Вака можеби насловот е нејасен па ќе објаснам. Не наидов на ваква тема, мислам дека не е дупла. Дали и како се грижите за своите родители откако сте оформиле свое семејство? Дали е тоа за вас терет, обврска или желба? Мојата приказна: Јас сум едно дете. Моите се разведени. Јас сум со мајка ми. Таа ме има само мене, нејзиното семејство секој си тера свои проблеми што е разбирливо. Скоро се правиме заедно, цело време сме заедно. Во последно време многу ме мачи тоа, откако ќе се омажам дали ќе можам да се грижам за неа, да бидам секогаш тука кога сум и потребна како што таа била за мене. Не сакам таа да биде сама, јас и сега кога на подолго време од денот не сум дома, криво ми е што е сама. Помислата дека таа претрпела пеколен живот само за да остане покрај мене... Знам дека звучи детски, но таа премногу се има жртвувано за мене и ја сакам повеќе од се на светов. Секако дека сакам свое семејство да оформам имам и дечко со кој сум во озбилна врска, па од таму и мислите. Ме интересира дали има некој иста или слична ситуација како мене, да го сподели своето искуство.
Искрено мислам дека животот на мајка ти ќе се збогати кога ти ќе оформиш семејство. Ќе има внучиња, ќе и ги оставаш на чување, ќе одите на гости цело семејтво со твојот сопруг и дечињата, ќе ве собира за празници, ќе ја викаш на семејни собири кај тебе дома, кај родителите на сопругот...и секако секој ден ќе си се слушате и редовно ќе ја посетуваш а секако и она тебе. Вклучувај ја во твојот живот и нема да биде осамена. Не се оптоварувај и биди среќна, така ќе биде и мајка ти.
Тешка тема си отворила. Супер е да се гледа вака на позитивната страна, како Heidi што пишала, но многу фактори и ситници се во игра. Не ми се пишува тука за мој сопствен пример и примерот на мојот вереник, непријатно ми е вака јавно. Ако имаш потреба за разговор на темава - ти стојам на располагање. Во секој случај, обиди се да размислуваш како што ти пишала Heidi.
Се согласувам со мислењата над моите, имам сличен случај со твојот...сериозна врска итн, не сум некое мамино галениче или сл. него јас во мојот случај цел живот изигравам родител наместо дете т.е се грижам за мајка ми затоа напишав сличен не ист, во моите мисли поголем проблем е тоа кој ќе се грижи за неа откако јас ќе ја напуштам оваа куќа, но како што рече Lady повеќе фактори се во игра, на крајот од денот сепак тие ни се родители и ништо не би ги направило посреќни од тоа нас да не гледаат среќни и успешни во животот.
А мајка ти нема желба да си најде партнер? Јас во твоја позиција многу би сакала моите родители да си најдат нови партнери и да бидат среќни. Треба да се тргне таа балканска стигма - стар сум или разведен сум, кај ќе барам сега? Може потрагата не е лесна, ама барем посакај си среќа, па ќе се наредат коцките. Плус треба да си води активен социјален живот, ти не си одговорна за неа. Мора да сака да има свој живот, а не нејзиниот да го фокусира на тебе и ти да си центарот на нејзиниот свет, со тоа ти создава огромен проблем тебе. Колку и да сакаш да правиш работи за неа од љубов, почит и благодарност, ти ќе завршиш несреќна на крајот и ќе дојдеш и до стадиум да развиеш негативни чувства. Ти си и дете, не си и партнер и тоа е факт. Имаме еден балкански менталитет кој е многу чуден. Ако па почине партнерот, никако... барање на нова среќа е неверство... и до крајот на животот на терет на децата. Па искрено, како едно дете, со двајца здрави и живи родители, па ми доаѓаше преку глава од нивната преокупација со мене, дојдов до стадиум да не ми се зборува со нив и покрај огромната љубов. Но нештата за среќа се сменија, секој си го фати своето место. Охрабри ја мајка ти да си најде партнер и да се дружи повеќе со други луѓе. Сакајќи да се оддолжите за нивниот тн пеколен живот, несвесно ќе си го направите својот пеколен, а не сте вие виновни за нивниот живот. Тоа што нив им се случувало бил нивни избор, нивни одлуки, така мислеле дека е најправилно и го избрале потешкото, а не значи и дека немало полесно. И тоа е ок, но не е ок да им бидете се и основа на нивното постоење и тие толку да се потпираат на вас од што немаат каде на друго место. Тоа што немаат каде на друго место е исто така само нивни избор, не изградиле долгорочен однос со роднини, пријатели и така натака. А за во длабока старост има барем денес соодветни приватни установи кои нудат беспрекорна нега. Јас така гледам на тоа, јас не би можела да се грижам за остарен и безпомошен родител, срцето би ми се кинело, би ги препуштила на друг, со секојдневна моја грижа, љубов и присуство,но тоа се веќе далечни теми и други состојби, надвор од секојдневното живеење и нормален живот.
