Оставете кој што зборува и како зборува, како се однесува и слично. Вие бидете храбри, мотивирани, самоуверени и пуштете мозокот да кулира.... Се ќе биде во свое време. Бог не заборава, сите ќе сте со полни раце.. Истите муабети и јас ги слушав, се чувствував како немоќна итн.. Но волјата, верата, надежта последни умираат... Си имам дијамант кој си го сакам и гледам секој божји ден. Пс.Бидете трпеливи, самоуверени, слушајте си го срцето, а се друго на игнор. Бог дава, не заборава. Ве гушкам сите и Ве благословувам со многу дечиња...Се надевам и сакам и јас другарче за моето дијамантчњ
Па и не сум сигурна дека ние ги разбираме сите. Конкретно за себе си зборам. Тоа што јас патам на ова поле не значи дека ја разбирам преморената мајка која жонглира со 1000 обврски. И да, и таа има право да се пожали, а ако ми е блиска слободно може да се пожали и пред мене. Секој со своето. Малку во оваа мака добиваме "тунелска визија" па забораваме дека постојат и други тешки теми и проблеми.
Пак би рекла дека тоа се слатки маки . И да даде Господ побрзо сите со тоа да се жалиме, наместо со ова сега. А да, има и многу пострашни борби од оваа. Секој ден се молам што барем сум здрава и жива.
На втор ден од трансфер разбрав дека нешто страшно се случува со татко ми, се уште не знаев дека е рак ама до 5 сабајлето плачев како да веќе беше мртов, мм ќе се разбудеше ќе ме искараше и чекаше да се смирам за пак да заспие. Само што ќе сетев дека заспал продолжував со плачење.... И знаев, вечерта ги изгубив и татко ми и таа мала надеж во мојата утроба. Татко ми почина после една година со само една неостварена желба, гласно кажуваше, да имав видено твои деца немаше да прифатам ни хемо ни зрачење, ама ете не издржа. Ми требаше време да се соберам, да продолжам, никој не ме разбираше дека патам уште повеќе затоа што немам на што да се радувам. Ама се собрав, и си ветив дека меѓудругото ќе имам деца, барем од на небо да ги види татко ми. Се распишав а не сум баш вешта со зборови, посебно кога пишувам со солзи во очи, ама поентата ми е дека ВО БОЛКАТА ЈА НАЈДОВ СИЛАТА. Секоја од нас мора да најде од каде ќе црпи сила, а останатите кој не ти одговара за дружба дистанцирај се, без разлика колку ти е блиска. И сестра да ми е ако константно ме буцка и ми ја црпи енергијата не ми треба. Ќе изгубам некого, нека, животот ќе донесе други луѓе. Важно е само сами себе да не се изгубиме, зошто на крај на денот и само сами себе се имаме. Понекогаш се прашувам дали и мм ме разбира низ што минувам. Секогаш е тука за мене ама ни тој не минува низ тоа јас што минувам, зашто душевната болка ја делиме ама физичката ја трпам јас. И сега на муабетот, закажав утре хсг, мислев дека е со целосна анестезија ама ми рекоа само обезболена ќе си. Стравот в коски ми е, колку трае, колку боли? Правела некоја од вас вака хсг?
Јас бев со целосна анестезија и ич ич не боли. Ме трогна твојов пост мила. И јас силата ја наоѓам во болката цело време.
Primi iskreno socustvo za tatko ti. Neka pociva vo mir. HSG ne e bolna procedura voopsto. Nemaj gajle. Jas napraviv i nisto strasno ne e. Ti posakuvam dobro da pomines
Малку трае да не речам 5 минути, мене не ме болеше. Имав една непроодна туба. Другарка ми ја болеше, ама подносливо е. Со лесно, не плаши се
Ме збуна тоа што ми рекоа жедна гладна ама не целосна туку обезболена, кој знае како ќе поминам. А баш сакав да ти реплицирам на тоа дека ниту ние не ги разбираме нив. Мислам дека во сите сфери на животот треба да бираме слични на себе, не може човек со 20000 плата да се дружи со некој богаташ, не може тинејџер да има за најдобар другар пензионер, не може хирург и земјоделец да бидат најдобри другари итн итн, мислам дека ќе ми ја сфатиш поентата. Затоа е најдобро во различен период со различни луѓе да се дружиш. Секако сите имаме фамилија и пријатели и не треба да ги забораваме ама сепак во одредени моменти ни требаат на нас слични, ем ќе ни ја разберат маката ем ќе размениш искуство.
Има тема за хсг, провери искуства. Не е страшно,стварно. https://forum.femina.mk/threads/Проодност-на-јајцеводи-hsg.6577/
Жал ми е мила, нека почива во мир твојот татко, и нека Ве чува одозгора… И јас секогаш се прашувам и гласно му велам на мм кога ќе ми рече не плачи или не се секирај дека не е така, дека се’ што се случува јас го доживувам плус и физички, али тоа е… не’ сфаќаат и се тука за нас, ама капак на се’ трпиме и физичка болка… За хсг ич да не му се плашиш, не боли, и да те боли тоа ќе биде како менструални болки, peace of cake за нас што се’ сме издржале. Многу е кратко и нема потреба да го мислиш, опушти се и пуштам среќа се’ да биде добро.
Мила прими сочувство за татко ти. Биди храбра и мисли позитивно. Хсг правев без анестезија, снимка на каналите... Малку болеше ама се издржуваше. Поздрав
Јас не знам како ама сум прочитала хистероскопија, а ти за хсг прашуваш. И тоа сум правела ама без анестезија и не боли мила, не се плаши ич. Нешто навидум менструална послаба болка, ништо страшно, не се секирај.
Ah breee mila te guskam i od srce ti posakuvam sto poskoro da stanes majka i na site drugi isto i mojot tatko ne doceka da vide vnucinja od mene i od sestra mi umre na 51 god sestra mi ne bese ni mazena samo jas bev mazena togas boli mnogu ama toa e
