Кога партнерите се разведуваат, а од тој брак имаат деца, фокусот треба да биде ставен на децата прво и со што тие се чуствуваат комфорно прво. Особено ако станува збор за повозрасно дете кое веќе разбира. Јас не би прифатила нова персона во семејстово никогаш. И кога би била, ако би била некогаш, во таква ситуација, децата ќе ги ставам над моите потреби.
Разведена си? Мислам дека не е проблем за децата ако родителот е среќен со новиот партнер. Децата се секако најбитни, ама ти треба да го најдеш партнерот за тебе, а да биде и фин со нив. Премногу табуа во државава, а 50% бракови разведени. А повозрасно дете секако ќе те разбере. Поз
Не сум разведена, не дека тоа е важен фактор тука. И не се согласувам дека повозрасно дете ќе разбере. Не се работи за разбивање табуа, а за одлуки, последици од истите и човечки животи се во прашање.
Да и јас така како тебе размислував, ама мене ме остави сам, без никаков збор, да го чувам моето помало братче (кое е аутистично), и да ме врзи дома да не можам да излезам и поминам времето со моите другари и слично, а истовремено и да учам за на факултет, а да не заборавиме за болката и шокот што го добив моментот кога дознав од друга личност дека го оставила татко ми, а истовремено и мене и брат ми. И простив и си комуницираме, ама колку и да сакаш не е е исто....
Се соласувам со Сноу. Во ред е родителот да продолжи со љубовниот живот, но тоа да се одвива надвор од видикот на децата, и да не бидат никогаш доведени во ситуација да патат поради родителските нови партнерски избори што е многу чест случај денес. За жал другиот партнер никогаш нема да ги сака вашите деца. Можеби ќе ги почитува, но да дарува љубов и да мисли за нивно добро не. Децата не се предмет, туку живи суштества и секогаш приоритет.
Зошто да не? Секој заслужува втора шанса за среќа. Децата се битни секако, но нема да бидат зависни од родителот засекогаш. Ќе имаат свој живот еден ден, и родителот кој останал сам заради нив може да се чувствува осамено и да се кае за тоа што не си дал втора шанса за среќа, а сакал. Јас така гледам на ова.
Објективен е, не живееме во бајките. Поголема е веројатноста ако имаат ќерка адолесцентка нивниот партнер сексуално да ја перципира отколку да ја гледа како девојка во развој на која и треба помош и родителска љубов. Жал ми е ако не ви се допаѓа, но многу често таква е ,,машката" психологија само никогаш не би зборувале отворено за тоа со општеството и партнерката.
Тоа може истото да се рече и за маж што има син па девојка му така да гледа на син му. Зошто одма жената жртва автоматски ја правите не ми е јасно.
Многу малку личности постојат кои навистина ќе се заинтересираат за деца кои не се нивни, но секогаш тука ќе постои некоја доза на резервираност, дури и кај тие малкуте, секогаш. Можеби и ќе бидат сакани до одреден левел, почитувани, згрижени итн., ама на крајот се почнува и завршува со фактот дека тоа дете(или деца) не е(се) негово(/ви) и некои линии се повлечени. Што е норамално, за подобро функционирање на двете старни, но сепак не секогаш го дава комфорот кој му е потребен на некој. Всушност се' тоа звучи супер океј, ако се случи нешто со партнерот, пробај повторно, биди среќен, не треба човек цел живот да се биде сам, доаѓајќи до "децата ќе пораснат, ќе сфатат, ако не се океј, ќе се помират со ситуацијата со време итн. итн."... ама не секогаш е така. Тврдам, и сум пример за горе наведеново. Немаше шанса од сам почеток и за двете кхм трите страни. Али уатр андер д бриџ. Поентата ми е, размислете подобро за потребите на децата после разводот, особено ако во сликата се доде и трета непозната. За да се избегне точка од која нема враќање. Тоа е се'.