Јас со неа имам разговарано на оваа тема. Јас би сакала да најде некого со кого ќе биде среќна, но на неа влијае баш тоа што го имаш опишано погоре.
Ако и објасниш за промена како ти се чувствуваш, притисокот од околината е неважен. Ќе си доживее втора младост, ќе живне жената, ќе се осети ослободено, а можда и мисли дека ти сепак тајно ќе ја осудиш, мисли дека ти е потребна. Почни да поминуваш помалку време со неа. Тоа нема да ја намали твојата љубов кон неа, туку ќе бидеш баш ќерка, а нема да ја заземаш улогата на партнер, затоа што не знам колку си свесна дека ти всушност си нејзин партнер. Не знам како ти звучи ова, ама да, ти ја носиш таа улога и заради тоа имаш таква грижа. Кога ќе се ослободиш од таа улога ќе видиш како се ќе биде нормално и во ред.
@Emotional123 знаеш,животот оди напред не може да се врати назад.Децата растат,родителите стареат. Разговарај со мајка ти,кажи и за своите стравови.Ова за предлог за наоѓање друг партнер може да биде ветар во грб но може и да биде навредливо.Затоа внимателно со тој предлог,како таа ќе го прифати тоа. Ти си на праг на нов живот и треба да си го градиш,не можеш да се жртвуваш да се занемариш себе.А таа ако не е себична нема ни да бара такво нешто од тебе.Затоа разговарај со неа и дади и до знаење дека нема да напуштиш,секогаш ќе бидеш тука за неа .
Е тoa тешкo прaшaње. Ние живееме сo рoдителите нa тaткo ми. Нaпрaвивме нoвa куќa и нa дoлниoт спрaт се тие. Нo нa мaјкa ми рoдителите сaми. Јaс не сaкaм мoите дa фи ,,делaм,, вaкa кaкo штo е кaј нaс дoмa случaјoт или сaми дa живеaт рoдителите нa дечкп ми и мoите .. aмa не бидувa и зaеднo дa се сите четвoрицa,нели не сaлaм стaречки дoм дa прaвaм. Oвoј мoјoт ,,мaјкaр,, нз штo кaкo ќе биде. :/ Не сaкaм мoите дa се ,,oтфрлени,, или дa живееме сo мoите пa негпвите дa се ,,oтфрлени,, . Сo пoвеќе пишaни искуствa oвде мoже ќе имaм некaквa претстaвa,рaзмислувaње другo. Секaкo ќе ве читaм. Имaм рoднинa живее кaј свекрвa и сo децaтa нo секoј ден ги пoсетувa нејзините. Тaкa дa кaкo ќе е ситуaцијaтa,тaкa.
