За да скратам ќе се цитирам од еден постар пост: Исус Христос предупредувал за законот на причина и последица преку споредбата за сеењето и жнеењето, велејќи дека „Што човек сее, тоа и ќе жнее!„. Ако некој сади трња, не може да очекува јаболкници да му никнат. Многумина имаат потешкотии оваа Исусова изјава да ја разберат кога се во прашање малите деца. Та кога тие успеале да посеат некакво „семе„ за да им се случува таква жетва? Тоа може да се разбере само доколку се вклучи правилното знаење за реинкарнација, имено дека сите ние имаме повеќе животи зад себе и дека дел од тоа што во изминатите животи сме го засадиле а правовремено не сме го отстраниле преку препознавање, простување, молење за прошка и поправање може да никне на почетокот, во текот или пред крајот на овој сегашен живот. Добрата вест е дека ние не мораме да го истрадаме сето она што сме го сториле т.е. погрешно посеале во минатите животи, иако веќе не се ни сеќаваме на нив. Доколку се трудиме да живееме според божествените закони (Десетте Божји заповеди и Беседата на гората на Исус) и внимаваме на импулсите што ни ги носат миговите на дневната енергија (на пр. разните пријатни и непријатни чувства и мисли кои ни се подигаат при разновидните секојдневни случки, средби, разговори и тн.) ние можеме да се заштитиме од многу непријатности и страдања, бидејќи на тој начин лошата сеидба се поништува и трансформира во добра. Spoiler Повеќе за ова може да се прочита меѓу другото во книгите „Причина и настанување на сите болести„ и „Ова е Мојата Реч Алфа и Омега„ или „Живеј го Мигот - и ти се гледаш и препознаваш себе си„ во изд. на Универзален живот. Бог создал духовни битија. Откако дел од духовните битија го напуштиле духовниот космос (царството Небесно) љубовта божја во нив постепено се оладила бидејќи не биле насочени кон изворот на енергија, тие постпенено се обвиткувале со сопствените погрешни начини на однесување (создавање на несовршен свет) и станале души, подоцна низ многу милијарди години тие станале и луѓе.
Според таа логика, вонтелесната состојба како поблиска до Бог подразбира помалку страдање, па нема смисла душите да се враќаат реинкарнирани. Мене ми е познато ова што го пишуваш, за некои работи се согласувам, но конкретно на темава јас поинаку го дефинирам Бог и тоа е тоа.
Не е вонтелесната состојба таа која некого би го доближила до Бога сама по себе и би ги отстранила страдањата, туку колку душата станала побожествена односно послободна од товарите кои таа си ги наметнала преку погрешно постапување кон себе си и другите (вклучувајќи ги тука природата и животните). Се реинкарнираат оние души кои сè уште копнеат по материјата поради своите гревови и материјата ја доживуваат како единствена реалност, но исто и оние души кои спознаваат дека во краткотијата на земните години (на пр. и 100 год. споредено со вечноста на душата се така речи еден миг) би можеле побрзо да се ослободат од товарот кој не им дозволува да се издигнат до Бога.
Нема кохерентност во ова што го пишуваш како материјалното не било од Бог, но било потребно за да се доближиш до Бога, ама нека ти биде.
За децата најмногу боли. Господ удира таму каде боли. Човек кој е болен, чии деца се разведени, без работа, без пари, не може да биде среќен. Ми текна на несреќата кај Ласкарци, нели имаше трудница која остана жива, здрава, ништо не и се случи иако автобусот се преврте? Господ ја чувал. Не треба да правиме лоши работи, има карма, стига кога тогаш. Или ќе не стигне на старост или нашите поколенија ќе страдаат.
Сега господ казнува, или карма е? Многу лончиња измешани. Едно ме интересира- вака ве научил некој или сами рационализирате? Уствари не ме интересира, ич нејќам да знам.
Замисли на некој што изгубил дете да му речиш: "Сигурно господ те казнува за некој твој грев или на твоите предци". Еј не ми се верува какво битие луѓево обожуваат. "Бог те сака, ама ако правиш 'гревови' и не го сакаш ќе те изгори за на век, плус ќе гориш вечно во пеколот, ама тој те сака".
Никој не кажува за битието ..кое го обожава,,, овде читаме кој како си го рационализира ,,битието,, и случувањата во светот. Тоа е, отприлика како кога моето дете го рационализира светот- мама не ме сака, затоа не ми дава таблет. На пример. Нема тоа многу врска со реалноста ама толкав е капацитетот за разбирање.
Мислам дека Бог не казнува... Се зависи од одлуката, насоката, патот по кој одиме, сами сме одговорни за последиците кои не пратат зависно од тоа дали сме го одбрале правилното или не решение.
Те цитирав пошто ова мислење со децава стално се провлекува како нешто дали Тој е праведен или не... Како верник и мајка би ти го кажала моето мислење... Децата не се наша сопственост, наше е да ги донесеме на овој свет (во Светите книги е пишано дека жената преку раѓањето се искупува за гревоите), колку што е во наша моќ и знаење да ги растеме и воспитуваме на добро, да уживаме гледајки ги како се подобри од нас, да сме тука за нив неизмерно сакајки ги, зашто тоа не се надоместува со ништо подоцна, а тоа кој колку ке живее секако не зависи од нашата волја, секој е веќе посебна единка на овој свет пред Бог. Затоа не гледам некаква поврзаност со краткиот живот на детето заради грев на родителите, и секако не ни е дадено да знаеме со каква Божја промисла е таков случајот.