Многу ми се допаѓа како резонираш на разни теми ама овде ќе се согласам со @Ordinary . Можеби дека перцепцијата не ми е базирана на мк искуства и предрасуди. Ако некој се развел, од какви и да е причини, зошто не би требало да се стреми кон барање и наоѓање на среќата/животниот сопатник по втор пат. Грубо да апроксимирам, скоро 50% од луѓето во моето опкружување се во втор брак, формален или неформален. Децата на партнерот се прифатени како свои, нема твоето и нашето дете, двете се наши ако живеат во заедничко домаќинство. Може до менталитетот е.
Нема потреба да се носи темата во друга насока но, ќе ти одговорам. Затоа што жената е секогаш потенцијална жртва статистички евидентирано. Малку сексуални, вербални и физички семејни насилства сведочиме на дневна база од страна на мажи? И од родители и од очуви и од старатели, нема правило. Но, сега зборуваме за факти, не хипотеза. @Ostaveniot Не е воопшто генерализација доколку се каже дека луѓето се денес себични. Алтруизмот е во потполност непостоечка вредност и секој претпочита сопствен интерес. Незалудно процентот на жени кои стапуваат во брак со разведени мажи кои имаат деца е поголем, наспроти мажи кои се одлучуваат на ваков чекор. Мажите ретко имаат љубов и одговорност кон децата. Биолошка инфериорност не е во прашање, повеќе е менталитетот како негативен фактор причина и лошо етаблираните односи од минатото. @Biljarkata Однадвор може да делуваат како совршено семејство, но бројките (повторно статистиката), зборува дека неретко децата живеат во дисфункционален амбиент исполнет вербално насилство. Не мора секогаш да е очувот предуслов за нивните можни психолошки проблеми, но често е. Што значи, ваквите аранжмани со причина спаѓаат во ризична категорија за нашите општества и се потенцијална несигурна средина за децата. Патем, никој во потполност не ја забрани љубовта како човекова интеракција која родителот дефакто може да ја продолжи после разводот или смртта на првиот партнер, само рековме дека децата треба да се приоритет и да се размисли дали родителскиот партнерски избор е најдобар и е во сооднос со семејните потреби - потребите на детето доколку се во план да креираат заедница. Најдобра солуција во случајов можеби би била родителот да ја држи што е можно по на страна сексуалната врска/врски од очите на детето ако процени дека другата страна не го сака или прифаќа детето. Проблемот е што често родителот за да не ја загрози сопствената среќа и шанса за реализација на љубовен план потсвесно го занемарува негативните особини на партнерот, и кај детето потоа се јавуваат низа проблеми. Исто така, не знам дали сте забележале но, многу често децата после навршување на седумнаесеттата година од животот ги напуштаат домовите доколку живеат со очув/маќеа. Зошто е тоа така постојат илјада причини и одговори, но нема да навлегуваме во истите. Дали поради негрижа, злоуставување, тинејџерска бунтовност не е важно. Важно е дека не ги напуштиле домовите од убавина, или само затоа што станале полнолетни, психо - физички изградени личности подготвени за ,,полет", туку тука има една многу посериозна позадина вредна за согледнување и дискусија.
Од мое опкружување познавам семејство кое се формира со донесени деца,таткото 2 деца(3 и 2 год.)по смртта на сопругата и мајката/маќеата едно на 3. Денес децата имаат околу 40 год. Маќеата и очувот беа мама и тато за сите ,максимално посветени и семејство кое и денес иако сите си имаат свои семејства си организираат заеднички летувања. Нигредо. Не можеш да тврдиш дека другиот партнер нема да ги сака и да се грижи за донесените деца, постојат многу примери кои би те демантирале.
10 функционални семејства со очуви и маќеи наспроти 100 дисфункционални. Знам дека често не се согласуваме низ темите, се разидуваат нашите гледишта, но кажи ми дали тоа едно среќно семејство може да ја засени несреќата на десетици други? Дали вреди ради тие неколку добри да ги негираме фактите и изолираме десетици други кои не чинат, а секојдневно ги читаме во категоријата криминалистика како облици на психолошка, сексуална и крвна девијација? Едит: Дури и биолошки (генетско) поврзани семејства. Ова со очувите/маќеите е екстрем, и ради темата се споменати како "bad influence" во highlight.