Мајка ми е мошне возрасна жена, со богато искуство на многу полиња. Почнувајќи од љубовта, па се` до кариерата и бракот. Во својот живот има многу пропатено, и важи за човек со мошне истрошена енергија како резултат на макотрпната физичка работа, пропратена со тешката борба за егзистенција. Голем емотивец по природа, а воедно и љубител на природата. Имено, еднаш додека седевме на терасата во стариот стан, паметам ја отворивме темава, и ми кажа дека доколку некогаш дојде до било каква несакана околност која ќе доведе до прекин брачниот однос, последната работа која ќе и падне на памет е да најде нов партнер со кого би почнала од почеток. Вели, им се восхитувам на оние луѓе кои после сите години брак продолжуваат, но мене доволен ми е овој параход, па нека биде и последен. Освен тоа, јас знам дека неа фокусот секогаш ќе и биде насочен кон мене, и тоа во секоја смисла. Додека, јас за возврат ќе се трудам да ја оправдам таа доверба. Но, не од причина што чувствувам обврска, туку поради безусловната љубов која ја гаам кон неа. И здравје утре ако застанам на свои нозе, ќе најдам начин да и докажам дека вредела сета таа пожртвуваност. Освен тоа, мене лично, во принцип од секогаш ми биле чудни луѓе кои екстаза единствено пронаоѓаат во љубов или секс. И, секое едно прекинување на врска треба да претставува патоказ кој води кон некоја нова. Веројатно сметаат дека се` се сведува на некаква потрага, а јас не мислам така. Иако, колку год да не се согласувам немам ништо против. Така да, ако некој смета дека така треба да се одвиваат работите, апсолутно го подржувам и воопшто не мислам да навлегувам повеќе. Меѓутоа, јас сум поинаку воспитана. Затоа се стремам да станам личност која ќе биде доволно добра за себе, независна и силна, но никако егоистична и фригидна. Иако, не знам зошто но од некоја причина љубовта кон партнерот не ми била приоритет, и нема никогаш да ми биде, тврдам. И ова не се должи како резултат на некои идеолошки сфаќања, движења или правци, туку просто така сум воспитана, начинот ми е прифатлив и тоа е тоа. Нејсе` малку забегав од темата, ама поентата ми беше дека никогаш не смееме да ги заборавиме родителите и оставиме зад нас. Секако, доколку тоа вреди, бидејќи постои и онаа група луѓе кои не ја заслужуваат титулата ''родител''.
@Valerin не да забега од темата, а и не да испонавреди (во свилени ракавици)... леле мори мајко. Јас лично се чувствувам навредена од твојот пост, не знам за другите. Пред да кажам било што. Ме интересираат неколку работи. Што за тебе е грижа за родителот? Што е за тебе љубов према родителот? Што за тебе претставува должност према родителот? И дали разбираш дека сите овие не се поврзани едно со друго? Дали разбираш дека грижата и должноста не значат присуство на љубовта? Исто така ме интересира, како заклучи дека разводот е шанса за нови љубовни лудории? Дали мислиш дека бракот е само романтична заедница исполнета со секс? Што значи поинаку воспитана? Дали мислиш дека само твоето изнесено е одраз на безусловна љубов према мајка ти и обратно и дека само ти го имаш почувствуван, а другите не? Дали ти мислиш дека тоа е нормално - партнерот да не ти биде поважен од родителот, партнерот кој утре ќе биде татко на твоите деца? Малку расчепкај и разбери го језивиот момент во твојата изјава. Дали ти сакаш еден ден твоите деца да ги имаат овие чувства за тебе? Дали мислиш дека немало други родители кои направиле многу за своите деца? Дали мислиш дека ова е единствен начин да се искаже љубовта? Одговори ми, па да си се надополнам. Криво ми е што девојчето со вакви размислувања ќе го наведете во крив правец, односно грижа на совест затоа што можеби во дел од себе си не се чувствува така и е во право. Многу повеќе во право отколку ваквите размислувања. Ќе си помисли дека нешто не е во ред со неа. Форум е најлошото место за барање совет.... Ужасно место. Дури и да не сака друг партнер, неопходно е да има социјален живот и свој живот и активности воопшто. А не да се чека на детето и неговиот живот, на внуците. Луѓе, тоа е тажно! Го убива духот! Темава ја чувствувам за своја. Ја работам, ја живеам, зборувам со луѓе за овие теми и пред се воопшто сакам да ги разговарам како обичен човек, прилично многу имам читано за нив. Ќе бидам кратка со уводот со статиите кои нели, не ги сакате (затоа и од таму баукот во оваа земја луѓето да одат на психолог затоа што ќе треба да се соочат со себе си и најверојатно нема ни да си се сакаат такви), повеќе од било чија навреда дека не си ги сака родителите затоа што не сака да биде нивни заложник. Ова е благата верзија на објаснувањето, ако се создаде кворум за понефината за слушање, ќе го споделам и тоа. https://www.psychologytoday.com/blo...-parents-make-children-their-friend-or-spouse Тоа не е љубов и нема врска со љубовта! П.С.И бидејќи не го спомна татко ти. Мајка ти е среќна во бракот со татко ти? Не би ги направила истото за него?
