznae deteto..se pravi dnk test i ako e negovo mora da g priznae. Si ima zakon za toa
Па тогаш си веќе самохрана мајка, тоа не е вонбрачна заедница. Скроз друга тема е тоа. Вонбрачна заедница е кога двајца се заедно, живеат функционираат, детето си е признаено, само не се потпишани. А непризнавање на дете е сосем друга тема, тогаш тој човек не сака ништо со тоа дете.
Што знам... не станува збор за наследување, веројатно повеќе станува збор за имот стекнат во брак/заедница. Веројатно негде самата заедница (живеење заедно) повлекува исти или слични имотни права како формален брак и затоа многу луѓе живеат во вонбрачна, без папири. Ама се сомневам дека во мк таков закон постои, оно нормален развод со нормални поделби не постои, не па разделување. Не се потпишував ради тоа иначе, се потпишав за да бидеме формално правно семејство.
И кај нас по закон демек после 1 година или 3 не ме фаќај за збор важело истп како брак, истите права, ама во пракса за жал не е така.
Кај нас еден куп закони се само на хартија, зависи како ќе ти се погоди ситуацијата, односно кој колку врски фатил, колку пари платил и слично. Јас лично не барав ништо, ни алиментација не побарав за децата, затоа не знам како е во пракса.
Не важи во целост. На пример.... Во случај на смрт на партнерот, ништо не ти следува. Имам пишувано претходно за случајот во комшии. Само заеднички имот се дели.