Јас лично немам ништп против да запознае некој друг. Сметам дека секој треба да биде среќен и исполнет. Не велам дека само партнер може да направи некоја особа да е исполнета. А разбирам и дека секој на различеен начин ја дефинира поентата на животот. Мене она не ми е терет. Далеку од тоа. Уживам во нејзино друштво. Јас секако секогаш ќе се грижам за неа, само стравувам дали тоа ќе иде доволно. Не дека она е захтевна, мајчината љубов е безусловна. Јас си имам некои граници кои се многу високи и би сакала да ги достигнам кога е во прашање грижата за неа.
Лилит, зошто се чувствуваш навредена? Не мислам дека во мојот пост оставив простор за побуд на такви чувства но, во ред, ќе ти одговорам на некои прашања. За мене поимот грижа првенствено претставува взаемна љубов и разбирање. Што воедно подразбира почитување на желбите, идеите, и потребите. Дури, и нивно критикување доколку има потреба од тоа. И такво нешто како должност не постои, ако сето претходно се темели на љубов. А дека не се поврзани, апсолутно не би се согласила. Бидејќи грижата и должноста се спонтано пропратени со љубовта. Бидејќи, е многу логично да ако некого сакаш, да се грижиш за него, но никако поради обврска, и тоа го образложив и во својот претходен пост. Инаку, разводот пак од друга страна сам по со себе си понесува еден куфер спомени, кој некои ги понесуваат со себе и во идните релации, додека други одлучуваат да го остават до себе без да продолжат. А трети пак ниту едното ниту другото. Сепак, сето тоа ќе зависи од самата индивидуа, нејзините искуства и ментален склоп. Додека бракот секако дека не се сведува само на романса. Претставува взаемно делење интереси, помош и поддршка меѓу останатото и не знам каде оставив простор за мисла дека е тоа поинаку? Поинаку воспитана значи дека не треба да барам ,,идеален'' партнер за да бидам комплетна, туку да се стремам и во отсуство на таков тип љубов да опстојам и градам како личност. И не, не мислам дека тука постои нешто језиво што треба да го расчепкувам, а не знам на што реферираш, ниту пак мислам дека сите треба да не се мажат и посветат кон родителите во крајна граница. Патем, никако не можам да ти одговорам на прашањето од типот ''дали мислиш дека таткото на твоите деца треба да биде побитен од родителот'' од проста причина што станува збор за поинаков тип на љубов. Имено, повторувам, во постот не генерализирав, туку дадов некое сопствени гледишта кои не знам од која причина толку ти падна во очи, па згора и на тоа те навредиле. Тоа што вагав некои вредности, е повторно гледано од мој аспект, што истовремено не мора да значи ништо, а уште помалку некого да навредува, му ствара терет или обврска. На крај краева, знаеш ли колку луѓе функционираат без љубовен партнер после разводот? Што им фали на нив? Ниту ги гушат своите деца, ниту пак им создаваат некаква грижи, туку свесно одбрале тоа да биде така, и тоа е се`.
^^ Многу ми се допаѓа како размислуваш, затоа што е здраво и нормално. Замисли колку би ти било тебе лесно, убаво и колку би била посреќна кога она би имала пријателки да си помуабети, да прошета, да си седне некаде, да си развие некое хоби, еве ако не е партнер. Би ти било подобро од аспект да си се посветиш на себе и својата иднина, да направиш работи за себе, да успееш. Па ако има друг партнер, секогаш ќе знаеш дека е тука покрај неа, за да припомогне, да се грижат и чуваат, за било што. Никој родител на своето дете не му е терет се додека е здраво и нормално, се додека детето ја има слободата да живее како што сака и тоа отворено да сака некаков живот, а не да мери со тоа дали го повредува родителот само затоа што тој нема друга занимација во животов. Чувството на вина од ваквиот однос може да се појави и од обична прошетка во парк со твоето семејство, ако она не е присутна или сакате да одите сами на одмор како семејство ( не дека не ја сакате, ама вие сте семејство, вие треба да се поврзете, ти и сопругот иден и децата), ти ќе чувствуваш грижа на совест, нелагодност, страв и така натака... вообичаени и нормални работи во животот ќе ги правиш со половина среќа.
Навредлив е призвукот во постото кој навредува на тоа дека оние кои размислуваат поинаку не си ги сакаат родителите. Дефинираш безусловна љубов и ја посочуваш својата... не е навреда? Дожноста и љубовта не се взаемни и пропратени од љубовта. Пред хм...2 недели, се онесвести човек. Одеше пред мене и се онесвести на топлото. И во прв момент се збунив, луѓево почнаа да бегаат, никој не застана. Му пријдов, викнав брза помош и затоа што имав ДОЛЖНОСТ, во текот на денот се јавив да прашам како е затоа што се ГРИЖЕВ, но јас тој човек не го сакам. Мислам ги сакам сите луѓе на некој универзален начин, ме разбирате, но јас не го сакам тој човек, не ми значи ништо во животот, немам љубов за него, а сепак имав должност и грижа за него. Што значи... грижата и должноста доаѓаат од чувството на вина заради нешто што било направено за тебе, нема врска со љубовта. Не викам дека не си ја сакаш мајка ти, туку ти викам дека немаат врска едни со други. Ова: Одговара на ова: Каква е таа дефиниција бракот и спомените? И? Да, секој со свој менален склоп, но има нешто кое што се вика се собираш, преболуваш, го оставаш минатото зад себе и одлучуваш да си среќен затоа што животот е еден. Комплексна е содржината на нештото за да го дефинираш така и да дефинираш спомен. Некои *спомени* бараат психолошка помош после искршени вилици, па малку љубов и внимание нема подобро за душа, отколку љубов и грижа од дете. Љубовта од детето не е таква љубов, каква што е љубовта од партнерот. Како што кажав - ти си дете, не си партнер. Низ љубовта се расте, а не се смалува. Многу ми е тажно толку малото и празно дефинирање на љубовта. Љубовта на тие години може да значи и почит. Знаеш ли ти што значи после години во брак без почит, да најдеш партнер кој ќе те почитува? Првенствено, почитта не треба да ти биде потврда од другите, треба да ја имаш сам за себе, но не е идеално нели, најчесто ја бараме од другите прво, па после си ја даваме самите на себе. Па барање на љубов бре и на 55 години е храброст, љубов и почит према себе! Кој не сака родител кој се сака себе си? Не случајно е речено - среќна мајка, среќни деца. Едно идеално не постои. Глупо е да се бара совршено и идеално по некаков општ терк, секој има своја дефиниција за тоа. Точно, дури и надоврзано од она погоре, не треба да те прави комплетна како личност некој друг, но твојот живот да се соочиме со фактите - нема да биде комплетен. Животот се содржи од - љубовен живот, семеен живот, работа, социјален живот, духовност и физички активности. Едно ако не е во баланс, животот не е комплетен. А извини, зошто да не си го бараш идеалното твое? Не го заслужуваш? И не го рече тоа, препрочитај се што рече сепак - нема да го ставам партнерот пред родителот, не беше тема на муабет дали бараш идеален партнер... Па размисли повторно. И ќе се надоврзам на пасусот после ова те ''дали мислиш дека таткото на твоите деца треба да биде побитен од родителот'' каде велиш дека не е иста љубов. Бинго! Не е иста, но ти претходно ја спореди и повторно нели рече, нема да ми биде поприоритетен од родителот. Јас сум збунета. Не можеме да знаеме дали (сите) разведените родители без партнери им се товар на децата. Јас познавам многу спротивни приказни. Има исклучоци, но поверојатно е ако не најдат партнер или не развијат хоби или социјален живот, свој живот, да бидат зависни од децата и да имаат потреба да им слугуваат на нивните потреби. Да сум јасна, има и луѓе во брак кои сепак децата ги ставаат во средина да им ги решаваат проблемите, им се жалат еден од друг, очекуваат детето да ја заменил вистинската улога на другиот, наместо да се разведат и да си тераат друг, поисполнет живот. Едниот е вечна жртва, другиот е напаѓачот, лошиот (со или без причина). Е сега ем не им е убаво, ем се прават жртви, го обвинуваат другиот, па уште и го оптеретуваат детето години и години. И кој е тука уствари жртвата освен детето? Темите се различни, но сепак се испреплетуваат, но суштината е таа - дете е дете, дете не е партнер. Дали родителот е сам или е во брак, ќе да е друго во позадина. Мислам дека истите чувства можат да се развијат и према родители во брак, ако едниот го доживуваат за послаб и жртва, а уствари жртвава, нема храброст да си го живее животот па цацко и е крив ( и тука има уште доста да се пишува за опциите). Детето треба да има свој живот и пат. Во Македонија си патиме од тие синдроми затоа што живееме со родителите до мажачка и женачка, а некои па и после тоа... Можеби не сакаш да ми одговориш и не ни мораш, ама запрашај се зошто не го спомнуваш татко ти. Може сепак не задоволил некој критериум за да го добие истото како што би го добила мајка ти од тебе, што значи, дали љубовта према родителот е безусловна или сепак има услови и критериуми ако не се исполнат нема да го добијат вниманието од децата? И низ ваквите постови, не сакам да ве искарам, да се карам и да ве навредувам, туку сфатете го како желба да ви помогнам. Не знам се и многу научив и од сопствени искуства. Моите родители поминале доста со мене и моето здравје, во вечна грижа се која почна да гуши. Ништо не било по моја вина и избор, ете се случило, нивна должност било да ме заштитат и да ме чуваат, не сум барала. Јас не се чувствувам дека им должам за тоа. Јас ги сакам, ги почитувам, се грижам за нивното здравје, ги карам кога треба, ама не чувствувам дека им должам! Направиле и други нешта и им благодарам, но не им должам јас лично. Тие својата среќа треба да ја бараат во себе самите, не само и само во мене и мојот живот. Сакам да се исполнети на сите полиња, а не јас да сум центарот на нивниот свет и ништо повеќе Поаѓам и од себе, утре не сакам моите деца да се чувствуваат како да ми должат нешто, се што би правела за нив ни било од љубов. Не ја уништувајте нивната љубов со вашите чувства на должност и вина, ако родителите ви го создаваат тоа сепак намерно... баш ми е жал.
@Lilit Не пишував докторат на темата за давам детална експликација за себе, но еве ќе ти одговорам уште на некои прашања, иако не мислам да должам и веројатно ова ќе биде мојата последна реплика. Прво, не дефинирав безусловна љубов, само го искажав начинот на кој што јас ја изразувам, согласно животните околности. Додека, ти си таа која меша вредности преку тоа што компарираш родителство со рандом тип на улица, каде разликата е евидентна. Иако, од друга страна, и самата си свесна дека повторно станува збор за љубов, ма како год сакаш наречи ја, универзална, платонска е сосем сеедно. Битно е дека оттаде произлегува должноста како нејзин резултат кој доаѓа сам по себе природно, а не е пропратен со чувство на вина. И не знам како ''љубов и секс'' одговара со изјавата подолу и каква врска има едно со друго, бидејќи станува збор за случај каде овие две се фураат до крајна инстанца, без поддршка и взаемен компромис. Околу идеалното, намерно е ставено во наводници бидејќи такво нешто не постои, и не знам што си фатила да дообјаснуваш кога и мене ми беше тоа поентата. Велиш, таков е животот во Македонија, и со тек на време децата треба да се осамосталат со што се согласувам, но не во потполност со оглед на тоа што многу добро знаеме колку имаме услови за тоа да биде така. Не постои такво нешто како баланс. Животниот ритам е онаков каков што ти ќе одредиш да биде, без придодавања на многу конституција, правила и компоненти. Впрочем, повторно е ствар на индивидуалност. Па, фала богу дека треба да го одржат социјалниот живот, да имаат хоби, одат на работа итн. Само поради тоа што е ставен фокусот кон детето не значи дека сиот живот треба да им се темели на тоа, па да го го репресираат, туку едноставно мислат на него, го сакаат, се грижат итн.
Кога помислував на возрасни луѓе кои се сеуште многу блиски со своите родители, се слушаат секојдневно, се гледаат скоро исто толку често, се советуваат за многу работи и слично, помислував на луѓе кои не сакаат да пораснат, сеуште им е добро да се мамини мази, и родители кои немаат друг живот па несвесно ги изманипулирале своите деца да скоро тотално станат зависни од нив. Но постојат примери каде врската родител-дете и покрај големата близина што можеби не е вообичаена за луѓе кои веќе оформиле семејство, може да биде здрава, без притисоци, без вина. Како најдобар пријател со кој сакаш редовно да разговараш. Не обврска да го слушнеш или да го посетиш туку желба, потреба. Како ќе знаеш дека си изманипулиран емотивно или е чисто од љубов? Не можеш да не знаеш. Ако се чувствуваш слободен без вината и притисокот што ги споменав, тогаш е во ред. Доколку знаеш и можеш да разграничиш што ти е семејство, а што родител, пријател, во ред е да сакаш некој да е често или постојано близу тебе а да тоа не е само твојот партнер и твоите деца. Преиспитај се дали ти создава барем мала мачнина помислата дека голем дел од таа близина што ја имате сега ќе треба да ја имате и понатаму кога ќе имаш семејство (што апсолутно не значи дека не ја сакаш). Ако да, послушај ја Лилит. Ако не, послушај ја Валерин.
Znam kako ti e,i mojata majka od koga pocina tatko mi e sama imam i brat i sestra no tie se vo stranstvo a jas sum mazena vo drug grad,tesko e ne e ednostavno da znaes deka majka ti e sama no sto mozeme nie tuka..i se javuvam sekoja den no i da sakam nemozam da ja posetuvam cesto rabota-dete-dom .. imam dosta obvrski kako i site mazeni zeni.No nikogas majka mi ne bara nisto poveke,odi na rabota posle ke sedni so nekoja prijatelka na vikend i go isprakam sin mi nagosti i taa e ispolneta i srekna. Isto mislam deka ke bide i so tebe zasto cim majka ti tolku se zrtvuvala za tebe,nema da bide sebicna i da bara da ostanes cel zivot pokraj nea,a taa e i svesna za toa deka eden den ke si oformis i ti tvoe semejstvo koe ke treba da ti bide na prvo mesto,a roditelot si e roditel sekogas ke bide tuka za svoeto cedo a i toa za niv.
Темата се заврте на физлозофиии а не на конкретен проблем. Лилит не мора да се расфрламе со примери од книга и истражување, што воопшто не се валидни за секаде, инсинуираш дека мајка и на емошанал ја помешала улогата на партнер со нејзиното дете. Јас никаде не прочитав такво нешто. Мајка и ќерка кои сами живеат и се сакаат, природно е да имаат многу посилна врска од останатите едноставно си се фокусирале и потпирале една на друга. Не знам колку можела една самохрана мајка да има активен социјален живот и наоѓањето партнер не е баш лесна работа, не е лесна ни за сингл девојки од над 30 да речеме а не па за жена со дете. Сега е слободна ама и годините летнале. Секако дека е пожелно охрабрувањето на ќерка и поттурнување таа жена да почне барем да си оствари еден активен социјален живот или некое хоби ама да очекуваме дека сега ќе си најде сопруг е малку веројатно. Не треба емошунал да чуствува било каква вина, верувам дека ништо повеќе не би ја направило среќна мајка и од тоа да ја види ќерка и среќна и исполнета со свое семејство.. Тоа е нешто што секој родител го сонува. Но секогаш има но, дека секогаш ќе ја боли тоа што мајка и е осамена и ќе ја мисли е нешто нормално. Дури можно е осаменоста на мајката да и паѓа потешка на ќерката отколку на мајка и. Не се работи за должности и вина или извртени улоги туку за љубов. Една од најчистите меѓу мајка и дете. Ако најмилиот човек е осамен не можеш да не патиш и да не сакаш да му ја олесниш маката. Издржан совет може да ти даде само некој кој што е во слична ситуација ние можеме само да генерализираме.
Ова е многу дискутабилна тема. Како и да речиш пак е погрешно. Кај нас малку се тие што покрај секојдневните обврски посветуваат внимание и на пријателите, одржуваат контакт со познаници и сл. И не затоа што немаат време, ако се сака се се може нели?! Барем 2 пати месечно можеш да излезеш, можеш да си дозволиш финансиски или пак да го посетиш, небитно. Е кај нас луѓето толку се посветуваат на неважни работи што ги забораваат пријателите. И затоа кога ќе заминат децата од дома, тие се најдуваат во еден затворен круг. Поминале години и пријателствата полека избледиле, секој со своите проблеми и се наоѓаат во еден слеп агол, осамени. Па уште ако се без партнер - тогаш се уште поосамени. Често и менталитетот е пречка за понатамошно социјализирање. Познавам особа која остана без сопруг и нормално продолжи со животот. Не може да се каже дека не и е жал што го загубила животниот сопатник но нели животот продолжува? Двете ќерки се омажија, имаат свои семејства, деца, обврски. Таа се најде во таков слеп агол што ги имаше само децата. Но постапи многу правилно. Почна да се дружи со луѓе, да стекнува нови пријателства, одеше по екскурзии онака пензионерски екскурзии да не помислите на луксуз. После неколку години си најде и партнер. Им е голема подршка на децата. Кога им треба им помага околу деца, ги вика на ручек и др. Но сепак можеби е и до карактер. Не секој е храбар и јак и може да го направи истото. Е тука влијае и околината. Многу не се осудуваат на ваков потег бидејќи ќе бидат осудени, нивните деца ќе бидат понижени што е стварно производ на прост менталитет. Јас кога основав семејство на почетокот на моите им беше тешко, ме посетуваа често, секој ден се слушавме но потоа со тек на време работите се променија. Можеби некогаш е потребно време на некој за да се навикни на новата ситуација. Не дека тотално се разделивме со моите, се гледате барем еднаш во неделата, ако имаат потреба од помош му помагаме и обратно. Тешко е да се најде правиот збор за ситуацијава. Сепак се зависи од карактерот на човекот.
